در چندین سال گذشته، بازار سبک سولز-لایک بسیار داغ شده و شرکت‌های زیادی بازی‌های مختلفی در سبک RPG سولز-لایک منتشر کرده‌اند. سبکی که ضمن سادگی، بسیار چالش برانگیز و اعتیاد آور است. این سبک ابتدا در سال ۲۰۰۹‌ و با عنوان انحصاری پلی‌استیشن ۳ یعنی Demon’s Souls وارد عرصه گیمینگ شد. در طول این ۱۴ سال انواع عناوین سولز‌لایک با تلفیق سبک‌های مختلف عرضه شده است. از عناوین دو بعدی گرفته تا عناوینی که تلفیق سبک روگ‌لایک با سولز‌-لایک بود‌ه‌اند. اکنون به بررسی عنوان Dolmen خواهیم پرداخت که ترکیب سبک علمی تخیلی با سبک سولز‌لایک است. با گیمین‌گرویتی همراه باشید تا Dolmen را نقد و بررسی کنیم و ببینیم آیا این عنوان می‌تواند به خوبی دیگر عناوین این سبک واقع شود یا خیر.

تاریخچه و داستان – پتانسیل از دست رفته:

عنوان Dolmen، یک بازی در سبک اکشن-نقش آفرینی (ARPG) است که در سال ۲۰۲۲ توسط استودیو مستقل برزیلی، Massive Work Studio توسعه یافته و منتشر شده است. عنوان Dolmen اولین عنوان ساخته شده توسط این استودیو می‌باشد و برای شش سال در دست توسعه بوده است و به عنوان محصولی که شش سال در دست توسعه بوده است، سطح انتظارات از آن بالا است. داستان Dolmen، در سیاره‌ای به نام Revion Prime رخ می‌دهد. انسان‌ها پس از کشف سنگی ناشناخته و بیگانه به نام Dolmen Stone، به این نتیجه رسیده‌اند که این سنگ مرموز قابلیت‌های ویژه‌ای از جمله ارتباط با جهان‌ها و ابعاد دیگر و حتی سفر به آن‌ها را فراهم می‌سازد و اکتشاف آن یک قدم بسیار بزرگ برای پیشرفت بشریت و سفر‌های میان ستاره‌ای به شمار می‌رود. اما به دلایل مرموز، این سنگ از کنترل انسان‌ها خارج شده به دست نژاد بیگانه‌ای افتاده است. وظیفه بازیکن، پیدا کردن سنگ Dolmen و بازگرداندن آن است. استودیو سازنده تمام تلاش خود را کرده تا روایت بازی، روایتی شبیه به عناوین From Software داشته باشد؛ روایتی مرموز و در عین حال ساده و ارائه داستان با استفاده از عوامل محیطی موجود در بازی. هرچند دقایق آغازین بازی، راه را برای روایت داستانی جذاب هموار می‌کند و به ظاهر داستانی جذاب را روایت می‌کند، اما متاسفانه در ادامه، این جذابیت، جای خود را به ضعف‌های متعدد می‌دهد. همانطور که گفته شد، داستان جهان بازی، از طریق تعامل با محیط ارائه می‌شود، اما متاسفانه، به دلیل وجود نداشتن شخصیت های غیر قابل بازی (NPC) برای تعامل با آن‌ها، و عدم وجود مراحل فرعی، این ارائه بسیار ضعیف انجام می‌گردد و تنها راه فهم داستان و تاریخچه جهان بازی، یافتن و خواندن متون طولانی و طاقت فرسا در محیط بازی است. روایت داستان اصلی بازی نیز تعریف چندانی ندارد، دیالوگ‌های بسیار محدود و کات‌سین‌های مبهم هرچه بیشتر ضعف در بخش روایی داستان را نشان می‌دهند. از روایت ضعیف که بگذریم، داستان اصلی بازی تا حدی جذاب است، اما به طور کلی از مشکل Pacing رنج می‌برد. در ابتدا، داستان با روندی بسیار کند پیش می‌رود؛ در اواسط بازی اتفاقات مهم زیاد و جالبی رخ می‌دهند و داستان به اوج خود می‌رسد، اما درست در لحظه‌ای که بازیکن منتظر اتفاقات جذاب جدید است، روند پیش‌برد داستان و اتفاقات داستانی، تکراری و کند می‌شود و نهایتا با پایان بندی نامناسب و نامفهموم، به پایان خود می‌رسد.

