درست زمانی که خبر انتشار بازی Insurgency Sandstorm  اعلام شد، به خوبی می‌دانستیم که با یک اثر متفاوت در زمینه بازی‌های مولتی‌پلیر آنلاین طرف هستیم. عنوانی که در ابتدا به صورت یک ماد برای بازی «Half-Life 2» معرفی شد و به مرور با توجه به استقبالی که از این ماد به عمل آمد، تیم سازنده تصمیمی گرفت تا به صورت اختصاصی عنوانی منتشر کنند که نه تنها ویژگی‌های این ماد را در اختیار داشت بلکه موارد جدیدی به سبک بازی‌های چند نفره‌ی مدرن اضافه می‌کرد. با نقد و بررسی این عنوان در گیمین‌گرویتی همراه باشید.

بازی Insurgency Sandstorm یک شوتر اول شخص است که فقط از مد چند نفره پشتیبانی می‌کند و بخش تک‌نفره آن حذف شده است. البته علت این کار هم به خوبی واضح است. تیم سازنده اهداف خود را فقط روی ساخت عنوانی تمرکز کرده‌اند که لذت یک بازی چند نفره با ویژگی‌های جدید را به مخاطب منتقل کند. کاری که به خوبی از پس آن برآمدهاست. Insurgency Sandstorm  ابتدا در سال 2018 به صورت انحصاری روی پلتفرم PC منتشر شد و حال بعد از گذشت حدود ۴ سال بازی به صورت ریمستر روی کنسول‌های نسل هشتم و نهم منتشر شده است.

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های بازی های چند نفره، حفظ بالانس و تعادل بین کلاس‌های مختلف است. یعنی این که همه کلاس‌ها و تمامی سلاح‌های موجود در بازی، چه گرم و چه سرد، همگی کاملا در تعادل باشند تا هیچ بازیکنی نسبت به دیگری برتری نامتعارفی نداشته باشد. Insurgency Sandstorm دقیقا همین موضوع را رعایت کرده است اما نه فقط در چگونگی تعامل در طول بازی بلکه کلیت بازی در یک تعادل به سر می‌برد. این به این معنی است که بازی در اصل در سال 2018 منتشر شده و حال بعد از گذشت 3 سال ما در نسخه کنسولی شاهد مواردی هستیم که عملا آن زیبایی و کیفیت نسخه چند سال پیش را ندارد و بازی در همه موارد خودش در یک تعادلی به سر می‌برد که نه اوج می‌گیرد که به هیجان بیشتر تبدیل شود و خیلی افت در بخش‌های مختلف بازی شاهد هستیم که بگوییم با یک بازی بد روبرو هستیم. طبق روال همه بازی‌های چند نفره ما در نقش یکی از دو گروه شورشیان یا نظامی‌ها باید کلاس و گروه خودمان را انتخاب کنیم. هر تیم می‌تواند 16 نفر را انتخاب کند که در نقشه‌های مختلفی که بیشتر شبیه به منطقه خاورمیانه است نبرد رخ می‌دهد. شاید اکثر بازیکنان کلاس Rifleman را انتخاب کنند که عملا فرقی با بقیه کلاس‌ها ندارد. اکثر کلاس‌ها تقریبا همه تجهزیات لازم را با خودشان انتخاب و به مقدار معینی می‌توانند حمل کنند. البته بستگی به چگونگی بازی، امتیازاتی برای بازیکنانی که بازی خوبی دارند در نظر گرفته شده که البته زیاد به چشم نمی‌آید.

مهم‌ترین ویژگی بازی Sandstorm در القای حس واقعی بودن آن است. هسته گیم‌پلی بازی به گونه‌ای است که ما به عنوان یک بازیکن در یک میدان نبردی که در یک زمین چند نفره (یعنی با وجود دشمنان گیمر) بدون هوش مصنوعی صورت می‌گیرد، حسی به مخاطب منتقل می‌کند که انگار در یک میدان نبرد واقعی حضور دارد. در واقع هدف اصلی تیم سازنده از ساخت این بازی و مهم‌ترین نقطه تفاوت این بازی با بازی‌های هم سبک خودش در همین مورد است. «سنداستورم» شما را دقیقا در یک میدان وقاعی جنگ قرار می‌دهد. دیگر خبری از اتفاقات فانتزی بازی‌های مشابه چند نفره نیست و حتی تعداد گلوله‌های موجود در خشاب و حتی کل موجودی مهماتتان را باید به واقعی‌ترین شکل ممکن حساب کتاب کرده و آمارشان دستتان باشد. این فقط بخشی از واقع‌گرایانه بودن گیم‌پلی بازی است که حقیقتا جذابیت بازی را دو چندان کرده است.

