طی سال‌های متمادی شاهد نام‌های مختلفی در عناوین سبک اتومبیل‌رانی (ریسینگ – Racing) بودیم که البته تعداد محدودی از آن‌ها توانستند جایگاهی بین گیمرها پیدا کنند، سری بازی‌های GRID یکی از این عناوین است که نسخه اولیه آن در سال 2008 توسط Codemasters منتشر شد و با استقبال خوبی از سمت منتقدان و همین‌طور بازیکنان مواجه شد؛ البته همین موفقیت باعث شد تا پس از آن شاهد توسعه و انتشار نسخه‌های بعدی از این مجموعه باشیم. بازی GRID: Legends به عنوان پنجمین نسخه از این مجموعه طی روزهای اخیر در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است؛ ناگفته نماند که بعد از تصاحب Codemasters توسط شرکت EA این عنوان اولین نسخه‌ای است که تحت نظارت این شرکت توسعه و منتشر شده است؛ به همین جهت انتظار تغییرات اساسی را در این بازی داریم. در این مقاله قصد داریم تا به بررسی این بازی بپردازیم؛ با ما در گیمین‌گرویتی همراه باشید.

ورود به منطقه خطر!

استدیو Codemasters را می‌توان یکی از توسعه‌ دهندگان تخصصی بازی‌های اتومبیل‌رانی دانست که علاوه بر سری بازی GRID عناوین موفق دیگری نظیر DiRT و Formula 1 (یا به صورت مخفف F1) را نیز در کارنامه خود دارد؛ اما طی سال گذشته بود که به طور غیر منتظره‌ای اعلام شد که EA این شرکت و تمامی عناوین تحت اختیارش را خریداری کرده است؛ پس از این موضوع در بازی F1 2021 به عنوان اولین بازی Codemasters که توسط EA منتشر شد شاهد تغییرات گسترده‌ای در چهارچوب آن بودیم و اکنون بعد از حدود 8 ماه، ظاهرا این روند در بازی GRID: Legends نیز ادامه پیدا کرده است و شاهد عنوانی متفاوت‌تر از GRID های گذشته هستیم.

همانند F1 2021 اولین نکته‌ای که در این بازی خود نمایی می‌کند اضافه شدن حالت داستانی به بازی است. در بخش داستانی GRID: Legends که با نام Driven to Glory شناخته می‌شود شاهد روایتی از باشگاهی به نام سِنیکا (Seneca) هستیم که مسئول اجرایی آن فردی به نام مارکوس آدو (Marcus Ado) است. آدو تیمی کوچکی را برای شرکت در مسابقات فصلی تشکیل می‌دهد که راننده اول آن یومه تاناکا (Yume Tanaka) و مسئول فنی آن آجیت سینگ (Ajeet Singh) است. بازیکن نیز به عنوان راننده دوم و با نام مستعار راننده 22 (Driver 22) به این تیم وارد می‌شود. راننده 22 در ابتدا عملکرد چندان مناسبی را از خود نشان نمی‌دهد اما به مرور با کسب تجربه جای خود را بین رانندگان حرفه‌ای باز کرده و به سمت مسابقه فینال فصل جاری می‌رود. در طول روایت داستان فصل اتفاقات مختلفی رخ می‌دهد که این بخش‌ها معمولا به صورت میان پرده‌های ضبط شده توسط بازیگران واقعی بیان می‌شود.

به طور کلی اضافه شدن بخش داستانی به بازی یک تغییر مثبت و اساسی است اما متأسفانه داستان روایت شده در این بخش از نظر محتوایی حرف چندانی برای گفتن ندارد. روند قابل پیش بینی، شخصیت‌ پردازی‌های نه چندان قوی و از همه مهم‌تر حس تشابه‌های چند جانبه داستان روایت شده، به داستان بازی F1 2021 باعث شده تا چندان نتوان با این بخش ارتباط اساسی بر قرار کرد و احتمالا بازیکن مراحل را صرفا برای لذت بردن از مسابقات انجام خواهد داد تا لذت بردن از روایت داستان چند قهرمان؛ به نوعی می‌توان احساس کرد که بخش داستانی بدون توجه کافی به محتوای آن به بازی اضافه شده تا فقط تغییراتی را به بازی اضافه کرده و کلیات آن را نسبت به گذشته متمایز جلوه دهد. این موضوع زمانی خطرناک به نظر خواهد رسید که کلیات این تغییرات به شدت مشابه با بازی قبلی این شرکت یعنی F1 2021 است و احتمال اینکه در بازی‌های آینده این شرکت نظیر DiRT هم این تشابه را ببینیم زیاد است.

