GaminGravity

”رؤیاها، پیام‌هایی از اعماق اند.“ - یک اثر اقتباسی تا چه حد می‌بایست به منشأ خودش پایبند باشد؟ برای مثال، یک فیلم سینمایی چقدر باید وفادار رمان و داستان اورجینال خودش باشد و آیا اساساً تقلید و اقتباس صددرصدی، کار درستی است؟این سؤال را وقتی داشتم فیلم Dune (تلماسه) آخرین اثر پر خرج و زحمت و بلاک‌باستری (Blockbuster) دنی ویلنووْ (Denis Villeneuve) را تماشا می‌کردم، به ذهنم خطور کرد؛ فیلمی که از رمانی به همین نام نوشته‌ی فرانک هربرت (Frank Herbert) ساخته شده است که خود یک اثر علمی-تخیلی آخرالزمانی سترگی است و از قرن بیستم به یادگار مانده‌است. پیشتر رمان را نخوانده بودم و حتی برای اولین‌بار هم بود که اسمش به گوشم خورده بود. پیش خودم گفتم که آیا اساساً نیاز است که یک رمان را، پیش یا پس از دیدن فیلمی که از آن ساخته شده، مطالعه کرد؟ آیا مثلاً لازم بود که وقتی سه‌گانه‌ی هابیت و یا مجموعه فیلم‌های هری پاتر را دیدم، برای درک بهتر و عمیق‌تر یا مثلاً تکمیل گفته‌ها و ناگفته‌های اثر، به رمانهای آن هم رجوع کنم؟ آیا فیلم خود مستقلاً و منحصراً، نمی‌تواند خواسته‌ی خود را بیان کند که حال بعضاً بخواهیم که به خاطر لکنت اثر اقتباسی (یا به هر ناتوانی که به موجب آن فیلم نتوانسته آن‌طور که باید به مرجعش ادای دین کند)، به اثر اصلی رجوع کنیم؟ در ادامه با سایت گیمین‌گرویتی همراه باشید. در اولین جواب به خودم گفتم نه! سینما (و در نگاهی جامع‌تر، Media) قطعاً چهارچوب، خط مشی و قلم منحصر‌به‌فرد خودش را دارد؛ فریم تصویر دارد، میزانسن و دکوپاژ و دکور دارد، موسیقی‌متن دارد، و صد البته حتیٰ می‌تواند فیلم‌نامه و داستان به مراتب متفاوت‌تر از داستان اصلی‌ای که قرار است از آن پدید بیاید، داشته باشد و در قامت یک پدیده‌ی زنده و مستقل، بیرون از حیات اثر قبلی‌ای _که به هر نحوی از آن سرچشمه گرفته_ قلمروی زبانی-بیانی خودش را (خواه می‌خواهد موفق شود، خواه شکست خورده) داشته باشد. اصلاً شاید بیهوده هم نباشد بگوییم ولی اثری که ما را مجاب کند که برای هر لحظه‌اش، به فلان صفحه‌ی کتاب مراجعه کنیم، اثر خوبی نخواهد بود و اگر هم دلچسب باشد، به زیبایی، جذابی و تازگی اثر اول نخواهد شد؛ چرا که در یک کلام سینما، سینما است و ادبیات هم، ادبیات! هر دو عرصه، توانایی‌ها و خصلت‌های اختصاصی خودشان را دارند. حتی این‌طور هم می‌شود برداشت کرد که کار برای سینما و سینماگر، برای جذب مخاطب، به مراتب‌تر سخت‌تر از یک نویسنده و مؤلف است؛ چرا که یک اثر نوشتاری، می‌تواند سالیان سال بعد از خالق خود هم‌چنان به حیات خودش، سوای اینکه خواننده‌ای برایش پیدا بشود یا نشود، ادامه دهد و حتی اصلاً نیازی ندارد که در همان لحظه‌ی آفرینش، مخاطب جذب کند. در حالی که سینما، بدون مخاطب، مُرده است! خواه می‌خواهد یک اثر فاخر باشد یا یک فیلم بیهوده و پیش‌پاافتاده؛ تا زمانی که حتیٰ یک بیننده هم نداشته باشد، انگار که وجودی ندارد و از این حیث کار برای سینماگران و فیلمسازان سخت و مهم می‌شود.   وضع برای فیلم Dune ویلنوو هم، کم یا بیش، به همین صورت است؛ فیلم (که اولین قسمت از مجموعه‌ای هست که قرار است در یک ابرپروژه‌ی چندین ساله، تکمیل گردد) رمان خود را به قطعات پاره‌پاره‌ای بدل کرده و هر کدام از این قطعات را، غرضمندانه و دل‌بخواهی، جابه‌جا و حتیٰ بعضی‌ها را حذف و اضافه کرده و مثل قطعات جورچین _و حتی پس و پیش_ آنها را سرهم نموده و می‌توان گفت که معجون صحرایی متفاوتی از رمان به خورد مخاطب خود داده است؛ برای مثال حضور بعضی شخصیت‌ها را کمرنگ‌ کرده، و برعکس به یک شخصیتی بیشتر از میزانی که رمان به آن پرداخت داشته، بها و کاریزما داده؛ و حتی بعضاً معرفی بعضی نقشهای مهم را به اثر بعدی مجموعه مؤکول کرده است (مانند شخصیت «امپراطور» که ما هیچ خبری از او نداریم و هیچ نمایی از او نیز هم). امّا آیا ویلنوو با این بلایی (!) که سر رمان آورده، توانسته به خواسته‌ی خودش دست پیدا کند و حتیٰ بیننده را برای قسمت‌های بعدی، مشتاق نگه‌ دارد؟ اگر منصفانه بخواهیم نگاه کنیم، می‌توانیم با کمی اغماض بگوییم بله. *توجه: ادامه‌ی متن ممکن است بخشی از داستان فیلم را لو دهد!   بگذارید کمی از داستان فیلم را برایتان نقل کنم؛ رمان هربرت در مورد وقایعی است که در زمان بسیار بسیار دور (پنج برابر جلوتر از تقویم میلادی کنونی) و در جایی ناشناخته در اعماق کهکشان‌ها و سیارات دور رخ می‌دهد؛ سال ۱۰۱۹۱ پس از میلاد. پس تا اینجا می‌دانیم که خبر از حیات بشری کنونی نیست و با انسان‌ها و شبه‌انسانهای آخرالزمانی متفاوتی روبرو خواهیم شد. این را می‌شود از همان سکانس آغازین فیلم دریابیم: یک سکانس با یک نریشینی که توسط شخصیت «چانی» (Chani) با بازی زِندایا (Zendaya) به نمایش گذاشته می‌شود، که در آن چانی به طور خلاصه سرزمین خودش، ماده‌ی ارزشمند آن و مهاجمان و غارتگران این ماده را برای ما معرفی می‌کند و ما همان‌جا به خوبی با آنتاگونیست فیلم، یعنی قبیله‌ی «هارکنون» (Harkonnen) که مالک فعلی آن سیاره هست و با خوی استثمارگرانه‌ و خبیث آنها آشنا می‌شویم. اصلاً همان فریم لانگ شات اول و نمایی که از صحرای سحرانگیز و جریان جادویی و براق شن‌ها در هوا نشان می‌دهد، ما را با فضای فیلم کاملاً آشنا و مسحور می‌کند و موسیقی زیبایی که همراه با حرکات باد و شن به گوش می‌رسد هم، در دوچندان کردن دوز این جادو به آن کمک می‌کند. (این سحر و جادو به همین بازی با صدا و تصویر تمام نمی‌شود و ما با شگرد جالبی که ویلنوو با پدیده‌‌ی ماورای طبیعه‌ی نجوا و فرمان از طریق ندا، در خلال همان اولین سکانسی که با پسر و مادر دیدار می‌کنیم نشان می‌دهد، بار دیگر وردی می‌خواند و ما را در خواب و رؤیا فرو می‌برد.)  