GaminGravity

به گزارش گیمین‌گرویتی و بر اساس جدیدترین تریلر منتشر شده از انیمیشن سریالی دنیای Shenmue، این تریلر نه تنها تعدادی از تصاویر و قسمت‌های این انیمیشن را نشان داد، بلکه اعلام کرد که Shenmue the Animation قرار است در سال 2022 به شبکه Adult Swim ( شبکه پخش کننده Rick And Morty) و Crunchyroll بیاید. قابل ذکر است که انیمه Shenmue در سپتامبر 2020 معرفی شد و اکنون اولین تریلر خود را دریافت کرده است.اولین نگاه به این مجموعه دارای روایت مختصر و بسیار کوتاهی از شخصیت های اصلی سریال شامل ریو هازوکی است که افراد زیادی را با مشت و لگد‌ های خود مهمان می‌کند!Yu Suzuki، خالق سریال و تهیه کننده اجرایی آن است و Chikara Sakurai  که برای انیمه One Punch Man به شهرت رسیده، کارگردانی انیمه را بر عهده دارد. در خلاصه داستان آمده که ریو وقتی از ژاپن به هنگ کنگ می رود تا انتقام پدر خود را بگیرد،13 قسمت را دنبال می کند. بسیاری از صداپیشه های بازی ها باز خواهند گشت ، اما در آن صداهای جدیدی نیز وجود دارد. در ادامه می‌توانید شاهد تریلر این عنوان باشید.

 صدای متال؛ فیلمی شنیدنی  - «صدای متال» (Sound of Metal)، داستان جوان مصیبت‌زده‌ای است به نام «روبِن» (Ruben)؛  مصیبت‌زده از آن جهت که توانایی چیزی را از دست می‌دهد که با آن، عمری زندگی و امرار معاش می‌کرد؛ حسّ شنوایی. در ادامه با گیمین‌گرویتی همراه باشید! روبن که یک نوازنده درامز (Drums) در یک گروه موسیقی راک‌‌ اند رول (Rock and roll) هست و به همراه نامزد خود _که از قضا او هم خواننده‌ی گروه است_ سراسر کشور کنسرت راک‌ برپا می‌کند و با یک وَن VR که تمام دار و ندار زندگیشان در آن است، کل کشورشان (امریکا) را به گشت‌وگذار می‌پردازد و خلاصه که زندگی این زوج این چنین می‌گذرد.  صبح یک روزی اما به ناگاه متوجه می‌شود که قدرت شنوایی‌اش ذره به ذره رو به کاهش است و دیری نمی‌پاید که دیگر چیزی نمی‌شنود و کر می‌شود. البته این واقعه‌ی ناگهانی چندان هم غیرقابل پیش‌بینی نبود، چرا که هرکسی هم اگر مثل روبن در معرض چنین صداهای بلند و سرسام‌آوری قرار می‌گرفت، زودتر یا دیرتر به ناشنوایی یا کم‌شنوایی مبتلا می‌شد؛ گرچه دکترها تشخیص می‌دهند که ناشنوایی او ناشی از یک بیماری خودایمنی نادر است.  دنیا برای این نوازنده اساساً متوقف می‌شود؛ دیگر نمی‌تواند زندگی کند و همه چیز برایش به اتمام رسیده است، انگار که مرده است! اما به واسطه‌ی همین مصیبت با دنیای جدیدی آشنا می‌شود؛ جامعه‌ی ناشنوایان. جامعه‌ای که با اینکه همگی از نعمت شنوایی محروم شده اند، اما خود را نباخته اند و حال روبن در آنجا می‌کوشد که با همکاری با سایرین، با این موضوع کنار بیاید و زندگی را دوباره و از نگاه آنها دنبال کند.  فیلم دو نقطه نظر POV (Point of View) دارد: اوّلی آن نقطه نظری است که روبن کم‌شنوا نسبت به محیط خود دارد و صدا را واضح نمی‌شنود و دیگری، زاویه‌‌ی دید سوم شخص یا همان دانای کل است از بیرون و چیره بر تمامیت فضا، روایتگر فیلم است. نقطه نظر روبن نقش مهمی در پیش‌برد داستان دارد، زیرا که نقطه نظر او در فیلم، ما را با مشکلی که او با آن روبروست، نزدیک‌تر، ملموس‌تر و جدی‌تر همراه و هم‌حس می‌کند و انگار که ما هم همراه او در فیلم، حس شنوایی خودمان را از دست می‌دهیم. روبن گرچه کم‌کم با افراد آن جامعه صمیمی می‌شود، با کودکان ناشنوای آنجا هم‌بازی می‌شود و به آنها نحوه درام زدن را یاد می‌دهد، ولی خود را متعلّق به آن مکان نمی‌بیند. چون همچنان این واقعه برایش غیرقابل تحمل است و امان و قرارش را از او بریده است و این همراهی و همدلی با جامعه‌ی ناشنوایان برای او صرفاً تسلی خاطر و مرهمی موقتی است.  برای همین همه‌ی دارایی‌اش، ماشین وَن، طبل و سنج و تمام تجهیزات موسیقی‌اش را می‌فروشد که تا پول عمل جراحی ایمپلنت (implant) گوش مصنوعی را به دست آورد که دکترها به او گفته بودند تا حد معقولی شنوایی‌اش را به او باز می‌گرداند.امّا مسئله‌ای که قرار بود روبن در آنجا با آن کنار بیاید، مسئله‌ی ناشنوایی و یادگیری زبان اشاره نبود؛ مسئله‌ی آرامش و کنار آمدن با این بی‌قراری‌ای بود که او بدین خاطر با آن دست و پنجه نرم می‌کرد. همان‌طور که «جُو» (Joe) مدیر آن انجمن، به او گفته بود، آنها بر این باور بودند که ناشنوایی به منزله‌ی معلولیت نیست و چیزی نیست که بخواهند درستش کنند و یا از آن بگریزند. روبن بی‌قرار شده بود، طبیعی هم بود؛ هرکس دیگری هم اگر جای او می‌بود زندگی‌اش مختل می‌شد. آن هم از دست دادن حسّ شنوایی که برای یک موزیسین جوان، حکم مرگ و زندگی را دارد. او در انجمن هرکاری هم که می‌کرد، گرچه به ظاهر به میل خودش بود و حتیٰ شاید از آن لذتی هم می‌برد، امّا تمام فکر و ذکرش پیش نامزدش، «لو» (Lou) و بازگشت به دوران خوش درام‌‌زدن و کنسرت گذاشتن با او بود. او نمی‌توانست این مشکل را که مسبب انزوای خُردکننده‌ای برایش شده بود، تحمّل کند و گذشته از این هم نمی‌توانست با ریتم متفاوت و کند زندگی ناشنوایان خود را وفق بدهد.  فیلمساز موفق فیلم، «داریوس ماردر» (Darius Marder) با زیرنویس نکردن زبان اشاره ناشنوایان در فیلم و با کلوزآپ‌های فراوان بر روبن، این دور بودن و جداافتادگی او از جامعه‌ی ناشنوایان را به خوبی نشان می‌دهد و بهتر به ما می‌فهماند که او جزوی از آنان نیست، گرچه خوشحال و خندان و شانه‌به‌شانه‌ی آنها دور یک میز شام بخورد.در واقع نکته‌ی اصلی‌ای که روبن و همچنین ما (به عنوان مخاطب) باید بفهمیم آن است که این ناشنوایی شروع یک سفر جدیدی برای این نوازنده است؛ سفری البته کاملاً متفاوت از سفرهای قبلی‌، که در آن باید با پستی و بلندی‌های آن کنار بیاید و صدالبته که هر مرحله از این سفر، زیبا و وحشتناک و البته بسیار واقعی به نظر می‌رسد. در انتهای این سفر هم ما یک روبن متفاوتی خواهیم داشت! در حقیقت با سپری شدن این راه طولانی، شخصیت اصلی ما هم رشد می‌کند، از فریادها و نجواهای دردناکش می‌گذرد و در نهایت از او یک شخصیت پخته و همچنان فولاد آب دیده‌ای می‌سازد که دیگر درد فقدان ناشنوایی بر او کارگر نیست... .  شاید بتوان گفت که مهمترین عنصر این فیلم همین باشد؛ اینکه این فیلم نه که دیدنی بلکه اساساً شنیدنی است! سفر روبن نه تنها از طریق تصاویر و نماها (که البته آنها هم به اندازه و زیبا اند) بلکه از طریق صدا و سکوت خیره‌کننده‌‌ی آن به زیبایی هر چه تمام به بیننده یا بهتر بگویم، شنونده (!) منتقل می‌شود. بازی «ریز احمد» (Riz Ahmed) در نقش روبن هم فوق‌العاده و تحسین برانگیز است و کاملاً همان حس بی‌تابی و عجز یک آدم ناشنواشده را به مخاطب خود القا می‌کند. بازی او به‌هیچ‌وجه تصنّعی و سانتی‌مانتالی نیست، این را کاملاً می‌شود از چهره و چشم‌های بهت‌زده‌ی او دید؛ چشمانش گرچه خاموش و مُرده به نظر می‌آید و گهگاهی هم پر از غم و اندوه است، اما به‌مانند آتشفشانی، هر لحظه ممکن است غلیان کند و خشم و بی‌تابی درونش را منفجر کند. او از مخاطبش تقاضای هم‌دردی و ترحّم ندارد و به همین سادگی‌ها هم دست از تلاش برنمی‌دارد، چرا که او به هر نحوی زندگی‌اش را می‌خواهد و ناشنوایی برای او عملاً بی‌معناست. احمد به قدری خوب بازی می‌کند که بازی بازیگر مکمّل او، «الیویا کوک» (Olivia Cooke) حاشیه‌ای و کم‌رنگ می‌شود و نگاه ترحّم‌آمیزش هم تک‌بعدی و شعارزده.  