باز هم به پاییز رسیدیم و به رسم هر ساله باید منتظر یک نسخه جدید از بازی Call of Duty باشیم. هر چند در ماه‌های گذشته اخبار زیادی درباره استراحت کوتاه مدت این مجموعه به گوش می‌رسید اما در نهایت اکتیویژن تسلیم عقلانیت نشد و نسخه سوم از سه گانه ریبوت شده‌ی سری Modern Warfare را معرفی کرد. این بازی برای عرضه در 19 آبان 1402 برنامه ریزی شده است، اما مانند سال‌های اخیر شاهد انتشار یک نسخه بتا از این عنوان در هفته‌های اخیر بودیم. ما هم از این فرصت استفاده کرده و این نسخه را تجربه کردیم. در این مقاله قصد داریم تا در کنار هم از تجربیاتی که در این نسخه داشتیم صحبت کنیم. با ما در گیمین‌گرویتی همراه باشید.

امسال مجموعه Call of Duty دچار تغییراتی در روند عرضه سالانه خود شد. در حالت معمول سال 2023  نوبت به استدیو Treyarch و احتمالا سری بلک آپس بود، اما اواخر زمستان سال گذشته شایعاتی مبنی بر استراحت یکساله این مجموعه و عرضه یک به روزرسانی بزرگ برای بازی MW II بجای عرضه یک نسخه جدید به گوش می‌رسید؛ با وجود اینکه این شایعات رفته رفته جدی‌تر می‌شد اما در نهایت همان‌طور که انتظار می‌رفت اکتیویژن از کارخانه چاپ پول خود دست نکشید و این آپدیت بزرگ تبدیل به نسخه مستقل Modern Warfare III شد. همانند MW 3 سال 2011 این نسخه هم به صورت مشترک توسط دو استدیو اسلج همر (Sledge Hammer) و اینفینیتی وارد (Infinity Ward) توسعه پیدا می‌کند. در این بازی قرار است تا به سراغ شرور اصلی و معروف مجموعه MW یعنی ماکرو رفته و احتمالا پایان داستان سه گانه جدید را شاهد باشیم؛ البته در نسخه بتای عرضه شده خبری از بخش داستانی نیست و برای تجربه آن باید چند هفته‌ای بیشتر منتظر بمانیم.

تمرکز اصلی در بتای عرضه شده بر بخش چند نفره که البته آن هم به صورت محدود بود. یکی از خبرهایی که می‌تواند برای طرفداران قدیمی این مجموعه هیجان انگیز باشد، بازگشت نقشه‌های چندنفره بازی MW2 کلاسیک (سال 2009) در این نسخه است. طبق گفته توسعه دهندگان در نسخه نهایی شاهد حضور 16 نقشه کلاسیک خواهیم بود که در بین آن‌ها نام نقشه فوق العاده محبوب Terminal هم به چشم می‌خورد. اما در نسخه بتا شاهد حضور 5 نقشه خاطره انگیز Skidrow، Rust، Favela، Highrise و Estate بودیم که هر یک خاطرات زیادی را برای من زنده کردند و در کنار این موارد هم 2 نقشه بزرگ برای حالت Ground War با نام‌های  Popov Power و Orlov Military Base ارائه شده بودند. البته این مورد که استفاده از نقشه‌های چندنفره کلاسیک در این بازی خود مثبت است یا منفی جای بحث بسیار دارد و ترجیح می‌دهم آن را به نقد و بررسی اصلی بازی موکول کنیم اما به هر حال دیدن مجدد نقشه‌های خاطره انگیز قدیمی هیجان انگیز به نظر می‌رسید. نقشه‌های حالت Ground War هم طراحی نسبتا قابل قبول و مناسبی داشتند.

هر چند نفشه‌های اصلی بخش چند نفره MW III از عنوان MW2 کلاسیک قرض گرفته شده است، اما طبق آنچه که از نسخه بتا تجربه کردیم حداقل این چهار نقشه بدون تغییرات هم نبودند. البته بخشی از این تغییرات ناشی از موتور گرافیکی جدیدی است که از سال 2019 به کار گرفته شد، اما بخش دیگری از تغییرات به استفاده از المان‌های مدرن و جدید در مدل سازی‌ها و همچنین طیف‌های رنگی متفاوت نسبت به گذشته باز می‌گردد که باعث شده تا با وجود طرح اولیه و زیر بنای یکسان با نقشه‌های MW2 کلاسیک اما حس و حال متفاوتی را نسبت به آن شاهد باشیم. البته ناگفته نماند شدت این موضوع در نقشه‌های مختلف، متفاوت است، به عنوان مثال در نقشه Highrise این تفاوت‌ها کمتر خودنمایی می‌کنند اما در مقابل نقشه‌هایی مانند Skidrow و Rust با وجود پایه و اساس یکسان اما در فضای متفاوت‌‌تری جریان دارند؛ حال با این تفاسیر باید دید که در نسخه نهایی و دیگر نقشه‌ها با چه چیزی طرف خواهیم بود. یکی دیگر از نکات قابل توجه این است که سازندگان در بخش منو از موسیقی‌های مختلفی استفاده‌ کردند که برخی از آن‌ها بر اساس موسیقی‌های اصلی نسخه‌های گذشته مانند تیتراژ MW2 یا موسیقی اصلی Vanguard است تا به این ترتیب بیش از پیش نگاه به نسخه‌های گذشته را نشان دهند.