سیاره‌ی «آراکیس» (Arrakis)، مهم‌ترین سیاره این داستان، سرزمین چانی و قوم او، «فره‌من‌» (Fremen)ها  که اکثر اتفاقات و کشمکش‌ها در آنجا شکل می‌گیرد، به خاطر طبیعت بیابانی و آخرالزمانی‌اش به «تل‌ماسه» یا همان Dune شناخته می‌شود (اسم فیلم هم به همین دلیل اینطور گذاشته شده است). بیابانهای بی‌کران آراکیس غنی از ماده‌ای ارزشمندی است به نام «اسپایس» (Spice) یا «ادویه»، که سیاره‌ را یک مکان اقتصادی، حیاتی و جنجال‌برانگیز بدل کرده، ولو با اینکه کمتر موجودی می‌تواند در صحراهای بی‌انتها و گرمای طاقت‌فرسای آن، جان سالم به در می‌برد! *«فره‌من»ها؛ مردمانی با چشمان آبی و منتظر*بنی جزریت (Bene Gesserit)؛ ساحران قدرتمندی که به دلایلی در خفا به خاندان هارکنون کمک می‌کنند.     اقوام مختلفی تحت فرماندهی یک امپراطور که قدرت فراوانی هم دارد (و البته ما او را به طرز هدفمندی هیچ‌وقت نمی‌بینیم‌)، سر استخراج این ماده، جنگهای خونین متمادی و بسیاری داشته‌اند و آخرین قومی که در فیلم (که در همان سکانس آغازین به آن اشاره کرده بودیم) استثمارگر این سیاره نشان داده می‌شود خاندان هارکنون است که سالیان سال، با ظلمی که بر مردم بومی آنجا روا داشته اند، از استخراج و کسب و کار آن، ثروت فراوانی به جیب زده‌اند؛ اما ناگهان فرمانده آن‌ها، گلوسو ربّان (Glossu Rabban) با بازی دیو باتیستا (Dave Bautista) _به علت نامعلومی و به دستور از امپراطور_ به افراد خود دستور عقب‌نشینی می‌دهد. امپراطور به «دوک لتو» (Leto Atreides I) با بازی اسکار آیزاک (Oscar Isaac)، رئیس خاندان آترییدز (Atreides)، اصلی‌ترین خاندان فیلم، _خاندانی که قرار است تا پایان با آن سمپات داشته باشیم_ مأموریت می‌دهد تا از سرزمین بارانی و اقیانوسی خود به آراکیس بروند و اوضاع کنونی آراکیس را سروسامان داده و صلح را در آن‌جا برقرار کنند (گرچه بعداً مشخص می‌شود که امپراطور قصد و نیت دیگری داشته!). هم‌زمان، تنها پسر خانواده آترییدز به نام «پُل» (Paul) با بازی تیموتی شالامه (Timothée Chalamet)، مدتی است که خوابهای عجیبی از آراکیس و یک دختر غریبه می‌بیند (همان دختری که در سکانس اول فیلم دیده بودیم). اولین نمایی هم که از پل داریم همان خواب‌های اوست و حالا حالا هم با این خواب و رؤیاهای او کار داریم (ر.ک به جمله‌‌ای که قبل شروع شدن فیلم و با صدای عجیبی به نمایش گذاشته شده بود: اینکه «رؤیاها، پیام‌هایی از اعماق اند»).*قاب‌بندی‌های جذاب و چشم‌نواز جناب گریگ فریزر (Grieg Fraser)  طولی نمی‌کشد که مشخص می‌شود پل همان فردی است فره‌منها طبق اعتقادات قدیمی‌شان باور دارند که به «لسان‌الغَیب» (و در تعبیری فراتر، «مَهدی») مشهور است؛ فرد موعودی که امنیت و آزادی را به آراکیس و جهان بازخواهد گرداند اما در ادامه چالش‌های پیش رو بسیاری از مسائل را تغییر می‌دهد... .شاید بی‌ربط هم نباشد که بگوییم فرانک هربرت از قصد، عناصر اصلی و نمادینی رمانش را از رسومات و عقاید خاورمیانه‌ای (بالاخص از دین اسلام) اقتباس نموده است! از منجی عالم دین اسلام، حجت بْن الحسن یا مهدی، تا صحرای آراکیس که تماماً شبیه اقلیم کنونی عربستان و کشورهای عربی است. حتیٰ اگر من را متهم به توهمات نکنید می‌توانم بگویم که تعبیر نام آراکیس به همان عراق (اراک عجم) خودمان برمی‌گردد و «اسپایس» هم به نفت!*نجات سیاره با احیای اکوسیستم آن، رویکرد همیشگی و کلیشه‌ای اکثر فیلمهای آخرالزمانی (مثل مدمکس)   با این تفاسیر پس هدف اصلی فیلم مشخص شد، پروراندن پسربچه‌ای که در پر قو بزرگ شده، برای تبدیل شدن به ابرمردی که قرار است یک سیاره را آباد کند و جنگ خونین تمام عیاری را _که نمونه‌اش را زیاد دیده‌ایم، مثلاً ارباب حلقه‌ها_ به پا بیندازد. پس بی‌دلیل نیست که اکثر نماها، شخصیت اصلی پل هست، در محوریت است، همه خصوصاً مادرش در رسیدن به این کمال، ملازم و یاورش اند. هر لحظه، پل را شاهد درگیر اتفاقات و کشمکش‌های معنوی و فلسفی می‌بینیم؛ اتفاقاتی که از او، فرد دیگری را می‌سازد، از آن جوان خام و متنعم، یک پیش‌گو و ذهن‌خوان حرفه‌ای (و در آینده یک مبارز تمام عیار) می‌سازد و البته فیلم هم در این مورد به خوبی از پس کار برمی‌آید. *تجهیزات هوایی و فضایی جذاب با طراحی مینیمال و ساده (گرچه که ما هیچ‌وقت از داخل سفینه‌ها خبری نداریم). *تاپتر؛ هلیکوپتر سنجاقکی   فیلم با تمام خودخواهی‌ها، دستکاری‌ها و همچنین ضعف‌های گُل درشتی (مثل پرداخت کوتاه و آنی به شخصیتهای آنتاگونیست فیلم) که داشته، اثر هنری خوبی است؛ Cast (بازیگران) شناخته شده و توانمندی را دور هم جمع کرده است، خصوصاً برای بازیگران خاندان آترییدز که حسابی دست و بال سوزانده، از سربازان دلیر و جنگجو‌یش بگیرید تا پدر و مادر خانواده، یعنی دوک و لیدی جسیکا Lady Jessica با بازی ربکا فرگوسن (Rebecca Ferguson)، و مهم‌تر و پررنگتر از همه که گل سر سبد ماجراست یعنی «پل».؛   طراحی صحنه‌، لباس، چهره‌پردازی و خصوصاً جلوه‌های ویژه و میدانی به شدت خیره‌کننده و جذابی دارد و اساساً برگ برنده‌ی ویلنوو همین بوده است: برای مثال تجهیزات و اکسسوار فرازمانی و فرازمینی فیلم که مشخص است تیم لجندری (Legendary) حسابی برای طراحی آن وقت و انرژی صرف شده کرده است (پیشتر این استودیو را با همکاری‌های موفقی که با نولان داشته اند به یاد داریم)؛ از هلیکوپتر (تاپتر)های سنجاقکی گرفته تا ابرماشین خزنده (دستگاه استخراجگر اسپایس)، ردّ کرم‌یاب، تقطیر جامه، زمین‌کوب (Thumper) و غیره؛ حتیٰ در طراحی موجودات اکوسیستم آراکیس هم حسابی سنگ تمام گذاشته که مهمترین و اصلی‌ترین آنها یعنی کرم شنی (Sandworm) که غول بیابانی (!) فیلم است و سازنده‌ی اسپایس و شاید بشود گفت عجیب‌ترین پدیده‌ی داستان.