تو جشنواره تابستونه‌ی درب و داغون امسال جف کیلی، کلی معرفی عجیب و غریب تو کلی کنفرانس مختلف داشتیم. یه کنفرانسی که نظر منو خیلی جلب کرد کنفرانس سالگرد ده سالگی سری Dragon’s Dogma بود که کپکام برگزار کرده بود.

Dragon’s Dogma برای من حقیقتا تا قبل این کنفرانس همیشه بازی مجهولی بود. بازی‌ای که سال 2012 واسه کنسول‌های نسل هفتم میاد. خالقش هیدآکی ایتسونوی افسانه‌ایه؛ مردی که همه طرفدارای سری های Street Fighter وDevil May Cry  میشناسنش و بهش ارادت دارن و جالب‌تر از همه بازی تو سبکRPG  اونم از نوع Western RPG شه. با این حال همیشه برام از همون 2012 تا موقع این کنفرانس بازی خیلی جلوی کارهایی مثل اسکایریم و ویچر و دارک سولز و دیوینیتی و امثالهم خیلی جنریک میزد.

نمیدونم این کنفرانس چی داشت؛ لفظ ایتسونو بود یا جوری که اینا به ساخته‌شون افتخار می‌کردن، یا معرفی نسخه دوم. شایدم تخفیف تخیلی بازی رو استیم بود که عملا بازی رو مفتش کرده بود. هر چی که بود بعد این کنفرانس من مجاب شدم که این بازی‌ایه که باید تجربه‌اش کنم و حیفه که از کفم نره…

… و حالا بعد ده ساعت باید بگم من از دست این بازی خسته شدم و کنارش گذاشتم و به طرز عجیبی این به این معنی نیست که Dragon’s Dogma بازی بدیه یا ذوق و شوق ایتسونو الکی بوده. کاملا برعکس. ولی داستان من یکم مفصل تره.

کلا ایده Dragon’s Dogma ساده است. بگیرید Devil May Cry رو، بریزید تو Monster Hunter‌ها و معجون اسکایریم رو بهش اضافه کنید. بازی اساسا یه بازی نقش آفرینی کلاسیکه که بهتون قول میده برخلاف اکثر بازی‌های این ژانر کامبتش واقعا خوبه. و این که واقعا کامبتش خوبه!!

بذارید از نقاط قوت بازی شروع کنم. اولیش به وضوح کامبت بازیه. Dragon’s Dogma یه سیستم داره که توش شما می‌تونید از سر وکول هیولاها به سبک Shadow of the Colossus بالا برید. نه به اون تمیزی و نه از هیولاهای به اون گندگی، ولی می تونید از کول یه کیمرا برید بالا، مار روی دمش رو با خنجر بزنید یا بپرید رو کت و کول یه گولم سنگی و سنگ‌های جواهر روش که تنها نقطه ضعفشه رو مورد عنایت قرار بدید. این فوق‌العاده است. اخیرا من Elden Ring رو تموم کردم و بالاخره بعد از این همه سال رفتن بازی‌های فرام سافتور این جا بالاخره به این نقطه رسیدم که چرا هر وقت به هیولاهای گنده میرسه ما فقط پاهاشون رو میزنیم تا بیفتن؟

تو Dragon’s Dogma شما اگه پای یه Cyclops رو چهار بار بزنی، دفعه پنجم میبینی به پاش زره بسته. تا این حد باید تو سبک مبارزه‌تون انعطاف داشته باشید. اینا عالین. بازی از سر تا پاش برای طراحی دشمن‌هاش از همین قضیه استفاده کرده. حتی دشمن‌های کوچیکتر. مارمولک‌ها و آمفیبیان‌های بازی نقطه ضعف شون دم شونه و باید از پشت بهشون حمله کنی یا با عنصر یخ خیلی ضعیف میشن. گوبلین‌ها از آتیش میترسن و وقتی سردسته‌شون رو میزنی عین سگ فرار می‌کنن. کیمراها رو اگه فقط به شیر جلو حمله کنی گاوت زاییده و قبل از هر چیز باید مار روی دم رو زد. یه اژدها نقطه ضعفش قلب روی سینه شه و غیره و غیره که میشه کلی نوشت و میگم، من تازه فقط 10 ساعت اول بازی رو رفتم و دیگه جون نداشتم برم سراغ محتوای Dark Arisen که پر هیولاهای خفن‌تر هم هست. پس دومین نقطه قوت بازی بعد از کامبتش میشه تنوع و طراحی دشمن‌هاش.

