این نقد بر اساس نسخه ارسالی سازندگان برای سایت گیمین‌گرویتی نوشته شده است

داستان‌سرایی تعاملی در قالب ویدئوگیم شاید از منظر گیم‌پلی رقیق به نظر برسد اما به جرات می‌توان گفت یکی از چالش‌زاترین سبک‌هایی به شمار می‌آید که اغلب نیز با شکست مواجه می‌شود. قرار دادن داستان بالاتر از گیم‌پلی و دادن کنترل اتفاقات داستانی به مخاطب هنوز هم برای بسیاری، خارج از عرف یک بازی محسوب می‌شود اما استدیوی Supermassive Games توانست در سال ۲۰۱۵ با عنوان Until Dawn تعریف منحصربفرد خود را از یک داستان تعاملی ارائه کند. حالا پس از ناامید‌کننده بودن عنوان قبلی استدیو یعنی Man of Medan، در Little Hope روزنه‌ی امیدی دیده می‌شود.

هر نسخه از The Dark Pictures Anthology نوعی منحصربفرد از ترس را هدف خود قرار داده است و حالا در این نسخه شهری کوچک و متروکه در انگلستان به نام Little Hope زمینه‌ای است برای سردرگمی گروهی از شخصیت‌های جوان دانشجو که دچار حادثه‌ای در جاده شده و از سر ناچاری به سمت قلب یک شهر مه‌آلود کشیده می‌شوند. به محض ورود به Little Hope اولین چیزی که برایتان آشنا به نظر خواهد رسید، آن اتمسفر مرموز و خاموشِ الهام گرفته از سری Silent Hill است. به این ترتیب، موفقیت بازی در ایجاد یک فضای اتمسفریک و خوفناک و همینطور ارائه‌ی ترکیبی از شخصیت‌ها و رویدادهای خیالی و واقعی، بلافاصله توجه مخاطب را به خود جلب می‌کند و افتتاحیه‌ا‌ی عالی برای Little Hope به شمار می‌آید.

حالا وقت آن است که Little Hope با ایجاد حس همزادپنداری با شخصیت‌ها و انتخاب‌های داستانی پرمعنا و تاثیرگذار تا پایان بازی مخاطب را پای بازی نگه دارد. وظیفه‌ای که استدیوی Supermassive Games در ابعاد بسیاری نتوانسته است به خوبی از پس آن بر بیاید. شخصیت‌ها با اینکه از خلقیات متفاوتی برخوردار هستند اما به دلیل نویسندگی ضعیف دیالوگ‌ها و روابط متزلزل بین آنها، عملا تلاشی برای جذب توجه مخاطب نمی‌کنند و انتخاب‌های حساس مرگ و زندگی، آن بارِ تنش‌زا را در خود ندارد.

یکی از کلیدی‌ترین عوامل موفقیت یک عنوان تعاملی، مطمئنا مسائل تکنیکی و انتقال روان از یک صحنه به صحنه دیگر است. شاید چنین چیزی در ابتدا عجیب به نظر برسد زیرا بازی مکانیک خاصی به جز انتخاب دیالوگ و گشت و گذار در محیط‌های محدود ندارد و ابدا گیم‌پلی‌محور نیست. اما واکنش دادن صریح بازی به انتخاب‌های شما و اجرای بدون مشکل سناریوهای مختلفی که در بازی تعبیه شده است، می‌تواند تجربه‌ای برجسته فراهم کند و از طرفی دیگر در صورت ضعف در این بخش، تمام عناصر را تحت‌تاثیر قرار داده و به طور کلی تجربه را از عرش به فرش برساند.

در این مورد، Little Hope پر از نوسان عمل می‌کند. برخی مواقع دکمه‌زنی‌ها در لحظات اکشن و همینطور انتخاب دیالوگ‌ها به طور روان انجام می‌گیرد اما در بسیاری از لحظات نیز شاهد شکاف هستیم. برای مثال، ممکن است انتخابی که انجام می‌دهید، منتهی به یک سکوت بسیار عجیب بین شخصیت‌ها شده و هیچ واکنشی در بر نداشته باشد یا در بدترین مواقع، واکنشی در بر داشته باشد که هیچ رابطه‌ای با دیالوگ شما ندارد و متوجه شوید که صرفا با هر انتخابی همین واکنش نصیب‌تان می‌شود.

اینجاست که Little Hope بسیار ناامیدکننده عمل می‌کند و پس از ارائه یک اتمسفر خاص و مجذوب‌کننده در سراشیبی افتاده و تا انتهای بازی شما را با تجربه‌ای پر از پستی و بلندی به دنبال خود می‌کشاند. هیچ نوآوری خاصی در سیستم‌های بازی دیده نمی‌شود، خبری از آن تعقیب و گریزهای هیجان‌انگیز و استرس‌زایی که از عناوین برتر این سبک سراغ داریم نیست، مقیاس انتخاب‌ها و شاخه‌های داستانی با محدودیت بسیاری همراه است و به طور کلی Little Hope عنوانی نیست که در راه رقم زدن داستانی جذاب و قابل تعامل، شما را راضی نگه دارد.