*کرم شنی؛ غول بیابانی*ویلنوو به فیلم قبلی خود هم یک اشاره‌ای دارد؛ این موجود عنکبوت‌نما ما را یاد فیلم «دشمن»ش میندازد.   از حق هم نگذریم نه تنها در تصویر، که در صدا و موسیقی هم فیلم با دست پر آمده است؛ موسیقی متن اثر که ساخته‌ی موسیقی‌دان شهیر آلمانی یعنی هانس زیمر (Hans Zimmer) تهیه و تنظیم شده، کاملاً در تداعی کردن یک فضای خاص بیابانی و فنتستیکال، موفق ظاهر شده است. زیمر که پیش‌تر او را با همکاری‌های درخشانش در فیلم‌های کریستوفر نولان (Christopher Nolan) می‌شناسند، برای این فیلم حسابی وقت و انرژی صرف کرد و آنقدر درگیری چندساله برای ساخت یک موسیقی‌متن انتزاعی و خاص بود که دست رد به سینه رفیق گرمابه و گلستان خود یعنی نولان زد و در پروژه «انگاشته» (TENET) حضور نیافت. چیزی که در این فیلم زیمر به آن دست یافته است، یکی از انتزاعی‌ترین، چالش‌برانگیزترین و غیرمتعارف‌ترین آهنگ‌های تمام دوران حرفه‌اش می باشد. اثری که در عین حال کاملا بیگانه و غیرانسانی به نظر می‌رسد، همواره واجد ویژگی‌ها و جلوه‌های انسانی است. موسیقی‌ شنیدنی‌ای که مثل خود فیلم، آخرالزمانی و به معنای واقعی کلمه «پر زرق و برق» است.*یکی از تأثیرگذارترین نماها، نمای به پرواز درآمدن شخصیت ولادیمیر  هارکنون (با بازی استلان اسکاشگورد Stellan Skarsgård)، رهبر هارکنون‌هاست که به خوبی ترس، ابهت و خباثت را به مخاطب انتقال می‌دهد.*ادای دین به «اینک، آخرالزمان» فرانسیس فورد کوپولا   با این تفاسیر، طراحان و دست‌اندرکاران فیلم در جذب کردن مخاطب، جلوتر از داستان و حتیٰ کارگردانی اثر بوده اند و مشخصاً انگشت اتهامات به سمت ویلنوو خواهد بود که آیا توان آن را دارد که این ریسک بزرگی که خود به آن دامن زده، به مقصد نهایی خود برساند یا نه، مثل سایر کارگردان‌هایی که دست به ساخت فیلم Dune زده اند، (از خودوروفسکی که هیچ‌وقت اثرش به مرحله‌ی نهایی نرسید تا اقتباس ضعیف دیوید لینچ که حتی خود او هم از ساختن آن احساس شرمساری می‌کند!) پروژه‌ی سترگش به شکست دیگری منجر می‌شود. *پیرامون موارد ضعف شخصیت پردازی، می‌توانیم به همین پرداخت ضعیف شخصیت دکتر یوئه و همچنین گرنی هالک (و مرگ نامشخص او) اشاره کنیم.*یکی دیگر از دستکاری‌های ویلنوو، تغییر شخصیت بوم‌شناس (لیِت کاینس) هست که برعکس اصل رمان (که یک شخصیت مرد سفیدپوست بوده) اینجا یک زن سیاهپوست شده است! (پ.ن: امان از قوانین بی‌معنی و بی‌منطق آکادمی!)   باید دید که ویلنوو که خود بیان کرده که Dune، پروژه‌ی عمرش هست و پس از اتمام نهایی آن (با Dune 2 که سال ۲۰۲۳ ساخته می‌شود و سرآخر Dune Messiah) شاید برای مدتی هم دست به ساخت فیلم سنگین دیگری نزند، چه آش دهان سوزی خواهد پخت و آیا می‌تواند همچون مجموعه‌های ماندگار تاریخ که مشهورترینش سه‌گانه‌ی ارباب حلقه‌ها باشد، قدم در راه بزرگان بنهد و موفق باشد یا خیر. باید امیدوار بود.  

تریلر فیلم جدید Doctor Strange با عنوان Multiverse of Madness از جایی شروع می شود که Spider-Man: No Way Home به پایان رسید.به گزارش گیمین‌گرویتی، اولین تریلر دنباله فیلم Doctor Strange 2016 با پسوند In The Multiverse of Madness منتشر شد و از نکات جالب آن مشاهده وانداویژن است که در حال ترک شهر WestView می‌باشد.آخرین ماجراجویی دکتر استرنج ممکن است شامل یک طلسم ناموفق برای مرد عنکبوتی باشد اما جادوگر مورد علاقه مارول در اولین تریلر فیلم جدیدش، مشکلات بزرگ‌تری در پیش روی خود می‌بیند. این تریلر به برخی از بازیگران فیلم اول از جمله بندیکت کامبربچ در نقش دکتر استرنج، بندیکت وانگ در نقش همراه دکتر استرنج یعنی وانگ و Chiwetel Ejiofor در نقش موردو و همچنین شخصیت‌های تازه واردی مانند اسکارلت ویچ "واندا ماکسیموف" و زوچیتل گومز در نقش چاوز اشاره می‌کند. در ادامه با تماشای این تریلر همراه گیمین‌گرویتی باشید.این تریلر با نمایش شخصیت استرنج شروع می‌شود که همه چیزهایی را که از زمان وقایع Spider-Man: No Way Home اشتباه بوده بررسی می‌کند که به نظر می‌رسد او آنطور که انتظار داشته آن‌ها را پاکسازی نکرده و همچنان خطر بزرگی در حال تهدید کردن جهان است. جهان استرنج و دنیای MCU در آستانه یک فاجعه چندجانبه با عنوان مولتی‌ورس است و این به او بستگی دارد که جلوی آن را بگیرد. البته چند نفر سر راه او ایستاده‌اند از جمله موردو، موجوداتی از ابعاد دیگر و نسخه‌ای به ظاهر شیطانی از خود استرنج. خبر خوب این است که وانگ و واندا ماکسیموف که در این تریلر نیز حضور دارند به کمک دکتر استرنج آمده‌اند.اگر فراموش کردید که بین Avengers: Endgame و در حال حاضر چه اتفاقی برای Wanda افتاده است، در اینجا یک یادآوری مختصر وجود دارد که بیشتر حالت اسپویل برای سریال WandaVision دارد. پس اگر تاکنون سریال وانداویژن را تماشا نکرده‌اید، پیشنهاد می‌کنیم که پاراگراف بعدی را مطالعه نکنید! واندا جسد ویژن را از مقر SWORD بیرون آورد و به وست ویو ایالت نیوجرسی منتقل کرد، جایی که از جادوی قدرتمند خود برای ایجاد توهم یک شهر کم‌نظیر، و کنترل ذهن ساکنان واقعی شهر برای کمک به اجرای ایده فانتزی‌اش استفاده کرد. سرانجام واندا با جادوگری به نام آگاتا هارکنس ملاقات می‌کند که سعی می کند قدرت های او را بدزدد، با یک نسخه کاملاً متفاوت از ویژن روبرو می‌شود و در نهایت قبل از مخفی شدن شهر را آزاد می‌کند که احتمالاً همان جایی است که استرنج او را در این تریلر پیدا می کند.Doctor Strange In The Multiverse of Madness به کارگردانی Sam Raimi (سم ریمی، کارگردان افسانه‌ای سه گانه نخست مرد عنکبوتی) ساخته شده است. اولین تریلر این فیلم به عنوان دومین صحنه پس از تیتراژ فیلم Spider-Man: No Way Home منتشر شد. این فیلم قرار است در تاریخ 6 می 2022 (16 اردیبهشت 1401) اکران شود.

