این نقد بر اساس نسخه‌ی ارسالی سازندگان برای سایت گیمین‌گرویتی نوشته شده است. 

آثار مرتبط با جنگ، چه نمونه‌های داخلی و چه خارجی همواره دارای روحیه‌ای از جنس استقامت، فداکاری و از خودگذشتگی با خود به همراه دارند. خواه داستانی با موضوع دفاع مقدس، خواه جستجوی پسری لهستانی در انبارها و پناهگاه‌ نازی‌ها از دل یک دغدغه بیرون می‌آید و آن هم رویکرد و نگرش «ضد جنگ» خالق اثر است. Paradise Lost عنوانی داستان محور و با موضوعی جذاب است که چند ساعتی مخاطب را غرق فضاسازی خود می‌کند. با گیمین‌گرویتی همراه باشید.

دنیای بیرون

پارادایس لاست، یا گمشده‌ی بهشتی عنوانی داستان محور و با دید اول شخص است که توسط تیم کوچک لهستانی PolyAmorous ساخته شده است. شما در نقش یک پسر بچه ۱۲ ساله قرار دارید که پا به پناهگاه‌های نازی‌ها می گذارد تا ردی از پدر خود پیدا کند. پدری که هرگز او را ندیده و تنها در عکس دو نفره‌ای همراه مادرش از وجود او باخبر می‌شود.

شروع بازی بسیار کند و تا حدی قصه‌ی آن در لایه‌ی اول کلیشه‌ای و ابتدایی می‌رسد. اما مطلقا گول این ظاهر ساده و فریبنده را نخورید. داستان بازی ناگهان طی چرخشی عجیب و ناگهانی به یک قضه‌ی علمی و تخیلی تغییر فاز داده و حسابی شما را شگفت زده می‌کند. روایت داستان، شخصیت‌ها و نحوه‌ی تعامل پلیر با دنیای بازی در این جنس از عناوین حرف اول را می‌زند. بازی در ۵ بخش (مرحله) مختلف روایت می‌شود که به طور میانگین برای تمام کردن هر بخش حدودا ۱ ساعت وقت نیاز خواهیـد داشت. و نهایتا یک پایان بندی محشر و جذاب که اتفاقا خطی هم نیست و حق انتخاب را به مخاطب واگذار می‌کند تا آن گونه که دلش می‌خواهد به این قصه‌ی زیبا خاتمه دهد.

بار احساسی بسیار بالا، نحوه‌ی روایت صحیح و جذاب و تاثیر درستی که محیط و عناصر آن بر داستان می‌گذارند، از قصه‌ی «گمشده بهشتی» _که چه اسم زیبا و با مسمایی هم دارد_ عنوانی خاطره‌انگیز را برجای می‌گذارد.

به تماشای ویرانی‌ها

همانطور که پیش‌تر اشاره شد در گمشده‌ی بهشتی خبری از مکانیزم‌های پیچیده گیم‌پلی و اساسا پیچیدگی نیست. آنچه در طول بازی انجام می‌دهید تنها راه رفتن، و تماشای اتفاقاتی است که برایتان چیده شده است. نهایتا انتخاب چند دیالوگ بسیار ساده و فشار دادن یک دکمه یا کشیدن یک اهرم، از جمله کارهایی هستند که هنگام بازی کردن Paradise Lost انجام می‌دهید.

این اعمال البته، تعدادشان بسیار کم، و فوق‌العاده ساده و دم دستی هستند که نمی‌توان نام معما و پازل را بر آن‌ها گذاشت. خبری از پریدن و دویدن در بازی نیست و بازی ریتم حرکتی بسیار آهسته و آرام بخشی دارد؛ گویی که سازندگان بازی قرص خواب مصرف کرده‌اند و این را برای پلیر نیز تجویز می‌کنند! حرکت بسیار آهسته‌ی شخصیت بازی، گاها ملال آور می‌شود، به خصوص وقتی در یک محیط بزرگ در حال جستجو و گشت و گذار هستید و به اقتضای سبک بازی مجبورید چندین بار به این طرف و آن طرف حرکت کنید، حسابی حالتان را می‌گیرد.

به هر کیفیت، اگر از این مورد چشم‌پوشی کنیم کنترل کلی شخصیت بازی، چیدمان کلیدها، و آنچه بازی با توجه به ژانرش ارائه می‌دهد بسیار مناسب و خوب کار شده است و نمره قبولی دریافت می‌کند.

اما برای این‌که بازی خیلی هم حوصله سر بر نشود و از حالت راه رفتن صرف، خارج شود، در برخی از مراحل برخی مینی‌گیم‌های بسیار کوچک نیز گنجانده شده است. مانند هک کردن کامپیوتر‌ها و پیدا کردن کلیدهای الکتیکی درها در یک محیط نسبتا بزرگ، که البته باز هم تاکید می‌کنم بسیار کوچک و ساده هستند و ماهیت بازی که اثری در زیر-ژانر «شبیه ساز راه رفتن و مشاهده کردن» است تحت شعاع قرار نمی‌دهد.

ویرانه‌های زیبا

مهمترین عنصر در عناوین این چنینی خلق اتمسفری است که داستان، بتواند در دل آن قوام پیدا کند و شکل بگیرد.

نوع معماری، جزئیات و فضاسازی در Paradise Lost به درستی حس جستجو و کنکاش خرابه‌های جنگی را تداعی می‌کنند. اتمسفر سرد و بی‌روح محیط‌های خارجی و شکوه و جلال محیط‌های داخلی، که پارادوکسی به شدت تماشایی را خلق کرده است لذت گشت و گذار را دو چندان کرده است. جزئیات گرافیکی محیط عموما با سلیقه و با حوصله کار شده‌اند و سمبل کاری را درجایی مشاهده نخواهید کرد. در این میان اما، مشکلات دیر Load شدن بافت (تکستچر)ها اندکی توی ذوق می‌زند که البته تعدادشان آن‌چنان زیاد نیست. تنوع محیطی برای یک عنوان ۴-۵ ساعته نیز خوب و مناسب است و مطلقا چشمانتان احساس خستگی نخواهد کرد. روند مناسب بازی و ساختار گیم‌پلی این بار به کمک طراحی مراحل بازی آمده و حس استیج به استیج پیشروی در پناهگاه‌ها، و تنوع را القا می کند که تصمیمی بسیار هوشمندانه از سازنده است.

صداگذاری بازی نیز بسیار با اصالت و خوب است؛ صداهای محیط و شخصیت‌های بازی بسیار با کیفیت هستند و برای یک تیم کوچک بازیسازی، ارائه‌ی چنین سطحی واقعا قابل قبول به شمار می‌رود. در این میان اما، دوبله شخصیت‌ها به خصوص کرکتر اصلی بازی بزرگترین ایراد این بخش است. صدای تاحدی نکره و گوش خراش، با لهجه‌ی تصنعی لهستانی که بسیار توی ذوق می‌زند کلاس دوبله و صداگذاری کلی بازی را تحت الشعاع قرار می‌دهد و کار سایر هنرمندان را نیز خراب می‌کند. البته جای شکرش باقی است که کلا با شخصیت اول کم‌حرف و بیشتر حرف‌گوش‌کنی طرف هستیم تا اوضاع خیلی هم زشت و زننده به نظر نرسد!

بازبینی تصویری