همیشه فرنچایزهای بزرگ و پرهزینه به ویژه آن‌هایی که سالانه عرضه می‌شوند، از تیغ نقد گیمرها در امان نیستند؛ گیمر‌هایی که گاهی به تکراری بودن بازی در مقایسه با نسخه‌های قبلی اعتراض دارند. با این وجود، بعضی وقت‌ها فرمول اصلی و اولیه‌ای که خلق شده است، آنچنان خوب است که تغییر در پی و اساس بازی می‌تواند منجر به خسته‌کنندگی یا خیانت به طرفداران اصلی سری باشد. حال سال ۲۰۲۰ است و با پنجمین بازی در سری Black Ops طرف هستیم، بازی‌ای که قصه آن ادامه مستقیمی بر داستان نسخه اول Black Ops است. بیایید ابتدا بخش Campaign و داستانی را بشکافیم و سپس به سراغ قسمت‌های اصلی یعنی چندنفره و زامبی برویم؛ با نقد گمین‌گرویتی همراه باشید.

ابتدا به ساکن باید اشاره کنم که Cold War عجیب‌ترین نسخه سری Call Of Duty است؛ این عنوان اولین بازی از زمان ظهور SledgeHammer در میان استادیو‌های اصلی سازنده است که فقط دو سال از انتشار نسخه قبلی بازی‌شان می‌گذرد، اولین‌ بازی تاریخ سری است که اغلب مراحل توسعه بازی به علت ویروس کرونا در خانه و از راه دور طی شده‌اند، اولین عنوانی است که بعد از عرضه Modern Warfare 2019 (بازی‌ای که به دیدگاه بسیاری، پیشرفت عظیمی در زمینه گرافیکی و طراحی انیمیشن ایجاد کرده است) منتشر شده است؛ در نهایت مهم‌ترین نکته این است که بخش داستانی این بازی توسط استادیو Raven Software توسعه پیدا کرده و استادیوی Treyarch در آن نقشی نداشته است.

بازی در بخش داستانی خود ایده‌های جدیدی به عنوان اولین تجربه‌ی مستقل استدیوی سازنده‌اش ارائه می‌دهد، ایده‌هایی بمانند نحوه انتخاب مراحل، تعیین پایان بازی و تعیین سرنوشت برخی شخصیت‌ها، اما مسئله اینجاست که بازی این ایده‌ها را ابتدا باید به خوبی پیاده کند و سپس با هسته اصلی بازی در زمینه طراحی مراحل و داستان که ادامه‌ای بر نسخه قبلی آن (توسعه داده شده توسط استادیو دیگری) است، مقایسه کند تا در مغایرتش نباشد. بخش عظیمی از بازی بر روی نکته آزادی عمل رژه می‌رود؛ اگر یادتان باشد در بخش داستانی ندای وظیفه‌های کلاسیک و اصلی، اغلب فردی کنار آدم است که راهنمای اصلی طی کردن مراحل ما بود، محیط‌ها با آنکه بزرگ بودند، اما به دلیل حرکت Objective هم‌تیمی‌ها و استراتژی محوری ما متوجه این قضیه نمی‌شدیم؛ Cold War در اغلب موارد به خاطر رویکرد سازندگان بر خلاف دو نکته قبلی عمل می‌کند که باعث می‌شود که خیلی چیزها قربانی شوند.

همانطور که گفتم ندای وظیفه‌های کلاسیک همیشه ما را وادار می‌کردند که آنطور که سازندگان از ما می‌خواهند مرحله را پیش ببریم؛ دلیل این کار این است که ما بعنوان حرفه‌ای‌ترین نیروهای آموزش دیده که سرنوشت جنگ‌ها را رقم می‌زنیم، نمی‌توانیم دو گزینه‌ی «بهترین» داشته باشیم و باید بدون خطا کارمان را بکنیم، این قضیه باعث می‌شد که هم بجای نزدیک‌تر شدن بیش ازحد به شخصیت‌ها، از آنها حساب ببریم و به کار واردی آنها ایمان بیاوریم و هم محیط‌ها و فضاها در همان زمان کم با طراحی مراحل درست منطبق شوند و تجربه جدی‌ای خلق کنند. Cold War با استادیوی سازنده ناشی، تمام این برتری‌ها را از دست می‌دهد؛ شخصیت‌ها به علت کوتاه بودن بخش داستانی و تعددشان نه شخصیت‌پردازی می‌شوند و نه حتی دیده می‌شوند، رابطه‌ای شکل نمی‌گیرد و موضوع و هسته داستان بعلت انتخاب‌های متعدد و پوچ، کاملا بی معنی می‌شود؛ به همه این نکته‌ها هم اگر شعاری بودن، دید یک‌طرفه غربی-امپریالیسمی و ایده‌های ضد کمونیسمی کامل و پروپاگاندای ضدشرقی را تلفیق کنیم، آشی پخته می‌شود که بوی مشمئزکننده‌اش از فرسنگ‌ها به مشام می‌رسد.

