این نقد بر اساس نسخه‌ی ارسالی سازندگان برای وبسایت گیمینگ گرویتی نوشته شده است

اواخرِ قرن هفدهم میلادی بود که یکی از شاعرانِ شرق اروپا، تصمیم به سرودن داستانی کرد. داستانِ موجوداتی با چشمانِ سرخ، صورت‌های رنگ پریده، و دندان‌های نیشِ تیز و ترسناک. او فکر می‌کرد این داستان را برای دلِ خودش نوشته و قرار نیست به محبوبیت چندانی برسد، اما روحش هم خبر نداشت که آغازکننده‌ی حرکتی بوده که هولناک‌ترین موجوداتِ شب، “ومپایرها” را به دنیا معرفی می‌کند! پس از آن داستان‌های زیادی از موجوداتِ خون آشام سروده شد، فیلم‌ها و سریال‌ها ساخته شدند و اخیرا نیز می‌بینیم که بازی‌های ویدیویی به سمتِ ومپایرها چرخیده‌اند و از غنا و پتانسیل آنها بهره می‌برند. Vampire: The Masquerade – Shadows of New York یکی از همین بازی‌هاست که به شکل هنرمندانه‌ای، حیات و جامعه‌ی ومپایرها را از زاویه‌ای متفاوت بررسی می‌کند و شما را در داستانی درگیر کننده و غیرکلیشه‌ای، غرق می‌کند.

داستانِ Vampire: The Masquerade – Shadows of New York، روایتِ زندگی یک خبرنگارِ مستقل و جوان به نام Julia Sowinski است. او در حال کار بر روی یک پروژه‌ی مهم است و پس از رسیدن به مدارکی که می‌تواند دست‌های پشت پرده‌ی وقایعی ناگوار را برملا کند، از کار اخراج می‌شود. جولیا ناامید و سرافکنده در حال پرسه زدن در شهر است که دومین اتفاق ناگوار نیز برایش می‌افتد. زنی او را اسیر کرده و قصد مکیدنِ خونش را دارد. جولیا به ومپایر تبدیل می‌شود و یک “نازندگی (Unlife)” نو را از آغاز می‌گیرد.

او در عرض مدت کوتاهی تبدیل به یکی از مهره‌های مورد اطمینانِ روسای ومپایرها می‌شود و به هسته‌ی اصلی جامعه‌ی خون آشام‌ها که با لقب “شاهزاده” شناخته می‌شود نزدیک‌تر می‌گردد. ناگهان خبر می‌رسد که سردسته‌ی یکی از دو حزب بزرگِ ومپایرها، به طرز مشکوکی از دنیا رفته و با “مرگ نهایی” روبرو شده است. شورای ومپایرها تصمیم به حل مسئله‌ی مرگ او می‌گیرند و از آنجا که جولیا در زندگی سابقش خبرنگار بوده و شمّه‌ی کارآگاهی خوبی دارد، موظف به انجام تحقیقات و یافتن گناهکار می‌شود. اینجاست که داستانِ پر تب و تاب Vampire: The Masquerade – Shadows of New York آغاز می‌شود و در ماجراجویی‌ای هیجان انگیز، جولیا را پا به پا همراهی می‌کنید.

داستانِ بازی در جذب مخاطب کاملا موفق ظاهر می‌شود. منطق رواییِ قصه با دقت نظر مثال زدنی‌ای رعایت شده و چاله‌ای برای ایراد گرفتن از داستانِ اصلی نمی‌یابید. در اوایل بازی، کاراکتر اصلی به خوبی به مخاطب معرفی می‌شود و می‌فهمیم که قرار است با یک دخترِ لجوج و کاملا یک دنده همراه شویم. اوج گرفتنِ داستان در مواقع مورد نیاز نیز به خوبی به چشم می‌آید و بالانسی که باید در فراز و نشیب‌ها حفظ شود، کاملا رعایت می‌شوند. Vampire: The Masquerade – Shadows of New York هیچ گیم‌پلی خاصی ندارد، تنها کاری که باید بکنید خواندن دیالوگ‌ها و هر از گاهی انتخاب از میان تصمیماتِ جولیاست. از همین جهت (نبود گیم‌پلی) بازی محکوم به ارائه‌ی داستانِ جذاب است و خوشبختانه در این مورد به خوبی خودش را ثابت می‌کند.

روایتِ داستان نیز شاید به زیباییِ خودِ قصه نرسد، اما سرگرم کننده است و جلوی خسته شدنِ بازیکن را می‌گیرد. تنها ایرادی که می‌توان از نحوه‌ی روایت Vampire: The Masquerade – Shadows of New York گرفت، طولانی شدن دیالوگ‌ها و اطناب کلام در برخی موارد است؛ به این گونه که اطلاعاتی که بازی در اختیارتان می‌گذاررد چندان مفید به نظر نمی‌رسند و با خود فکر می‌کنید که اگر اینها را نمی‌دانستم آسیبی به تجربه‌ام می‌رسید؟ و جواب سوال نیز قاعدتا یک “نه‌” بزرگ است.

