این نقد بر اساس نسخه‌ی ارسالی سازندگان برای وبسایت گیمینگ گرویتی نوشته شده است

حمله‌ی موجودات فضایی به کره‌ی زمین مطلقا موضوع جدیدی در فرهنگ پاپ به شمار نمی‌رود؛ اضافه کردن چاشنی طنز به آن، برای جدی نگرفتن و کاهش تلخی اصل موضوع نیز در فیلم «مریخ حمله می‌کند!» ساخته‌ی «تیم برتون» به عنوان یک مثال دم دستی حضور دارد. مدیومی که با نگاهی مستقیم توسط سازندگان بازی !Destroy All Humans با آن علامت تعجب در پایان تایتل بازی دنبال می‌شود و پس از ۱۵ سال، اکنون نسخه‌ی بازسازی شده‌ی آن برای کنسول‌های نسل ۸ و رایانه‌های شخصی در دسترس است. اما آیا این عنوان می‌تواند توجه مخاطبان بازی‌های رایانه‌ای را در سال ۲۰۲۰ به خود جلب کند؟ با گیمینگ ‌گرویتی همراه باشید.

!Destroy All Humans در واقع نسخه‌ی بازسازی شده از عنوانی با همین نام است که پیشتر برای کنسول‌های PlayStation 2 و Xbox در سال ۲۰۰۵ عرضه شده بود. یک شوتر سوم شخص با المان‌های جهان‌باز (Open-World) که داستان حمله‌ی موجودات فضایی به زمین و مشخصا ایالات متحده در دهه ۵۰ میلادی را در خلال جنگ سرد، و با چاشنی طنز روایت می‌کند. گیم‌پلی بازی فرق آنچنانی با نسخه‌ی اصلی‌اش نمی‌کند و کسانی که نسخه‌ی اصلی را تجربه کرده باشند همه چیز برایشان بسیار آشنا است. از آنجایی که !Destroy All Humans اصلی در زمان خود نیز عنوانی خاص به شمار می‌رفت که به لحاظ فرم گیم‌پلی و مکانیزم‌هایش عنوانی غیر Mainstream بود ، پس از گذشت ۱۵ سال نیز این حس یونیک بودن در بازی وجود دارد. تجربه‌ی عنوانی از سری !Destroy All Humans همواره احساسی منحصر به فرد دارد که در کمتر عنوانی یافت می‌شود.

داستان بازی «تمام بشریت را نابود کن!» در دهه ۵۰ میلادی اتفاق می‌افتد. گونه‌ای از موجودات فضایی به نام Furon ها (که به لحاظ طراحی اولین چیزی است که از یک موجود فضایی در ذهن هر فرد ترسیم می‌شود!) که از طریق تکثیر DNA شبیه‌سازی و بقای نسل می‌کنند، رو به نابودی است. اما فیورُن ها متوجه‌ می‌شوند که این DNA در سیاره‌ی زمین و انسان‌ها نیز وجود دارد! بنابراین یکی از آن‌ها به نام Cryptosporidium-136 (یا کریپتو-۱۳۶) برای انجام ماموریت به زمین فرستاده می‌شود، اما بشقاب پرنده یا همان سفینه‌ی او دچار سانحه شده و دستگیر می‌شود. اکنون این وظیفه به کلون بعدی یعنی کریپتو-۱۳۷ محول می‌شود تا علاوه بر انجام ماموریت و نجات کریپتو-۱۳۶ بشریت را نیز از بین ببرد! در پس زمینه‌ی داستانی !Destroy All Humans با توجه به بستر زمانی بازی، تم جنگ سرد و وحشت سرخ (وحشت پراکنی در خصوص اوج‌گیری احتمالی کمونیسم یا چپ گرایی رادیکال در ایالات متحده) بر فضا و اتمسفر بازی حاکم است. کریپتویی که آمده است انسان‌های را نابود کند و انتقام بگیرد، به شکل آگاهانه و مناسبی آشنا است. رفتارهای آشنا و دیالوگ‌هایی از آن هم آشناتر از کریپتو-۱۳۷ یک آدم فضایی با نمک و نابودگر ساخته است! داستان بازی کاملا مشابه نسخه‌ی اصلی آن است با یک تفاوت و آن هم اضافه شدن بخشی به نام «منطقه‌ی ممنوعه‌ی ۴۲». البته این قسمت کاملا در داستان بازی حل شده و احساس نمی‌کنید یک بخش از بیرون به زور داخل آن چپانده شده است. عماما مراحل بازی علاوه بر روایت یک خط داستانی کلی، به یک موضوع کالت و مشخص در آن دوره‌ی تاریخی می‌پردازد. ساختاری آشنا که در سریال‌های تلویزیونی معمولا شاهد آن هستیم.