محیط‌های بازی به شکلی است که به گیم‌پلی بازی کمک کرده است. جزییات گرافیکی نیز به واقعی بودن بازی کمک کرده است و اگر بتلفیلد را بازی کرده باشید به خوبی با این حس واقعی بودن در کنار جزییات فیزیک بازی کنار خواهید آمد. برای مثال وقتی در سنداستورم مکانی منفجر می‌شود، همه چیز دست به دست هم می‌دهد تا یک اتفاق واقعی رخ دهد که مهم‌ترین عنصر دیگری که در حس واقعی بودن بازی تاثیر می‌گذارد، صداگذاری آن است. در میدان نبرد سند‌استورم خبری از صداگذاری‌های فانتزی نیست و با تمام وجود حس تیری را که از کنار گوشتان گذشته است و ازمرگ نجات پیدا کرده‌اید را حس خواهید کرد. این تاثیر خوب در همه موارد بازی وجود دارد، از انفجار‌های مهیب گرفته تا صدای ناله و تیراندازی‌های پیاپی که همگی یک میدان نبرد با کیفیت صدای واقعی را به شما تقدیم می‌کند.

به همان اندازه که اتفاقات واقعی هستند به همان اندازه هم کلاس‌ها و ابزاراآلات مختلف نیز بر اساس حساب و کتاب در لیست گنجانده شد‌اند. حتی نحوه تیراندازی و یا پرتاب یک نارنجک بر اساس توان واقعی یک انسان است که تا کجا می‌توان پرتاب کند که همین مورد هم نسبت به کلاسی که انتخاب می‌کنیم متفاوت است. با توجه به این که هر تیم 16 نفره در نقشه حضور دارد، در مجموع یک نقشه با 32 مبارز هستند که میدان نبرد رو تشکیل می‌دهند. با توجه به اندازه نقشه، این تعداد نفرات قابل قبول است. ترکیب کلاس‌ها نسبت به تعداد نفرات هر تیم از بالانس خوبی برخوردار است. هر کلاس به اندازه قابل توجهی سلاح دارد که نشان از تنوع بالای سلاح در بازی است. به همان ترتیب شخصی سازی بازی نیز متنوع است و این امکان هست که مدت‌ها طول بکشد تا به همه قسمت‌های شخصی سازی بازی دست پیدا کنید.

اگر بخواهیم کلاس‌های بازی را دسته بندی کنیم، در مجموع 8 کلاس در بازی وجود دارد که هر کدام ویژگی های به‌خصوص خودش را دارد. اما دیگر مثلا عناوین چندنفره دست ما برای انتخاب باز نیست و هر تیم تعداد محدودی از کلاس‌های بازی را می‌تواند انتخاب کند. برای مثال هر تیم فقط می‌تواند نهایتا 3 تک‌تیرانداز داشته باشد. متاسفانه امکان تعویض سلاح در طول بازی وجود ندارد و ما باید از همان اسلحه‌ای که در ابتدای بازی انتخاب کردیم در کل مدت زمان بازی را استفاده کنیم. البته این مورد را می‌توانیم به شبیه ساز واقعی بودن بازی هم ربط دهیم که البته ممکن است زیاد به مذاق مخاطبین خوش نیاید. امکان استفاده از بمباران هوایی هم وجود دارد که همین امکان نه تنها محدود است بلکه فقط به دست فرماندهان، یعنی افرادی که کلاس لیدر، رهبر یا فرمانده را انتخا بمی‌کنند دارند که از جمله نکات ضروری بازی به حساب می‌آید.

متاسفانه گرافیک بازی روی کنسول PS4 حتی بعد از گذشت 4 سال آنچنان چنگی به دل نمی‌زندو بازی از نظر بصری و فنی با ضعف‌هایی روبرو است. محیط‌های بازی نسبتا بزرگ هستند و از این نظر به خوبی با مخاطب تعامل برقرار می‌کنند ولی بعضی اوقات حتی زمانی‌که محیط‌های بازی شلوغ نیستند، بازی افت فریم پیدا می‌کند که قابل بخشش نیستند. بافت‌های با کیفیت خیلی دیر بارگذاری می‌شوند و حتی بعضی مواقع این موضوع بیشتر از چند دقیقه طول می‌کشد که از این نظر حداقل روی کنسول PS4  مشکلی است که قابل گذشت نیست. البته نمیشه خرده گرفت که با توجه به تعداد بازیکن‌های حاضر در محیط و البته جزییاتی که هسته اصلی بازی برای سخت افزار قدرتمند PC طراحی شده بود، اجرا شدن بازی روی کنسول‌های نسل هشتم با مشکل مواجه شود.