گیمپلی و سیستم مبارزات – تکرار فجایع:

گیمپلی و مبارزات بازی، بزرگترین نقطه ضعف آن به شمار می‌رود؛ معمولا سختی عناوین سولز‌لایک، به خصوص ساخته‌های From Software، خوشایند و اعتیاد آور است و قوی‌تر شدن و شکست دشمنان قوی‌تر، لذت بخش است. اما متاسفانه در مورد عنوان Dolmen، اینگونه نیست. درجه سختی بازی به هیچ عنوان متعادل نیست و در برهه‌ای، چنانچه در اواسط بازی، بسیار ساده می‌شود و در برهه دیگر، بسیار سخت و طاقت فرسا می‌گردد. عنوان Dolmen بازیکن را مجبور به جمع آوردی منابع برای قوی‌تر شدن و بالاتر رفتن سطح خود می‌کند در حدی که شکست دادن حتی ضعیفترین دشمنان، بدون بالا بردن بیش از اندازه سطح بازیکن، غیر ممکن است. چنانچه بازیکن مجبور به انجام این کار است، اما متاسفانه، جدا از طاقت فرسا بودن این کار، نهایتا پاداشی نیز برای بازیکن ندارد. به محض شکست دادن یک باس و بازکردن محیطی جدید، درجه سختی آن محیط در مقایسه با محیط قبل، چندین برابر بالاتر می‌رود و باری دیگر، بازیکن را مجبور به جمع آوری منابع برای بالا بردن سطح خود می‌کند. این چرخه تا پایان بازی و در تک تک مناطق جدید تکرار می‌شود. علاوه بر این مشکل، مبارزات بازی، به لطف زمان‌بندی نامهموم ضربات دشمنان و هیت باکس عجیب بازیکن، ضعیف و غیرمنطقی است؛ گاهی در بهترین زمانبندی ممکن و در صورت جاخالی دادن، بازیکن آسیب می‌بیند؛ گاهی نیز چنانچه بازیکن در مقابل دشمن قرار دارد، اما صدمه‌ای نمی‌بیند. این مشکل در باس‌فایت‌های متعدد بازی، بسیار عیان هستند و موجب طاقت‌فرسا شدن مبارزه می‌شوند. یکی از ابتکار‌های عنوان Dolmen، به عنوان یک بازی علمی-تخیلی فضایی، استفاده خلاقانه از نوار Energy است که در دیگر بازی‌های سولز-لایک آر‌پی‌جی دیگر، برای استفاده از جادو و طلسم‌ها به کار می‌رود. در این عنوان، نوار انرژی (یا همان نوار مانا در دیگر عناوین سولزلایک) برای پرکردن نوار سلامتی، یا استفاده از سلاح‌های گرم استفاده می‌شود. در صورت شلیک با سلاح‌های گرم، نوار انرژی پس از خالی شدن، به آرامی به سطح قبلی خود می‌رسد و پر می‌شود. در صورت نیاز به پرکردن نوار سلامتی نیز، مقدار زیادی از نوار انرژی خالی شده و نوار سلامتی پر می‌شود. برای پر کردن نوار انرژی نیز، باتری قابل استفاده است که در واقع حکم فلاسک در بازی‌های دارک سولز را دارد. در کل استفاده از سلاح‌های گرم و تنوع بالای آنها، برخلاف سلاح های سرد، یکی از نکات قوت Dolmen به شمار می‌رود؛ در حدی که بسیاری از بازیکنان تصمیم می‌گیرند به کل از سلاح‌های گرم استفاده کنند. گان‌پلی سوم شخص خوب Dolmen، و تلفیق آن با المان‌های یک بازی سولزلایک بسیار خوب است. همچنین بازیکن می‌تواند برای راحت‌تر شدن هدف‌گیری با سلاح‌ها در فواصل نزدیک، از قابلیت Lock استفاده کند که در صورت استفاده، هدف روی دشمن مشخص شده قفل می‌شود. سیستم کرفتینگ Dolmen، یکی دیگر از معدود نکات قوت آن است. بازیکن می‌تواند پس از پیدا کردن منابع مختلف، چه از کشتن دشمنان که از نقاط مختلف نقشه، سلاح‌ها و زره‌های متنوعی بسازد؛ تنوع سلاح‌ها در این عنوان مثال زدنی است. استفاده از ست‌های کامل زره‌ها و سلاح‌ها، امتیازاتی به بازیکن می‌دهند که مبارزات را تا حد کمی هم که شده آسان‌تر کرده و جمع آوری منابع را، هدفمند می‌کنند.