سومین نقطه قوت بازی به وضوح ستینگ‌شه. چیزی که من برای مدت‌های طولانی فکر می‌کردم خیلی جنریکه واقعا کار وفادار به ریشه‌های اروپای میانه و افسانه‌های باستانی‌شونه. بازی خیلی از این لحاظ هویت خودش رو داره و سر همین اکثر چیزهای گرافیکی بازی به نسبت خیلی خوب عمر کردن. فقط باید یکم زاویه دیدتون رو عوض کنید؛ اون وقت می‌فهمید چی میگم.

از نظر این که با یه بازی نقش آفرینی طرفیم هم Dragon’s Dogma باز هم پر چیزهای باحاله. اولیش سیستم Vocation‌هاست که بهت کلی جای بازی برای کلاس‌بندی شخصیتت میده. سیستم اسکیل‌های بازی به نسبت ساده است. فقط بازی خیلی کم در موردش راهنمایی می کنه که اذیت کننده است. مهم‌ترین چیز در مورد این بخش بازی بدون شک سیستم Pawn‌هاست. به طور کلی شما اول بازی یکی کاراکتر خودتون رو طراحی می‌کنید یکی هم یار خودتو که عملا میشه سربازت و همه چیش دست توئه؛ از کلاس و نوع لباس تا اسلحه و تجهیزات و… . فقط هوش مصنوعی تو بازی این کاراکتر دوم رو کنترل می کنه و دنبال شما میاد. این که چه استراتژی‌ای تو ساخت این سربازتون تدبیر کنید خیلی مهمه و روند بازی رو براتون زیر و رو می کنه. و این تازه همش نیست.

سرباز شما شخصیت دوم شما رو پر می کنه. شما دو نفر دیگه هم می‌تونید دنباله‌روی خودتون کنید و یه تیم چهار نفره باشید. حالا این دو نفر دیگه کی‌اند؟ احسنت! سربازهای بقیه پلیرهای بازی که تو سرورها آپلود شدن. شما هر وقت تو یه مسافرخونه تو بازی میخوابی، سربازت تو سرورهای بازی آپلود میشه و اگه یه پلیر دیگه سرباز شما استخدام کنه کلی پوئن و امتیاز مثبت برای شما و سربازتون داره. به همین نحو شما هم میتونی سربازهای بقیه رو اگه هم لول‌ات باشن به صورت مجانی اجیر کنی و با هم برید هیولا کشی. سیستمی که مشابهش رو من تقریبا تو هیچ بازی دیگه‌ای با این جزئیات ندیدم.

با این همه حسنات سوال اینه که چرا من این بازی رو بعد ده ساعت دراپ کردم؟ خب پس بیایید یه نگاه به نقاط ضعیف بازی کنیم که یکم غافلگیر کننده و عجیب‌اند و احتمالا اون چیزی که فکر می‌کنید نیستند.

اولین و ضایع ترینش اینه که بازی رو لپ تاپ من به صورت فاجعه اجرا میشه. از 60 فریم یهو پریدن رو 15 فریم اعصاب هر بنی بشری رو خورد می کنه و وقتی بازی بدون هیچ قاعده‌ای هی این افت فریم رو بهت نشون میده تا یه حدی میتونی تحمل کنی. یه سری باگ ها و کرش های عجیب هم داره بازی که عجیب و مسخره بودن. مثل این که بعضی موقع‌ها که از یه دروازه رد می شدم یهو بازی کرش می کرد و بسته می شد. ولی دو مدل باگ عجیب بود که حسابی اعصابم رو ریختن به هم.

اولیش به یه کوئست برمیگرده که یه نجاره ازت میخواد پسرشو با یه آیتم خاص و نادر که از ترکیب 3 تا تیکه آیتم ناب دیگه بدست میاد نجاتش بدی. من با بدبختی این آیتم ها رو پیدا کردم ولی سر یه باگ مسخره هیچ کدوم شون تو اینونتوری‌ام ظاهر نشدن. نه به صورت تیکه تیکه، نه به صورت آیتم کاملی که برای نجات پسره احتیاج داشتم و این کوئسته از اون موقع تا الان رو مخ منه. یه باگ دیگه هم این بود که من یه لول Pawn بالایی رو با کلی خرج استخدام کردم که بعد کلی ماجراجویی یهو بعد زدن یه گولم، گرفت دکمه رو زد و خداحافظی کرد. نمیدونم چرا ولی اصولا نباید این جوری می رفت. اصلا نمرده بود این بشر که بخواد بره. اینم زد اعصابم رو خیلی خورد کرد و شدند یکی از کاتالیزورهای دراپ بازی واسه من.