هسته‌ی گیم پلی بازی دقیقا همان نسخه‌ی اصلی است، اما در قالب یک لباس و گرافیک جدید. هر مرحله از تعدادی هدف اصلی و فرعی در یک منطقه‌ی به خصوص اتفاق می‌افتد و قادر خواهید بود در آن به گشت و گذار آزادانه بپردازید. محیط‌ها اما، آنچنان بزرگ نیستند که بتوانیم بازی را Open-World بنامیم. به خصوص که این ساختار غیریکپارچه‌ی بازی، چیزی مابین یک عنوان خطی مرحله‌ای و یک بازی با گشت و گذار آزاد گیر افتاده است. تنوع مراحل و Level Design برای یک بازی در سال ۲۰۰۵ مناسب بود، اما اکنون ساختار بازی کاملا ساده و ابتدایی به نظر می‌رسد و عمق آنچنانی ندارد. مخفی‌کاری بخشی از گیم‌پلی بازی است. کریپتو-۱۳۷ قادر به انجام یک سری قابلیت‌های فرابشری مانند کلون‌سازی از انسان‌ها و به شکل آنها در آمدن است که با استفاده از این قابلیت می‌تواند در میان انسان‌ها حرکت کند. در یک سری ماموریت‌ها این امر اجباری است و به محض این که هویتتان به هر دلیلی لو برود آن ماموریت خراب می‌شود و باید بازی را از چکپوینت قبلی ادامه دهید. اما در بسیاری دیگر از ماموریت ها این حق انتخاب را دارید که بصورت نیمه مخفی‌کاری یا مستقیما به دل دشمن بزنید. بخش اکشن و تیراندازی بازی نمره‌ی قابل قبولی دریافت می‌کند. نمای سوم شخص بازی عموما زاویه‌ی مناسبی از آنچه اتفاق می‌افتد در اختیار پلیر قرار می‌دهد. قابلیت‌های پریدن، جاخالی دادن، معلق در هوا، پرواز به کمک جت پک، و البته، تیراندازی، کاملا خوش‌دست و لذت بخش هستند.

تیراندازی در !Destroy All Humans بخش اصلی گیم‌پلی بازی را شامل می‌شود. گرچه لزوما بازی یک شوتر سوم‌شخص تمام‌عیار همچون Gears نیست اما گان‌پلی بازی حس خوبی را به پلیر القا می‌کند. چندین مدل اسلحه مانند اسلحه‌ی لیزری و رعد و برقی، اسلحه با گلوله های آتشی، و نارنجک‌انداز و چیزهایی شبیه به آن، در دسترس کریپتو-۱۳۷ قرار دارد تا با تنوع هرچی بیشتر بتواند به کمک شما گیمرهای عزیز، نسل بشریت را منقرض کند! معمولا در !Destroy All Humans مهمات کم نخواهید آورد و این لذت بازی کردن یک عنوان شوتر سوم شخص را افزایش می‌دهد. عموم مبارزات و نبردها سنگین و شلوغ هستند و نیازمند عکس‌العمل‌های سریع و استفاده از تمامی مهارت‌های پلیر است. متاسفانه درجه‌ی سختی بازی پاشنه‌ی آشیل بالانس مبارزات آن شده است. مراحل یا به شدت ساده و آبکی هستند و یا خیلی شلوغ و سخت طراحی شده اند که این عدم توازن سختی، در مراحل گوناگون اندکی به تجربه‌ی بازی لطمه وارد کرده است؛ به خصوص که در بازی هیچ تنظیماتی برای درجه‌ی سختی در نظر گرفته نشده است.

البته برای جبران این نقیصه اکیدا پیشنهاد می‌کنم بازی را به صورت سریع (Speedrun) تمام نکنید و ماموریت‌های جانبی را نیز انجام دهید. این امر به شما کمک می‌کند که بتوانید قابلیت‌های کریپتو را آپگرید کنید. المان‌های اندک نقش آفرینی که وجودشان امروزه دیگر در تمامی ژانر‌ها به یک استاندارد تبدیل شده است، در !Destroy All Humans وجود دارند.