گرافیک، طراحی هنری و صداگذاری – نه چندان شایسته نسل نهم:

گرچه لول دیزاین این عنوان خوب است و محیط‌های بازی اتمسفریک و خوس ساخت هستند؛ اما گرافیک و جلوه‌های بصری فاجعه‌وار این عنوان، از دیده شدن این خوبی‌ها کاملا جلوگیری می‌کند. گرافیک Dolmen، حتی به عنوان یک بازی میان‌نسلی، به هیچ عنوان قابل قبول نیست. تکسچر‌ها بسیار بی‌کیفیت هستند، مدل دشمنان نیز همین‌طور؛ پارتیکل افکت و افکت‌های مختلف سلاح‌ها و دشمنان نیز، در بهترین حالت ممکن، در حد یک عنوان نسل هفتمی هستند. انیمیشن‌های شخصیت‌ها و دشمنان نیز تعریفی ندارند و خشک و بی روح هستند. در کنار این ایرادات، رابط کاربری ناخوشایند و بی کیفیت بازی در کنار سختی حرکت در بین منو‌ها و انتخاب از بین آیتم‌ها، بر تمام این مشکلات مضاعف می‌شود. تمام این مشکلات، دست به دست هم داده‌اند تا یک تجربه بصری بی کیفیت را رقم بزنند که متاسفانه به هیچ عنوان قابل قبول نیست. حداقل بخش طراحی صدا و صداگذاری بازی را می‌توان جزو مزایای بازی محسوب کرد. صداگذاران تمام تلاش خود را کرده‌اند تا به حرفه‌ای ترین حالت ممکن، به شخصیت‌های بی روح بازی جان تازه‌ای بدهند‌ و نهایتا، موفق شده‌اند تا در میان انبوهی از ایرادات، مزایایی نیز بگنجانند. موسیقی و طراحی صدا‌، به خصوص صدای دشمنان نیز همانند صداگذاری بازی خوب است و تا حدی موفق می‌شود به محیط‌های بی کیفیت بازی، کیفیت ببخشد.

این عنوان از دو حالت گرافیکی بر روی کنسول‌های نسل نهمی پشتیبانی می‌کند: حالت پرفورمنس، که نرخ فریم شصت فریم بر ثانیه با وضوح تصویر 1080p را مورد هدف قرار می‌دهد و حالت کوالیتی، که نرخ فریم سی فریم بر ثانیه با وضوح تصویر 4K داینامیک، به همراه قابلیت رهگیری پرتو و تکسچر‌های ارتقا یافته را ارائه می‌کند. در حالت کوالیتی، گرافیک فاجعه وار بازی تا حد زیادی قابل تحمل می‌شود، اما متاسفانه به دلیل افت فریم‌های بسیار شدید، تجربه بازی روی این حالت طاقت فرسا است. از طرفی حالت پرفورمنس، مشکل افت فریم ندارد اما باعث هرچه ضعیفتر شدن جلوه‌های بصری بازی، به خصوص کیفیت تکسچر‌ها می‌شود. هر دو حالت گرافیکی، از باگ‌ها و گلیچ‌های بصری، از دیر لود شدن تکسچر‌ها گرفته تا گلیچ‌های تصویری دیگر رنج می‌برند.