این بی‌قراری حتیٰ در نامزد او هم جور دیگری نمایان بود؛ چرا که لو هم قبل آنکه با روبن آشنا شود و زندگی کولی‌واری داشته باشد، به واسطه‌ی طلاق عاطفی مادرش، از پدرش دور شده بود و حالا که به خاطر کمک کردن به روبن، موقتاً او را ترک کرده بود، به خانه‌ی پدری‌اش بازگشته بود و حسّ ازدست‌داده‌‌ و فراموش شده‌اش را هم او و هم پدرش بازیافته بودند؛ گویی ناشنوایی روبن برعکس برای لو، غنیمت و موهبت باارزشی شده بود!  اما مسئله‌ی «کنار آمدن» همچنان برای روبن حل نشده بود؛ چرا که نه ایمپلنت می‌توانست جای خالی شنوایی‌اش را پُر کند و نه می‌توانست دیگر جایی در زندگی موسیقایی قبلی خود و لو داشته باشد. زندگی او به کلّی تغییر کرده بود و او، خواه ناخواه، می‌بایستی با آن سازگار می‌شد. در سکانس پایانی فیلم _که به نظرم بهترین سکانس آن است_ روبن سرآخر درک می‌کند که چاره‌ای جز «کنار آمدن» ندارد. ایمپلنت را برمی‌دارد و در سکوت مطلق، اطراف خود را نظاره می‌کند و سکوت «می‌شنود». او بالأخره قرار خود را می‌یابد و می‌کوشد که نگاه روشن‌بینانه‌ای هرچند بالاجبار به زندگی خود داشته باشد. نکته‌ای که کارگردان با بازگذاشتن انتهای فیلم از مای مخاطب هم انتظار دارد همین است: کنار آمدن با مشکلات و مصائب ناخواسته‌ای که به طور غیرقابل کنترلی همه‌چیزمان را دگرگون می‌کند. به‌مانند این جمله‌ی معروف پاسکال که ”تمام رنج‌های بشریت از این‌جا ناشی می‌شود که قادر نیست در اتاقی آرام به تنهایی بنشیند!“   

خوک ۲۰۲۱ | سفر به درون آدمی: - از زمانی که فیلم «اولین گاو» کلی رایکارد (Kelly Reichardt) و «آوای وحش» هریسون فورد (Harrison Ford) و یا حتیٰ «توگو»ی ویلم دفو (Willem Dafoe)، سر زبانها افتادند، فیلم‌هایی از این دست داشتند کم‌کم با اقبال کارگردان‌ها روبرو می‌شدند؛ فیلم‌هایی با محوریت یک شخصیت حیوان دوست‌داشتنی و صدالبته با قهرمان‌هایی بی‌باک، مصمم و کاریزماتیک که برای پیشبرد داستان، شایستگی‌های خودشان را به زیبایی به نمایش می‌گذاشتند. درادامه با بررسی فیلم Pig 2021 با گیمین‌گرویتی همراه باشید.  فیلم «خوک» با اینکه از اسمش کاملاً پیداست که باز شاهد چنین رویه‌ی مشابهی خواهیم بود _و از قضا تا یک ربع اول فیلم، فضای بکر و دیدنی جنگل و کوهستان و سکوت و سکون آرامش‌بخش آن، تأییدکننده‌ی پیش‌بینی ماست_ اما رسالتی که نیکولاس کیج (Nicolas Cage) قرار است در این فیلم  داشته باشد، به کل متفاوت‌تر، مهم‌تر و درونی‌تر از موارد قبلی است و حتیٰ قرار است با اندکی چاشنی دلهره و هیجان، تصورات قبلی ما را به چالش بکشاند!  این فیلم که اولین تجربه‌ی مایکل سارونسکی جوان (Michael Sarnoski) در مقام یک کارگردان است، می‌کوشد با یک داستان ساده اما عمیق و پرعبرت، نام و نشانی فراموش شده‌ی کیج را دوباره احیا کند و البته که خود کیج هم در این فیلم با ارائه‌ی یک بازی کم‌نظیر و محترم او را یاری رسانیده است.  همانطور که متوجه شدید فیلم، داستان خوکِ شخصیت اصلی فیلم، راب (رابین فِلد) را روایت می‌کند که تنها دارایی و دُردانه‌ی او بعد از فوت همسرش است و با آن، تنها و به دور از هیاهوی شهر، در کلبه‌ای در دل جنگل‌های پُرتلند ایالت اورگُن آمریکا به زندگی ساده‌زیستانه و بی‌دغدغه روی آورده است. داستان تا اینجا با ارائه‌ی یک میزانسن ساده و بکر از طبیعت و با نماهای بدون دیالوگ و با لنز لانگ‌شات، کاملاً فضای کلاسیک و نئووسترنی را به خود می‌گیرد [چیزی شبیه فیلم «اولین گاو»]؛ خوک برای راب، که به نظر می‌آید آشپزی را به خوبی بلد است، قارچ گران‌بها و کم‌یاب ترافل (Truffle) پیدا می‌کند و راب هم با فروش قارچ‌ها به امیر (Alex Wolff)، جوان خوش‌پوش و پولدار داستان ما، به مایحتاج حداقلی خود و خوکش می‌رسد. تا اینکه گره‌افکنی داستان با دزدیده شدن شبانه‌ی خوک ترافل آغاز می‌شود. تنها مظنون فعلی، امیر خواهد بود اما راب چاره‌ای جز این ندارد که با کمک او خوک محبوبش را پیدا کند؛ پس همراه او راهی مسیر پرماجرایی می‌شود...  تا اینجا تمامی جزئیات داستان، واضح و مشخص است و به نظر می‌آید که کارگردان برای پیشبرد این روایت ساده‌‌ی خطی، نیازی ندارد که چندان خودش را به زحمت بیاندازد. اما اساس فیلم هم در همین نکته پنهان خواهد بود؛ خوک تنها هدف و به روایتی تنها معنای زندگی راب هست، تنها دلیلی که راب حاضر است برای بدست آوردنش بجنگد، حتیٰ حاضر است دست‌بسته در زیرزمینی مخفی _شبیه آنچه که در فیلم «باشگاه مشت‌زنی» دیده‌ایم_ ‌بی‌دلیل زیر باد مشت و کتک بیفتد تا بتواند به اندک امیدی برای پیدا کردن نشانی خوکش دست یابد. اما خود فیلم درباره‌ی خوک و اینکه چقدر این خوک عزیز و مهم است، نیست؛ فیلم، تجسم هویت از دست رفته‌ی خود راب هست.  او سرآشپز معروف شهر بوده و زمانی اکثر رستوران‌های پرتلند زیر دست او گردانده می‌شدند و به اعتبار همین جایگاه و مقام، خیلی‌ها از او حساب می‌بردند و برایش احترام ویژه‌ای قائل بودند. اما حالا دیگر خبری از آن راب سرآشپز معروف نیست و کمتر کسی او را می‌شناسد. او همه چیز خود را باخته است_که البته در فیلم ذکر نمی‌شود که چگونه و این یکی از ضعف‌های فیلم است؛ مهجور و حقیر مانده است و این درد عمیق را کاملاً می‌شود از چشمان ساکت، باوقار و پرمعنای او دید. او به بهانه‌ی پیدا کردن خوک، دنبال هدف مهم‌تری است. هدفی که فلسفه و هویت حقیقی زندگی‌اش را مشخص می‌کند و اینکه دیگر بعد از دوره‌ی بحران هویت بزرگسالی، باید برای چه چیزی یا چه کسی زندگی کرد و یافتن این پاسخ را راب در یافتن خوکش _این عجیب‌ترین جلوه‌ی عشق افلاطونی_ خلاصه می‌کند.  او مطلقاً اهمیتی به پیرامون دنیای خودش نمی‌دهد. اهمیت نمی‌دهد که آثار جراحت و رد خونی که از شب سرقت بر چهره‌اش مانده و خون دلمه بسته تا کِی قرار هست همانطور بماند؛ زمانی که امیر را می‌بیند که ماشین گران‌قیمت می‌راند و علاقه‌ی وافری به موسیقی کلاسیک دارد به سخره می‌گیرد و حتیٰ در سکانسی مهم‌تر، درس مهمی به دستیار سابقش، دِرِک (David Knell) می‌دهد که حالا برای خودش اسم و رسمی پیدا کرده و رستوران شیکی می‌گرداند: اینکه هیچ چیز واقعی نیست! نه منتقدین و نه مشتری‌ها که او با دغدغه و ظرافت فراوانی، دنبال خوشایند و مورد پسند کردن منوی غذایشان است. نه کسی سرآشپز را می‌شناسد و نه اهمیتی می‌دهد که او چه کسی است و چه دغدغه‌ای دارد. چون راب به این عقیده رسیده است که همه‌ی این‌ها دروغی بیش نیست.  راب حتیٰ احتیاجی به خوکش ندارد که بتواند ترافل پیدا کند، چرا که به کمک درختها خودش به تنهایی می‌تواند آنها را پیدا کند؛ در واقع خوک، دلیلی می‌شود که راب خودش را دوست داشته باشد و بتواند به زندگی هرچند بی‌هیجان خود ادامه بدهد و تسکینی برای غم بی‌کسی‌اش باشد. البته هم‌مسیر او، امیر، که او هم قصد دارد یک رستورانی را بگرداند و راه و روش خودش را مستقل از پدرش پی بگیرد، درس‌ و مشق فراوانی را از راب فرامی‌گیرد، حتیٰ بیشتر از پدر مغرور و خودخواهش؛ راب که زمانی سرآشپز و دوست پدر امیر بوده_که حالا از کله‌گنده‌های شهر هست_ بایستی بعد مدتها با او روبرو شود و این‌بار با یک پیشنهاد خاص، مانند روشی که در انیمیشن رتتویی دیده بودیم، او را متقاعد کند و از طرفی هم رابطه‌ی شکراب پدر و پسری را پینه بزند.  پایان این مسیر گرچه تلخ است و راب دیگر هیچ وقت خوکش را نخواهد دید ولی به ازای این تلخی، حقیقت بزرگی را هم او و هم مای مخاطب کسب می‌کنیم؛ اینکه حقیقتاً چه چیز باارزشی در این زندگی‌مان داریم که حاضریم برای رسیدنش، برای معنا دادن هدفمان از جان و دل مایه بگذاریم و تا سر حد مرگ برایش بجنگیم؟  