اثر پروانه‌ای گسترده‌ و متنوعی که در Until Dawn دیده‌ایم، در این نسخه از Anthology همانند Man of Medan بسیار کمرنگ و بی‌رمق به نظر می‌رسد. سیستم Secretها که وقایع مهم داستانی را به صورت سرنخ برای مخاطب به هم وصل می‌کند، هوشمندانه طراحی شده است اما متاسفانه معما یا چالش قابل توجهی در بازی وجود ندارد که ما را به در کنار هم قرار دادن تکه‌های پازل تشویق کند. متاسفانه کلید تمام اتفاقات Little Hope در پایان بازی و بدون اجازه‌ی دخالت به مخاطب و از طریق یک کات‌سین روایت می‌شود. با اینکه در انتها جواب تمام سوالهای داستانی داده می‌شود، اما این ضعف در روایت دست مخاطب را تا پایان بازی می‌بندد. پایان‌ها متفاوت هستند و انتخاب‌های شما تاثیرگذار اما در واقع در دنیای بدون قانون و پر از ابهامی که بازی ارائه می‌کند، جایی برای هدایت معنادار داستان توسط مخاطب باقی نمی‌ماند.

خوشبختانه پس از شفاف شدن وقایع در پایان بازی، دور دوم تجربه‌ی Little Hope بسیار هیجان‌انگیز‌تر است. برخلاف اولین تجربه که پر از سردرگمی است، حالا ایده‌ و قوانین بازی را می‌دانید و برای چیزی که می‌خواهید تلاش خواهید کرد. از این رو، استدیوی Supermassive Games به درستی تمرکز قابل توجهی بر روی ارزش تکرار بازی معطوف ساخته است. با ارائه مود Movie Night که در واقعا Co-op آفلاین به شمار می‌آید و همینطور قابلیت تجربه بازی به صورت آنلاین و در اختیار گرفتن شخصیت‌ها توسط چند بازیکن، تجربه مفرحی حاصل شده است که حتی با وجود روایت ضعیف بازی، با همفکری و تعامل به صورت آنلاین تجربه‌ی بازی را ارتقا داده است. بنابراین پیشنهاد می‌شود که تجربه‌ی بازی به صورت چند نفره را از دست ندهید.

استدیوی Supermassive Games از سالها پیش علاقه‌ی خود را به فرمت سینمایی و فیلم‌های سبک ترس درجه‌ دومی که خود را جدی نمی‌گیرند نشان داده است. بنابراین همانند Until Dawn انتظار صداپیشگی و بازیگری درجه یک را از عنوانی که هدفش صرفا سرگرمی و ارائه‌ی یک تجربه‌ی دورهمی مفرح در هالووین است را نداریم و شاهد تکیه‌‌ی بیش از حد بازی بر روی ترس‌های لحظه‌ای و ناگهانی هستیم. اما نکته‌ی ناامیدکننده این است که از نظر تکنیکی Little Hope نه تنها برای این استدیو یک پیشرفت محسوب نمی‌شود بلکه با ارائه‌ موشن کپچری ضعیف‌‌تر که احساسات شخصیت‌ها را به اندازه قبل به خوبی منتقل نمی‌کند و عدم توجه به جزئیات، قدمی رو به عقب محسوب می‌شود.

کیفیت بصری، صداگذاری هوشمندانه و اتمسفری که به خوبی از ابتدا مخاطب را جذب می‌کند تا حدودی توسط افت فریم‌های گاه و بی‌گاه و انتقال‌های غیرطبیعی بین صحنه‌ها تحت تاثیر قرار گرفته است و در نهایت تجربه‌ای شکل گرفته است که دارای ثبات نیست و می‌تواند در لحظاتی پتانسیل خود را نشان دهد و در لحظاتی نیز بسیار آزاردهنده باشد.

به طور کلی Little Hope از اتمسفر و ایده‌ی مجذوب‌کننده‌ای بهره‌مند است اما ضعف ساختار روایتی و عدم پیشرفت از نظر گیم‌پلی و تعامل، آن را به عنوانی تبدیل کرده است که تجربه‌اش صرفا به صورت چند نفره مفرح است و به راحتی می‌تواند خسته‌کننده شود. با Little Hope دوباره ثابت شد که معدود عناوینی در این سبک می‌توانند از سطح متوسط فراتر بروند و داستانسرایی تعاملی به راستی یکی از دشوارترین رویکردها در دنیای بازیهای ویدیویی محسوب می‌شود.

بازبینی تصویری

انتخاب‌ها در بسیاری از مواقع بدون پیش‌زمینه و بی‌خاصیت هستند.

بهترین روش تجربه‌ی Little Hope به صورت چندنفره است که بحث و تنش بیشتری را به تجربه‌ی رخدادهای بازی اضافه می‌کند.

دکمه‌زنی‌ها بسیار ساده بوده و خلاقیتی که از Supermassive Games انتظار داریم را ندارند.

Little Hope می‌تواند به خوبی ذهنیت شخصیت‌ها و روابط آنها را با یکدیگر از طریق این منوها به تصویر بکشد اما در حین بازی خبری از توسعه‌ی معنادار روابط و انتخاب‌های درگیرکننده نیست.

اتمسفر مجذوب‌کننده و کیفیت بصری بالای Little Hope غیر قابل انکار است.