آخرین تریلر منتشر شده از فیلم Uncharted، کشتی‌های پرنده دزدان دریایی و ظاهر جدید سالی را همراه با سبیل نشان می‌دهد!به گزارش گیمین‌گرویتی، سونی اخیراً دومین تریلر فیلم مورد انتظار Uncharted را با بازی تام هالند در نقش نیتن دریک جوان و مارک والبرگ در نقش همراه همیشگی نیتن، سالی منتشر کرده است که به نوبه خود دارای نکات جالبی نیز هست: از مواردی مثل کشتی‌های معلق در هوای متعلق به دزدان دریایی تا نگاهی به جزئیات ظاهری جدید شخصیت سالی.فرنچایز Uncharted مسیر نسبتاً طولانی و پیچیده‌ای را برای رسیدن به پرده نقره‌ای سینما طی کرده اما به نظر می‌رسد این فیلم بالاخره با بازی تام هلند آماده نمایش شده است و در همین راستا، تریلر جدیدی از آن توسط سونی به نمایش درآمده است. این پیش‌نمایش نشان می‌دهد که این فیلم تا چه حد دیوانه‌کننده خواهد بود زیرا با نبردی که روی دو کشتی مربوط به دزدان دریایی که توسط هلیکوپترها در هوا حمل می‌شوند، اکشن به اوج خود می‌رسد! همچنین با سبیل شخصیت سالی که به نوعی امضای این کارکتر محسوب می‌شود نیز مواجه می‌شویم. در زیر می توانید این تریلر را تماشا کنید: در این فیلم هالند در نقش نیتن دریک، مارک والبرگ در نقش سالی، سوفیا تیلور در نقش کلویی فریزر و آنتونیو باندراس و تاتی گابریل نیز نقش افراد بد قصه را بازی می‌کنند. کارگردانی این فیلم بر عهده روبن فلیشر ( کارگردان فیلم‌هایی مثل Zombieland, Venom) است و نویسندگی را مارکوم و مت هالووی (Iron Man, Punisher: War Zone) انجام خواهند داد. در اینجا شرح داستان رسمی فیلم را با هم مرور می‌کنیم:دزد باهوش خیابانی، نیتن دریک (تام هالند) توسط شکارچی باتجربه گنج یعنی ویکتور "سالی" سالیوان (مارک والبرگ) استخدام می‌شود تا ثروتی را که فردیناند ماژلان 500 سال پیش از دست داده بود، بازیابی کند. کاری که برای این دو نفر به عنوان یک کار دزدی شروع می شود، تبدیل به یک مسابقه‌ی تماماً اکشن در سراسر جهان می‌شود تا در مقابل مونکادای بی رحم (با بازی آنتونیو باندراس) که معتقد است او و خانواده اش وارثان قانونی این گنجینه هستند، ایستادگی کنند. اگر نیت و سالی بتوانند سرنخ‌ها را رمزگشایی کنند و یکی از قدیمی‌ترین رازهای جهان را حل کنند، می‌توانند 5 میلیارد دلار گنج و شاید حتی برادر گمشده نیت را نیز پیدا کنند... اما به شرطی که یاد بگیرند که با هم کار کنند! فیلم Uncharted در حال حاضر قرار است در تاریخ 18 فوریه 2022 (29 بهمن 1400) اکران شود. البته با توجه به وضعیت COVID و نوع جدیدی که ممکن است وضعیت دنیا را دگرگون کند باید منتظر ماند و دید که آیا اولین ماجراجویی سینمایی نیتن دریک با موفقیت در سینماها نمایش داده می‌شود یا خیر.

انسان‌ها همواره برای زندگیِ بهتر، طبیعت و ماهیتِ هرچیز را قربانی کرده‌اند اما این تغییرات و تبدیل طبیعت به ابزاری برای بلندپروازیِ انسان تا کجا سخاوتمندانه با بشر همراه خواهد بود؟ در این فیلم همه‌چیز مهربان‌تر از بشر علیه بشر نشان داده شده است و همواره بشر را از خود می‌ترساند نه لایه اوزونی که  به تعبیرخودِفیلم مثل پنیر سوئیسی تبدیل شده ودیگر نایی برای محافظت ندارد و یا ربات‌های قوی و غول پیکر. اگر به فیلمهای آخرالزمانی بدون ماهیت زامبی گونه و بدون حمله ربات‌ها علاقمندید و یا به عبارتی به دنبال پایانی آرام برای بشر هستید با گیمینگ‌گرویتی همراه باشید.با نگاهی به دو اثر میگوئل سپاچنیک در فیلم «شرخرها »و دو اپیزود از سریال «گات» می‌توان فهمید که کارگردان علی‌رغم فیلم‌های چند دهه اخیر هالیوود، علاقه ای به جنگ میان انسان و ربات ندارد.در این فیلم همه چیز غبار آلود و بدون منظره‌ای امیدوار کننده آغاز می‌شود، در میان این زمین به انتها رسیده که همانند فینچ نفس های آخر خود را می‌کشد. مرد تنهاییِ که متهورانه برای نجات موجود دیگری در میان آتش آسمانی و طوفان‌ها به دل سوپر مارکت کوچکی می‌زند! صاحب اثر، تنهاییِ خود یا خانه خود(زمین) را در شخصیت فینچ نشان می‌دهد، گویی چند هزاران سال تمدن بشری قرار است به ورژن بهتری از انسان که ربات‌ها هستند انتقال پیدا کند. ربات‌هایی که به تنهایی می‌توانند به حیوانات رسیدگی کنند و هنر را می‌فهمند با اینکه نمی‌توانند هنرمند باشند. آنها مقلد هستند اما با قوانین از پیش تعیین شده؛ شاید بتوانیم رگه‌هایی از رویای ناگفته کارگردان را متصور شویم دنیایی بدون انسان اما زاده دستِ انسان که می‌تواند بدون خرابی و مهربانیِ جهان شمول دوباره جهانی سبز را بازسازی کند.کافی‌ست که انسان منهای کینه ورزی و عداوت خود همه چیز را برای ربات‌ها برنامه ریزی کند، تا بتواند دنیایی بهتر برای خود و تمام موجودات بسازد.کارگردان حتی در فیلم خود هم این قانون نانوشته را (که می‌توان قانون پنجم فینچ_نویسنده_ دانست ) حفظ کرده و تعمدا هیچ سکانس ویا صحنه ای خشونت‌آمیز نشان نداده است. تنها در طول فیلم چهره معصومانه دختر بچه کوچکی دیده میشود و بس!کارگردان به وضوح برای ما شرح می دهد دشمن انسان‌ها نه فرازمینی است نه تکه های آهن‌پاره، و نه حتی طبیعت و حیوانات! همانا که دشمن بشر خود اوست. خود و خودخواهی و زیاده خواهی‌های او.فینچ تنهاست اما این تنهایی اورا آزار نمی‌دهد چون او از ابتدای زندگی اش تنها بوده او بیشتر خسته و نگران از میراث خود است. همانند تمام اجدادِ ما که به نوعی برای حفظ میراث خود زاد و ولد را تنها راه حل دانستند، فینچ هم که یک نابغه علوم کامپیوتری است، زاده اش ذهن و مغز اوست که در قالب جف زاده شده است. « این داستان عاشقانه نیست اما نمیتوان عاشق این داستان هم نشد!» همواره درزندگی جایِ خالی همراهی ما را آزرده است، دوستی یا فردی که بتوان بدون ترس از عواقب به او اعتماد کرد. کسی که به خاطر غریزه و یا نیازهای طبیعی تبدیل به آدم‌کش یا بزدل نشود. بتواند برای ما اعتماد کردن را نه تنها معنی کند بلکه بتواند نشان دهد. کودک نوپا یعنی جف را می توان ورژن کامل شده انسانی دانست که همیشه در آرمان شهری از او یاد کرد. شاید هم کارگردان ربات‌ها را قابل اعتماد تر از انسان‌ها می‌داند. هرچه هست در آینده بشر دوستانی مثل جف خواهد داشت که در کسری از دقیقه تمام تاریخ و دست آورد بشر را از بر می‌کند.