فیلم «خوک» تا حدی از پس این رسالت برآمده، با اینکه ایراداتی دارد: سارونسکی با اینکه شخصیت درست و حسابی‌ای با بازی درجه یک نیکولاس کیج به ما تحویل می‌دهد اما از دراماتیزه کردن زندگی قبلی او صرف نظر کرده و ما اطلاعات بسیار کمی از گذشته‌ی راب داریم؛ اینکه چرا به زندگی خارج از شهر روی آورده است و چه بر سر خانواده‌اش آمده، که همین فقدان مهمی برای درک اوست و صرفاً به یک نوار ضبط صوت از همسر خندان راب که پیامی برای او ضبط کرده، نمی‌توان بسنده کرد. گرچه که در نهایت آنچه که الآن برای راب مهم است نه کنار آمدن با گذشته، که کنار آمدن با زندگی فعلی اوست و فیلم با پایان باز و بازگشت او به کلبه‌‌اش این‌بار بدون خوک، جواب آن را بدست خودش می‌دهد.سخن پایانی:  فیلم خوک از آن جهت که هدف مهمی را یدک می‌کشد و برای آن هدف، نقش مشخصی را با یک جهان‌بینی کوچک اما معقول برای نیکولاس کیج در نظر گرفته است، فیلم خوبی است و جایگاه انسانی و دغدغه‌مند راب در فیلم شایسته‌ی ستایش و تمجید است؛ اما شاید مهم‌ترین نقطه ضعف فیلم که از قضا به خاطر ویژگی جهان مینیمالیستی‌اش باشد، تعمیم و بسط ناقص شخصیت راب است که ما را از یک هم‌حسی جانانه با او یک گام عقبتر نگاه می‌دارد ولی این ایراد ابداً سبب نمی‌شود که این فیلم را دوست نداشته باشیم و از دغدغه‌مندی هستی‌گرایانه‌ی آن که در نوع خودش کم‌نظیر است، به فکر و اندیشه فرو نرویم.• نمره‌ی نهایی: 2.5/5 بازبینی تصاویر:*راب در کنار خوک خودش، از تنهایی و آسودگی لذت می‌برد.*قابی که تفاوت دو جایگاه و موضع راب و امیر را نشان می‌دهد؛ امیری که درگیر تجمّلات است و رابی که اهمیتی به چنین چیزها نمی‌دهد و تنها به دنبال خوکش است.*راب برای امیر، مربی و راهنمای خردمند و روشنگری است و او را استادانه در مسیرش یاری و هدایت می‌کند.* این قاب به تنهایی، دور بودن و غریبگی راب از جامعه‌ی مدرن را به تصویر می‌کشاند.*راب با اینکه خیلی وقت هست با کسی ارتباط نداشته، اما به خوبی می‌تواند با مردم و خصوصاً کسانی که ارزش گفت‌وگو را دارند، به صحبت بنشیند؛ در اینجا او به خانه‌ی قبلی‌اش می‌رود و با پسربچه صاحبخانه گرم صحبت می‌شود و از نواختن با هنگ‌درام با او لذت می‌برد.*مهم‌ترین و تأثیرگذارترین سکانس فیلم؛ گفتگوی تکان‌دهنده‌ای که میان راب و دستیار سابقش شکل می‌گیرد و راب پند بسیار مهمی به او می‌دهد.*نمای اکستریم لانگ‌شات بکر و بی‌نظیر از رودخانه و جنگل‌های پُرتلند که راب در آنجا آرامش واقعی را پیدا کرده است.

”!I’m Not Homeless, I’m just Houseless“(من بی‌خانمان نیستم، من فقط خونه ندارم!) - تاریخ واقعی آمریکا را مطمئناً نه افراد ثروتمند و نه سیاستمدارانش، بلکه افراد کمتر دیده‌شده‌ _افراد زحمتکش و رنج‌کشیده (و بعضاً کوچ‌نشینش)_ رقم می‌زنند. افرادی که بی هیچ چشم‌داشتی، برای ذره ذره ساخته‌شدن کشورشان تلاش و زحمت کشیدند و حال در دوران شکستگی و فرتوتی، به کنار زده می‌شوند. در این حین، جسیکا برودر (Jessica Bruder) نویسنده، نگاهی عمیق به زندگی یک قشر از این افراد کمتر دیده‌شده‌ی آمریکا دارد و برایش هزاران مایل سرتاسر کشور را می‌گردد تا بفهمد که یک Nomad در عصر کنونی چه می‌کشد و چگونه زیست می‌کند. در ادامه با گیمین‌گرویتی همراه باشید.  فیلم Nomadland (که برای بازگردان فارسی‌اش تعابیر مختلفی گفته‌اند و ما «کوچنده‌آباد» یا «کوچ‌نشین‌آباد» را صحیح‌تر دانستیم!) به کارگردانیِ کارگردان تازه‌کار (و موفّق)، کلویی ژائو (Chloé Zhao) و با بازی فوق‌العاده درخشان و البته همیشگی فرانسیس مک‌دورمند (Frances McDormand) و سایر نابازیگران هنرمند (!)، فیلمی است که نمی‌خواهد ناله و مویه کند و نه قصد روشنفکرانه‌ی سانتی‌مانتالی و انتلکتی دارد. یک فیلم تر و تمیز، فلسفی و هوشیار، کم‌خرج ولی کارکشته‌ای است با یک فیلمنامه و داستان اقتباسی ساده و روان که زندگی یک زن میانسال به نام فرن (Fern) را روایت می‌کند که پیشتر به همراه شوهر فوت شده‌اش در کارخانه گچسازی امپایر (Empire) _شهرکی در ایالت نوادا_ کار و زندگی داشته بود و حال، شرکت به کلی ورشکسته شده و او تمام دار و ندارش را در یک وَن VR می‌گذارد و زندگی مستقل جدیدی را آغاز می‌کند و «کوچنده» می‌شود. در همین سیر و سفرهای فرن هست که ما با زندگی ساده و ناوابسته‌ی Nomadها آشنا و هم‌مسیر زندگی‌شان می‌شویم. مسیری چشم‌نواز و تسکین‌دهنده که تمام درد و غم زندگی قبلی‌شان را جا می‌گذارد و در مقصد جدید، زندگی پر فراز و نشیبی را برایشان می‌سازد. فرن در غم زندگی‌ای است که از او ربوده شده است، سوگی که از پس فوت همسر کارگرش هم‌نشین او شده است. البته که قبل آن زندگی شادی با همسرش در نوادا داشته‌ اما اکنون که کارخانه گچسازی تعطیل شده‌است، گویی که گَرد سفید غم بر شهرک پاشیده شده و حیات از آنجا رخت بر بسته است؛ توناژی از رنگهای سرد و کبود در جای جای نماهای شهرک، خود گواهی این فسردگی و مُردگی را می‌دهد.  در این وضعیت، فرن بیشتر و عمیق‌تر تنهایی را احساس می‌کند؛ امّا در چهره‌ی مصمم او، هنوز امید و سرزندگی  دیده می‌شود. او شخصیت استوار و محکمی دارد، می‌تواند به خوبی از پس زندگی خودش برآید و حتیٰ به کمک خواهرش هم جواب رد می‌دهد و می‌خواهد رو پای خودش و تنها، زندگی کوچ‌نشینی خود را اداره کند. فرن البته از این که او را کولی یا بی‌خانمان صدایش بزند بیزار است؛ او کلمه "بی‌خانه" را بیشتر از "بی‌خانمان" دوست دارد.  به عنوان کارمند فصلی در مرکزی در شرکت آمازون، فرن این فرصت را دارد که با پایان هر دوره از کارش، خود را به دل جاده بزند و زندگی آزاد خود را در وَن آغاز کند. همین سفر و گشت‌و‌گذارهای کوتاه به دل طبیعت، سرانجام او را با گروهی از عشایر مدرن (یا همان Nomadها) آشنا می‌کند؛ افرادی که بعضی اوقات جوامع موقتی را تشکیل می‌دهند و بی‌آنکه همدیگر را دقیق بشناسند، شبها در کنار آتش، شب‌نشینی‌های صمیمانه‌ای را ترتیب می‌دهند و از زندگی و سرگذشت قبلی‌شان درد دل می‌کنند.  فرن با اینکه در میان آنها تجربه‌ی خوبی را بدست می‌آورد، با چند تن دوست صمیمی می‌شود و حتی با یکی‌شان تا مرز عاشق شدن هم پیش می‌رود، اما هم‌چنان و ناگزیر، تنهایی را برمی‌گزیند و دوباره به دل طبیعت می‌زند و کوچ می‌کند. ما البته از پس این کوچ‌های پی‌درپی فرن با چشم‌اندازهای چشم‌نواز و دست‌نخورده‌ی آمریکا روبرو می‌شویم و قطعاً از دیدن آنها لذت خواهیم برد. فرن که در مرکز این فیلم فراموش‌نشدنی و استادانه‌ی کلویی ژائو است، شخصیتی است که ما در کمتر فیلمی و این‌چنین صریح، بی‌پرده و صدالبته زیبا و رویایی شاهدش هستیم. داستان یک زنِ به ظاهر متوسط ​​و با مهارت‌هایی متوسط و معمولی که دست به کاری می‌زند که از کمتر زن متوسطی دیده‌ایم و ژائو چنان شاعرانه و زنانه این قامت و هیبت جسور و مصمم را به تصویر می‌کشاند که مای مخاطب ناخودآگاه به تشویق او و مک‌دورمند می‌ایستیم.  کلویی ژائو که خود چینی‌تبار است، در کنار نگاه انتقادی به سیاستهای سرمایه‌گذاری آمریکا (و بحران اقتصادی سال 2008 میلادی و سقوط بازارهای آزاد آمریکا)، می‌خواهد به ما بفهماند که یک Nomad، نه یک زندگی عیاشی و ول‌انگاری مانند جیپسی‌ها و هیپی‌ها دارد و نه آنقدرها هم فقیر و حقیر است، و از قضا به خوبی از پس این کار برمی‌آید. یک فیلم درام و با یک روایت نسبتاً کند ولی گیرا که از یک طرف به سینمای شاعرانه (نظیر کارهای ترنس مالیک) نزدیک است و از طرف دیگر تا مرز یک فیلم-مستند پیش می‌رود. از همین الآن می‌گویم اگر رابطه‌ی خوبی با سینمای هنری ندارید، این فیلم را هم به کنار بگذارید؛ چه بسا که فیلم مخاطب عام ندارد و حتیٰ از لحاظ سنّی هم، کمتر مخاطب جوانی به سمتش می‌رود؛چرا که یک جوان ۲۰ساله‌، کمتر دغدغه‌ی دیدن زندگی مردمان کوچ‌نشین و حاشیه‌ای را دارد، مگر اینکه خود هم بخشی از این جامعه باشد و یا از نوجوانی مشغول به کار بوده باشد (که آن‌وقت، وقت نمی‌کند که فیلم ببیند!)  