چند سال اخیر بازار ریمیک‌ها و ریمسترها داغ‌تر از همیشه بوده است. کمپانی‌های مختلف نیز با احیای فرنچایزهای محبوب و قدیمی خود از این طریق به درآمد بسیاری می‌رسند، اما شاید کمی از آنها کیفیت بالایی مثل Shadow of Colossus یا Resident Evil 2 Remake) در خور اسم و رسم‌شان و البته پول مشتریان داشته باشند. امروز می‌خواهیم یکی از همین بازی‌های قدیمی، با بازسازی فوق العاده را بررسی کنیم: Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2. با گیمین‌گرویتی همراه باشید.

همان‌طور که از عنوان Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 مشخص است، ما با مجموعه‌ای متشکل از 2 بازی روبه‌رو هستیم که هر یک چالش‌ها و مراحل منحصر به‌فرد خود را دارند. با توجه به اینکه مکانیزم‌های گیم پلی عملا در این 2 نسخه مشابه هستند، در ادامه به بررسی‌ای کلی از گیم‌پلی مشغول می‌شویم و بعد از آن به اندک‌ تفاوت‌های موجود بین این 2 نسخه اشاره می‌کنیم.

بازی آرکید و اسکیت‌سواری Tony Hawk در زمان انتشار خود، توانست به بهترین عنوان در سبک خود تبدیل شود، سیستم گیم‌پلی و چالش‌های بازی فوق العاده بودند و چیزی به مخاطب ارائه می‌دادند که پیش‌تر از آن کسی تجربه‌‌شان نکرده بود. بازسازی این همه نبوغ و دست بردن در آن‌ها می‌تواند ریسک بزرگی به حساب آید و بسیاری از بازی‌سازان را در انتخاب‌شان مردد سازد، اما تیم سازندگان Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 با پا نهادن در این وادی پرخطر، با موفقیت کامل از پس آن بر آمدند. مکانیزم‌ها به بهترین شکل ممکن مدرن شده‌اند، در عین حفظ حس نوستالژیک بازی، تغییرات بسیار مهم و حرفه‌ای در روح و روان بازی اعمال شده و به‌گونه‌ای طراحی شده که هم مخاطب قدیمی را راضی نگه می‌دارد، و هم گیمر نسل جدید را سمت خود جذب می‌کند.

کمبوها و حرکات نمایشی به تعداد فراوان و باورنکردنی‌ای در بازی وجود دارند و همه چیز به خود بازیکن بستگی دارد، که با چه ترکیبی از آنها استفاده کند. انجام هر یک از این کمبوها نیز به خودی خود لذتی فراوان برای بازیکن دارد که وقتی با دیگر حرکات تلفیق شده و دست به خلق کمبویی جدید می‌زند، نشان می‌دهد که Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 هنوز هم بهترین در سبک خودش است و هنوز کسی قادر به پیشی گرفتن از آن نیست.

یکی از نکاتی که باعث می‌شود این سیستم کاملا قابلِ شخصی سازی گیم‌پلی بیشتر به چشم بخورد، در هم تنیدگی‌ای است که بین تمام مکانیزم های بازی وجود دارد. برای مثال، شما با کسب skill point می‌توانید اسکیت‌سوار خود را در مهارت‌های مختلفی مثل پرش، چرخش، یا سرعت قوی‌تر سازید. عدم حفظ تناسبت و تعادل میان این‌ها، می‌تواند از شما یک بازیکن کاملا تک بعدی بسازد که فقط در برخی استیج‌ها و مراحل قادر به درخشش است، که به صورت خودکار روی نحوه پیشرفت شما تاثیر می‌گذارد و استایل بازیکن تان را تغییر می‌دهد.

شاید وقتی برای اولین بار که وارد Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 شدید و مراحل تمرینی را شروع کردید، با خود فکر کنید که بازی آسان است و چالش خاصی برایتان ندارد، اما با رسیدن به مرحله دوم متوجه می‌شوید که دنیای بازی چقدر پیچیده است و تا چه عمقی در آن فکر شده است. چالش‌هایی که برای هر مرحله در نظر گرفته شده‌اند از بالانس خارق العاده‌ای بهره می‌برند و می‌توان این گونه گفت که 30 درصد چالش‌ها آسان، 30 درصد متوسط، 30 درصد سخت و 10 درصد نیز حرفه ای هستند. شما برای باز کردن مراحل بعدی باید تا حد معینی چالش‌های قبلی را تکمیل کنید که خوشبختانه هیچ اصراری روی کامل کردن تمامی چالش‌ها نیست و بازیکنانی که نمی‌خواهند به شکل حرفه‌ای Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 را دنبال کنند (که قطعا اشتباه بزرگی است!) هم با کامل ساختن چالش‌های آسان و متوسط می‌توانند تمام مراحل را باز کنند و به شیوه خود از اسکیت‌سواری لذت ببرند.

