حقیقتاً ساختن و پرداختن یک داستان عاشقانه بدون دراما و موارد هیجان‌انگیز مثل مثلث‌های عاشقانه و خیانت کار سختی است. اگر داستان عاشقانه شما محدود به ستینگ و محیط مدرسه‌ای باشد که چه بدتر! درگیر یکی از اشباع شده‌ترین ژانرهای ممکن هستید. حالا سوال این جاست که چطور با چنین موانعی پشت به پشت هم Skip and Loafer موفق شده ذره ذره ولی به طور قطعی به موفقیت برسد. با گیمین‌گرویتی همراه باشید تا نگاهی به یکی از بهترین انیمه‌های عاشقانه امسال داشته باشیم.

Skip and Loafer مانگای سبک عاشقانه و Slice of Life‌ است که توسط خانم تاکاماتسو میساکی (Takamatsu Misaki) در سال 2019 شروع به انتشار کرد و حالا بعد از 4 سال بیش از 8 جلد داستان دارد و کماکان با قدرت داستان خود را جلو می‌برد. به همین ترتیب چهار سال نیز طول کشید تا مانگای جایزه‌بگیر خانم میساکی به دست استودیوی توانمند P.A Works، تبدیل به یک انیمه 12 قسمته زیبا شود. Skip and Loafer جزو معدود آثار کاتالوگ عظیم این استودیو است که اقتباس مستقیم از مانگاست با این وجود اعضای استودیوی P.A Works به خوبی از عهده منتقل کردن حس و حال مانگا به انیمه برآمده‌اند و نتیجه کاملاً رضایت‌بخش است. البته قبل از این که بررسی کنیم چطور این انیمه به چنین مهمی دست پیدا کرده، لازم است مروری بر داستان ساده و دوست‌داشتنی این انیمه داشته باشیم.

ایواکورا میتسومی (Iwakura Mitsumi) دختر خوش‌قلب و بی‌شیله‌پیله‌ای است که از روستاهای ژاپن به توکیو آمده تا دوران دبیرستانش را در پایتخت بگذراند و همزمان مسیر خود را برای آینده درخشانی که در موردش رؤیاپردازی می‌کند، صاف‌تر کند. شروع مدرسه با یک تصادف شروع می‌شد: میان هیاهو و ساختار هزارتو شکل متروی ژاپن، شخصیت اصلی داستان ما روز اول مدرسه گم شده و تنها بعد از برخورد با شیما سوئوسکه (Shima Sousuke)—پسر مو بور هم سن و سالش و همکلاسی جدیدش—است که موفق می‌شود راه مدرسه را پیدا کند. بعد از این، روزهای دبیرستانی میتسومی شروع شده و او با افراد بیشتر و بیشتری آشنا می‌شود.

نقطه قوت اصلی Skip and Loafer بدون شک شخصیت اول آن، میتسومی، است. میتسومی نمونه کاملی از یک شخصیت مانگای «شوجو» است؛ دختر جوان و ساده‌ای که وارد دنیایی پر زرق و برق می‌شود و یک شخصیت مرد جوان در آن چراغ راهنمای او می‌شود… یا حداقل از دور این طور به نظر می‌رسد. دموگرافی مخاطب Skip and Loafer در حقیقت نه شوجو (دختران جوان) بلکه سینین (مردان بزرگسال) است. حقیقتی که در برخورد اولیه با سبک هنری مانگا و ستینگ مدرسه‌ای آن کمی درک‌اش سخت است اما هر چی جلوتر می‌روید بیشتر و بهتر متوجه آن می‌شوید. برای مثال همان گونه که گفتم میتسومی آن قدرها نیز در جایگاه یک شخصیت اصلی مانگای شوجو جای نمی‌گیرد. او شاید بی شیله پیله بوده و واقعاً از یک دهات دور از ژاپن ناگهان به توکیو آمده باشد، ولی این موضوع که او دختر ساده‌ای است حقیقت ندارد. جای جای داستان به وضوح مشخص است که علی رغم محیط غریبه‌ای که میتسومی در آن قدم گذاشته، درک اجتماعی او واقعاً بالا است و برای هر مسئله‌ای که با آن مواجه می‌شود مراحل کوتاه ولی مختلفی از فکر کردن را می‌گذراند که باعث شده میستومی شخصیت واقعی‌تری به نظر برسد.