حتی اگر یک نگاه دقیق به فیلم داشته باشیم، اکثر بازیگران فیلم، افراد سالخورده و بزرگسالی هستند که از قضا نمی‌خواهند در دوران بازنشستگی‌شان، بنشینید در خانه و آب پرتقالشان را بنوشند، بلکه می‌خواهند که یک دلار هم که شده پس‌انداز کنند و با یک زندگی مستقل، کشورشان را بگردند و نظاره‌گر زیبایی‌هایش باشند و با حسرت از دنیا نروند.  نماها و قاب‌بندی‌های بکر از طبیعت و زیست Nomadها، با موسیقی لطیف و زیبای لودویکو اناودی (Ludovico Einaudi) و با بازی درخشان مک‌دورمند (که به طرز فوق‌العاده‌ای هم با فیزیک بدن و چهره‌ی او جور درمی‌آید و هم خود بازیگر قهّاری است)، جادوی هنرمندانه و واقع‌گرایانه‌‌ای به دست می‌دهد که مخاطب عمیقاً «حس» می‌کند که زندگی یک کوچنده، اصلاً نیازی به ترحّم ندارد؛ چرا که او دارد از زندگی مستقل‌اش، بدون بیمه و مزایای اجتماعی و به دور از جامعه‌ی شهری و ماشینی، لذت می‌برد؛ چه بسا بیشتر از آن آدم شهرنشینی که در مک‌دونالد، چیزبرگر و نوشابه کوکاکولا لایت سفارش می‌دهد و آخرهفته‌ها روی کاناپه‌اش سریال‌ تماشا می‌کند!• نمره پایانی: ۳ از ۵

زوال فسون‌آمیز عقل - فیلم پدر (The Father) به عنوان اوّلین فیلم بلند سینمایی فلوریان زلر (Florian Zeller) فرانسوی و نخستین تجربه وی در عرصه‌ای غیر از تئاتر و نمایشنامه‌نویسی، کار قابل قبول و جذابی بود. فیلم در نگاه اوّل می‌نمایاند که از آن دست فیلم‌هایی باشد در وصف و ثنای جایگاه پدران و تکریم آنها در دوران فرتوتی، امّا ذرّه به ذرّه که جلوتر می‌رود فیلم، هیجان‌انگیز و معماگونه‌ می‌شود و ما را غافلگیر و دچار یک آشفتگیْ درون ذهن شخصیت اصلی داستان می‌‌کند و تمام تصورات قبلی ما به کل دگرگون می‌شود. در ادامه با گیمین‌گرویتی همراه باشید. فیلم، داستان پدری («آنتونی» و با بازی آنتونی هاپکینز (Anthony Hopkins)) را روایت می‌کند که با پابه‌سن گذاشتن از قضا نشانه‌هایی از زوال عقل و آلزایمر در وی پیدا شده و در حالی که از کمک‌های دخترش («اَن» (Anne) با بازی الیویا کلمن (Olivia Colman)) امتناع می‌کند، سعی می‌کند خود را با شرایط جدیدش وفق دهد؛ اما به مرور زمان در این مسیر سخت و گنگ، به عزیزان، اطرافیان و حتیٰ ذهن و واقعیت وجودی خودش شک می‌کند.  نگاه جدیدی که زلر از بیماری آلزایمر (Alzheimer) به مخاطب عرضه می‌کند، نگاهی است کاملاً منحصر به فرد و متفاوت که به دور از فضایی سانتیمانتال و شعاری، مخاطب را مستقیماً با ذهن آشفته و پریشان بیمار «هم‌حس» می‌کند و آشفته‌تر از هر فیلمی که در مورد زوال عقل ساخته شده است، شِمایی قابل برداشت و در عین حال پیچیده و انتزاعی از بیماری بدست می‌دهد. این هم‌حسی از همان صحنه و سکانس آغازین پیداست؛ موسیقی کلاسیکی که به هنگام شروع فیلم پخش می‌شود و هم‌زمان با بازگشت شخصیت «اَن» از خرید ادامه‌ می‌یابد، همان موسیقی‌ای است که شخصیت اصلی داستان یعنی «آنتونی» با هدفون مشغول گوش کردن آن هست؛ در واقع این موضوع، نشانگر آن است که نقطه نظر یا همان (Point of View) POV داستان، از نگاه آنتونی جریان دارد و تمام برداشت‌هایی که مخاطب از جهان درونی و بیرونی فیلم (چه از فضای داستان گرفته تا شخصیت‌ها و...) به نگاه و زاویه دید آنتونی گره خورده است.   این پیوند، حالت عادی خودش را دارد تا زمانی که سیر منطقی داستان دچار پیچش و ناهماهنگی می‌شود. تغییر چهره‌ی بازیگران، دیالوگ‌ها و علت و معلول‌ها، همه به نحوی صورت می‌گیرد که انگار برای ما هم مثل آنتونی، گنگ و غیرمنطقی است و این تغییرات، چه در بازیگران، چه در لوکیشن و چه در دیالوگ‌ها (مانند به پاریس رفتن یا نرفتن اَن) آنچنان نوسان می‌یابند که دیگر ما هم نمی‌دانیم کدام یک واقعیت و کدام یک ناشی از زوال عقل آنتونی است.  در حقیقت این پیچیدگی غیرمنطقی در روایت همان ظاهر سوبژکتیو بیماری است که در ورای تصویر آورده شده است و تحفه‌ای است که زلر از این معجون پیچیده‌ی فیلمنامه‌ی خود بدست آورده است؛ البته زلر آلزایمر را ذره به ذره و با خرده جزئیات از رفتار آنتونی نشان می‌دهد: فراموش کردن جای ساعتی که او قایمش می‌کرده است، حواس‌پرتی موقع حرف زدن با دخترش و... . این جزئیات حال اندک اندک بزرگتر و جدی‌تر می‌شود و شوک، همزمان به مای مخاطب و آنتونی وارد می‌شود: فراموش کردن اینکه اصلاً آنجا، خانه‌ی او هست یا دخترش، نشناختن پال (Paul)، فراموش کردن شغلش، تکرار دیالوگ‌ها در یک لوپ (Loop) بی‌انتها و با تغییر در چهره شخصیت‌ها و... البته این بدین معنا نیست که آنتونی همه چیز را فراموش می‌کند؛ او جزئیات فراوان و دقیقی را به یاد دارد، می‌داند که دخترش نوشیدنی الکلی مصرف نمی‌کند، و مثل مادرش شخصیت جدی و عبوسی دارد و همین خرده‌جزئیات آنتونی را به خود مغرور می‌کند و نمی‌گذارد که باور کند که او دچار آلزایمر شده است.  این پیچیدگی در روایت، (همانند اثر اخیر چارلی کافمن با عنوانI'm Thinking of Ending Things که از قضا آنهم نگاه پیچیده و نامتعارفی به ناخودآگاه آدمی دارد) مخاطب را هم همراه آنتونی دچار آشفتگی ذهنی می‌کند، به طوری که نه تنها نمی‌تواند ارتباط منطقی بین گفتار و کردار هر شخص برقرار کند، بلکه حتیٰ نمی‌تواند به مرجع حقیقی و بیرونی واقعیتی که در حال تماشای آن است اعتماد کند و انگاری هر لحظه واقعیت‌ها و خیال‌ها در نوسان اند و در این فضای آشفته هریک جای خود را به دیگری می‌دهد و آنتونی و صدالبته مخاطب نمی‌داند که دارد خیال می‌بیند یا واقعیت. البته این پیچ‌درپیچ بودن هم کار دست زلر می‌دهد و در یک مورد گاف در فیلمنامه به وجود می‌آید؛ آن هنگام که اَن در خیالات خود قصد کشتن و خفه کردن پدرش را دارد، به کل تمام منطق روایی که زلر با همان POV آنتونی مدنظر داشت، خراب می‌شود و عدول از POV پدر، هم خیال‌پردازی متفاوت و غلطی، سوای بقیه خیالات و واقع‌نمایی غیرواقع فیلم به وجود می‌آورد و هم لحن و فضای فیلم را متفاوت از روند قبلی خود می‌کند.  البته فیلم «پدر» با همه‌ی عدم روراستی و پیچیدگی روایی‌ای که دارد، فیلم دیدنی و جذابی است. دستاورد جاه‌طلبانه و در عین حال متفاوت از نمایشنامه‌نویس و فیلمساز تازه‌کار (که پیشتر به خاطر نمایشنامه‌های تئاترش خصوصاً در ایران شناخته شده بود) و صدالبته با بازی حرفه‌ای و کم‌نظیر آنتونی هاپکینز (که برایش اسکار بهترین بازیگری را به ارمغان آورد)، میزانسن و طراحی صحنه درخشان، موسیقی متن گوش‌نواز لودویکو اناودی (Ludovico Einaudi) و صدالبته قطعه مشهور، حزن انگیز و شنیدنی اپرای «صیادان مروارید» اثر ژرژ بیزه (Georges Bizet) و... همه و همه موجب می‌شود که این فیلم را به هیچ وجه دست کم نگیریم.  خصوصاً با آن پایان‌بندی نمادین و فوق‌العاده‌اش که از قضا اوج داستان هم است و با آن سینماتوگرافی پر رمز و راز و نمای تراولینگ دوربین، که از گریه و زاری آنتونی (از این که دیگر چیزی در ذهنش نمانده و تعبیر و استعاره فوق‌العاده‌ی ذهن و حافظه‌اش به درخت و برگ‌های درختی که در حال ریزش است) به بیرون جریان می‌یابد و از پنجره‌ی پشتی آسایشگاه وارد فضایی رویایی و زیبا از برگهای رقصان درختان می‌شود که در آغوش نسیم در حال ریزش اند؛ همه و همه برای دانستن اینکه این فیلم نه تنها درباره آلزایمر و زوال عقل، که درباره تنهایی و بی‌کسی است و برای مخاطب همین حسن ختام زیبا کفایت می‌کند (!) و فیلم را سوای از پیچیدگی‌هایش، به‌یادماندنی و باشکوه می‌کند.• نمره نهایی: ۳ از ۵