شخصیت پردازی‌ها در Vampire: The Masquerade – Shadows of New York نیز به خوبی انجام شده‌اند و حسِ متصل بودن با جولیا، ومپایر تازه‌کار و خبرنگارِ کارکشته در جریان بازی کاملا حس می‌شود. دیگر شخصیت‌ها، چه کاراکترهای سفید، خاکستری و یا سیاه، همه در تکاملِ داستان کمک‌رسان خوبی هستند و فقط حامل چند خط دیالوگِ ساده و بدونِ معنی نیستند. انتخاب‌های شما و نحوه‌ی مواجه‌تان با هر یک از این شخصیت‌ها نیز به روند پیشروی داستان و شکل گرفتنِ ارتباطات مختلف کمک می‌کند؛ اما چیزی که کمی توی ذوق می‌زند، کمبودِ حق انتخاب‌هاست. بسیاری از فعالیت‌ها می‌توانستند به خودِ بازیکن سپرده شوند، یا بسیاری از تصمیمات می‌توانستند چندین شاخه شده و دستِ مخاطب را بازتر بگذارند، ولی چنین نیست و کمبودِ انتخاب، در کنار دیالوگ‌های طولانی، می‌توانند برخی بازیکن‌ها را آزار دهند.

نکته‌ای که گفتنِ آن خالی از لطف نیست، شجاعتِ Vampire: The Masquerade – Shadows of New York در بیان مسائل اجتماعی و به اصطلاح “ور رفتن” با آنهاست. بررسی کردنِ بازی از دید اجتماعی خود می‌تواند تبدیل به مقاله‌ای دیگر شود، اما در کلامی خلاصه می‌توانیم بسیاری از نمادهای داخل بازی را با مواردِ موجود در دنیای حاضر تطبیق دهیم. برای مثال دو حزبِ بزرگِ ومپایرها، یا کلیسا و بحث و گفت و گوهایی که یکی از خادمانِ کلیسا با جولیا می‌کند، و در انتها نیز چهره‌ی واقعی خود را نشان داده و پرده از رازی عجیب برمی‌دارد، در کنار بسیاری موارد دیگر Vampire: The Masquerade – Shadows of New York را نه فقط از دیدِ یک محصول سرگرم کننده، که از زاویه‌ی یک اثرِ قابل تامل باارزش می‌کند.

شوخی‌ها و کنایه‌های بازی به مسائلِ روز نیز به نوبه‌ی خود جالب است. سازندگان از موقعیتِ خاص پیش آمده در دنیا با توجه به شیوع ویروس کرونا هم استفاده کرده‌اند و در بازی می‌بینیم که به دلیل پاندمیِ ویروسی به نام SARS که منبعش نیز چین است، مردم به قرنطینه رفته‌اند و ومپایرها که از قبل “مُرده” حساب می‌شوند، راحت‌تر و آسوده‌تر از قبل به گشت و گذار در شهر مشغول هستند.

طراحی مراحل برای یک بازی در سبک Visual Novel بسیار خوب است و حتی چندین ماموریتِ فرعی نیز در نقشه‌ی بازی دیده می‌شود که می‌توانید با انجام دادنِ آنها به گذران شب بپردازید و خود را برای شب‌های دیگر آماده سازید. نقطه‌ی عطف و اوجِ Vampire: The Masquerade – Shadows of New York نیز مطمئنا در پایان بندی آن نهفته شده و وقتی که یکی یکی پرده از رازهای ماجرا برداشته می‌شود، به غایت لذت می‌برید و با جولیا همذات پنداری می‌کنید. نحوه‌ی توصیف لحظات و وقایع نیز به این مورد کمک می‌کند و بیش از پیش به شخصیت اصلی نزدیک‌تر می‌شوید.

طراحی هنری بازی نیز جای حرف چندانی ندارد و راضی کننده است. پرتره‌های زیبا و چشم نواز، و چندین محیطِ مختلف از مکان‌ها و موقعیت‌های متفاوت، حسِ تاریکی و سنگین بودنِ اتمسفرِ بازی را به مخاطب القا می‌کنند و از لحاظ بصری به موفقیت می‌رسند. موسیقیِ متن بازی در برخی شرایط خاص، به شدت زیبا و حتی هراس انگیز است، اما نبود تنوع و تکرار یک قطعه، بارها و بارها، پشت سر هم، آن جذابیت را از موسیقی می‌گیرد و دیگر به ابهتِ قبل نمی‌ماند و حس تکراری بودنِ بیش از حد را به گوش‌های شما می‌رساند.

بازبینی تصویری

از تاریکی نترس، آن را در آغوش بگیر؛ داستانِ اصلی از همینجا شروع می‌شود

برای گذران شب می‌توانید ماموریت‌های مختلف و جدا از داستان اصلی را هم انجام دهید

طراحی‌های هنری و پرتره‌ها چشم نواز هستند

در طول بازی با شخصیت‌های مختلفی آشنا می‌شوید که هر یک به خوبی پرداخته شده‌اند

شوخی‌ها و ارجاعات جالبی در بازی خواهید دید

گاهی اوقات دیالوگ‌ها بسیار طولانی و شاید برای برخی خسته کننده می‌شوند

همه گیری و ویروس به دنیای ومپایرها هم رحم نکرده

جولیا شخصیتی است که کاملا با او همذات پنداری می‌کنید

Lore و جهان بازی بسیار غنی و جذاب است

بازی حق انتخاب زیادی به شما نخواهد داد