این نقد بر اساس نسخه‌ی ارسالی سازندگان برای وبسایت گیمین‌گرویتی نوشته شده است

در سال ۲۰۰۷ استودیوی آلمانی کرایتک با عرضه‌ی بازی Crysis یک جهش بسیار بزرگ را در زمینه‌ی گرافیک و جلوه‌های بصری رقم زد. حتی گران‌ترین رایانه‌های شخصی نیز برای اجرای این عنوان به زانو در می‌آمدند و به جرات می‌توان گفت کرایسیس از لحاظ گرافیکی چندین سال از زمان خود جلوتر بود. دارندگان کنسول‌های نسل هفتمی PS3 و XBOX360 نیز تا سال ۲۰۱۱ منتظر عرضه‌ی آن بودند تا بالاخره توانستند آن را تجربه کنند که نتیجه‌ی نهایی کار اصلا و ابدا قابل قبول نبود، که البته با توجه به بضاعت آن‌ها انتظار بیش از آن هم نمی‌توان داشت. اکنون پس از گذشت ۱۳ سال، شاهد عرضه‌ی نسخه‌ی ریمستر شده از Crysis برای کنسول‌های PS4، XBOX ONE، Nintendo Switch و البته PC هستیم؛ اما یک عنوان سیزده ساله در آخرین سال نسل هشتم چگونه به نظر می‌رسد؟ با گیمین‌گرویتی همراه باشد.

کرایسیس یک عنوان تیراندازی اول شخص (FPS) و تک‌نفره است که محیطی بزرگ و گیم‌پلی سندباکس و آزادانه را ارائه می‌دهد. داستان از آنجایی شروع می شود که یک شهاب سنگ مرموز از فضا به زمین می‌افتد و روی جزیره‌ای فرود می آید. نیروهای نظامی کره‌ی شمالی به آنجا رسیده و ورود به جزیره را ممنوع اعلام می‌کنند؛ اما ایالات متحده یک تیم ویژه از ابر سربازان را به جزیره اعزام می‌کند که Nomad، قهرمان بازی Crysis نیز یکی از اعضای این تیم است. آنچه از پلات داستانی بازی آشکار به نظر می‌رسد این است که به عنوان پلیر با هر دو دسته‌ی نیروهای کره‌ی شمالی و هم موجودات فضایی نبردهایی انتظارتان را می‌کشد که همین اتفاق نیز می‌افتد. داستان بازی Crysis به شدت کلیشه‌ای و تکراری است و هیچ بخش غافلگیرکننده‌ای ندارد. حتی اینکه احتمالا قرار است در نیمه‌ی دوم بازی با دشمنان غیر انسانی در محیطی برفی به نبرد بپردازیم نیز در همان مرحله‌ی اول بازی و در یک سکانس بسیار ناشیانه لو می‌رود! دیالوگ‌های رد و بدل شده بین شخصیت‌های بازی و دشمنان واقعا دست چندمی و تاریخ مصرف گذشته هستند. در طی این ۱۳ سالی که از عمر کرایسیس می‌گذرد صنعت بازی‌های رایانه‌ای به لحاظ قصه گویی، شخصیت‌پردازی و دیالوگ و به لطف استخدام و ورود نویسندگان مطرح و حرفه‌ای هالیوودی پیشرفت چشمگیری داشته است و خیلی از عقب‌ماندگی کرایسیس در این زمینه متعجب نیستیم؛ مخصوصا اینکه Crysis به عنوان یک شـوکـیس گرافیکی تمرکز اصلی‌اش داستان‌سرایی نیست، و قصه، صرفا یک بستر و بهانه برای آن چیزی است که تلاش در «نمایش» آن دارد.

کرایسیس ۱۰ مرحله‌ی داستانی دارد که می‌توان در حدود ۱۰ ساعت آن را به اتمام رساند. هر مرحله از تعدادی هدف اصلی و چند هدف جانبی که با رنگ زرد در نقشه‌ی بازی مشخص هستند تشکیل شده است. محیط بازی بسیار بزرگ است و این به گیمر امکان آزادی عمل بالایی می‌دهد. انواع وسایل نقلیه مانند خودرو، تانک، کامیون و غیره در بازی وجود دارند که می‌توان از کمک آن‌ها برای برتری بر دشمنان بازی و در موقعیت‌های مختلف بهره گرفت. قابلیت شخصی‌سازی سلاح‌های بازی نیز وجود دارد که می‌توان صداخفه‌کن و چراغ قوه و انواع مختلف دوربین را روی اسلحه‌ها نصب کرد که این کار به سادگی قابل انجام است.