کارگردان و نویسنده‌ی سری Mass Effect اعلام کرد که یک اقتباس سینمایی یا تلوزیونی از این مجموعه پر طرفدار، دیر و زود دارد اما سوخت و سوز نه. طی مصاحبه‌ای با سایت Business Insider، آقای Mac Walters که مدیر نوآوری نسخه‌ی Legendary Edition و Andromeda  و داستان‌سرای نسخه‌ی دوم و سوم از سری Mass Effect بوده است، ادعا کرد که استدیو بایوور درخواست‌هایی از هالیوود برای ساخت یک اقباس سینمایی از این سری را دریافت کرده است.به گزارش گیمین‌گرویتی، آقای مک والترز در این مصاحبه اشاره کرد :« دنیای مس‌افکت بسیار گسترده است و بسیاری از افرادی که من در صعنت فیلم و تلوزیون می‌شناسم، از من می‌پرسند که چه زمانی این کار را انجام می‌دهیم و اینکه حتما باید این کار را انجام دهیم. »قبلا یک فیلم اقتباسی از مس‌افکت توسط Warner Bros در دست ساخت قرار داشت اما مثل بسیاری پروژه‌های دیگر از بازی‌ها، این فیلم هیچوقت به سرانجام نرسید. « انگار ما همیشه در حال جنگیدن با خود آی‌پی بودیم. چه داستانی قرار است طی 90 تا 120 دقیقه گفته شود؟ آیا آن چیزی که لایقش است را انجام خواهیم داد؟»اوایل سال جاری، به نظرمی‌رسید که Henry Cavill قرار است در یک لایو-اکشن از مس‌افکت حضور داشته باشد. ستاره‌ی هالیوودی که در به عنوان سوپرمن و گرالت از سریال The Witcher ایفای نقش می‌کند، یک عکس تار که در آن فیلمنامه‌ای دیده شد، منتشر کرد که بعدها طرفداران توانستند اشاراتی به خلاصه‌ای از داستان نسخه‌ی اول بازی Mass Effect را در آن فیلمنامه پیدا کنند. با توجه به صحبت‌های آقای والترز از استدیو بایوور، یک سریال تلوزیونی انتخاب مناسب‌تری برای سری Mass Effect خواهد بود. « زمانیکه شما قصد دارید داستانی به بزرگی و جزئیات مس‌افکت را تعریف کنید، تلوزیون بهترین روش انجام این کار است. به طور طبیعی این اقتباس برای یک مجموعه قسمتی متناسب است.»« زمانی که ما یک بازی مس‌افکت می‌ساختیم، یک داستان اصلی و کلی وجود داشت که ما قصد داشتیم آن را تعریف کنیم، اما هر یک از مراحل بازی مثل یک قسمت از سریال تلوزیونی بود. این داستان‌ها از پیش نوشته نمی‌شدند بلکه زمانیکه به آن‌ها می‌رسیدیم، داستان را می‌نوشتیم. به این ترتیب این قسمت‌ها به داستان اصلی اضافه می‌شوند و گاهی اوقات داستان اصلی نیز شامل تغییراتی می‌شود چونکه ما یک کار بسیار جذاب را در آن قسمت انجام داده‌ایم. »

به تازگی دو کارگردان جدید به نام‌های Jasmila Žbanić (سازنده فیلم Aida) و علی عباسی (سازنده فیلم Border) به لیست کارگردان‌های سریال The Last of Us محصول HBO پیوسته‌اند. به گزارش گیمین‌گرویتی، این دو نفر با همکاری Craig Mazin (خالق سریال چرنوبیل) و Neil Druckman (کارگردان بازی The Last of Us) به کارگردانی این سریال خواهند پرداخت.این سریال بر اساس یکی از فرانچایزهای محبوب استودیو ناتی‌داگ ساخته خواهد شد و قرار است تا ماجرای بازی اول این مجموعه را پوشش دهد. Sony Pictures Television، Word Games، The Mighty Mint و استودیو Naughty Dog، همگی در ساخت این سریال مشکارت خواهند داشت. این سریال به داستان بازی احترام خواهد گذاشت و قرار است تا حد ممکن به آن وفادار باشد، اما از یک کپی محض دوری می‌کند. با توجه به اینکه بازی به خودی خود سکانس‌های سینمایی زیادی در کات سین‌ها داشته است، تماشای یک اقتباس تلویزیونی از آن چندان دور از انتظار نیست.در لیست بازیگران این سریال هم افرادی چون Gabriel Luna (از سریال Agents of S.H.I.E.L.D) در نقش تامی، Pedro Pascal (از سریال The Mandalorian) در نقش جوئل، Bella Ramsey (از سریال Game of Thrones) در نقش الی، به عنوان نقش‌های اصلی حضور دارند.بر اساس گزارشات CBC کانادا، فیلمبرداری این سریال از تاریخ ۱۴ تیر ماه در شهر کلگری کشور کانادا آغاز خواهد شد و انتظار می‌رود تا یک سال آینده به طول بینجامد.نظر شما راجع به این سریال چیست؟ به نظرتان می‌تواند موفق واقع شود و آیا انتخاب بازیگرهای درستی داشته است؟ نظر خود را با در میان بگذارید.

در سال‌های اخیر استودیوی دیزنی از فرم قابل پیش بینی‌ای در ساخت انیمیشن‌های خود استفاده کرده است. آثاری که فروش‌شان تضمین شده است و حتی احتمال دنباله‌سازی از  آن‌ها بالاست. سیاست‌های کنونی دیزنی بیشتر شبیه یک نوع رویکرد سرمایه‌داری خشن و خشک شده است. اما دیزنی خوب می‌داند که چگونه مخاطبان خود را راضی نگه دارد. Raya and The Last Dragon هم‌چنان همان المان‌های مسحور کننده و مشهور این استودیو را همراه خود دارد. خلق جهانی زیبا، رنگارنگ و مهیج و دیگر عناصر جذابی که ما را مشتاق می‌کند که به تماشای هر اثر جدیدی از این استودیوی کهنه‌کار بنشینیم. دیزنی این بار داستان خود را در جهانی با پس‌زمینه، المان‌ها و عناصر فرهنگی آسیا ( به خصوص ملل جنوب آسیا ) به تصویر می‌کشد. در فیلم هیچ رابطه عاشقانه‌ای روایت نمی‌شود، هیچ شخصیت شروری وجود ندارد و باید گفت آن‌قدرها هم آلبوم موسیقی متنوعی ندارد. داستان رایا و آخرین اژدها روایتی از ضرورت اتحاد، اعتماد و همدلی است. در روزگاری که جوامع انسانی دچار سستی و ضعف‌های بی‌شماری شده‌اند، شاید پیام این فیلم برای عده زیادی به خصوص کودکان و نوجوانانی که به تماشای این اثر می نشینند الهام بخش باشد. دیزنی با رایا بر مفهوم خاص و البته تاریکی دست می‌گذارد. این که انسان‌ها خود بزرگترین دشمن خودشان هستند. کوماندرا، روزگاری سرزمینی متحد و یک‌پارچه بود. یک بهشت واقعی. اما حرص، طمع و شرارت انسان‌ها موجوداتی فراطبیعی به نام « درون‌ها» را آزاد کرد که مردم را می‌بلعیدند و تبدیل به سنگ می‌کردند. یک اژدها جادوی خود را جمع کرد و بشریت را نجات داد، اما این مانع از هم‌پاشیدن مردم نشد. پنج قبیله شکل گرفت، و هر کدام بر اساس بخشی از بدن اژدها نام‌گذاری شدند. « دندان/fang »،« قلب/heart»،« دُم/tail»،« پنجه/talon»،« ستون فقرات/spine». ۵۰۰ سال بعد، رایا شاهزاده‌ی هارت/heart متولد می‌شود و هم‌چون اجداد خود وظیفه نگهبانی از جواهر اژدهای بزرگ را به عهده می‌گیرد. جواهری که انسان‌ها را از گزند خودشان محافظت می‌کند. در جریان رویدادی با حضور هر ۵ قبیله، شخصی از فنگ می‌کوشد تا جواهر را به سرقت ببرد، و در این حین جواهر می‌شکند و خرد می‌شود. درون‌ها آزاد می‌شوند و پدر رایا تبدیل به سنگ می‌شود. رایا که گمان می‌کرد دوستی تازه پیدا کرده، می‌بیند که به او خیانت شده است. تکه‌های جواهر در میان هر پادشاهی پراکنده شده و دنیا مبدل به مکانی خطرناک و ویران می‌شود. مولفه نام آشنای شاهزادگان دیزنی در عصر جدید بر پایه آن چیزی که در گذشته فروزن و موانا ساخته‌اند، این بار به سبک متفاوتی از گذشته روایت می‌شود. دخترانی جسور و مستقل که عاشق پیشه نیستند و در تکاپوی نجات مردم و سرزمین خود بی مهابا دست به هر خطری می‌زنند. هم‌چون السا و موآنا، رایا نیز در طول فیلم شخصیت و قدرت‌های خود را رشد و گسترش می‌دهد و متعاقبا آزادی عمل بیشتری به دست می‌آورد. او می‌آموزد که به دیگران اعتماد کند، دوست پیدا کند و بر آن‌ها تکیه کند و در نهایت در نقطه عطف داستان سیر شخصیتی او به تکامل می‌رسد و صحنه‌ای تاثیرگذار می‌آفریند. حتی ناماری، شاهزاده‌ی فنگ که در نقش آنتاگونیست داستان ظاهر میشود هم مشخصه‌های مشابهی را در خود دارد و او نیز هم‌چون رایا هوشمندانه نشان فمینیسم مدرن را به بازو بسته است. رایا و