این نقد بر اساس نسخه ارسالی سازندگان برای سایت گیمین‌گرویتی نوشته شده است

یوبیسافت در اثر جدید خود با نام Immortals: Fenyx Rising سعی کرده است که با تکرار الگوی موفق Zelda Breath Of The Wild، یک بازی خوب خلق کند. نتیجه‌ی کار اما، منجر به شکل‌گیری اثری سرگرم‌کننده شده است که در عین حال چیزی فراتر از یک کلون ناقص نخواهد بود. با بررسی این بازی در گیمین‌گرویتی همراه ما باشید.

بازی در دنیایی فانتزی و اساطیری واقع در یونان باستان شکل می‌گیرد. جایی که یک تایتان شرور با نام Typhon در یک جنگ عظیم قصد پایان دادن به کار خدایان و تسلط بر دنیا را دارد. در این میان شخصیتی که بازیکن کنترل آن را بر عهده دارد یعنی Fenyx ناجی خدایان المپ خواهد بود. کلیت داستان بازی ساده و کلیشه‌ای است، هرچند در انتهای داستان کمی اتفاقات غیرمنتظره و هیجان‌انگیز وجود دارد که باعث می‌شود نهایتا از داستان بازی خرسند باشید، اما نکته‌ی جذاب در رابطه با داستان، نحوه‌ی روایت قصه و شخصیت‌ها است. قصه در قالب دیالوگی بین Zeus و Prometheus روایت می‌شود و بار طنز به‌جا و مناسبی در این بین منتقل می‌شود که تجربه‌ی بازی را به شدت مفرح می‌کند. هم‌چنین شخصیت‌های مختلف هرکدام با خلق و خوی مخصوص و تا حدی عجیب(!) خود رشد پیدا می‌کنند و در برخورد با اتفاقات متفاوت، لحظات خنده‌داری را رقم می‌زنند. به طور کل یک نوع حماقت(از جنس مثبت) در قصه و شخصیت‌های بازی وجود دارد و داستان بدون این‌که خود را جدی بگیرد، تا حد مناسبی برای مخاطب جدی خواهد شد. لازم به ذکر است که شخصیت‌پردازی عمیقی در بازی صورت نمی‌گیرد و مخاطب نباید به امید داستانی پرکشش و جدی(از حیث اهمیت، نه تم) وارد بازی شود، بلکه اثر استانداردهای داستان(و مربوط به آن) را به اندازه‌ي مناسبی رعایت می‌کند و در نهایت نارضایتی خاصی در شما از داستان و شخصیت‌ها ایجاد نکرده و اتفاقا برای افراد همراه با خویش خاطره‌ای مفرح نیز خواهد ساخت. البته نکته‌ی کوچکی است که کاش سازندگان به آن توجه می‌کردند. همانند بازی Prince of Persia: Sands Of Time که پس از هربار مردن شخصیت، شاهزاده به عنوان راوی دیالوگی چنین می‌گفت:«نه نه، این اتفاقی نبود که افتاد» و بازی به حالت عقب‌گرد در می‌آمد و از آخرین چک‌پوینت ادامه می‌یافت، کاش سازندگان از این قالبِ روایتِ قصه درون دیالوگ‌ها، استفاده می‌کردند و هنگام مرگ Fenyx نیز این چنین تدبیری می‌اندیشیدند تا از خراب شدن حلقه‌ی بازی و به هم ریختن منطق قصه تا حدودی جلوگیری کنند.

اما چیزی که بیش از همه شما را جذب خود می‌کند، گرافیک هنری بازی است. بازی بسیار زیبا و چشم‌نواز است و تیم هنری آن توانسته است یک تجربه‌ي بصری عالی را به مخاطب ارزانی کند. از رنگ‌های متنوع و زیبا، تا طراحی کارتونی و بامزه‌ی شخصیت‌ها همگی در راستای القای حس یک ماجراجویی در دنیایی فانتزی و اساطیری به درستی کار می‌کنند. بازی در کنار جلوه‌های بصری، از جلوه‌های صوتی خوبی نیز بهره می‌برد و چه به هنگام گشت و گذار و چه در زمان مبارزات، موسیقی‌های مناسبی به گوش‌تان می‌خورد که فرآیند غوطه‌ور شدن شما در جهان بازی را تسهیل می‌کند. علاوه بر موسیقی، بازی شامل صداگذاری خوبی نیز می‌شود و شخصیت‌های مختلف، هرکدام بنا به خلق و خوی خاص خویش یک صداگذاری مناسب را شامل می‌شوند. از حیث فنی نیز ثبات خوبی را شاهد هستیم و در طول تجربه‌ي ما، باگ یا مشکل فنی خاص دیگری که به تجربه‌ی کلی اثر خدشه وارد کند مشاهده نشد. گرچه ۲ بار در طول تجربه‌ی بازی، به طور کلی کرش کرد و مجبور به ریست آن شدیم.

