این بررسی بر اساس نسخه ارسالی سازندگان برای سایت گیمینگرویتی نوشته شده است
شاید تعداد دفعاتی که فرنچایز پرطرفدار جنگ ستارگان در دنیای بازیهای رایانه‌ای خودش را ثابت کرده فراتر از انگشتان دو دست نرود. اثری مثل Knights of the Old Republic شاید نقطه‌ی اوج سری باشد و سایر بازی‌ها در بازه‌ای میان تحسین‌برانگیز (Star Wars Jedi Knight) و افتضاح (Battlefront 2 سال ۲۰۱۷) قرار می‌گیرند. به هنگام مواجهه به Republic Commando نیز همین سؤال پیش خواهد آمد: آیا با یک بازی خسته‌کننده‌ی دیگر طرف هستیم و یا اثری فراموش‌نشدنی؟ با گیمینگرویتی همراه باشید.
به شخصه نسخه‌ی اصلی Republic Commando را تجربه نکردم. ولی به محض این که بازی رو شروع می‌کنید، دقیقا همان حس و حال دوران PS2 و Xbox اصلی در شما زنده می‌شود. منوها و رابط کاربری شلوغ، سبک گرافیکی نیمه رئال، قالب رنگی عموما مات و حتی هسته‌ی گیم‌پلی و احساسی که حین بازی کردنش دارید، همگی به وضوح از آن زمان دست نخورده باقی مانده‌اند. این موضوع گاهی به نفع این ریمستر تمام شده و گاه ضرر.
Republic Commando در نگاه کلی یک شوتر اول شخص تاکتیکی به سبک بازیهای قدیمی Rainbow Six و Ghost Recon است و در روزگاری که شوترهای تند و تیزی مانند Doom و Titanfall محبوبیت دارند، پیش‌روی همراه با اعضای جوخه و استفاده‌ی صحیح از آن‌ها حرف اول را در RC می‌زند. شما در نقش رهبر جوخه‌ی دلتا در اوج ماجراهای جنگ کلون‌ها، سه سرباز را میان شلیک بی‌امان سربازان جمهوری و شورشی‌ها هدایت می‌کنید. هر کدام از این سه سرباز در یک زمینه از ابزارآلات جنگی تخصص دارند. یک اسنایپر بذله‌گو، یک متخصص مواد منفجره خشن و در نهایت هکر گروه و تعهد بی‌مانندش به فرمانده‌ی جوخه در مأموریت خطیرش کمک می‌کنند.
استفاده‌ی صحیح از جوخه و دستور دادن به آن‌ها جذاب‌ترین بخش بازی را تشکیل می‌دهد. در یک نبرد بی‌امان، دائما در میان هجوم دشمنان مقابله می‌کنید، لحظه‌ای دستور سنگر گرفتن و شلیک را می‌دهید و در کسری از ثانیه، مجبور هستید یکی از زیردستان‌تان را برای دفاع به سمتی دیگر بفرستید. در این هرج و مرج هوش مصنوعی همراهان می‌درخشد و آن‌ها به زیبایی در مناطق مختلف میدان نبرد جولان داده و حمله می‌کنند. نقطه‌ی اوج کار جایی است که جان سرجوخه تمام می‌شود. شما این‌جا می‌توانید به سربازان دستور نجات خود را دهید و می‌بینید یکی فورا برای مداوای شما به دنبال‌تان می‌آید. یا بگذارید کارشان را انجام دهند و بعد سراغ شما بیایند.
کنترل شخصیت اصلی نیز تفاوت قابل توجهی با شوترهای مدرن دارد. از متد کنترلی متفاوتش بگیرید تا تسلیحاتی که در طول ماجرا کسب می‌کنید. در تضاد با ذات تاکتیکی گیم‌پلی، گان‌پلی بازی بیش از حد سبک است و اکثر اوقات فقط کافی است دکمه‌ی شلیک را نگه دارید تا رگبار تیرها سمت دشمنان روانه شود. این سَبُکی گاه باعث می‌شود (به خصوص در بخش‌هایی که تنها هستید) هسته‌ی تاکتیکی بازی فراموش شود و احتمالا در برخی نقاط مخاطب مثل ترمیناتور درویدهای شورشی را پرپر کند و دستورهای تاکتیکی به کل از یاد برود.