آخرین اژدها نمادی از گسترش تفکر جدید دیزنی است. بله، دوران شاهزادگانی که در قصرهای بلندبالای خود در انتظار عشق واقعی می‌نشستند به سر آمده است. اکنون قهرمان‌های زن ( heroine ) دیزنی، شجاعانه برمی‌خیزند و به دل مشکلات و ناهنجاری‌ها هجوم می‌برند. رایا خود انتخاب کرده که منجی مردم خويش باشد. در حالی که سرنوشت به سختی به رویاهای پدر ایده آل گرای او پاسخ رد داده، او در طول ماجراجویی خود برای نجات پدر بار دیگر به همان باورها باز می‌گردد. باور به این که کوماندرا می‌تواند بار دیگر یک سرزمین متحد و زیبا باشد، و این مهم جز با اتکا به حسن‌نیت و اعتماد شکل نخواهد گرفت. در نهایت نیز خود او بزرگ‌ترین و تاثيرگذارترين قدم را برای رسیدن به این آرمان‌شهر رویایی برمی‌دارد. رایا و آخرین اژدها فرم کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی دارد. قهرمان داستان تحت تاثیر یک واقعه‌ی تراژیک، انگیزه‌ای بیرونی برای آغاز سفری پیدا می‌کند تا به مقابله‌ی ناهنجاری‌ای که باعث و مقصر به‌وجود آمدن آن تراژدی در زندگی وی شده برود، که در انتها به پیروزی و موفقیت قهرمان ختم می‌شود. این سیر روایی چیز ناآشنایی در آثار دیزنی نیست و به‌وفور در دیگر انیمیشن‌های این استودیو تکرار شده است. داستان در طی هر تلاش رایا برای به دست آوردن جواهر اژدها در هر سرزمین شدت می‌گیرد ولی در عمق پیدا کردن ناتوان است. ریتم فیلم در بخش‌های اولیه به طرز نامتناسبی سرعت می‌گیرد اما به یک‌باره در بخش نهایی داستان ترمزش کشیده می‌شود؛ یعنی در آن‌جا که بایستی تمپو بالا برود و نسبت به بقیه داستان طولانی‌تر باشد تا تاثیر خود را کامل بگذارد، که در اینجا این کار به نحو احسنت انجام می‌شود و درنهايت تاثیر مضاعفی بر بیننده‌ی خود می‌گذارد. اما به هر رويه ریتم کلی داستان کمی نامیزان از آب درآمده است. می‌توان گفت شخصیت‌پردازی رایا می‌توانست بهتر و قوی‌تر باشد. نه فقط او بلکه حتی دیگر کاراکتر‌هایی که در طول داستان به او اضافه می‌شوند، اما باید گفت که رابطه رایا و ناماری به خوبی شکل داده شده است. عاری از هرگونه تنش رمانتیک یا مانند آن، تحت‌تاثیر آموزه‌هایی که سیسو به آن‌ها یادآوری می‌کند، آن‌ها می‌آموزند حتی با اینکه در گذشته خیانت رابطه‌شان را جریحه‌دار کرده بایستی به یک‌دیگر اعتماد کنند. باید گفت که سیر تغییر و تحول این دو شخصیت زن اصلی داستان برجسته‌ترین رهاورد این انیمیشن است. رایا و آخرین اژدها می‌کوشد تا پیام تاثیرگذارتر و متفاوت‌تری به نسبت دیگر ساخته‌های دیزنی به ما بدهد. در انتها نه رایا و نه اژدها ، هیچ‌کدام منجی این دنیا نیستند. در این داستان هم شرور و هم قهرمان اصلی خود بشریت است و آن‌چه که دنیا را از چنگال نابودی نجات می‌دهد تکیه بر اعتماد، حسن نیت و بالاتر از همه اتحاد است. پیامی دل‌گرم کننده که کمابیش ایده آل به نظر می‌رسد، اما شاید تاثیر خود را بر روی کسانی که در جست‌وجوی تغییر هستند بگذارد و به آنان انگیزه‌ای جدید بدهد. با این تفاسیر، باید اذعان کرد که تماشای رایا و آخرین اژدها به همراه خانواده تجربه‌ای است که قطعا خالی از لطف نخواهد بود.

طرفداران فیلم‌های ابرقهرمانی و مشخصا کمیک‌ بوکی شکوه و جلال فاز سوم دنیای سینمایی مارول را که از سال ۲۰۰۸ با Iron Man آغاز و با Spider-Man: Far From Home در سال ۲۰۱۹ به اتمام رسید فراموش نخواهند کرد. فیلم‌هایی که پرده‌ی نقره‌ای را در سراسر دنیا به تسخیر خود درآورده و گیشه‌ها را از آن خود کردند. آثاری به شدت پر زرق و پرق که اتفاقا، عموما فیلم‌‌های جذاب و مورد تحسین منتقدین و مخاطبین هستند و حضور ستاره‌های پرشمار و یک برنامه‌ریزی درست و جامع، اوج لذت را به طرفدارن این ژانر هدیه کرده است. اما، اوضاع همیشه این گونه نبوده است! سینما فجایعی را نیز در ژانر ابرقهرمانی به خود دیده است که تا حدی گاها، وجهه‌ این تیپ فیلم‌ها را تحت شعاع قرار داده است و اجازه‌ی جولان زبان تند منتقدین کلی این سبک (و سینما) را صادر کرده است. فیلم‌های به شدت ضعیف و سخیف، که سینما به عنوان هنر هفتم از داشتن آن‌ها عرق شرم بر پیشانیش جاری می‌شود. در این مقاله سعی کردیم، بر خلاف جریان آب، و در جایی که فیلم‌های خوش ساخت فراوانی در این سبک اکران و عرضه می‌شوند، لیستی تحت عنوان بدترین «عناوین ابرقهرمانی تاریخ سینما» را ارائه دهیم، تا یادمان باشد همیشه هم اوضاع سینمای ابرقهرمانی، انقدر گل و بلبل نبوده است! با گیمین‌گرویتی همراه باشید.Batman & Robin (1997)جرج کلونی، آرنولد شوارتزنگر، کریس او دانل، اوما تورمن، وال کیلمر، آلیسیا سیلورستون... این بازیگران به سردستگی کارگردان فقید هالیوود، آقای جول شوماخر تیمی را تشکیل دادند تا کمر به قتل Batman در دنیای سینما ببندند. گاهی یک فیلم در زیرشاخه‌ای (مثلا همین کمیک بوکی) صرفا بد و ضعیف است. اما بتمن & رابین نه تنها یکی از ضعیف ترین و از نظر من ضعیف ترین فیلم ابرقهرمانی تاریخ سینما است، بلکه یکی از ضعیف ترین فیلم‌های کل سینما نیز به شمار می رود. با تقریب بسیار خوبی، همه چیز این فیلم اشکال دارد، غلط است و بی ربط. از پوستر فیلم که انگار قرار است فیلم Mr. Freeze را تماشا کنیم که آن وسط بتمن نیز یک سکانس حضور دارد! از داستانی که عملا وجود ندارد و مانند فیلم های پور*نو، دلیلی برای بازی و اتفاقات است! لباس‌های احمقانه شخصیت‌ها که هنوز هم کابوس شبانه‌ی علاقمندان به بتمن است. کاستوم دیزاینی که به قدری بد است که فیلم را بسیار شبیه به یک پارودی و نمایش تئاتری دبیرستانی کرده است تا یک فیلم سینمایی با بازیگران حرفه‌ای و بزرگ. مجددا یک نگاهی به لیست در ابتدای همین متن بیاندازید! به قدری بتمن & رابین بد و افتضاح است که تا مدت‌ها کسی جرات و جسارت نزدیک شدن به کرکتر بتمن در دنیای سینما را نداشت! بارها و بارها دعا به جان کارگردان جسور و خوش فکر سینما آقای نولان می‌کنیم که بار دیگر شکوه و جلال بتمن را به سینما بازگرداند. - کیوان عادتیHellboy (2019)هل‌بوی یکی از کارکترهای محبوب کمیکی است. اولین اقتباس سینمایی آن در سال ۲۰۰۴ ساخته شد و داستان جذابی هم داشت. قسمت دوم اما متاسفانه فروش خوبی را تجربه نکرد. در نتیجه استدیو ساخت قسمت سوم را منتفی کرد. طرفداران هل‌بوی سال‌ها منتظر بودند که قسمت سوم فیلم ساخته و اکران شود، اما به جای آن در اقدامی عجیب استدیو تصمیم گرفت هل‌بوی را ریبوت کند. هدف جذب مخاطبان جدید و افزایش جذابیت کرکتر اصلی برای نسل جوان بود که متاسفانه این فیلم از همه نظر یک شکست کامل تجاری و هنری به شمار می‌رود. داستان عجیب و از هم گسیخته فیلم هیچ منطقی ندارد و دنبال کردن آن فقط برای بیننده سردردآور است. همه شخصیت‌های فیلم تک‌بعدی هستند و هیچ حسی در مخاطب ایجاد نمی‌کنند که بخواهد پیگیر سرنوشت‌شان باشد. خود هل‌بوی تنها شخصیت پردازی‌ای که دریافت کرده فقط عصبانیت و رفتار نابالغانه است. شخصیت منفی فیلم نیز مانند کارکترهای شرور کارتون‌های برنامه کودک رفتار می‌کند! نکته بدتر اما، این است که خُلق و خوی همه افراد درگیر در داستان صحنه به صحنه متحول می‌شود. مثلا یک لحظه از فردی متنفرند و در لحظه‌ای دیگر مانند یک دوست صمیمی و دلسوز رفتار می‌کنند. انگار فیلم مجموعه‌ای از صحنه‌هایی است که بدون داشتن نظم خاصی به هم چسبانده شده اند. صحنه‌های سی جی آی فیلم هم به شدت ضعیف و تهوع‌آور کار شده اند. هنرپیشگان فیلم با وجود فیلمنامه ضعیف آن، بازی قابل قبولی دارند. اما در حین تماشای فیلم دلتان برای بازیگران می‌سوزد که چنین فیلمی در کارنامه آنها ثبت شده که هیچ جای دفاعی ندارد. - شیما شیخیFantastic Four (2015)بازسازی «چهار شگفت انگیز» دارای یکی از ضعیف‌ترین و پر ایرادترین فیلمنامه‌های آثار اَبَرقهرمانی است که از مرحله تلپورت شدن اعضای تیم تحقیقاتی به بعد، با سرعتی باورنکردنی به سراشیبی سقوط می کند. روند خطی شدن فیلم نامه از صحنه دروازه کوانتومی و دستگاه تلپورتر شروع می‌شود. بعد از صحنه رسیدن گروه به سیاره صفر، ما گروه را در سردرگمی مطلق می‌بینیم و همین سردگمی جایی است که فیلم را نابود می‌کند. درحالی که فیلم در ابتدا به خوبی شخصیت‌ها را برای مخاطب معرفی می‌کند، مابقی فیلمنامه بصورت ساده‌ایی پیش رفت و به همان سادگی تمام شد. درکل فیلم دارای یک فیمنامه به شدت سطحی، الگو برداری بد از کمیک و بازیگری بسیاربد است و می‌توانم بگویم حتی از نسخه سال ۲۰۰۵ (که خود یک فیلم بسیار ضعیف به شمار می‌رود) نیز، بدتر است. -پارسا حسینیCatwoman (2004)از یک ابرقهرمانی خوب چه انتظاری دارید؟ بدون شک داستان هیجان‌انگیز، اکشن خوب و شخصیت‌های جذاب باید بخشی از این فیلم‌ها باشند. همیشه تقابل ابرقهرمان و آنتاگونیست است که با به وجود آوردن دو قطبی خیر و شر ما را به دنبال کردن داستان فیلم و حوادث آن ترغیب می‌کند. متاسفانه Catwoman محصول سال ۲۰۰۴ هیچ کدام از این‌ها را ندارد. داستان فیلم به کلیشه‌ای‌ترین شکل ممکن پیش می‌رود و ما باید شاهد یک عشق باسمه‌ای بین زن گربه‌ای و یک پلیس باشیم که در نهایت به سطحی‌ترین صورت ممکن در برابر یکدیگر قرار می‌گیرند. اکشن‌های فیلم هم به هیچ عنوان هیجان‌انگیز نیستند و بودن و نبودن‌شان خیلی تفاوتی ایجاد نمی‌کند. اما شاید بدتر از همه‌ی این‌ها، آنتاگونیست (شخصیت منفی) باشد که تیر خلاص را به پیکره‌ی فیلم وارد می‌کند. ما در واقع با یک آنتاگونیست طرف هستیم که با زدن کرم‌های محصول شرکتش در برابر ضربه‌ها مقاوم شده است! حالا این آنتاگونیست نه ظاهر خاص و جذابی دارد و نه حتی در طول فیلم تقابل جدی‌ای با زن گربه‌ای پیدا می‌کند. مبارزه‌ی این دو در انتهای فیلم تنها جایی است که آن‌ها به معنای واقعی در مقابل هم قرار می‌گیرند. قطعا Catwoman یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌های هلی بری (بازیگر نقش زن گربه‌ای) هم محسوب می‌شود؛ بازیگری که توانسته بود دو سال قبل از همین فیلم، جایزه‌ی اسکار بگیرد. -علیرضا محزونSuicide Squad (2016)داستان گروهی از خلافکاران خطرناک که توسط دولت برای مقابله با تهدیدی بزرگ‌تر به خدمت گرفته می‌شوند، ایده جذاب و متفاوتی است. مخصوصا اینکه این تبهکاران کرکترهایی مانند هارلی کوئین، ددشات و ال- دیابلو هستند. مخاطب انتظار دارد که با تجربه‌ای لذت‌بخش و سرگرم‌کننده روبرو شود، ولی متاسفانه فیلم سوساید اسکواد از بحران هویت رنج می‌برد. از طرفی می‌خواهد مشابه فیلم‌های مارولی باشد و از طرف دیگر تلاش دارد که فضای تاریک و جدی داشته باشد. همین این دوگانگی به فیلم ضربه می‌زند. هارلی کوئین و سایرین هر یک اهداف خود را دنبال می‌کنند و تمایلی به کار تیمی ندارند. طبیعی است که عده‌ای غریبه در ابتدای کار چندان اهمیتی به یکدیگر ندهند. اما ناگهان و بدون پیش زمینه مناسب در چرخشی ۱۸۰ درجه‌ای، افراد گروه به یک خانواده‌ی منسجم تبدیل می‌شوند که حتی حاضرند جان خود را فدای یکدیگر کنند! فیلم از ببینده انتظار دارد که باور کند این ماموریت سرنوشت‌ساز باعث تغییر رویه این اشخاص شده و آن‌ها تولدی دوباره داشتند، ولی نمی‌تواند دلیل قانع‌کننده‌ای برای آن ارائه کند. از طرف دیگر آنتاگونیست‌ اصلی، انتخاب مناسبی برای فیلم نیست. یک کارکتر منفی کارتونی با CGI ضعیف با اهدافی ابتدایی و نخ‌نما، یادآور فیلم‌های ابرقهرمانی دهه‌های گذشته است؛ نه یک فیلم کمیکی در دوران طلایی درخشش این ژانر. در مقابل با توجه به حضور جوکر در سوساید اسکواد، انتظار می‌رفت که او نقش پررنگی در وقایع داستان داشته باشد. اما حضور او فقط محدود به فلش‌بک‌های هارلی کوئین و اقداماتش برای فراری دادن معشوقش از جوخه انتحار خلاصه می‌شود. در تمام مدت فیلم سوالی که در ذهن مخاطب بی جواب باقی می ماند این است که چرا بتمن، فلش و واندر وومن نسبت به این تهدید خطرناک بی‌تفاوت هستند؟ آیا ستون نورانی بزرگی که در آسمان شهر دیده می‌شود و کل دنیا را تهدید می‌کند، برای آن‌ها اهمیتی ندارد؟ سوساید اسکواد حتی نمی‌تواند به این سوال ساده پاسخ دهد. -شیما میلانJonah Hex (2010)از نظر من فیلم نحسی که ما می‌خواهیم هم‌اکنون در موردش صحبت کنیم و بهتر است بر حیث نجس نشدن نوشته‌ام حتی اسمش را هم نیاورم، قبل از خلقتش بد بود و بعد از خلقش فاجعه شد. فیلم در طول ساختش، با فیلم‌نامه کذایی، بازی‌گیری به شدت سطح پایین کارگردان، نقش‌های فرعی بسیار پلاستیکی، طراحی محیط و CGI به غایت ابتدایی و زشت، و دوربین بسیار شلخته و در نهایت پایان‌بندی فاجعه شکست خورده بود؛ اما قبل از همه اینها با رخنه ایده کلی فیلم یعنی عاشقانه ابرقهرمانی وسترن با پروتاگونیست زشت و بی‌حال محکوم به شکست، حتی قبل از ورود به عرصه ساخت بوده است. فیلم آنقدر بد است که گهگاهی سورپرایزتان هم می‌کند؛ مثلا چگونه می‌توان از بازیگر توانمندی مثل جاش برولین بازی به این بدی گرفت؟ چگونه می‌توان اینقدر بچگانه یک فیلم را تمام کرد؟ چگونه می‌توان ۱ ساعت و اندی روی پرده به این حجم، بدون توقف خرعبلات نشان داد و بعد ازاتمام کار از زندگی سیر نشد؟ واقعا برایم عجیب است. فیلم درست به مانند شخصیت اصلی‌اش کرخت و زننده است، ابدا نه تنها نزدیک به مقام والای یک فیلم سینمایی نیست، بلکه حتی قصه چفت و بست داری هم ندارد. فیلم بیشتر شبیه یک فن‌فیکشن زاده‌شده از ذهن یک کودک ۷ ساله است که بعد از مشاهده چند کابوس و در پی آن شب ادراری و بعد هم ادغام با شخصیت‌های فانتزی محبوب‌اش، تصمیم به دست به قلم شدن گرفته است. فیلم آنچنان بد است که نه متوجه شروع متنم شدم و نه پایان! - ابوالفضل مولائیDark Phoenix (2019)با ورود به هزاره‌ی جدید و اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰ میلادی، کارگردان صاحب سبک و با پرستیژ هالیوود، برایان سینگر، سنگ بنای فیلم‌های ابرقهرمانی جدی و حرفه‌ای، با فیلم‌نامه‌های به شدت قوی و درست را بنا کرد. مردان-اکس اول و از آن بهتر، اتحداد مردان-اکس (شماره‌ی دوم) بنچمارک‌های فیلمهای ابرقهرمانی مدرن به شمار می‌روند که بعد ها با مرد عنکبوتی ۲ و تریلوژی شوالیه‌ی تلاریکی نولان به تکامل رسید. اما کسی فکرش را هم نمی کرد روزی چنین بلایی سر یکی از فیلم‌های فرنچایز مردان-اکس بیاید. ۲۰۰ میلیون دلار بودجه، که مطلقا مشخص نیست صرف چه چیزی شده است! تونالیته‌ی رنگی مشمئزکننده و بی ربطِ فیلم که شبیه یک اثر معناگرا در طبقه‌ی روشنفکرانه است و نه فیلمی به نام Dark Phoenix. داستانی احمقانه، شخصیت‌هایی پلاستیکی و دکوری، به خصوص سوفی ترنر که امیدوار هیستیم اولین و آخرین حضورش در فرنچایز موردعلاقه‌مان یعنی مردان-اکس باشد، از دارک فینیکس ۲۰۱۹ یک شکست به تمام معنا و یک فاجعه‌ی تمام عیار ساخته است. شکست تجاری سنگینی که می‌توانست منجر به نابودی کلی فرنچایز مردان-اکس شود. اما خوشبختانه اکنون دستان توانمند کوین فایگی و تیم به شدت باشعور او در مارول، نگرانیمان را کم می کند. تحت عنوان استودیوی مارول و زیر نظر کوین فایگی، مردان-اکس بعدی یا قطعا فیلم خوبی است، یا قول می‌دهم امکان ساخت فیلمی تا این حد چرک و متعفّن وجود نخواهد داشت. - کیوان عادتیBatman V Superman: Dawn of Justice (2016)بتمن و سوپرمن جزو معروف‌ترین و شناخته‌شده‌ترین کرکترهای کمیکی هستند. مردم اقصی‌ نقاط جهان حتی اگر پیگیر فیلم‌های روز سینماها نیز نباشند، با آن‌ها آشنایی دارند. علاوه بر این، انتظارات زیادی برای دیدن این دو قهرمان در کنار هم در یک فیلم سینمایی وجود داشت. در نهایت زک اسنایدر توسط استدیو وارنر برای این پروژه انتخاب شد. او که یکی از طرفداران سینه‌چاک کمیک‌های فرانک میلر است، تصمیم گرفت که با نگاهی به داستان The Dark Knight Returns، بتمن را در مقابل سوپرمن قرار دهد. اما در نهایت داستان فیلم یک کلاف در هم پیچیده و آشفته از آب در آمد. مثلا وقتی داستان قصد دارد به نبرد بین دو قهرمان بپردازد باید دلیلی منطقی برای اختلاف نظر میان آن‌ها ارائه دهد. اسنایدر در فیلم تلاش کرده که دلیل درگیری میان بتمن و سوپرمن را تفاوت روش‌های کاری آن‌ها و نحوه برخوردشان با افراد مجرم عنوان کند. بتمن در دنیای DC به عنوان بهترین کاراگاه جهان شناخته می‌شود در این فیلم تلاشی برای تحقیق درباره سوپرمن انجام نمی‌دهد. او به خاطر عدم اعتماد به یک فرد بیگانه، به این نتیجه رسیده که فردی که مردم به عنوان ناجی می‌بینند، در واقع یک بمب ساعتی خطرناک است و او را باید از بین ببرد! سوپرمن از طرف دیگر معتقد است که بتمن در مقابل تبهکاران بیش از حد خشونت به خرج می‌دهد و ثبات ندارد. فاکتور دیگری که در شکل‌گیری این دیدگاه‌ها موثر بوده، لکس لوتور است که بخاطر دلایلی عجیب قصد دارد با فریب دادن بتمن، او را به کشتن سوپرمن سوق دهد. اما هیچ ‌یک از این موضوعات در نهایت در فیلم کارکردی ندارند، زیرا لوتور در اقدامی عجیب مارتا کنت را گروگان می‌گیرد و سوپرمن را مجبور می‌کند که برای نجات جان مادرش با بتمن بجنگد! با همین تصمیم علت درگیری این دو قهرمان از اختلافات عقیدتی و فلسفی به یک عامل خارجی تغییر می‌کند. در واقع بتمن و سوپرمن مثل دو اکشن فیگر در دستان یک پسربچه به بازی گرفته شده‌اند! حال این درگیری چگونه قرار است خاتمه پیدا کند؟ با درک متقابل یا قبول تفاوت‌های عقیدتی؟ یا واندر وومن میانجی‌گری خواهد کرد؟ (هر چند که دایانا در داستان اصلی نقشی ندارد و فقط برای پس گرفتن عکس یادگاری دوران قدیم خود و جنگیدن با دومزدِی در فیلم حضور دارد!) همانطور که می‌دانید اسنایدر روش خاص خود را دارد. او هنگام ساخت فیلم، با ورق زدن صفحات کمیک‌ها متوجه شد که مارتا وین و مارتا کنت به ترتیب مادران بتمن و سوپرمن هستند. پس نام مشترک مادرها کافی است که نزاع تا پای مرگ خاتمه پیدا کند و این دو قهرمان ناگهان رابطه برادرانه پیدا کنند و با یکدیگر متحد شوند. کاش در دنیای واقعی نیز اختلافات به همین سادگی حل می‌شدند! مشکلات فیلم به خط اصلی داستانی ختم نمی‌شود. فضای فیلم بیش از حد تاریک و غم‌انگیز است و با دنیای رنگارنگ کمیک‌ها فاصله زیادی دارد. با اینکه دنیای DC در حالت کلی نسبت به مارول تاریک‌تر واقع‌گرایانه‌تر است اما آنگونه که اسنایدر آن‌را به تصویر می‌کشد، غم‌زده نیست. فضای افسرده فیلم به یک زشتی بصری منتهی شده که در سراسر آن موج می‌زند. بن افلک نیز انتخاب خوبی برای نقش بتمن نبود. بروس وین در آستانه میان‌سالگی که بیش از ۲۰ سال به عنوان بتمن فعالیت کرده در مقابل کلارک کنت جوان که به تازگی سوپرمن شده، تصمیم منطقی‌ای نبود. سایر بازیگران فیلم نیز در مجموع بازی خیلی خوبی از خود ارائه نداده‌اند. علاوه بر این، ماجرای فرعی تحقیقات لوییز لین نیزعملا کارکردی در فیلم ندارد و فقط یک ساعت از زمان کلی را بیهوده هدر می‌دهد. بجز نقش کمرنگ واندر وومن در فیلم، تلاش اسنایدر و استدیو وارنر برای معرفی زودهنگام اعضای جاستیس لیگ کمی عجیب به نظر می‌رسد. به نحوی که انگار در میان فیلم، مشغول تماشای تیزری مربوط به فیلمی دیگر هستیم! در نهایت تصمیم اسنایدر برای اقتباس همزمان کمیک‌های The Dark Knight Returns و The Death of Superman و در عین حال مقدمه‌چینی برای تشکیل لیگ عدالت، به یک تجربه نا امیدکننده برای طرفداران مبدل شد. - شیما میلانGreen Lantern (2011)اولین موردی که باید اشاره کرد هدف دی‌سی از ساخت فیلم گرین لنترن است. در سال ۲۰۱۱ قصد بر آن بود که دنیای سینمایی دی‌سی با این فیلم آغاز شود. اگر بخواهم صادقانه بیان کنم در درجه اول باید نویسنده‌ای برای پروژه انتخاب می‌شد که با کرکتر فیلم و دنیایش آشنایی داشته باشد. متاسفانه نویسنده فیلم مارک گوگنهایم است که به نظر می‌رسد هیچ شناختی از شخصیت گرین لنترن و سپاه آن‌ها نداشته است! در هنگام خواندن فیلمنامه، رایان رینولدز که هنرپیشه هَل جوردن در این فیلم بود، متوجه چیز عجیبی می‌شود: او که یکی از طرفداران شخصیت گرین لنترن است پی می‌برد قَسَمی که گرین لنترن‌ها برای شارژ کردن قدرت انگشتر خود می خوانند در متن اشتباه نوشته شده است! اشتباهات زیادی در این فیلم وجود دارند. گویی نویسنده ذوق فراوانی دارد تا همه چیز را بگوید و همین کار باعث می‌شود ببینده بدون آن‌که با شخصیت اصلی آشنایی چندانی پیدا کند، با کارکترهای بعدی رو‌به‌رو شود و همین روند ضربه بدی نیز به فیلم وارد می‌کند. یکی از مشکلات دیگری که فیلم گرین لنترن را از چشم‌ها می‌اندازد وجود سی‌جی‌آی بیش از حد آن است. به طوری که قهرمان اصلی، حتی لباس ویژه و مخصوصی ندارد زیرا حتی لباسش نیز با سی‌جی‌آی ساخته شده است. در نهایت به داستان فیلم می‌رسیم که بسیار کلیشه‌ای است و اتفاقات آن قابل حدس هستند. مثل تمام فیلم‌های قهرمانی دیگر، ما یک قهرمان داریم که عاشق دختری است و همه کاری می‌کند تا او را از حوادث حفظ کند. داستان سطحی و شخصیت‌پردازی ضعیف کرکترها باعث می‌شود که رومنس فیلم نیز مانند فیلمهای نوجوانانه به نظر برسد. حتی یکی از دشمنان گرین لنترن در فیلم، به خاطر اینکه دختر مذکور به جای انتخاب او قهرمان داستان را انتخاب کرده کم‌کم جنون می‌گیرد. سینسترو که یکی از بزرگ‌ترین دشمنان گرین لنترن در کمیک‌ها است، پتانسیل بیشتری داشت که به آنتاگونیست اصلی داستان تبدیل شود. کسی که در ابتدا مربی هل جردن بوده و بخاطر وسوسه بدست آوردن قدرت بیشتر و نا امید شدن از نحوه عملکرد سپاه لنترن‌ها تصمیم گرفت که قدرت ترس را بدست بیاورد. اما فیلم ترجیح داده که بجای این کارکتر جذاب، به سراغ یک فرد ترسو و یک توده ابر در آسمان برود و فقط به نقشه‌های پلید سینسترو در صحنه‌های بعد از تیتراژ پایانی فیلم اشاره کند که بیننده را برای قسمت دوم فیلم هایپ کند! قسمت دومی که به خاطر عملکرد ضعیف فیلم گرین لنترن هیچوقت ساخته نشد و دنیای سینمایی دی‌سی را نیز چند سال به تاخیر انداخت. - شیما شیخیElektra (2005)فیلم الکترا محصول سال ۲۰۰۵ میلادی را می‌توان یکی از بدترین اسپین های تاریخ سینما نام برد؛ به طوری که حتی جنیفر گارنر بازیگر نقش الکترا بارها اشاره کرده که از بازی در این نقش پشیمان است. فیلم، دارای صحنه های نبرد فانتزی و غیر قابل باور فراوان و جلوه‌های ویژه بسیار بد و زشت است به طوری که چشم بیننده از دیدن آن ها درد می‌گیرد. مشکل اصلی فیلم اما، عدم شخصیت پردازی الکترا و پرداختن به بعد انسانی اوست. اثری که صحنه‌های نبرد آن تا به این اندازه ضعیف و ابتدایی کار شده و به علاوه مطلقا شخصیت پردازی مناسبی نیز ندارد که ما را در میانه‌ی این اکشن بی‌مصرف حفظ کند، به راحتی لایق قرار گرفتن در لیست بدترین فیلم‌های ابرقهرمانی تاریخ سینما است. - پارسا حسینی نظر شما چیست؟ چه فیلم‌های دیگری می‌توانستند در این لیست حضور داشته باشند؟ نظرتان را با گیمین‌گرویتی در میان بگذارید.