هرازگاهی در حرفه منتقدی به بازی‌هایی برمی‌خوریم که واقعاً معمولی هستند. چپ بروید راست بیایید معمولی هستند و چیز ویژه‌ای برای ارائه ندارند و محکوم‌اند به گم شدن میان سیل دیگری از بازی‌های معمولی دیگر و صد البته دفن شدن زیر مجموعه‌ای از بازی‌های عالی و نمونه. Pronty یکی از همین بازی‌های معمولی است. با گیمین‌گرویتی همراه باشید تا ببینیم چطور ایده‌های خاص Pronty به نتیجه چندان خاصی ختم نمی‌شوند.

Pronty بازی مستقلی در سبک اکشن دو بعدی است که دو سال پیش در انتهای سال 2021 برای پلتفرم استیم منتشر شد حالا بعد از گذشت این مدت نوبت نینتندو سوییچ رسیده تا این عنوان اقیانوس نوردی پساآخرالزمانی را به مخاطبان خود ارائه کند. به نوبت اش که برسد در مورد پورت سوییچ صحبت می‌کنیم ولی قبل از هر چیز بهتر است ببینیم این بازی چگونه به قولی «بازی» می شود.

Pronty با بیدار شدن شما به عنوان آخرین محافظ آبی‌ای که در منطقه قادر به گزارش دادن است شروع می‌شود. البته شما تنهای تنها نیستید. کنار شما یه کوسه نوک اره‌ای مکانیکی نیز به نام Bront حاضر است که همزمان حکم راهنما، یار سخنگو و اسلحه شما را دارد. Bront به شما کمک می‌کند همان اوایل بازی کمی کار دستتان بیاید ولی بعد از مدتی متوجه می‌شوید اوضاع واقعاً خراب است و به علت حمله یک ماهی جهش یافته به شدت غول پیکر هیچ جای امنی برای باقی ماندن نیست و باید قبل از این که تمریناتتان تکمیل شود با سرعت به سمت مقصد بعدی حرکت کنید.

سیستم گشت و گذار بازی شباهت زیادی به مترویدوانیاهای دو بعدی اخیر دارد. شما در یک محیط ماز مانند بزرگ به گشت و گذار می‌پردازید. بازی پر است از سوراخ سمبه‌های قابل پیدا کردن که درون اکثر آن‌ها یا آیتم برای ارتقا وجود دارد یا دیسک‌ها و عتیقه‌هایی که بیشتر از تاریخچه و داستان و وقایع بازی به شما می‌گویند. هر از گاهی نیز به یک کمپ استراحت می‌رسید که چک‌پوینت شماست و اگر بمیرید از این مکان‌ها دوباره بازی را شروع خواهید کرد و قابلیت تلپورت به هر یک از این کمپ‌ها را دارا هستید (هر چند باید مقداری پول خرج کنید تا دروازه تلپورت هر کمپ باز شود).

یکی دو مشکل این جا وجود دارد البته. مشکل اول سرعت حرکت عدم روان بودن کنترل خود پرانتی (شخصیت اصلی بازی) است. از آن جا که بازی زیر آب جریان دارد دکمه‌ای برای پرش وجود ندارد و شما به صورت شناوار در آب‌ها حرکت می‌کنید اما سرعت و انیمیشن این حرکت‌ها جوری است که واقعاً حس نمی‌کنید یک مبارز چابک را دارید کنترل می‌کنید. مورد دوم نیز طراحی نقشه در مقیاس کلی است که بسیار خطی‌تر از چیزی است که در دیگر بازی‌های مترویدوانیا می‌توان مشاهده کرد. کمتر منطقه‌ای از بازی خروجی‌های مختلف و متفاوت به چند منطقه متصل به هم دارند و عموماً شما از یک منطقه مستقیم وارد منطقه بعدی می‌شوید و قص علی هذا. به غیر از این دو مورد اذیت کننده و ناامید کننده بقیه موارد مربوط به گشت و گذار و ماجراجویی تا حد خیلی خوبی درست طراحی شده و استاندارد بوده اند. اما در مورد بخش کامبت و مبارزات جریان خیلی پیچیده‌تر است.

