سه‌گانه اتزیو که در سال 2009 با Assassin’s Creed II آغاز شد و سال 2011 با Assassin’s Creed Revelations به اتمام رسید به عقیده بسیاری از طرفداران این سری و در مقیاس بزرگتر، طرفداران کل ژانر اوپن ورلد در زمره یکی از ماندگارترین و به یاد ماندنی‌ترین سه‌گانه‌های تاریخ به شمار می‌آید. سه‌گانه‌ای که روایتگر قصه اتزیو آدیتوره د لا فرینزه (Ezio Auditore de la Firenze) است. مرد جوانی در ایتالیای دوران رنسانس که در اثر اتفاقات غیر منتظره‌ به حلقه قاتلین ملحق می‌شود و سعی می‌کند تا توطئه‌های تمپلارها را خنثی کند. سه‌گانه اتزیو پیش از این برای کنسول‌های نسل هشتمی و PC عرضه شده بود. حال چیزی حدود 10 سال پس از عرضه Assassin’s Creed Revelations، آخرین نسخه این سه‌گانه، بازی روی کنسول هیبریدی نینتندو عرضه شده و برای اولین بار می‌توان این بازی‌ها را به صورت دستی تجربه کرد. با گیمین‌گرویتی همراه باشید تا ببینیم عملکرد این سه‌گانه تکرار نشدنی روی نینتندو سوییچ چگونه بوده، آیا ارزش خرید دارد یا نه.

قبل از این که به صورت کامل در مورد کیفیت پورت این کالکشن صحبت کنیم لازم است مرور کوتاهی روی خود بازی‌ها داشته باشیم. برای نقد این کالکشن من بخش عمده‌ای از Assassin’s Creed 2 و Assassin’s Creed Revelations را بازی کردم تا بعد از نزدیک به ده سال بتوانم در مورد این که چرا این بازی‌ها تا این حد مورد استقبال بودند ایده خوبی به دست بیاورم. این یعنی Assassin’s Creed: Brotherhood طی پروسه این نقد دست نخورده باقی مانده است.

به طور قطع Assassin’s Creed 2، از نظر گیم پلی و گرافیک بیشتر از بقیه عناوین این سه‌گانه عمر خود را نشان می‌دهد ولی این لزوما به این معنا نیست که با بازی بدی طرف هستیم. نقطه قوت نسخه دوم این سری همیشه داستان و ستینگ خارق العاده‌اش بوده است. در زمان عرضه هر چند، میزان مکانیک‌های نوینی که این بازی به سری اضافه کرده بود آن را واقعا به محصولی استثنایی تبدیل کرده بود. حال که سال‌ها از عرضه این بازی گذشته و تمام آن مکانیک‌ها را در بازی‌های دیگر سری دیده‌ایم از آن لحاظ دیگر AC2 آن جذابیت و تازگی سابق را ندارد. اما خیلی راحت می‌توان گفت که جریان داستان و پیشروی تدریجی اتزیو در حلقه قاتلین، این بازی را کماکان روی پای خود نگه داشته و تجربه‌اش واقعا دلنشین است، حتی اگر خیلی از مکانیک هایش عمر کرده باشند، مخصوصا مکانیک مبارزات که واقعا در این بازی سردردآور هستند.

در مورد Assassin’s Creed Revelations بلافاصله اولین چیزی که خود را نشان می‌دهد کارگردانی هنری و فنی بازی است که علی‌رغم تنها دو سال اختلاف عرضه با نسخه دوم، بهبودهای خود را به سرعت نشان می‌دهد. Revelations در زمان عرضه خود به خاطر انداختن سری در ورطه تکرار مورد انتقادات شدیدی قرار گرفت و خب تمامی این انتقادات نیز این جا هم وارد هستند. اگر پشت هم بازی‌های این کالکشن را تمام کنید بدون شک Revelations بازی‌ای نیست که تجربه خیلی جدیدی در اختیارتان قرار دهد و حسابی خسته کننده می‌شود. ولی روی پای خود بدون شک این بازی پالیش شده‌ترین و بهترین بازی این سه‌گانه است. ستینگ قسطنطنیه، اضافه شدن Hook Blade به بازی، داستان و پرده نهایی بی‌نظیر آن و روان تر شدن نسبی پارکور و کامبت به نسبت دو نسخه قبلی بدون شک این بازی را به بازی درخوری تبدیل می‌کند. هر چند روایت خسته کننده مراحل ابتدایی بازی و برخی اضافات بی‌ارزش و صرفا وقت‌گیر بازی باعث شده اند Revelations نتواند به یک شاهکار جاویدان تبدیل شود.

نوبت به مسئله اصلی می‌رسد که پورت این بازی روی سوییچ است. قبل از هر چیز باید بدانید این اولین تجربه یوبیسافت برای پورت عناوین اساسینز کرید روی سوییچ نیست. در حقیقت این سومین تجربه آن‌ها در این زمینه است. بار اول این Assassin’s Creed III بود که برای سوییچ پورت شد. بار دوم Assassin’s Creed Rebel Collection بود که به همراه خود نسخه چهارم (بلک فلگ) و Rogue را در قالب یک کالکشن برای سوییچ آورد و حال، اتزیو کالکشن سومین پورت این سری روی سوییچ است که باعث می‌شود فکر کنیم تمام این پورت‌ها کار یک تیم بوده و بلافاصله بعد از اتمام یک پورت به سراغ پورت بعدی رفته اند و با ترتیب عجیبی، آخرین عنوانی که نوبتش رسیده، اتزیو کالکشن است. خوشبختانه این یعنی سازندگان این پورت تجربه خیلی خوبی با سخت افزار سوییچ و درک خیلی روشنی از قابلیت‌های این سخت افزار دارند و این به خوبی خود را هنگام انجام بازی نشان می‌دهند.