از بخش داستانی بد بازی که بگذریم، می‌رسیم به بخش اصلی سری ندای وظیفه یعنی بخش چند نفره. بر خلاف نسخه‌ی قبل و پرادعای سال پیش، این نسخه کاملا به ریشه‌های سری وفادار است؛ اما پیش از این که بشود گفت کدام یک بهتر می‌تواند مخاطب را سرگرم کنند به نظرم باید چندین نکته در مورد بازی‌های اول شخص آنلاین یادآوری کنم: مادامی که شما یک بازی آنلاین را شروع می‌کنید، برخلاف بازی داستانی آماده هستید که به جای ورود به یک خط صاف، از یک دایره با شعاع کوتاه یا بلند (به مانند بازی‌های بتل‌رویال) لذت ببرید؛ شما به جای چالش با یک هوش مصنوعی، انتخاب می‌کنید که شخص دیگری هر بار به مانند یک بازی شطرنج در مقابل شما بایستد و شما را به چالش بکشد. نکته دوم این که در بازی‌های ویدیویی چه به صورت دایره‌ای و چه به صورت خطی شما همیشه برای اولین بار یا بارهای اول سعی می‌کنید از چیزهای برنامه‌ریزی شده و ثابت مانند محیط و یا دیالوگ‌ها لذت ببرید، اما دفعات بعد با کمرنگ‌تر شدن عناصر غیرمتحرک، تمرکز کاملتان را روی چالش‌های مسیر می‌گذارید. هدفم از یادآوری دو نکته بالا رسیدن به تفاوت Cold War با مدرن وارفیر ۲۰۱۹ بود! نسخه قبلی سری ندای وظیفه با آنکه گرافیک و طراحی انیمیشن بسیار بالایی داشت، اما اگر بخش وارزون را که یک بازی مستقل حساب می‌شود فاکتور بگیریم، تقریبا همه اتفاق نظر خواهند داشت که بغیر از تلاش برای بدست آوردن جوایز توسط چالش‌ها، خود بازی را نمی‌توان برای مدت طولانی‌ای صرفا فقط بازی کرد؛ دلیل این اتفاق طراحی نقشه و درون مایه اصلی گیم‌پلی بازی بود، گیم‌پلی به جای تشویق بازیکن به خلاقیت و استفاده از مهارت بازی کردن، او را با راحت‌ترین معادلات به نتیجه می‌رساند که این باعث از بین رفتن Skill Gap و در نتیجه باعث تکراری شدن سریع چالش‌های بازی به ویژه برای طرفداران اصلی سری می‌شد.

اما Cold War به خاطر استادیوی کارکشته و خلاق پشت بازی، کاملا برخلاف نسخه قبل عمل می‌کند؛ بازی به جای تمرکز روی کیفیت بافت‌ها و انیمیشن اسلحه‌ها، فقط روی چیزهایی تمرکز می‌کند که قرار است هر بار به جای لذت از عناصر فوق‌الذکر، چالش‌های جدی‌ای را در هر بار طی کردن مسیر نشان می‌دهد.

بازی با وجود آنکه تعداد نقشه‌های بسیاری ندارد؛ اما با تغییر اندکی در فلسفه طراحی نقشه‌ها  نسبت به نسخه‌های قبلی همین سازنده (نقشه‌های سه‌لاینه)، سعی شده است با استفاده درست از فضاها مخصوصا در نقشه‌های Armada، Moscow و Satellite حس تکراری شدن آنها گرفته شود تا زود از آنها خسته نشوید؛ رنگ بندی محیط‌ها هم برخلاف مدرن وارفیر که رنگ محیط بسیار کمی به خاطر انجین توسعه یافته مختص خود را داشتند، کاملا تفکیک شده هستند و اجازه خلق محیط‌های نزدیک‌نمای جذابی را می‌دهند. سرعت گیم‌پلی بازی به لطف حذف Tactical Sprint، بالا و دارای ریتم ثابت شده است. گان‌پلی بازی هم به لطف زمان کشتن بالای دشمنان، اجازه خلق Skill Gap بین بازیکنان را می‌دهد، که اینگونه بازیکنان مجبور می‌شوند در صورت داشتن مهارت پایین، جای خالی آن را با خلاقیت پر کنند تا دشمنان را شکست دهند. هر چند همانطور که گفته شد بخاطر افت کیفیت صدا اسلحه‌ها و انیمیشن حرکت اسلحه‌ها، حس رضایتی به مانند مدرن وارفیر ۲۰۱۹ القا نمی‌کند.