با به اتمام رساندن مراحل و انجام کارهای جانبی علاوه بر آبجکتیو اصلی، شما مقداری امتیاز تجربه دریافت می‌کنید که می‌توانید از آن‌ها برای بهبود قابلیت‌های کریپتو-۱۳۷ استفاده کنید. آپگریدها در دودسته‌ی کلیِ قابلیت‌های شخصیتی کریپتو (مانند بهبود خط سلامتی، زره و از این دست)، به علاوه‌ی آپگرید اسلحه‌ها/ سفینه‌ی کریپتو طبقه‌بندی شده‌اند. اوه، بله…! یکی دیگر از بخش‌‌های گیم‌‌پلی بازی راندن سفینه و نبرهای هوایی است! بشقاب پرنده‌ی کریپتو کنترل تقریبا مناسبی دارد و هنگام تیراندازی با آن مشکل خاصی را احساس نخواهید کرد. بخش‌های مبارزات با سفینه‌ بسیار شلوغ و شامل درگیری‌ها سنگین هستند و دائما انفجارهای بزرگ و تخریب‌ بناها را شاهد هستیم.

گرافیک و مدل‌سازی‌ها در !Destroy All Humans بسیار معمولی و متوسط هستند. انتظارمان از یک بازسازی در سال ۲۰۲۰ پس از ۱۵ سال، و با توجه به اینکه گیم‌پلی بازی تغییر محسوسی نداشته است، به مراتب از این بالاتر بود. یک سری افکت‌ها و نورپردازی‌ها ابدا برازنده‌ی کنسول‌های این نسل نیستند و نتیجه‌ی نهایی کار تا حدودی ناامید کننده است. از طرفی دیگر اما، مدلینگ‌ها کارتونی وبامزه طراحی شده‌اند. از خود کریپتو گرفته تا سایر NPC ها، آرت استایل فانتزی خوبی دارند اما کمبود جزئیات در همین طراحی‌ها و کهنگی آن، کمی توی ذوق می‌زند. به علاوه برای این چنین مدلینگ‌های متوسط و کهنه‌ای نرخ فریم ۳۰ عدد در ثانیه‌ایِ بازی نیز، بسیار زننده است. انفجارها و تخریب‌ها حجم بالایی دارند و معمولا افت فریمی نخواهیم دید. گرچه صفحات بارگزاری نسبتا طولانی و ساختار مرحله‌ا‌ی بازی با یکدیگر همخوانی ندارند. البته وضعیت محیط‌های بازی آن‌قدرها هم بد نیست که آن هم از صدقه‌سر طراحی هنری خوب مراحل است. تعداد اجسام در محیط‌های بازی معمولا مناسب است و با محیطی لخت و خالی مواجه نیستیم.

اگرچه از !Destroy All Humans انتظار یک گرافیک بسیار سنگین و پیشرفته نمی‌رود اما ماحصل نهایی کار کمی از انتظارات پایین‌تر بوده است.

صداگذاری و دوبله‌ی کارتونی و اغراق آمیز بازی یکی از نقات قوت آن است. عموم دوبلورهای بازی کارشان را عالی انجام داد‌ه‌اند و صدای آدم فضایی‌های بازی بسیار شنیدنی و جالب توجه هستند. موسیقی بازی دارای تم بسیار زیبا و موزونی با موضوع و متریال کلی بازی دارد. متاسفانه در !Destroy All Humans شاهد عنوانی شلوغ و پر سر و صدا هستیم که خیلی از اوقات در یکدیگر خلط شده وعملا هیچ یک را به درستی نمی‌شنوید. که این اشکال به بخش تکنیکی صداگذاری بازی باز می‌گردد.

بازبینی تصویری:

مبارزات هوایی سوار بر بشقاب پرنده بسیار شلوغ هستند.

طراحی موجودات فضایی بسیار کلیشه‌ای هستند.

گرافیک و جزئیات محیط، از شخصیت‌ها خیلی بهتر است.

می‌توانید خود را شبیه انسان‌ها درآورده و در بین آن‌ها حرکت کنید.

سیستم آپگرید بازی بسیار ساده اما کارآمد طراحی شده است.

برخی از مدلسازی‌ها واقعا ابتدایی و در سطح کنسول‌های این نسل نیستند.