از این موضوع که بگذریم، در بخش گرافیک بازی همانند نسخه‌های قبلی با وجود اینکه هنوز تا یک بازی نسل نهمی تمام عیار فاصله دارد اما باز هم خوب و قابل قبول است. مشکلات مدل سازی، کیفیت پایین بعضی از بافت‌ها و همچنین مصنوعی به نظر رسیدن برخی محیط‌هایی که در اغلب نقشه‌های چند نفره MW II سال گذشته شاهد بودیم در نسخه بتای MW III چندان دیده نمی‌شدند و به این ترتیب با فضاهای باورپذیرتر و بهتری نسبت به نسخه قبل طرف هستیم. سایر موارد مانند نورپردازی، سایه‌ها، تخریب پذیری‌ها و غیره هم عملا تفاوت معناداری نسبت به چند نسخه اخیر ندارند که با توجه به عدم تغییر موتور گرافیکی و همچنین ناگهانی شدن انتشار این بازی به عنوان یک نسخه کامل و مستقل دور از انتظار نبود. با توجه به این موضوع که نسخه بتا در پلتفرم PC انجام شد این نکته را هم باید اضافه کنم که از نظر بهینه سازی، عملکرد نسبتا قابل قبولی را شاهد بودیم اما به وضوح جای کار بیشتر حس می‌شود و با توجه به سابقه این بازی در گذشته، احتمالا در نسخه نهایی شاهد بازی بهینه‌تر و روان‌تری در پلتفرم PC خواهیم بود. علاوه بر این بازی در حال حاضر از تکنولوژی‌های گرافیکی روز مانند رهگیری پرتو نور و جدیدترین نسخه‌های تکنیک‌های ارتقاء تصاویر مانند DLSS، FSR، XeSS پشتیبانی می‌کند و این موضوع مهر تأییدی بر پشتیبانی این موارد در زمان عرضه نسخه نهایی خواهد بود.

با ریبوت شدن سری MW در سال 2019 تغییرات مهمی در بدنه سری Call of Duty ایجاد شد که باعث شد تا بعد از سال‌ها با یک بازی جدید طرف باشیم و حتی امیدی هر چند کوچک در بین طرفداران برای بازگشت این مجموعه به اوج ایجاد شود. اما متأسفانه این امید چندان دیری نپایید و باز هم روند گذشته یعنی عرضه سالانه نسخه‌هایی با فرمول یکسان و صرفا داستان و زمان متفاوت در پیش گرفته شد. هر چند برای قضاوت نهایی زود است اما آنچه که در نسخه بتای MW III تجربه کردیم این است که حداقل در بخش چند نفره احتمالا باز هم شاهد همان گیم‌پلی همیشگی خواهیم بود. البته ناگفته نماند که هر یک از سه استدیو توسعه دهنده CoD امضای خاص خود را در بازی‌ها دارند که احتمالا طرفداران قدیمی این مجموعه به راحتی بتوانند آن را تشخیص دهند. یکی از مهم‌ترین این موارد تفاوت‌های جزئی در گان پلی است. با توجه به تجربیاتی که از نسخه‌های قبلی حاصل شده است، استدیو اسلج همر گان پلی را تا حدی سطحی در نظر می‌گیرد که در نتیجه آن استفاده از اسلحه‌ها خیلی ساده و تا حدی اسباب بازی گونه به نظر می‌رسد؛ این موضوع در نسخه Vanguard به اوج خود رسید و در بتای MW III هم دقیقا همین موضوع را می‌توان دید. به عبارت دیگر می‌توان گفت که گان پلی در نسخه بتای MW III در واقع همان گان پلی موجود در Vanguard است که تنها ظاهر اسلحه‌های آن تغییر کرده و به شکل مدرن در آمده است.

صحبت از سلاح‌های موجود در بازی شد؛ این نکته را باید بگویم که دسته بندی اسلحه‌ها دقیقا همانند نسخه MW II سال گذشته است و حتی سیستم شخصی سازی آن‌ها و نحوه آزاد کردن قطعات هم تغییری نکرده است. تنوع سلاح‌های موجود در بازی محدود بود که با توجه به این موضوع که هنوز در نسخه بتا بودیم امری طبیعی است و قطعا در نسخه نهایی شاهد سلاح‌های بیشتری خواهیم بود. همچنین طبق گفته توسعه دهندگان اغلب سلاح‌ها و تجهیزات آزاد شده در بازی MW II سال گذشته به این نسخه هم منتقل خواهند شد تا به این ترتیب بازیکنان با دست بازتری به سراغ این بازی بروند.