در حقیقت چنین موضوعی برای همه شخصیت‌های داستان، چه اصلی چه فرعی، صادق است. با این وجود، این مصمم بودن میتسومی است که او را به شدت خاص می‌کند. در حقیقت روحیه صادق و در عین حال مصمم او چیزی است که مخاطبان بزرگسال را به سمت این مانگا جذب می‌کند. شخصیتی که موفقیتش فانتزی جذابی از یک روایت چند شخصیتی را به مخاطب خود می‌فروشد. در طرف دیگر هم به طرز جالبی شیما سوئوسکه قرار دارد؛ شخصیتی که در نگاه اول بی‌نقص به نظر می‌رسد ولی هر چه بیشتر داستان در زندگی او دقیق می‌شود بیشتر متوجه خلاءهای حاضر در آن می‌شویم و نکته جالب‌تر اینجاست که این میتسومی است که با روحیه مثبت خود چراغ راهی برای سوئوسکه می‌شود. یک تعامل شخصیتی ویژه و به شدت دوست‌داشتنی که بار اصلی جذابیت این سری را به دوش می‌کشد.

البته نهایتاً با وجود اندکی دراما در انتهای فصل، خیلی اتفاق خاصی در طول داستان نمی‌افتد و این ممکن است کمی خسته کننده باشد. . بیشتر تا به این جای کار، ما با یک پی‌ریزی دقیق روبرو هستیم که شخصیت‌ها و نقاط قوت و ضعفشان را به خوبی نشان می‌دهد و آن‌ها را برای آرک‌های بعدی آماده می‌کند. خوشبختانه تقریباً تمامی شخصیت‌هایی که داستان معرفی می‌کند شخصیت‌های دوست داشتنی و دنبال کردنی هستند، از میکا سان که حسابی دل شیفته سوئوسکه است و در عین حال نمی‌خواهد دل میتسومی را بشکند تا کانچیکا سان، رییس گروه تئاتر که به شدت دوست دارد سوئوسکه را به گروه خود در مدرسه ملحق کند. از آن جا که ادامه مانگا را بنده هنوز نخوانده‌ام و فصل‌های بعدی انیمه نیز تولید نشده، قضاوت در این مورد کمی زود است ولی نگرانی‌ها باید وجود داشته باشند تا در صورت تحقق نپذیرفتنشان غافلگیر نشویم.

کار P.A Works در زمینه انیمیشن مثل همیشه بی نظیر بوده و جای شکایت ندارد. در وهله اول، مانگای Skip and Loafer آن چنان آرت استایل شگفت انگیز یا پرجزئیاتی ندارد اما در زمینه طراحی شخصیت واقعاً کار استثنایی است که با آن چه که از داستان و تکیه‌اش بر این شخصیت‌ها گفتیم، جور درمی‌آید. این طراحی شخصیت‌ها به خوبی به دنیای انیمه منتقل شده اند و صداپیشه‌ها نیز حق مطلب را در مورد هر شخصیت ادا کرده‌اند؛ .

موسیقی نیز آخرین رکن اصلی کار است که به خوبی همه چیز را کنار هم جمع کرده. صحنه‌هایی که میتسومی برای پیدا کردن راه حل مشکلاتش به سراغ خاطرات قدیمش با دوست کودکی‌اش می‌رود، با آهنگی از آرامش بخش‌ترین و نوستالژیک‌ترین موسیقی‌های ممکن پر شده و مخاطب را به سرعت در آن فضای گرم روستا تطبیق می‌دهد و بلافاصله این اختلاف بین ستینگ و فضا در یک لحظه حل شده و شما در گرمای این فلش بک ها حل می‌شوید. جادوی تمامی این‌ها موسیقی خارق العاده Skip and Loafer است که به خوبی می‌داند چگونه در یک انیمه Slice of Life به سکانس‌های مختلف رنگ و بوی ویژه دهد.