ساده‌تر از همیشه

در بخش گیم‌پلی GRID: Legends هم شاهد تغییرات قابل توجهی هستیم. در همان مراحل ابتدایی، اولین موردی که حس می‌شود بهبود هندلینگ ماشین‌ها و سهولت کنترل آن‌‌ها نسبت به نسخه‌های قبلی است و این موضوع به نفع بازیکنانی خواهد بود که به دنبال لذت بردن از رانندگی و مسابقات بوده و چالش چندانی را نمی‌خواهند. البته نسخه‌های قبلی این مجموعه هم به طور حرفه‌ای در حد یک شبیه ساز نبودند و بیشتر در رده ترکیبی از ریسینگ آرکید و شبیه ساز قرار می‌گرفتند اما Legends به یک اثر ریسینگ آرکید تمام عیار تبدیل شده است و دیگر خبری از سختی‌هایی که در نسخه‌های قبل شاهد بودیم نیست. هر چند شاید این تغییرات به مذاق برخی از طرفداران قدیمی خوش نیاید اما در کل باعث خواهد شد تا قشر بیشتری از گیمرها با این مجموعه ارتباط برقرار کنند. با این حال آرکید شدن یک بازی ریسینگ مواردی را ناخواسته به بازی تحمیل می‌کند که در این بازی هم به وضوح دیده می‌شود به عنوان مثال تصادف‌ها و آسیب‌هایی که به بدنه اتوموبیل‌ها وارد می‌شود باعث خرابی ماشین یا ایجاد مشکل در کنترل ماشین نمی‌شود یا برخی تصادف‌های شدید با محیط واکنش طبیعی را در بر ندارد و مواردی مشابه که ذات ریسینگ‌های آرکید را تشکیل می‌دهند.

یکی از مهم‌ترین نقاط قوت بخش گیم‌پلی این نسخه را می‌توان تنوع بالای حالت‌های مسابقه‌ای، اتوموبیل‌های موجود در بازی و پیست‌های مختلف آن دانست. مطابق با لیست‌های منتشر شده در زمان عرضه این بازی چیزی در حدود 128 اتومبیل، 22 پیست که با در نظر گرفتن حالت‌ها و شرایط مختلف 137 محیط مختلف را ارائه می‌کند. اتوموبیل‌های حاضر در بازی شامل دسته‌های مختلف مانند خودروهای اسپرت، پیکاپ‌های آفرود، خودروهای الکتریکی و حتی کامیون‌ها را شامل می‌‌شود که بنظرم با وجود این تنوع خسته شدن از این بازی دشوار است.

علاوه بر این شما می‌توانید خارج از حالت داستانی بازی را در حالت‌های مختلف دیگری مانند مسابقات قهرمانی، مسابقات شخصی سازی شده و حتی حالت چند نفره ادامه دهید. در بخش چند نفره خوشبختانه قوانین به نحوی چیده شده که مشکلات اینترنتی کمترین ضربه را به مسابقات وارد کند؛ پشتیبانی از حالت کراس پلی هم باعث شده تا شما بتوانید فارق از پلتفرم مورد استفاده با سایر دوستانتان به بازی بپردازید و همچنین در پیدا کردن لابی‌ها هم مشکلات کمبود بازیکن را تجربه نکنید.