اگر بخواهیم از فرم فیلم صحبت کنیم داستان روایت خطی را دنبال می‌کند، و استفاده از همان کهن الگو کلاسیک هالیوودی‌ را شاهد هستیم. قهرمانِ قصه (همان فردی که تمام چیست و چرایی داستان بر مبنای کنش های وی است) وام دار _به زعم بنده_ دنیای تنها و جامانده وال_ای(wall_E)  است، مردی که دنیا را بخاطر سگ و ربات‌هایش دوست دارد. لانگ‌شات‌ها(نمای دور)، اورشولدرشات‌ها(نمایی که از قسمت شانه به بالا را پوشش دهد)، نماهای Pov یا نمای چشم(روایت فیلم از چشم بازیگر)، نماهای‌پن(مثل زمانی که ما سر خود را به هدف پوشش دادن یک اتفاق بصورت افقی میچرخانیم محیط پوشش داده شده را گسترش می دهیم) غیره به خوبی در سکانس نخستین دنیای اطراف فینچ و جهان فیلم را برای ما به عنوان بیننده بازگو می‌کند و علاقمندی کارگردان به اصول قاب‌بندی را نشان می‌دهد. رنگهای ابی و قرمز و فرم روایت گری بوسیله رنگها قابل احترام است، رنگ قرمز صورت فینچ بر توربین های بادی رنگ ابی روی صورت وی هنگام گپ با جف رنگ زرد وغیره، همه نشان دهنده هوش بصری و علاقمندی کارگردان به کلیشه های هالیوودی است. این اخرین توربین جامانده (یا فینچ ) در یک طوفان مهیب ایا به شهر پل های طلایی میرسد؟در فیلم می‌توان علاقه کارگردان به استفاده از استعاره‌ها را به خوبی درک کرد، فینچ با نمای خدا گونه همیشه تنهاست و مدام درحال ساخت شی‌ای جدید است اما او که درحال مرگ است، امانت خود که همان زمین و حیوانات و از همه مهم‌تر مهربانی‌است را به دست بشر ( در اینجا ربات) می‌سپارد. و نویسنده در این مرگی که برای خدا (فینچ ) متصور شده میراث اورا (سگ ) به آرمان شهری که در آن خورشید مهربان است و صدای باد را درمیان کابل ها میتوان شنید، وعده داده. اما این سوال در انتها نیمه تاریکی از این شهر طلایی ذهن بیننده را به خود مشغول میکند. آیا جف میتواند در این دنیا همچنان مهربان بماند؟ ما از چه میراثی باید مراقبت می‌کردیم؟اما فیلمی که این چنین احساسات مارا بر می‌انگیزد گاها دچار سقوط می‌شود فینچ در سکانس‌های ابتدایی چشم دیوی را خارج کرده و به جف می‌بخشد و چند سکانس بعد دیوی به خاطر فداکاری می‌سوزد (می‌میرد) درحالیکه فینچ تنها چند ثانیه ناراحت می‌ماند و دیوی را رها می‌کند، کارگردان مارا بیرون از شخصیت فینچ نگه می‌دارد و اجازه نزدیکی به احساسات فینچ را نمی‌دهد گویی قهرمان فیلم هم برای مقاصد کاگردان در حال قربانی شدن است، به عبارت بهتر کارگردان اهمیتی به فعل و کنش ها نمی‌دهد صرفا در حال روایت داستان است.کمی زمان فیلم می‌گذرد مخاطب ناخوداگاه انتظار یک چالش مهم‌تر و یا ضد قهرمان (نیروی باز دارنده و مانع قهرمان) قوی تر که بیشتر  به چشم بیاید را دارد، اما کارگردان صرفا به شمایی از طوفان‌هایی که کی قرار است از راه برسند بسنده می‌کند. در طول روایت ما در انتظارِ حداکثر توان نیروی جبری طبیعت هستیم همانطور که در فیلم اشاره شد اما با یک طوفان یا گردباد کارگردان به صورت دم‌دستی از این ماجرا گذر میکند. که در واقع این مسئله بیشتر مربوط به محتوای داستان است که بیشتر در خدمت ایدئولوژی داستان بوده اما غافل شدن از روند و سیر منطقی داستان هم باعث پس‌زدگی مخاطب می‌شود هرچند که داستان حولِ شخصیتی غیر واقعی سپری شود. در این دنیای اخر الزمانی نه سکوتی از جنس سکوت فیلم موفق وال_ای سپری میشود که ارمان شهر داستان وال_ای (بسیار باور پذیر تر و ارزشمند تر از فینج است) و نه حتی وحشتی از جنس وحشت فیلم مدمکس یا هر فیلم آخرالزمانی دیگر است. خواننده شاید تصور کند کارگردان دنیای خودش را دارد و چرا باید انتظاری همچون فیلم وال_ای از این فیلم داشت؟ باید گفت خود فیلم مدعی چنین ایده ایست، و ما به ناچار مدام در حال قیاس هستیم گرچه هر فیلم باید با خود مقایسه شود، اما هر داستانی را که در فیلم دنبال کنیم، ناقص می‌ماند و هیچ‌چیز به سرانجام نمی‌رسد. گویی تنها برای یک جمله از ماست که بر ماست تمام این فیلم ساخته شده نه بیشتر، دریایی به پهنای تمام زمین با عمقی کمتر از یک سانتی‌متر! این دریا (فیلم) درک نمی شود فقط دیده می شود و کمی انسان را نهیب می زند، این دنیای آخرالزمانی تنها از نظر تکنولوژی و خطرات شبیه به آخرالزمان است و ما را پشت درهای بسته خانه فینچ نگه میدارد و اجازه بیشتر دیدن و بیشتر دانستن از این جهان را نمی‌دهد. اما پل گلدن اسمیت که پیشتر پلی شناخته می شد که بیشتر خودکشی‌ها در آنجا رخ میدهد،یا نزدیک به بیست کارگر حین ساخت جان خود را از دست داده اند چرا محل نجات و خوشبختی مردم من جمله فینچ معرفی میشود؟ آیا از نظر کارگردان آن دسته از کسانی که مرده اند برای طبیعت با ارزش تر اند؟    

لایو‌اکشن «Halo» به تهیه‌کنندگی استیون اسپیلبرگ در سال ۲۰۲۲ به صورت انحصاری از شبکه‌ی «Paramount Plus» پخش خواهد شد.سریال «Halo» با نقش‌آفرینی «Pablo Schreiber» در نقش «Master Chief» و «Jen Taylor» در نقش «Cortana»، هوش‌مصنوعی همراه مستر‌چیف و «Natascha McElhone» در نقش «Dr. Halsey»، سازنده‌ی کورتانا و پروژه‌ی «Spartan»، همراه است.با توجه به تریلر پخش شده، مشخص نیست که سریال از روایت‌های بازی پیروی می‌کند یا داستان خاص خود را به نمایش در‌خواهد آورد. چرا که در تریلر، تمرکز بیشتر به معرفی بازیگران است.لایو اکشن «Halo» ابتدا در سال ۲۰۱۸ معرفی شد و قرار بود در شبکه‌ی «Showtime» پخش شود. اما با توجه به تاخیر خوردن پروژه به دلیل ویروس کرونا به پلتفرم جدیدتر «Paramount» به امید جذب بیشتر مخاطب، منتقل شد.برای مشاهده‌ی لیست برندگان گیم‌آواردز، کلیک کنید. 