Assassin’s Creed Ezio Collection و هر سه بازی داخل آن در حالت داک با رزولوشن 1920×1080 پیکسل و در حالت دستی با رزولوشن 1280×720 پیکسل اجرا شده و نرخ فریم دهی آن به صورت ثابت 30 فریم بر ثانیه است. عملکرد فنی به لحاظ اجرایی چیزی است که در وادی پورت‌های کنسول‌های نسل هفتمی رو سوییچ واقعا پورت استانداردی است؛ حداقل روی کاغذ که این گونه است و نمی توان به آن ایرادی وارد کرد ولی باید همیشه دقیق تر به این موارد نگاه کرد و دید که خارج از کاغذ بازی چه عملکردی دارد. خوشبختانه اتزیو کالکشن در تجربه ما عملکرد واقعا خوبی دارد. بازی به وضوح از رزولوشن داینامیک برای نگه داشتن نرخ 30 فریم بر ثانیه ثابت استفاده می‌کند و این تکنیک واقعا جواب می‌دهد. در 99 درصد مواقع هر سه بازی در پیچیده‌ترین و شلوغ‌ترین صحنه‌های ممکن، نرخ 30 فریم بر ثانیه خود را حفظ می‌کند. عمده مواقعی که بازی واقعا به رزولوشن داینامیک خود فشار آورده و رزولوشن صحنه را بالا می‌آورد در لحظات اولیه بعد از لودینگ و هنگامی است که از ساختمان‌های بلند به مناظر گسترده شهرها نگاه می‌کنید و تعداد به شدت زیادی از آبجکت‌های مختلف را وارد حاشیه پردازشی صفحه می‌کنید. در این مواقع رزولوشن بازی ضربه قابل توجهی می‌خورد، ولی چون در مورد اول این بازه زمانی بسیار کوتاه و در مورد دوم اصولا دوربین بسیار عقب تر از شخصیت و آبجکت‌های روی صفحه است، این تغییر رزولوشن آن چنان به چشم نمی آید.

البته بازی از لحاظ فنی پورت تماما بی‌نقصی نیست. دو ایراد خاص در این مورد وجود دارد. اولی Frame Pacing بازی است که باعث شده علی‌رغم فریم ریت ثابت بازی، حرکات موجود در صفحه به اندازه کافی نرم نباشند. البته این مشکل اساسینز کریدهای قدیمی روی کنسول‌های نسل هفتمی نیز بود و خیلی مشکل اختصاصی سوییچ به حساب نمی آید. مورد دوم ولی خاص‌تر است. کیفیت صداها در بازی خیلی نامتعادل اند. برخی اوقات تمام صداهای موجود در فضا مثل صدای مردم و نگهبانان و پرنده‌ها به همراه موسیقی متن بازی به بهترین شکل ممکن در هم آمیخته می‌شوند. گاهی اوقات نیز در حین کات سین‌ها حس می‌کنید دارید از یک پلیر اوایل سال‌های 2000 به صدای شخصیت‌ها گوش می‌دهید. بیشتر این قبیل مشکلات به نحوه فشرده سازی فایل‌های صوتی برای بازی بازمی‌گردد. علی‌رغم توجیه موجود، باز هم نمی توان کیفیت خروجی اصوات بازی را در جزو نقاط قوت این پورت به حساب آورد.

نکات دیگری که در مورد این پورت می‌توان اشاره کرد، سرعت لودینگ واقعا خوب بازی است که چندان شما را معطل نمی کند (به وضوح در حد سرعت سرسام‌آور حافظه‌های SSD کنسول‌های نسل جدید نیست). تکسچرها پیشرفت خوبی نسبت به نسخه‌های نسل هفتمی داشته اند و در ترکیب با رزولوشن بالاتر بازی روی نمایشگرها باعث شده بازی جلوه خوبی به عنوان یک بازی ریمستر داشته باشد. برخلاف پورت Black Flag این جا از افکت به میزان بیشتری از Anti-Aliasing برای از بین بردن لبه‌های خط و خش دار آبجکت‌ها استفاده شده که به بهتر شدن کیفیت تصاویر نمایشی کمک می‌کند (البته هنوز بی‌نقص نیست). یکی دو نکته مشکل ساز ولی کوچک دیگری که باید اشاره کنیم این است که به طرز عجیبی منوی نقشه در Assassin’s Creed II به شدت کند و با لگ اجرا شده و گشتن در آن کلافه کننده است که برای بازی‌ای مثل اساسینز کرید که مراجعه‌تان به نقشه در آن زیاد است می‌تواند اذیت کننده باشد. البته این مشکل در منوی نقشه نسخه‌های دیگر وجود ندارد. نکته ریز مشکل ساز دیگر این است که نسخه فیزیکی بازی تنها درون خود Assassin’s Creed II را به همراه دارد و دو نسخه دیگر هر کدام نیاز به 9 گیگابایت حافظه روی کنسول شما دارند؛ مشکلی که منحصر فقط به این کالکشن روی سوییچ نیست و خیلی کالکشن‌های دیگری که برای این کنسول پورت می‌شوند برای کاهش هزینه‌ها دست به همچین حرکتی می‌زنند. با این وجود باز هم از نظر ما این یک مشکل ریزی است که نباید وجود داشته باشد.