با توجه به اینکه این بازی روی کنسول PS5 تجربه شده باید این موضوع را هم اضافه کنم که متأسفانه توسعه دهندگان از ویژگی‌های جذاب کنترلر دوال سنس (DualSense) به خوبی استفاده نکرده‌اند. تریگرهای انطباقی (Adaptive Triggers) به صورت بسیار محدود و آن هم تنها برای ترمز و در پیچ‌های شدید کمی قابل حس است؛ فیدبک هپتیک هم عملا در بازی وجود ندارد و تنها شاهد لرزش در پیچ‌ها هستیم. علاوه بر این موضوع بازی از قابلیت صدای سه بعدی (3D Sound) نیز پشتیبانی نمی‌کند این در حالی است که بازی‌های ریسینگ را می‌توان یکی از مهم‌ترین دسته بندی‌هایی دانست که پتانسیل استفاده از قابلیت‌های جدید کنسول PS5 را دارا است اما به هر دلیلی توسعه دهندگان از این قابلیت‌ها بهره کافی را نبردند.

جاده‌های خوش رنگ و لعاب

مانند اغلب بازی‌های حال حاضر GRID: Legends هم یک عنوان میان نسلی محسوب می‌شود و برای کنسول‌های نسل هشتم و نهم و البته کامپیوترهای شخصی عرضه شده که همین موضوع باعث شده تا از لحاظ گرافیکی نیز شاهد یک بازی نسل نهمی تمام عیار نباشیم. بافت‌ها، سایه‌ها و به طور کلی کیفیت بصری بازی در سطح قابل قبولی قرار دارد و بازیکن را راضی نگه خواهد داشت اما در برخی موارد فنی مانند تخریب‌پذیری (به خصوص در تصادف بین اتومبیل‌ها) برای یک عنوان میان نسلی کم کاری‌هایی حس می‌شود اما این موضوع چندان حاد نیست که بر روی تجربه کلی شما بر روی بازی اثر منفی مهمی را داشته باشد.

طراحی کلی اتومبیل‌ها، پیست‌ها و محیط بازی به خوبی کار شده و استفاده از رنگ‌های جذاب و جلب توجه کننده باعث شده تا یکی از بهترین‌ محیط‌های مسابقه‌ای را در بازی‌های ریسینگ شاهد باشیم. در کنار این موضوع نوپردازی خوب هم باعث زیبایی دو چندان محیط‌های موجود در بازی شده و صحنه‌های به یاد ماندنی را در طول مسابقات خلق می‌کند.

شاید یکی دیگر از فرصت‌های سوخته در GRID: Legends را عدم استفاده از تکنولوژی رهگیری پرتو نور باید دانست؛ هر چند در حال حاضر هم سیستم نورپردازی در بازی مناسب است و ویژگی انعکاس محیطی (SSR) هم تا حدی جای خالی ری تریسینگ را پر کرده است اما استفاده این تکنولوژی می‌توانست کیفیت کلی را یک پله دیگر ارتقاء داده و یک بازی بین نسلی متمایل به نسل نهم را ارائه کند. با توجه به این که در بازی F1 2021 شاهد استفاده از این تکنولوژی بودیم، عدم استفاده از آن در GRID: Legends کمی عجیب به نظر می‌رسد.

در بخش صداگذاری و موسیقی متن هم GRID: Legends عملکردی تقریبا معمولی را ارائه کرده است. موسیقی‌های استفاده شده در مسابقات دارای ریتم‌های مناسبی هستند که می‌توانند تا حدودی هیجان را افزایش دهند اما تعداد آن‌ها کمی محدود است و بعد از مدتی احساس تکرار به سراغ شما خواهد آمد. درباره صداگذاری اتومبیل‌ها هم باید بگویم که با اثری  چندان حرفه‌ای طرف نیستیم اما با این حال نتیجه نهایی هم چندان بد نیست و می‌توان آن را در سطح قابل قبولی که حداقل استاندارد‌ها را رعایت کرده در نظر گرفت.

در مجموع بخش‌های گرافیکی و صوتی GRID: Legends با ارائه عملکردی معمولی می‌تواند رضایت مخاطب را تا حد زیادی جلب کنند و مانع از تکراری شدن سریع یا دفع مخاطب بعد از چند ساعت اولیه بشوند.