Republic Commando به جای استفاده از لوکیشن‌های گوناگون به سبک ندای وظیفه و گرداندن ما در دنیای عظیم جنگ ستارگان، ما را تنها به سه لوکیشن خطی محدود می‌کند. این موضوع باعث می‌شود بازی از دید تنوع بصری و طراحی مراحل به ورطه‌ی تکرار بیفتد. حمله به یک نقطه، دفاع از جایی دیگر و پاک‌سازی دشمنان، کم و بیش کلیت اهدافی هستند که پیش روی مخاطب قرار می‌گیرد. تنوع دشمنان گاهی این موضوع را کم‌رنگ می‌کند و طی بازی با انواع درویدهای شورشی و حشرات عظیم‌الجثه‌ی جنوشیایی و هیولاهای تراندوشانی روبه‌رو می‌شوید. با وجود این که هوش مصنوعی دشمنان چندان پیچیده نیست، شیوه‌ی کشتن برخی از آن‌ها در نبردهای شلوغ‌تر، تعادل درجه‌ی سختی بازی را بهم می‌زند و پیش‌روی به شدت دشوار می‌شود. خوشبختانه این لحظات متعدد نیستند و می‌توان از این موضوع چشم‌پوشی کرد.
سایر عناصر بازی نیز از این دوگانگی کیفی ضربه می‌خورند. مثلا داستان نخ‌نما و کهنه‌ی بازی صرفا بهانه‌ای می‌شود برای قرار دادن مأموریت‌های مختلفی که ارتباط بسیار کم‌رنگی با هم دارند. شیوه‌ی روایی نیز دردی دوا نمی‌کند. این در حالی است که اعضای جوخه‌ی دلتا شخصیت‌های جالب و بامزه‌ای هستند که دائما با دیالوگ‌های جذاب و متنوع با یک‌دیگر بحث کرده و حتی کری می‌خوانند.
از دید بصری هم بازی حرف خاصی برای گفتن ندارد و بافت‌های بی‌کیفیت، انیمیشن‌های قدیمی و افکت‌های کم‌رمق این پورت HD را از دید بصری به سطح نازلی می‌کشانند. با این وجود حال و هوای دنیای جنگ ستارگان به لطف طراحی هنری کم‌نقص محیط‌ها و وفادار ماندن به عناصر مختلف جنگ کلون‌ها می‌تواند کم‌فروغ بودن بخش فنی را تا حدی بپوشاند. برخلاف نسخه‌ی PS4 و سرعت فریم ثابتش، نسخه‌ی سوئیچ به شدت از افت فریم لطمه دیده که به خصوص در بازیهای شوتر می‌تواند مایه‌ی اعصاب‌خردی باشد. به ویژه اینکه با یک بازی سنگین طرف نیستیم و این ضعف توضیح منطقی ندارد.
در مقابل، عناصر صوتی بازی به مانند خود فیلم‌های جنگ ستارگان می‌تواند مخاطب را مات و مبهوت کند. صدای شلیک تفنگ‌های لیزری که انگار یک راست از افکت‌های جنگ کلون‌ها آمده تا موسیقی همواره حماسی و به یاد ماندنی که جسی هارلین با الهام‌گیری از آهنگ‌های جان ویلیامز افسانه‌ای برای بازی تدارک دیده همگی در خور نام جنگ ستارگان هستند. کار صداپیشگان نیز معرکه است و جای تعریف و تمجید بسیاری دارد.
بازبینی تصویری
اعضای جوخه‌ی دلتا به یاد ماندنی‌ترین عنصر بازی هستند
برخلاف شوترهای مدرن که جان به مرور ترمیم می‌یابد، تنها در مکان‌های خاصی می‌توان جان خود را بازیابی کرد.
در طول بازی تسلیحات متنوعی در اختیار شما قرار می‌گیرد
افکت‌های بازی مانند انفجار به شدت کهنه هستند
نهایت خط روایی به توضیح مأموریت خلاصه می‌شود و دیگر هیچ
دشمنان بازی به اندازه‌ی کافی متنوع هستند