گیم‌پلی بازی نیز به طور کل تجربه‌ی جذابی در اختیارتان قرار می‌دهد. گیم‌پلی بازی را می‌توان به دو بخش کلی تقسیم کرد: مبارزات و معما.

مبارزات بازی از نقاط قوت اثر به شمار می‌رود، از تنوع مهارت‌های Fenyx تا ترکیب این مهارت‌ها با المان‌های محیطی و تنوع خوب دشمنان، همگی باعث شده‌اند مبارزات جذابی را شاهد باشیم. در کنار این ابزار تهاجمی، سازندگان دو مکانیک جاخالی دادن و Parry را برای بخش دفاعی انتخاب کرده‌اند. در کل ترکیب همه‌ی این‌ها منجر به شکل‌گیری مبارزاتی جذاب و سریع شده است. البته لازم به ذکر است که اگر به امید مبارزاتی عمیق چون زلدا یا اساسین کرید‌های متاخر به سراغ Immortals: Fenyx Rising بروید ناامید خواهید شد، زیرا اثر در عین الگوبرداری از آن‌ها نه تنها چیزی جدید برای عرضه ندارد،‌ بلکه همان‌ها را هم تا حدی سطحی در خود جای داده است. البته این لزوما یک نکته‌ی منفی نیست و می‌توان کلیت بازی را، کلونی سطحی و در عین حال سرگرم کننده از این عناوین دانست. اما در نقطه مقابل، معماهای بازی به شدت ضعیف هستند. ساختار معماها مانند زلدا است که به دانجن‌هایی که در این‌جا Vault نامیده می‌شوند می‌روید و معما را تکمیل و جایزه را دریافت می‌کنید. اما برخلاف زلدا که در آن تمامی دانجن‌ها با وسواسی بی‌نظیر خلق شده‌اند و همگی جذاب و عمیق هستند، در این‌جا تقریبا تمامی Vaultها ساده و حوصله‌سربر قلمداد می‌شوند. به طوری که لفظ معما برای خیلی‌های‌شان زیاد است! عملا فکر کردن نمی‌خواهند و خیلی سرراست هستند. بازی المان‌های پلتفرمینگ نیز دارد و تقریبا می‌شود از همه چیز بالا رفت! در این بخش هم چالشی جز خالی شدن خط استقامتی وجود ندارد و به شدت ساده است ولی از آن‌جا که بازی تاکیدی بر آن نمی‌کند قابل چشم‌پوشی است.

چیزی که فاصله‌ی بین بخش‌های مبارزات و Vaultها را پر می‌کند، گشت و گذار در محیط است. در جهان بازی فعالیت‌های زیادی برای انجام دادن وجود دارد، فعالیت‌هایی که شاید خیلی متنوع نباشند اما پاداش خوبی به کاربر می‌دهند. این پاداش‌ها شامل مواد لازم برای ارتقای سلامتی یا استامینا، سلاح، زره، کلاه خود و … می‌باشد. یکی از نکات قابل تاسف، عدم وجود Questهای داستانی خارج از مراحل اصلی است. فعالیت‌های جانبی شاید جذاب باشند و پاداش خوبی نیز در اختیار گیمر قرار دهند، اما نمی‌توانند فقدان Questهای فرعی را جبران کنند.

مراحل بازی اما طراحی‌های خوبی دارند و هرچند ممکن است تکرار برخی از الگو‌ها در بازی کمی خسته‌کننده به نظر برسد، اما سازندگان توانسته‌اند با پیوند فعالیت‌های جانبی و قصه با این الگوها، جذابیت را در بازی حفظ کنند. در طرف مقابل بازی در طراحی باس‌ها از ضعف بسیار بزرگی رنج می‌برد. تقریبا تمامی باس‌ها الگوی مبارزاتی ضعیفی را شامل می‌شوند و هم‌چنین عموم آن‌ها بسیار آسان هستند و بازیکن اگر کمی شخصیت خود را ارتقا داده باشد،‌ می‌تواند آن‌ها را بدون کوچک‌ترین مشکلی در کم‌تر از یک دقیقه! سلاخی کند.

بازبینی تصویری

بازی بسیار زیباست

باس‌های متنوعی در بازی وجود دارند که دیزاین به شدت ضعیفی دارند

God of War!!!???

مي‌توانید حیوانات مختلفی را به عنوان مرکب، رام کنید

Vaultهای بازی طراحی‌ سطحی دارند