اولین تریلر انیمیشن Spider-Man: Across the Spider-verse که دنباله انیمیشن مرد عنکبوتی با عنوان into The Spider Verse محسوب می‌شود، منتشر شد و در این تریلر شخصیت‌های مایلز، گوئن و کارکتری جدید را می‌بینیم که ماجراهای خود را در مولتی ورس دنبال می‌کنند.به گزارش گیمین‌گرویتی، چند ماه گذشته برای مرد عنکبوتی روزهای پرخبری بوده؛ از اضافه شدن او به بازی فورتنایت تا نزدیک شدن به اکران جدیدترین قسمت سینمایی آن با نام Far From Home! همانطور که در گذشته دیدیم، دکتر استرنج، پیتر پارکر با بازی تام هالند را با واقعیت‌های بی‌شماری در دنیای سینمایی مارول آشنا کرد که مولتی ورس نامیده می‌شود و اخیراً نیز اولین تریلر انیمیشن جدید مرد عنکبوتی با نام Spider-Man: Across the Spider-Verse منتشر شد که به وسیله آن اطلاعات جدیدی درباره این اثر، بدست آوردیم. سونی این تریلر را شنبه شب از طریق مراسم CCXP برزیل منتشر کرد و نکته جالب، وجود پسوند Part One در انتهای نام این انیمیشن بود که اندکی بعد، خود سونی  2 قسمتی بودن آن را تایید کرد.این تریلر، مایلز مورالس (شمیک مور) را در کالج و گوئن استیسی (هیلی استاینفلد) را در حال انتقال از دنیای خود برای ملاقات با او نشان می‌دهد. در ادامه آن‌ها با هم به دنیایی کاملاً جدید که دارای سبک هنری جدیدی نیز هست، سفر می‌کنند. اینکه در Spider-Man: Across the Spider-verse با شخصیت‌های دیگر عنوان اول( into The Spider Verse) ملاقات می‌کنیم یا نه، هنوز بصورت رسمی تایید نشده است. Spider-Man: Across the Spider-Verse Part One توسط فیل لرد، کرس میلر و دیو کالاهام ( نویسنده شانگ چی و افسانه ده حلقه) نوشته شده است و در تاریخ 7 اکتبر 2022 (15 مهر 1401) اکران خواهد شد.

توجه: متن زیر ممکن است بخشی از داستان فیلم را لو دهد!تماشای یک نقاشی زیبا، همیشه لذت بخش و جذاب است، نظاره کردن پرواز قلم‌مو بر سطح بی‌رنگ و ساخته شدن منظره‌ای ناب و دیدنی، می‌تواند توجه هر انسانی را به خود جلب کند. اما در انتهای کار و پس از اتمام نقاشی، متوجه کمبود چیزی می‌شویم؛ اثر هنری خلق شده هرچقدر هم که به شاهکارهای قدیمی نزدیک شده و مانند آن‌ها باشد، از فقدان یک (امضای شخصی) رنج می‌برد.هنری پیر «Old Henry» تابلویی است خوش رنگ و نگار، اما منظره‌ای که نقاش برای به تصویر در آوردن انتخاب کرده بسی خسته‌کننده و بی‌روح است. این فیلم نمایشی است چشم‌نواز و همچنین سرگرم‌کننده، اما از فقدان حسی منحصر به فرد و امضایی به یاد ماندنی، زجر می‌کشد.هنری پیر حتی به اندازه‌ای خوب نیست که از آن به عنوان یک (کپی ارزشمند) در ژانر وسترن یاد کنیم. فیلم در تلاش است که کورسوی نوری شود در دل تاریک ژانر وسترن، اما اشکالات و بی‌دقتی‌های فراوان موجود در بطن فیلم، آن را به اثری صرفا سرگرم‌کننده و زودگذر تبدیل کرده است. اثری که شاید تماشای آن نتواند تک تک خواسته‌های شما از فیلم را برآورد کند، اما تماشای آن از برخی زوایا جذاب و لایق دیده شدن است.«Potsy Ponciroli» کارگردان و فیلمنامه‌نویس تازه‌کار این فیلم است که هنری پیر، اولین فیلم جدی او در مقام کارگردان محسوب می‌شود. فیلمی وسترن که آنقدر تلاش و انرژی خود را معطوف به «وسترن بودن» کرده که دیگر نتوانسته بر روی «فیلم بودن» خود تمرکز کند. هنری پیر فیلمی‌ است دیدنی، اما پر از ایرادات ریز و درشت، فیلمی که تماشای آن چشم‌نواز است اما فکر کردن به آن به اندازه کافی لذت‌بخش نیست. در ادامه به تحلیل و بررسی فیلم هنری پیر می‌پردازیم. با گرویتی‌گیمینگ همراه باشید.داستان فیلم در منطقه‌ای زراعی در دوران غرب وحشی روایت می‌شود؛ جایی که مردی پیر و نحیف ( با بازی زیبا و قابل قبول Tim Blake Nelson) در آرامش کامل، مشغول بزرگ کردن و پرورش پسرک جوان و سرکش خود است. ورود غریبه‌ای زخمی و بی‌پناه، نقطه شروع داستان این پیرمرد را رقم می‌زند. هنری کشاورزی ساده نیست، او هم به رسم قهرمانان وسترن قدیم و حتی جدید، رازی بزرگ را در سینه خود مهر و موم کرده تا در پرده نهایی فیلم، با گشودن آن ورق را به سمت خودش برگرداند.  مشکلات فیلمنامه از همان آغاز فیلم نمایان شده و شروع به مکیدن روح فیلم می‌کنند. ما انگیزه مناسبی در شخصیت هنری مشاهده نمی‌کنیم؛ نمی‌فهمیم که در ابتدا، چرا از تحویل مرد ناشناس به آنتاگونیست فیلم سر باز می‌زند و یا حتی پس از شنیدن داستان مرد، در کمک به او اصرار می‌ورزد. بیننده دلیلی برای رفتار شخصیت منفی فیلم نمی‌بیند و مشخص نمی‌شود چرا در اولین دیدار اقدام به کشتن او نکرد. این سوالات ریز و درشت تا لحظات پایانی فیلم وجود خواهند داشت و رفته رفته باعث بیشتر دیده شدن دیگر ضعف‌های فیلمنامه می‌شوند. بعد از ملاقات کوتاه هنری و سه تفنگ‌دار، ریتم فیلم رفته رفته و به آرامی روند صعودی به خود می‌گیرد. شخصیت هنری پتانسیل خود را به رخ بینندگان و البته پسر خود کشیده و آماده نبرد نهایی بر علیه شخصیت منفی و تاریک داستان می‌شود. اما تا پایان پرده دوم داستان، شخصیت‌های فیلم تا چه حد ساخته و پرداخته شده‌اند؟مشکل عمده شخصیت‌ها در این فیلم، این است که در سطح اولیه تبدیل شدن به یک شخصیت خوب و به یاد ماندنی در جا می‌زنند. کارگردان و فیلمنامه‌نویس فیلم موفق نشده تا آنان را از دریچه یک تیپ شخصیتی وسترن به سمت تبدیل شدن به یک شخصیت کامل و یا حتی قابل قبول سوق دهد. به همین دلیل است که شخصیت هنری علارغم بازی قابل قبول(Tim Blake Nelson)  که چهره‌ای آشنا در این سبک از فیلم به شمار می‌رود؛ حتی به یک قهرمان وسترن خوب، نزدیک هم نمی‌شود. متاسفانه باید به این مسئله اعتراف کرد که هنری با تمام مشکلات خود، بهترین شخصیت فیلم چه از نظر بازیگری و چه در معیار شخصیت‌پردازی می‌باشد. شخصیت (Curry) حتی تلاشی برای خاص بودن نمی‌کند، بدمن داستان ذره‌ای ارزش توجه بیننده را ندارد و پسر هنری (Wyatt) به هیچ عنوان شخصیتی بالاتر و پیچیده‌تر از یک نوجوان سرکش نیست. جذاب‌ترین ویژگی هنری پیر و یا شاید بزرگترین انگیزه برای تماشای آن، دکوپاژ و فیلمبرداری چشم‌نواز