همانطور که بلاتر گفته شد، بازی تاکید زیادی روی «شخصی سازی» دارد و خوشبختانه این قاعده در تمامی وجوه مختلف Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 حفظ شده است. شما می‌توانید در بخش طراحی نقشه، مدرسه هاگوارتز را طراحی کنید، لباس و ظاهر کاراکترتان را با بی‌نهایت انتخاب‌های متنوع به دلخواه تغییر دهید، و از چالش‌های متنوع و شخصیِ خود لذت ببرید. این شخصی‌سازی‌ها به‌گونه‌ای هستند که انگار پایانی برایشان نیست و هر چه بسازید، باز هم امکان ساختِ بیشتر فراهم می‌شود.

اما دیگر نکات مهمی که باید در بازی های این چنینی حفظ شود، رعایت ریتم، ترشح آدرنالین، و تناسبِ Pace است؛ نکاتی که Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 از پس همه شان بر آمده و با المان‌های بی‌نظیر خود بالانسی در بازی به کار گذاشته که کاملا منعطف است؛ گاهی اوقات آرام و ساکت به راهش ادامه می دهد و گاهی هم که لازم می‌شود، به شکلی وحشیانه شما را روی ریتم‌ها و نُت‌های سریع خود سوار می‌کند تا جریان خون در رگ‌هایتان سرعت پیدا کند. این امر تنها با گیم پلیِ حرفه‌ای کارساز نیست، پس بازی با انتخاب پلی‌لیستی دیوانه کننده، با موسیقی‌هایی که انگار دقیقا برای Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 نواخته شده‌اند به ساتقبال بازیکن می‌رود و از او می‌خواهد که در این ماجراجویی هیجان انگیز همراهش باشد. واقعا موسیقی‌های بازی حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذارند. ترک‌ها اصلا تکراری نمی‌شوند و تنوع در آن‌ها به‌قدری زیاد است که به ندرت در یک جلسه 2 ساعته، 2 موسیقی تکراری خواهید شنید!

صداگذاری‌ها و افکت‌های صوتی نیز کاملا به‌جا هستند و با محیط بازی هم‌خوانی دارند. برخلاف چند بازی مشابهِ اسکیت‌سواری که در 2 سال اخیر منتشر شده‌اند، جلوه‌های صوتی تنها به صدای کشیده شدن اسکیت بورد روی زمین ختم نشده و سازندگان برای ارائه‌ی تجربه‌ای کامل تمام تلاش خود را کرده اند که کاملا مشهود است.

اما صبر کنید؛ Tony Hawk’s Pro Skater 1 + 2 بی‌نقص نیست!

بزرگ‌ترین نقطع ضعف بازی، که مخصوص نسخه سوئیچ این عنوان است، رزولوشن فوق العاده پایین، و البته بافت های نه‌چندان دلچسب است. ایراداتی که نمی‌توان آن را به توسعه دهندگان ارتباط داد و باید سخت افزار ضعیف سوئیچ را مقصرش دید؛ چرا که کیفیت بصری بازی روی کنسول‌های سونی و مایکروسافت و البته PC جای گلایه باقی نمی‌گذارد. اما نکته عجیب تر این است که رزولوشن بازی هم در حالت دستی، و هم در حالت داک، عملا تفاوتی با هم ندارند و در هر 2، از یک کیفیتِ ثابت برخوردار می‌شوید. البته با توجه به فریم ریت ثابت بازی که روی 30 قفل شده، شاید بتوان از رزولوشن پایین –در حالت دستی- چشم‌پوشی کرد؛ اما همانطور که گفته شد، انتظار می‌رفت که حداقل در حالت داک، با کیفیت بصری بالاتری روبه‌رو باشیم.