همان‌طور که اشاره کردیم بازی نسبت به نسخه قبلی تغییرات زیادی نداشته اما کاملا هم بدون تغییر نمانده است؛ در بخش پرک‌ها (Perk) و برخی تجهیزات جانبی شاهد تغییراتی جزئی هستیم. در بخش پرک‌ها دیگر خبری از کارت‌هایی با ویژگی‌ خاص نیست بلکه این موارد جای خود را به تجهیزات واقعی مانند چکمه، جلیقه، بیسیم و غیره داده‌اند که هر کدام ویژگی منمحصر به فردی را در بازیکن ایجاد می‌کند؛ البته با وجود این موضوع، در ذات و هدف نهایی کار تفاوتی ایجاد نشده و حتی تغییراتی که در MW II شاهد بودیم یعنی فعال شدن به مرور زمان پرک‌ها در طول بازی هم حذف شده و به حالت قدیمی یعنی فعال شدن در لحظه شروع بازی بازگشته است. علاوه بر این مورد Kill Streak های جدیدی هم به بازی اضافه شده است که به نظرم چندان جالب و باور پذیر نیست. البته اغلب این موارد نتیجه راه یافتن برخی از Field Upgrade ها به بخش کیل استریک‌ها است که در کل با توجه به عدم استقبال این موارد در بخش فیلد آپگرید‌های نسخه قبلی چندان جالب به نظر نمی‌رسد. یکی از دیگر از موارد عجیب محدودیت بسیار زیاد کیل استریک‌ها در نسخه بتا بود به طوری که تنها 8 کیل استریک در 4 دسته قابل انتخاب حضور داشتند. امیدوارم که این موضوع تنها به دلیل محدودیت‌های نسخه بتا بوده باشد و در نسخه نهایی موارد متنوع‌تری را در این بخش شاهد باشیم.

در نسخه بتا 7 مد مختلف حضور داشت که 5 مورد از آن‌ها از مود‌های قدیمی نظیر Team Deathmatch، Domination، Search and Destroy، هستند که نیازی به معرفی ندارند، یک مورد حالت Ground War که از زمان ریبوت این مجموعه به بازی اضافه شده و در واقع رقیبی برای حالت Conquest بتلفیلد است و در نهایت یک حالت جدید هم در نسخه بتا با نام Cutthroat ارائه شده بود که در آن 9 بازیکن به 3 تیم 3 نفره تقسیم می‌شوند و هر تیم در نقاط مختلفی از نقشه قرار خواهد گرفت. پس از شروع اعضای هر تیم باید طی مدت مشخصی نفرات تیم‌های دیگر را از بین ببرند؛ در نهایت تیمی که حتی یک عضو از آن باقی بماند برنده خواهد شد و در نهایت تیمی که 3 راند را برنده شود، برنده نهایی بازی خواهد بود. در این مد با هر بار کشته شدن تا انتهای راند امکان بازگشت مجدد (یا همان ری اسپاون) وجود نخواهد داشت و همچنین در صورتی که طی مدت مقرر دو تیم دیگر حذف نشوند، پرچمی در یکی از نقاط نقشه مشخص خواهد شد که بازیکن هر تیمی بتواند آن را تصاحب کند برنده خواهد شد. بر خلاف مدهای جدیدی که در سال‌های گذشته به بازی اضافه شده بودند این مد جذاب‌تر و هیجان انگیز‌تر است و همکاری تیمی بیشتر طلب می‌کند. مواردی که ذکر شد تنها در نسخه بتای این بازی حضور داشت و در نسخه نهایی قطعا مدهای بیشتری را شاهد خواهیم بود.

در نهایت با توجه به تجربیاتی که از نسخه بتای MW III کسب کردیم باید بگویم که احتمالا نباید منتظر تغییر عظیمی مانند آنچه که در سال 2019 اتفاق افتاد باشیم. این بازی در ابتدا قرار بود تنها به عنوان یک به روزرسانی بزرگ برای بازی MW II باشد که در میانه راه تبدیل به یک نسخه مستقل و کامل شد و از این رو شباهت زیاد آن به نسخه قبلی خود چندان دور از انتظار نبود و نیست؛ اما با این حال همچنان باید تا عرضه بازی در 19 آبان سال جاری صبر کنیم تا بتوانیم بازی را دقیق‌تر و از جوانب مختلف بررسی کنیم. شاید در بخش‌های دیگر بازی اتفاقات غیر منتظره‌ای در انتظارمان باشد.