آن است. دوربین فیلم به دلیل تجربه کم کارگردان آن، نمی‌تواند به تنهایی قصه‌گویی کند و سکانس‌ها جدای از زیبایی بصری خود، استفاده مفید و هدف‌داری از عمق میدان و دیگر قابلیت‌های خود انجام نمی‌دهد. اما این بی‌هویتی نتوانسته مانع از زیبایی کادربندی‌ها شود و همچنان در برخی از سکانس‌ها، حتی برای یک لحظه کوتاه، فیلم موفق می‌شود تا قطره‌ای از زیبایی و خوی وحشی‌گری ژانر وسترن را برای بینندگان آشکار سازد. کارگردان بدون استفاده از محیط‌های غالب ژانر، مانند دهکده‌های قدیمی و صحراهای بزرگ، به راحت‌ترین روش فیلم خود را ساخته و مقابل دوربین قرار دهد. این خام و سطحی بودن نه فقط در طراحی شخصیت‌ها، بلکه در تمامی عناصر فیلم به وضوح قابل مشاهده است. خوک‌های هنری و پرنده‌های برادرزنش، نه تنها تبدیل به موتیفی جذاب نشده، بلکه حتی نمی‌توانند به تنهایی نمادی درست و معنادار برای فیلم باشند. از کاردستی چوبی آنتاگونیست داستان تا چاقوی کنار تخت، هیچکدام جذابیتی به ساختار داستان و فیلم‌نامه اضافه نمی‌کنند. فیلمنامه هم دقیقا به مانند دوربین، صرفا در راستای ایجاد زیبایی‌های سطحی بوده و هیچگاه حتی به سمت عمقی شدن و پرداخت‌های حرفه‌ای، نزدیک هم نمی‌شود.همانطور که قبلا به این موضوع اشاره شد؛ با نزدیک شدن به لحظات پایانی، هیجان و اکشن فیلم به طرز جذابی بیشتر می‌شود. بیننده از قدرت و خوی وحشی‌گری هنری آگاه شده اما هنوز هویت اصلی او مشخص نیست. فیلمنامه با استفاده از نام یک شخصیت واقعی، کار خود را در پرداخت شخصیت هنری آسان می‌کند. بعد از گره‌گشایی از شخصیت هنری، فیلم به سمت اکشن بیشتر حرکت کرده و هیحان بیشتری را برای بینندگان طلب می‌کند. حال که مشخص شده شخصیت اصلی فیلم، یکی از معروف‌ترین هفت‌تیرکش‌های روزگار وحشی و یا همان Billy the Kid بوده، کشته شدن دسته بزرگی از تبهکاران به دست او کاملا منطقی نمود می‌کند. فیلم با همه جذابیت‌ها و مشکلات خود، رفته رفته به ایستگاه پایانی نزدیک می‌شود.شخصیت اصلی فیلم، به رسم فیلم‌های وسترن و اسطوره‌های قدیمی این رشته، با زخم خیانت یک آشنای قدیمی جان می‌سپارد و میراث خود را همراه با پندی آموزنده برای پسرش به یادگار می‌گذارد. توئیست و یا پیچش پایانی فیلم، جدای از تکراری و قابل انتظار بودنش، در هر صورت نجات‎‌بخش فیلم می‌شود. داستان با گره‌گشایی از شخصیت هنری و همچنین یک توئیست مناسب به پایان می‌رسد و وایت، پسر آدم‌کش معروف، به تنهایی به سمت افق روانه می‌شود. 

هشدار: متن زیر ممکن است بخشی از داستان فیلم را لو بدهد.ادگار رایت (Edgar Wright) کارگردان کم‌کار و شناخته‌شده بریتانیایی است که در اوایل سال‌های 2000، توانست نام خود را با فیلم (Shaun of the Dead) بر سر زبان‌ها بیاندازد. این فیلم، تبدیل شد به اولین فیلم سگانه بستنی کورنتو ادگار رایت که تا به امروز معروف‌ترین اثر وی نیز به شمار می‌رود. ادگار دوباره در اوایل دهه 2010 میلادی، فیلم «اسکات پیلیگریم علیه دنیا» را روی پرده برد. فیلمی اقتباسی از دنیای ویدئوگیم که هرچند از نگاه منتقدان کم‎فروغ بود، اما برخی از طرفداران و اهالی صنعت گیم، همچنان آن را در زمره بهترین اقتباس‌های ویدئوگیمی در بستر هنر هفتم قرار می‌‌دهند. ادگار رایت پس از تجربه سه فیلم در ژانر کمدی اکشن و یک فیلم اقتباسی فانتزی، به سراغ سبکی جدید رفته و با فیلم (Baby Driver) دوربین خود را به دنبال ماشین‌های پر سرعت روانه خیابان‌ها کرد.این کارگردان در آخرین اثر خود، تفعلی به سینمای تریلر و ترسناک دهه‌های 60 و حتی 70 میلادی زده و این ژانر را قالبی مناسب برای ایده‌های جدیدش تشخیص داده است. برای خواندن ادامه این مقاله، با گرویتی‌گیمینگ همراه باشید. Last Night in Soho داستان دختری است که از شهری کوچک، به لندن سفر می‌کند؛ سفری که ممکن است برای او به قیمت سلامت عقلی و یا حتی جانش تمام شود. این اثر آخرین و یکی از پخته‌ترین فیلم‌های ادگار رایت از منظر کارگردانی‌ است. کسی که در سگانه بستنی به استفاده کمیک از دوربین معروف شد و در Baby Driver توانست نشان دهد که در امر کارگردانی و به خصوص فیلمبرداری، در حال رشد و یادگیری است. حال در این فیلم، او نیت کرده تا خود و توانایی‌هایش را در ژانری دیگر و فضایی جدیدتر رقم بزند.فیلم با رقص سرخوشانه (Eloise) درمیان دنیای ساده خود شروع می‌شود؛ گیر کردن دیسک گرامافون، خبر از وقوع حادثه‌ای غیرقابل پیش‌بینی و هولناک را می‌دهد. الی وسایل خود را جمع کرده و با کوله‌باری از امید و آرزو برای تبدیل شدن به یک طراح لباس معروف، روستای کوچکش را به مقصد لندن ترک می‌کند.الی شخصیت ساده اما مناسبی است، علایق او به درستی در ابتدای فیلم پایه ریزی شده و تا انتها، به صورت مستقیم و غیرمستقیم در فیلمنامه و داستان استفاده می‌شوند. علاقه او به موزیک‌های قدیمی به نوعی دلیلی است تا با رویاهای شخصیت (Sandie) همزادپنداری کرده و حرفه طراحی لباس، تمثیلی است از انعکاس شخصیت سندی در روح و علایق کارکتر الی؛ اینگونه فیلم با پرداخت‌های جزئی و کوتاه فیلمنامه خود را به آرامی پرورش داده و تقویت می‌کند.Last Night in Soho تریلری با پوستین سینمای امروزی است که در دل خود، ریشه‌های بزرگ زیادی از آثار معروف و غیرمعروف سینمای دهه 60 را جای داده است که این وابستگی به داستان‌ها و فیلم‌های قدیمی خود یکی از خصایص آشکار سینمای رنگارنگ ادگار رایت است.این اثر تمامی مولفه‌های سینمای ادگار رایت را از خود نشان می‌دهد؛ فیلم مملو از رفرنس‌های مختلف است، موسیقی نقشی محوری در فیلم دارد، دوربین و میزانسن فیلم چشم‌نواز و استثنائی عمل می‌کنند و مجموع این خصایص، فیلمی سرگرم‌کننده و جذاب را ارائه می‌دهند.برجسته‌ترین نکته این فیلم بدون شک همان دوربین خاص و میزانسن خیره‌کننده آن محسوب می‌شود. فیلم با آرامش خاطر و بدون عجله، از رومانتیک به سمت تریلر ترسناک حرکت می‌کند و دوربین و به خصوص نورپردازی اثر، یکی از اساسی‌ترین نقش‌ها را در این مسئله ایفا می‌کنند. سکانس‌های پرزرق و برق ابتدایی از سالن رقص، جای خود را به محیط قرمز و بهت‌زده اتاقک سندی و الی می‌دهند. فضای آبی رنگ پارتی‌های دانشجویی، رنگ‌ تیره و خاکستری به خود می‌گیرند و بدین شکل، احساسات بیننده را همراه با فراز و نشیب‌های فیلم بالا و پایین می‌کنند.