همانطور که گفته شد با آنکه اسلحه‌ها جزئیات گرافیکی بالا مثل نسخه قبل سری را ندارند، اما به علت بالانس بسیار درست بین آنها و تفکیک شدن واقعی اسلحه‌ها به کمک استایل بازی هر فرد، اجازه خسته شدن را به بازیکن نمی‌دهند. لازم به ذکر است که صداگذاری اسلحه‌ها هم برخلاف نسخه قبلی آنچنان دقیق نیست و ممکن است با استفاده‌ی دفعه اول متوجه بدقواره بودن آنها شوید. سیستم KillStreak مدرن وارفیر با تلفیق همان سیستم قدیمی Black Ops 4 به یک المان جدید تبدیل شده است که با کشته شدن شما از بین نمی‌رود، اما با گرفتن چندین Kill پشت سر هم باعث ضربدری شدن امتیاز شما و طبیعتا سریع‌تر شدن پروسه دستیابی به جوایز شده است؛ سیستم ScoreStreak بازی با تغییرات اساسی که دریافت کرده است، توانسته است بین بازیکنان ضعیف و سرعتی به یک اندازه، بالانس برقرار کند و برای گرفتن ScoreStreakهای قوی‌تر، با تشویق خلاقیت و مهارت، بازیکنان را با حس اصلی به دست آوردن جایزه بزرگ روبرو کند؛ سیستم ScoreStreak جدید باعث افزایش سرعت گیم‌پلی بازی به ویژه در طولانی مدت می‌شود که نکته بسیار عالی‌ای است. در ضمن پویایی جوایز بسیار بالا و استفاده آنها بسیار جذاب‌تر از نسخه‌های قبلی بازی‌ست.

بخش زامبی Cold War را شاید بتوان یکی از بهترین بخش‌های آن دانست. Treyarch با تغییراتی که در این مد بازی نسبت به نسخه‌های قدیمی‌تر داده توانسته است یک تجربه‌ی درگیرکننده، لذت‌بخش و البته سخت و چالش‌برانگیز خلق کند. برعکس بخش داستانی و بخش مالتی‌پلیر که عمدتا حول کشتن دشمنان و تاکتیک‌های مربوط به آن تمرکز دارد، بخش زامبی پا را فراتر می‌گذارد و از شما می‌خواهد تا علاوه بر کشتن زامبی‌ها، منابع خود را در جاهای درست خرج کنید و برای موج‌های بعدی آماده شوید. استفاده‌ی درست از امتیازات و منابع برای باز کردن بخش‌های مختلف نقشه، آپگرید کردن اسلحه‌ها، بدست آوردن اسلحه‌های بهتر و ده‌ها مورد دیگر راز زنده ماندن از موج‌های مرگبار حملات زامبی‌هاست. همه‌ی این‌ها سبب می‌شود که تصمیمات به موقع و درست بازیکنان در کنار کار تیمی تبدیل به یکی از مهم‌ترین ارکان بازی شود. بخش زامبی با تلفیق المان‌های بتل رویال و اشتراک گذاشتن سیستم Level Up در هر دو بخش، توانایی جذب بازیکنان جدید را به سمت خود بیش از پیش کرده است.

نقشه‌ی بازی در مد زامبی طراحی بسیار خوبی دارد. فضای تاریک و رعب‌آور مرکز زیرزمینی، هیجان نبرد با زامبی‌ها را چندین برابر می‌کند. علاوه بر این تلاش برای باز کردن راه‌ها و رسیدن به این مرکز در موج‌های ابتدایی و در نهایت دست یافتن به اتاق اصلی و بازگرداندن انرژی به این مرکز به نوعی به مهمترین هدف شما تبدیل می‌شود. شاید بتوان در حال حاضر مهم‌ترین مشکل این بخش را نبود نقشه‌های بیشتر دانست که امیدواریم در آینده‌ی نزدیک شاهد نقشه‌های بیشتری برای این مد باشیم. روایت قصه در فصل جدید بخش زامبی دیگر توسط چهار ضلع قدیمی این سری- تاکئو، نیکولای، ریکتافن، دمپسی- روایت نمی‌شود، بلکه از طریق شخصیت‌های اصلی بخش داستانی بلک اپس ۱ و برخی شخصیت‌های زامبی بلک اپس ۳ روایت می‌شود که به لطف افزونه‌های رایگان قرار است این بار افراد بیشتری از قصه جدید Treyarch لذت ببرند.

بازبینی تصویری

Adler با آن کد چرمی و صورت پر از زخمش توانایی تبدیل شدن به یکی از ماندگارترین شخصیت‌های این سری را داشت.

شما می توانید با استفاده از این تخته ماموریت‌ها را تکرار کنید و شواهد بیشتری بدست آورید.

نقشه‌ی Miami رنگ‌بندی عجیبی دارد.

بیشتر نقشه‌ها و مدهای چندنفره خوب از آب درآمده‌اند.

بخش زامبی جذاب و نفس‌گیر است.