Nomad شخصیت اصلی بازی، مجهز به لباس ویژه‌ای به نام نانو-سوئیت است که چندین قابلیت مختلف دارد. از جمله سرعت دویدن بسیار بالا و تقریبا با دو برابر سرعت دویدن انسان عادی، قابلیت نامرئی شدن و قابلیتی به نام Maximum Armor که با فعال کردن آن مقدار دریافت آسیب کاهش می‌یابد. استفاده از تمامی این‌ قابلیت‌های نانو-سوئیت محدود به یک خط است که با گذر زمان مجددا شارژ می‌شود. خط سلامتی نیز در بازی وجود دارد که آن هم با گذر زمان مجددا شارژ می‌شود و خبری از بسته‌های سلامتی نیست. تیراندازی و گان‌پلی بازی به طور کلی خوب است و کنترل سلاح‌های بازی حس خوشایندی به بازیکن منتقل می‌کند. البته جا داشت که تعداد و تنوع این سلاح‌ها بیشتر و بهتر باشد و تنبلی تیم سازنده را در این بخش آشکارا مشاهده می‌کنید. بسته به موقعیت و اهداف بازی و نحوه‌ی حملات دشمنان دائما در حال جا‌به‌جایی بین قابلیت‌های مختلف نانو-سوئیت خود هستید. لحظه‌ای نامرئی می‌شوید، لحظه‌ای با سرعت هرچه تمامتر به پشت یک کاور پناه می‌گیرید و لحظه‌ی دیگر از حداکثر قدرت نانو-سوئیت در مقابل جذب گلوله‌ها استفاده می‌کنید. همین امر باعث می‌شود که گیم‌پلی بازی علیرغم محیط‌های یکنواخت با اهداف بسیار شبیه به هم، بیش از حد تکراری به نظر نرسد. بسیار سخت خواهد بود اگر بخواهید همانطور که Call of Duty بازی می‌کنید به انجام Crysis Remastered بپردازید. بخش دیگری از گیم‌پلی بازی که خطی‌تر و سرراست تر از سایر قسمت‌هاست درون هسته‌ی یکی از سفینه‌های موجودات فضایی اتفاق می‌افتد که به صورت جاذبه‌ی صفر (Zero Gravity)  است و تنوع خوبی به بازی بخشیده است. و در نهایت در لحظه‌ای که حسابی حوصله‌تان از بازی و ماموریت‌های تقریبا یکنواختش و محیطهای جنگلی و شبیه به همِ آن سر می‌رود بازی به اتمام می‌رسد.

همانطور که پیش‌تر اشاره شد بزرگترین نقطه‌ قوت بازی Crysis در زمان عرضه‌ی آن گرافیک و جلوه‌های بصری زیبا و به شدت جلوتر از زمانش بود. چیزی که نسخه‌ی Crysis Remastered دیگر آن بُرَندگی خود را ندارد و به وضوح کهولت سن را در آن مشاهده خواهید کرد. عموم مدل‌سازی‌های بازی، از طراحی تمامی اشیاء محیطی گرفته تا چهره‌های شخصیت‌های بازی قدیمی و کهنه هستند. جنگلی که یک روز از نگاه کردن به آن ذوق می‌کردید (البته اگر PC شما می‌توانست آن را به خوبی اجرا کند!) اکنون هیچ جذابیتی ندارد. پوشش گیاهی و درختان بازی بسیار قدیمی و معمولی هستند که از عنوانی ۱۳ ساله (حتی کرایسیس) انتظار خیلی بیشتر از این نمی‌رفت. نورپردازی‌‌ها و سایه‌زنی بازی نیز متوسط و معمولی هستند و هرگز باعث شگفتی شما نمی‌شوند. در نسخه‌ی کنسولی (نسخه‌ی PS4 بازی و روی کنسول PS4 Pro) شاهد سه انتخاب مختلف گرافیکی هستیم که عبارتند از: کیفیت بالاتر، عملکرد روان‌تر، و Ray Tracing (یا تکنیک رهگیری پرتو).

