در اواخر نسل هفتم شاهد کم شدن بازی‌های سبک ترسناک بودیم و متاسفانه منجر به بسته شدن بعضی از استودیوهای عنوان ترسناک مانند (Visceral Studio) شد. این موضوع در نسل هشتم کماکان ادامه داشت. البته در این نسل با توجه به فراگیر شدن بازی‌های چند نفره (  Multi Player) ما شاهد عنوان های ترسناک آنلاینی مانند (The Friday 13th) و (Dead by Daylight ) بودیم؛ اما متاسفانه عنوان های سینگل پلیر ترسناک زیاد نبودند و به جز یک مجموعه از استودیوها شاهد عنوان های خاصی نبودیم‌. اما در نسل نهم معادلات عوض شد و ما ناظر بازی‌های بیشتری از این سبک هستیم. استودیوی تازه تاسیس براس توکن ( Brass Token)  وظیفه ساخت این بازی را به عهده دارد. در ادامه با گیمین‌گرویتی همراه باشید و ببینید آیا این استودیو توانسته است عنوان درخوری را خلق نماید.

داستان بازی

شما در این بازی کنترل دختری بنام جِس  (Jess) را برعهده می‌گیرید. که در کودکی خواهر خود را از دست داده با دوستش کیم (Kimm) وارد یک کمپ می‌شود. و در همان شب بعد خوردن یک چای گیاهی خاصی دوستش تسخیر شده و جس در سبب کمک و نجات او می‌شود. و ماجراجویی او در کمپ ادامه پیدا می‌کند، همچنین جس در طول داستان با اعضای کمپ و دوستان کیم بیشتر تعامل دارد و در هر چپتر همراهی خاصی با آن ها دارد که سبب شناخت از آن ها و یک مجموعه اتفاقات خاص منجر می‌شود. متاسفانه از همان شروع اولیه بازی داستان کاملا قابل پیش بینی و شخصیت منفی بازی مشخص است. داستان کشش خاصی ندارد و شاهد جذابیت خاصی نیستیم.

 گیم پلی و روند بازی

بطور کلی بازی The Chant  از یک مجموعه گشت و گذار و دیالوگ و اکشن (Melee Atack) تشکیل شده‌‌؛ در طی پنج چپتر اصلی بازی این مراحل بصورت نه چندان خوبی تکرار می‌شوند. روند بازی کاملا سینوسی است این بدان معنا است که در چپترهایی بازی جذاب و گیرا بوده‌؛ اما در چپتر بعدی کاملا بازی حوصله سربر و عاری از هرگونه جذابیت است. بطوری که سبب ضربه به لذت بردن مخاطب از بازی می‌شود و بازیباز صرفا در حال گشت و گذار در بازی است.

مسئله بعد وجود کلی نامه و مجموعه ای از جمع کردنی هاست که سازندگان بازی گماشتند که هرچه بیشتر باشند بازیشان باکیفیت تر است و این مجموعه نامه و جمع کردنی ها سبب حوصله سربر شدن بازی و یکنواختی آن می‌شود.

در بازی ما شاهد دشمن هایی هستیم که برای از بین بردن آنها یا باید آنها را نابود کنیم یا به فرار متوسل شد؛ تنوع دشمن ها در بازی خوب است؛ اما سیستم اکشن بازی مشکل دارد و خوب طراحی نشده است. خصوصا وقتی که چند دشمن به مصاف شما می‌آیند, دوربین بازی هم سبب اختلال این سیستم می‌شود و به تجربه بازیباز ضربه می‌زند.

مطلب بعدی لول دیزاین (Level Design ) است که اصلا جالب طراحی نشده و ضعف کاملا مشهود است. شخصیت پردازی شخصیت های بازی کاملا سطحی است و به جز شخصیت اصلی شاهد شخصیت پردازی خوبی نیستیم. یک سیستم درختی برای آپگرید کردن قابلیت های خود در بازی وجود دارد که کاملا گنگ و ناکارآمد است و نتوانسته کارایی بالایی داشته باشد.

در بازی چند مشخصه وجود دارد مانند میزان سلامتی، کنترل ذهن و پرک هایی؛ برای استفاده از سلاح هایتان نباید نوار کنترل ذهنتان خالی باشد که این امر خیلی به تجربه بازیباز ضربه زده و عملا هنگامی که سلامت مغزی شما خالی است و حس ترس برشما غلبه شده سلاح های شما غیر قابل استفاده است.

تنوع سلاح ها در بازی خوب است اما شما در بازی برای استفاده از آنها نیازمند ساختن (Craft) مواد اولیه هستید که  این مواد به وفور در نقشه یافت می‌شوند؛ اما کمیاب بودن یک مجموعه از آن ها سبب نداشتن اسلحه حین مواجه با دشمن ها و یا حتی رئیس های بازی شده. این امر خیلی به تجربه بازیباز ضربه می‌زند.

درآخر هرچپتر یک یا چند رئیس یا غول وجود دارد که باید آن را با سیستم اکشن بازی شکست بدهیم که از تنوع خوبی برخوردار هستند ‌؛ اما در چپتر آخر بازی ناظر این هستیم که چند باس پشت سر هم توی یک مکان های تنگ به جان بازیباز می‌افتند که سیستم ترس و نوار خالی سلامتی مغزی شما باعث می‌شود شکست آن رئیس خیلی با زجر و ملامت همراه باشد.

بنظر می‌رسد نبود تسترها خیلی به تجربه این بازی ضربه زده و سازندگان اعتقاد چندانی به تستر نداشتند, یا بازی خیلی سریع بعد ساخت منتشر شده.

در القا کردن حس ترس هم سازندگان نتوانسته اند حس ترس خوبی القا کنند اما دشمن های بازی طراحی ترسناکی دارند و سازندگان سعی کرده اند حس ترس را القا کنند اما ناتوان مانده اند. همچنین در بازی The Chant ما ناظر یک سری طراحی مجموعه معماها هستیم که طراحی قابل قبولی دارند هرچند لوکیشن بعضی از کلید ها جالب طراحی نشده اند و باعث سردرگمی بازیباز می‌شود.

موسیقی و صداگذاری بازی خوب است اما بعضی اوقات صدا و حرکت لب ها باهم خوانی ندارند و در این قسمت هم شاهد اثر خاصی نیستیم.