سیستم مبارزات بازی به این شکل است که شما به عنوان پرانتی خیلی قابلیت مبارزه خاصی از خود ندارید و صرفاً می‌توانید از اندک چابکی خود برای جاخالی دادن حملات دشمنان استفاده کنید. عمده حملات شما ولی از سمت همکار شما Bront می‌آید. این کوسه مکانیکی توانایی این را دارد که با سرعت بالا به سمت دشمنانی که نشانه گرفته اید شنا کرده و با دماغ نوک تیز فلزی خود آن‌ها را تکه پاره کند. هر چه در بازی نیز جلوتر می‌روید قابلیت‌های بیشتری به Bront اضافه شده. مثل حملات شارژی یا سپر چرخشی دور پرانتی و امثالهم. بازی از شما می‌خواهد با ترکیب حرکت پرانتی و نشانه گیری با Bront مبارزات را به انتها برسانید و هر چند این سیستم در مبارزات تک به تک مثل باس فایت ها بسیار جذاب است، متاسفانه کنترل هجمه دشمنان به صورت دسته جمعی با این سیستم، مخصوصاً روی کنترلر و بدون کمک موس و کیبورد، واقعاً سخت و عذاب آور است.

نقطه قوت بخش مبارزات بازی بدون شک تنوع دشمنان بازی و باس فایت های آن است. هر چه از سمت دشمنان از این بازی می‌آید واقعاً در سطح بالایی قرار دارد. اما در این سمت، در سمت بازیکن، همه چیز ملال آور و کلافه کننده است. حملات شما به ندرت با دشمنان برخورد دارند. انیمیشن جاخالی پرانتی به دقتی که می‌خواهید نیست و نمی‌توانید دقیق ارزیابی کنید که حین حمله و جاخالی دادن میان موج حملات دشمنان دقیقاً کجا قرار دارید و بدتر از همه به غیر این است که خیلی از حملات شما باعث عقبگرد دشمنان نمی‌شود ولی همه حملات دشمنان ضربه سنگینی به شما و جانتان می‌زند که باعث شده مبارزات بازی به هیچ وجه آن وزن و سنگینی لازم را نداشته باشد. کافی است این بازی را با شاهکارهای دیگر این ژانر مقایسه کنید و سریع متوجه این موضوع خواهید شد.

از حیث گرافیک و کارگردانی هنری، بازی واقعاً عالی است. محیط اعماق اقیانوسی این بازی پر از شگفتی‌ها و خرابه‌های دیدنی است و هیچ وقت طی بازی به نظر نمی‌رسد که سازندگان ایده‌هایشان تمام شده باشد. طراحی دشمنان و خود پرانتی پر از نکته‌های جالب و قابل اشاره‌اند و کات سین‌های بازی با این که صرفاً به قاب بندی‌های زرق و برق دار محدود شده‌اند ولی کار خود را در زمینه قصه گویی و ایجاد حس و اتمسفر بازی ایفا می‌کند. البته متاسفانه این بخش از بازی نیز خالی از اشکال نیست. عمده این مشکلات به نسخه سوییچ بازی بازمی‌گردند و بهتر است مرورشان کنیم.

اولین نکته ناامید کننده در مورد نسخه سوییچ بازی قفل بودن بازی روی 30 فریم است. اساساً Pronty بازی‌ای نیست که خیلی از لحاظ بصری پیچیده باشد و عدم اجرای 60 فریم آن روی سوییچ واقعاً سوال است، مخصوصاً برای همچین بازی‌ای با تمرکز روی حرکات دقیق همچین موردی واقعاً اذیت کننده است. مورد بعد رزولوشن بازی در حالت پرتابل است که باعث شده مشاهده جزئیات بازی واقعاً مشکل باشند و نهایتاً آخرین مشکل به فونت بازی بازمی‌گردد. من واقعاً نمی‌توانم درک کنم چه در سر سازنده می‌گذشته که همچین فونت و اندازه‌ای برای بازی خود انتخاب کرده اند؛ بازی‌ای که تکیه سنگینی بر محتوا و متون خواندنی برای انتقال داستان خود می‌کند. گویا سازندگان بازی می‌خواستند هیچ کس روی سوییچ نتواند این متن‌ها را بخواند.

جمع بندی همه این موارد ما را به نتیجه نهایی می‌رساند، بازی‌ای که موارد مختلفی مشکلات عدیده دارد و در خیلی از مواردی که شاید و باید، واقعاً توانسته موفق ظاهر شود. حداقل اگر بخشی از بازی مثل ستینگ و فضایش نظر شما را جلب کرده بهتر است به نصیحت من گوش داده و این بازی را روی PC یا Steam Deck تجربه کنید.