Crysis Remastered با استفاده از موتور بازی‌سازی شرکت کرایتک، Cry Engine 5 ساخته شده است و به عنوان اولین بازی است که از تکنیک Ray Tracing در کنسول‌های PS4 و XBOX ONE استفاده می‌کند. برای سوئیچ کردن بین تنظیمات مختلف گرافیکی، بازی مجددا آن مرحله را بارگزاری می‌کند که اصلا خوشایند نیست. Ray Tracing نرم افزاری بازی به جز چند جای بخصوص آنچنان دیدنی و زیبا نیست در این حالت وجود باگ‌های آزار دهنده‌ی گرافیکی حسابی اعصابتان را به هم می‌ریزد. آن هم برای یک بازی ۱۳ ساله که پس از گذشت این همه سال نتوانسته یک پورت آبرومند و بی‌نقص را برای کنسول ‌ PlayStation 4ارائه دهد. وجود جداره‌های قرمز رنگ و عجیب و غریب در هوا و بین درختان، کپی شدن درختان بازی و سایر باگ‌های گرافیکی که عموما در حالت Ray Tracing تعدادشان بیشتر است شما را به سمت انتخاب دو حالت دیگر سوق خواهد داد که آن‌ها نیز آنچنان آش دهن‌سوزی نیستند. در لحظات شلوغ و انفجارهای بزرگ هیچ فرقی نمی‌کند که بازی را در کدام حالت گرافیکی اجراء می‌کنید، افت فریم حسابی آزارتان می‌دهد.

به زودی بررسی گرافیکی نسخه‌ی PC بازی Crysis Remastered در گیمین‌گرویتی مشاهده خواهید کرد تا از وضعیت کامل نسخه‌ی PC این عنوان نیز مطلع شوید. حتی بدون درنظر گرفتن باگ‌های زشت و زننده‌ی بازی و با ارفاق به وضعیت فریم‌دهی بازی در نسخه‌ی کنسولی، Crysis Remastered عنوانی سالخورده و متوسط از لحاظ گرافیکی به شمار می‌رود.

در مورد موسیقی بازی حرف خیلی زیاد و نکته‌ی خاصی وجود ندارد؛ همان‌گونه که ادای دیالوگ‌های تا این حد کلیشه‌ای و معمولی از پس هر کسی بر می‌آید و Crysis Remastered حرف خاصی برای گفتن ندارد. اما وجود باگ در صداگذاری و موسیقی بازی بسیار عجیب و غم‌انگیز است. و این به بنظر می‌رسد معطوف به موتور گرافیکی پر اشکال و پورت نامناسب بازی باشد. موسیقی متنی که به ناگهان قطع می‌شود و صدای شاتگانی که ۱٫۵ تا ۲ ثانیه با تاخیر شنیده می‌شود آن هم در لحظه‌ای که بازی با افت فریم همراه است جای هیچ بخشش و چشم‌پوشی را برای یک عنوان ریسمتر شده باقی نمی‌گذارد.

یکی از نکات عجیب بازی هوش مصنوعی نامتوازن بازی است. دشمنان بازی گاهی از فاصله‌ی یک متری رفتارهای بسیار احمقانه از خود نشان می‌دهند و گاهی از ۲۰۰ متری حتی وقتی که شما نامرئی هستید، با دقت هرچه تمام‌تر به سمتتان نشانه‌روی می‌کنند!

انگار این بازی طلسم شده است! چه در سال ۲۰۰۷ که عموم رایانه‌های شخصی قادر به نمایش زیبایی رشک برانگیز آن نبودند و آن‌چه در اسکرین‌شاتهای بازی می‌دیدیم بسیار متفاوت از چیزی بود که تجربه می‌کردیم، چه زمانی که آن را روی کنسول های PS3 و X360 تجربه کردیم و چه اکنون که در سال پایانی نسل هشتم هستیم و با یک ریمستر کامل روی PS4 Pro بازی کردیم. که این آخری شبیه یک خداحافظی ابدی با عنوانیست که یک روز نماد «قدرت گرافیکی» به شمار می‌رفت و هیچ عنوانی در بازار نزدیک به آن هم نمی‌شد. اما اکنون پس از ۱۳ سال حرفی در مقابل غول‌های گرافیکی روز ندارد.

هر چه که هست، سخت است با توجه به قیمت ۳۰ دلاری بازی، آن را به علاقمندان به شوترهای اول شخص پیشنهاد دهیم.

بازبینی تصویری

تنوع باگ‌های بازی از تنوع مراحل آن بیشتر است.

دشمنان بازی از ۲۰۰ متری با دقت یک اسنایپر به سمت شما نشانه روی می‌کنند!

عموم مدل‌سازی‌های بازی کهنه و قدیمی هستند.

تونالیته‌ی رنگی بازی خوش‌رنگ و زیبا است.

باگ جداره‌های قرمز در جای‌جای بازی دیده می‌شود.

مراحل با جاذبه‌ی صفر تنوع خوبی به گیم‌پلی بازی بخشیده است.

باگ جداره‌های قرمز!

و باز هم باگ جداره‌های قرمز!