متاسفانه این دوربین با همه فریبندگی‌اش، در خدمت اصلی‌ترین جملات و سخنان فیلم نیست و به داستان برای به کرسی نشاندن حرف و محتوای خود کمکی نمی‌کند.شعارزدگی، لکه بدرنگ و چندشی است در پارچه حریر فیلم و دوربین و میزانسن هیچ تلاشی برای رفع این مشکل انجام نمی‌دهند. از ابتدا تا آخرین لحظه فیلم به کرات دیالوگ‌های منفی شخصیت‌ها درباره لندن را می‌شنویم و خطرات زیادی که یک دختر جوان و غریب را در میانه این شهر شلوغ و کوچک وجود دارد را صرفا از دهان دیگر شخصیت‌ها می‌شنویم. اگر مقداری از بازیگوشی دوربین فیلم کم می‌شد و در ازای آن، دوربین به جای شخصیت‌ها سعی می‌کرد تا خطرناک بودن لندن را از زبان خود به ما بگوید، دیگر نمی‌شد با چنین اطمینانی درباره شعار زدگی فیلم صحبت کرد.سوهو نمایشی است رنگارنگ و پر از چراغ‌های چشمک‌زن که دست بر قضا و برخلاف سنت رایج چنین فیلم‌هایی، از فیلمنامه بدی هم برخوردار نیست. اما داستان فیلم ظرافت مورد نیاز را در خود ندارد. اتفاقات و شخصیت‌هایی که به سادگی از میان قصه گذر می‌کنند و دیگر به داستان باز نمی‌گردند؛ هم‌اتاقی بدجنس الی یعنی جاکوستا، کلیشه‌ای ترین تیپ ممکن از یک هم‌اتاقی را ارائه می‌دهد و به حدی در کلیشه‌ای بودن موفق است که بیننده سریعا متوجه بی‌اثر بودن نقش این شخصیت در داستان خواهد شد. پیش‌زمینه داستانی الی و مادرش بدون کوچک‌ترین پرداختی تا پایان فیلم ادامه دارد و این مسئله درباره رابطه الی و لینزی، افسر پلیس سابق نیز صدق می‌کند. ادگار رایت با قرار دادن این شخصیت‌ها قصد داشته تا از لو رفتن توئیست پایانی فیلم جلوگیری کند و در این امر نیز موفق بوده، اما مشکل اینجاست که سرهم‌بندی بودن این شخصیت‌ها و اتفاقات خود تبدیل به نقط ضعفی در بستر فیلم شده و از سمتی دیگر به فیلم ضربه می‌زنند.فیلم با تمامی بالا و پایین‌های خود به ایستگاه آخر می‌رسد، جایی که سنت همیشگی این گونه آثار مجاب می‌کند تا با توئیستی جذاب و چرخشی 180 درجه در داستان روبرو شویم. پایان‌بندی فیلم در تمامی بخش‌ها عملکردی قابل قبول دارد و مخاطب را با نارضایتی بدرقه نخواهد کرد، تنها موردی که می‌توان به آن خرده گرفت رفتار سندی و تغییر او در بخش پایانی‌ است. گویی فیلم فراموش کرده که تجربیات وهم‌گونه الی و زندگی شبانه او در کنار سندی جوان، صرفا متعلق به الی بوده و نباید تاثیری در رفتار و شخصیت او داشته باشند.بارزه‌های زیادی از نبوغ و خلاقیت در سوهو دیده می‌شود؛ موتیف آینه به خوبی توانسته خود را از فیلتر دوربین این فیلم به مرحله کمال برساند. آینه‌ها و انعکاس چهره سندی در نگاه الی، موقعیت‌هایی هستند که می‌توانند معنی درست و قابل قبولی به داستان مادر الی داده و آن را به درخت شخصیتی الی وصل کنند. این هم‌زیستی الی و مادرش در آینه‌ها که در سکانس ابتدایی وجود داشت، در طول فیلم تبدیل به نماد زندگی الی در رویاهای سندی شده و در آخرین سکانس، پایانی دلهره‌آور را برای ما به ارمغان می‌آورد. بازی (Matt Smith) در کالبد یک شخصیت منفی، جذابیت دوچندانی به فیلم اضافه کرده و طراحی صحنه و لباس در نوع خود زیبا و دیدنی هستند. موسیقی متن نیز به سبک دیگر آثار ادگار رایت به یاد ماندنی و گوش‌نواز ساخته شده و بدون توجه به سلیقه موسیقیایی یا میزان توجه فرد به موسیقی فیلم، گوش‌های بیننده را نسبت به صداهای فیلم تیز می‌کند.ادگار رایت کارگردان بیش‌فعالی است که مدام به بالا و پایین می‌پرد. جهت، رنگ، ژانر و بازیگران خود را بدون توقف عوض کرده و شور و شوق شدیدی برای تجربه سبک‌های متفاوت سینمایی دارد. او کودکی است باهوش و اتفاقا پرتجربه. کسی که قبل از کارگردان بودن یک سینه‌فیل و فیلم‌دوست پر شور و حرارت است که از شدت ذوقی که این حجم از اطلاعات درون وی به وجود می‌آورند، چاره‌ای بجز فیلمسازی و چشیدن مزه (خالق بودن) ندارد. این ویژگی‌ها هر کدام به یک خصیصه و مولفه از سینمای وی تبدیل گشته اند و جز دلایل اصلی محبوبیت او حساب می‌شوند. اما این هیجان شدید و مضاعف، غرامت مضاعفی را نیز در بر خواهد داشت. این دلبستگی شدید به سینما باعث شده تا فیلم در برخی موارد که نیاز دارد تا خودش باشد و نه فیلمی دیگر، نتواند از پس این امر به درستی بر بیاید. شوق زیاد از جزئیات فیلمنامه کاسته است و باعث شده تا در انتهای فیلم، تعدادی سوالات ریز و درشت و حفره‌هایی هرچند به ظاهر کوچک، در فیلم دیده شده و جلوی جذابیت بیشتر آن را بگیرند.

اسکار آیزاک اکنون نقش یکی از قهرمانان مارول را ایفا می کند: Moon Knightبه گزارش گیمین‌گرویتی، در روز بزرگداشت دیزنی پلاس، این شبکه تعدادی از برنامه های تلویزیونی آینده دنیای MCU خود را به نمایش می گذارد از جمله Moon Knight که اسکار ایزاک در آن نقش اصلی را برعهده دارد. این پروژه ممکن است از عجیب ترین و پر ریسک ترین سرمایه گذاری های مارول تا به امروز باشد!در تیزر کوتاهی که در حال حاضر فقط از پلتفرم دیزنی پلاس پخش می شود، مارک اسپکتور (اسکار آیزاک) در تشخیص تفاوت بین زندگی بیداری و رویاهایش مشکل دارد و هر دو جنبه شخصیت او، نسبتاً خشن به نظر می‌رسند. اسپکتور که به نظر می‌رسد با دو صدای متفاوت صحبت می‌کند و تسخیر شده هم به نظر می‌رسد، انعکاس خود را در آینه ای که مستقل از او حرکت می‌کند، می‌بیند و بعد از درگیری که به نظر می‌رسد نمی داند چرا در آن درگیر بوده، گیج شده است.مارک اسپکتور/مون نایت که توسط داگ مونچ و دان پرلین خلق شده است، یک کهنه سرباز مبتلا به اختلال هویت است که پس از یک تجربه نزدیک به مرگ تبدیل به آواتار یک خدای مصری باستانی می شود. او به نوعی شبیه بتمن است اما به دلیل شرایط و روابط فراطبیعی اش، سلامت روان اسپکتور به اندازه زیادی نیروی محرکه او در داستان هایش است. Moon Knight در سال 2022 از دیزنی پلاس پخش خواهد شد.