فاجعه‌ترین چیز تو بازی ولی با اختلاف، نحوه پخش شدن آیتم‌ها و تجهیزات و اسلحه‌ها تو بازی و این که چطوری میتونی به دست‌شون بیاریه. تو یه کلام فاجعه! اصن نمیدونم چطوری می‌تونم تعریف کنم چقدر تو این بازی نمی‌تونید سلاح خوب بدست بیارید. من الان لول 30‌ام و هنوز اسلحه‌ای که اول بازی با لول 3 خریدم دستمه. هیچ خنجر خوب دیگه‌ای تا الان تو بازی ندیدم. نه تنها خنجر. بلکه دریغ از یه تیرکمون یا زره واقعا بهتر… هیـــــچی! هیچ! ولی هنوز مونده هنوز به بدترین چیز بازی که به همین نحوه پخش آیتم ها ربط داره نرسیدیم.

بعد از یه سری تحقیق که آقا ما اسلحه‌های خوب بازی رو از کجا میتونیم تهیه کنیم کاشف به عمل اومد که اکثرشون سه تا راه داره. اولین راه اینه که حتما از یه صندوقچه خاصی تو یه منطقه خاصی باید یه اسلحه خاص رو پیدا کنی. نکته ترسناک اینه که ممکنه برسی اون جا و اسلحه نباشه و اگه ندونی از کفت رفته که رفته. اگه هم بدونی که اون جا اسلحه است این قدر باید سیو ات رو ریلود کنی که بالاخره بهت اسلحه ـه رو بده. راه دوم اینه که صبر کنید داستان بره جلو تا تو استیج‌های جلوتر بیاد تو مغازه ها این اسلحه. این راه واسه همه اسلحه‌ها جوابگو نیست. و بالاخره راه سوم که اکثر اسلحه های خوب بازی شامل‌اش می شدن. این خیلی مسخرست. خوب گوش کنید.

بازی یه کوئست داره که توش می تونید به بازرگان‌ها و مغازه‌های بازی یه آیتم خاصی رو بدید که بعدش کلی آیتم و اسلحه خفن تو مغازه شون وا میشه. فوق‌العاده است مگه نه؟ نکته این جاست این آیتم که اسمش Gold Idolـه (ورژن برنز و نقره اش هم هست که اثر کمتر دارند) فقط یه جا میشه بدست بیاد. یه کوئست هست اوایل بازی که شما توش باید دختر یه آدم اشرافی‌ای رو ببرید تو شهر بگردونید و اسکورتش کنید. کوئست باحالیه و کلی کار مختلف می کنید توش با این دختره. تمومش هم که می کنید هم اون پدر اشرافیه کلی بهتون پاداش میده هم دختره بهت یه سری آیتم میده. این چیزیه که بازی بهت رک و ساده میگه.

چیزی که بازی بهت نمیگه اینه که تو این کوئسته، این دختر اشراف زادهـه به صورت خیلی مخفیانه یه نوار میزان رضایت داره که وابسته است به عملکرد شما تو اسکورت کردنش و گوش کردن به حرفاش. بعد این یه سری دستورالعمل های خیلی خاصی داره تا کاملا رضایت دختره رو جلب کنی. تازه در اون صورت تو آخر کوئست، این دختره بهت آیتم Gold Idol رو میده. من جدا این رو باید از کجا میدونستم. یکم بیشتر تحقیق کردم فهمیدم چقدر آیتم کلیدی‌ایه این لعنتی واسه گرفتن اسحله‌های خفن بازی و الان میخوام کله مو بکوبم به بازی.

مهر آخری که بازی زد تا دراپش کنم سیستم Inventory به شدت ضعیفشه. یعنی جوریه که من چند تا آیتم درمانی و دو سه تا ابزار کلیدی میذارم سریع از حالت سبک درمیام و اصن نمیدونم چه مرگشه شخصیتم؛ زورش نمیرسه یا چیزی. شایدم از منظر واقع گرایانه بودن بازیه. ولی این یه موردی بود که حتی واقع گرایانه بودنش هم رو مخ بود. چون کاربر اکثر آیتم های بازی واقعا بالاست و اصن قابل درک نیست چرا این قدر خسیسه بازی تو جا دادن واسه فرو کردن آیتم ها توش و حتما باید همه چی رو تو مسافرخونه‌ها بفرستیم تو صندوقچه آیتم‌هامون مدام.

سخن آخر این که Dragon’s Dogma واقعا بازی خفنیه. یعنی اسکلت و هسته اصلیش وحشتناک قویه و سر همین من با وجود این که این بازی رو دراپ کردم کماکان منتظر نسخه دوم‌ام که تازه معرفی شده. ولی از هسته و اسکلت که رد می‌شیم می‌رسیم به گوشت بازی و این جاست که بازی با این که تو اکثر مواقع یه گوشته مستحکم و درست و درمون ایجاد کرده یه چند تا لاشه گوشت گندیده و مسموم گذاشته که واقعا داره باعث میشه من هنوز تو توالت بالا بیارم. یکی از تلخ ترین تجربه‌های شیرینم تو این ژانر.