در بین طرفداران عناوین مسابقه‌ای، چند سالی است که دو حسرت بزرگ آنها را آزرده‌خاطر می‌کند. اولین مورد کم شدن قابل توجه سبک Arcade بین این بازی‌ها و دومین مورد خرابکاری‌های پشت‌سرهم سری Need for Speed است. به طوری‌که با عرضه هرنسخه از این بازی طرفداران فقط عصبانی‌تر می‌شوند. سیاست‌هایی که Electronic Arts در طول دونسل گذشته برای این‌ بازی درنظر گرفته نه تنها باعث شده تا این عنوان به بی‎راهه برود، بلکه باعث ساخته‎شدن بازی‌های بسیار بد و بی‌کفیتی شد که کارنامه 28 ساله آن‌را بسیار سیاه کرده است. بعداز چند نسخه ناامید کننده و بسته‎شدن استودیو Ghost Games وظیفه ساخت جدیدترین نسخه Need for Speed به خالقان Burnout سپرده‌شد. فارغ از این موضوع که در طول زمان اعضای بسیاری از Criterion جداشدند و این استودیو هم مشکلات فراوانی دارد. با این‌حال بعد از اتمام کار پشتیبانی روی Battlefield 2042 سرانجامNeed for Speed Unbound برای کنسول‌های نسل نهم از تنور بیرون آمد. اما چندین سوال مهم دراینجا مطرح می‌شود. آیا بالاخره شاهد یک NFS خوب هستیم؟ آیا این بازی انتظارات طرفدارن را برآورده می‌کند؟ آیا می‌تواند سری را به اوج باز گرداند؟ یا یک ناامیدی دیگر در انتظار طرفداران است؟ با گیمین‌گرویتی همراه باشید.

مسیری مشخص یا پرپیچ‌ و‌ خم؟

در بین تمامی استودیوهایی که مجموعه NFS بین آنها دست‌به‌دست شده، بارها ایده‌های مختلف و متفاوتی مطرح شده‌است. بسیاری از این ایده‌ها نه تنها موفقیت‌آمیزنبودند، بلکه طرفداران هم آنها را دوست نداشته‌اند. یکبار از مسابقات خیابانی به داخل پیست می‌رویم و عنوان ProStreet متولد می‌شود. یکبار برای دلجویی از طرفداران Most Wanted، عنوان Undercover ساخته می‌شود اما شکست سنگینی می‌خورد. دفعه بعدی سبک بازی از Arcade به Simcade تغییر می‌کند و شاهد عنوانی به اسم Shift هستیم. یکبار هم سازندگان دست به Reboot سری می‌زنند و وارد ریشه اصلی سری می‌شوند تا اسم Hot Pursuit دوباره زنده شود. در چندسال اخیر هم که شاهد فاجعه‌هایی نظیر Payback بودیم. مشخص است که عنوان NFS در طول زمان فراز و نشیب های زیادی را تجربه کرده و عملا به بیراهه رفته است. اما این‌بار با چه ایده‌ای طرف هستیم؟ ظاهرا استودیو Criterion قصد داشت بدون درنظر گرفتن بازی‌های پیشین مجموعه، عنوان کاملا جدیدی بسازد. سوالی که در این میان مطرح می‌شود این‌است که این تغییرات تا چه میزان برای بازیکن‌های جدید جذاب است، یا چقدر برای طرفدارن قدیمی می‌توانند خوش‌آیند باشند. در بازی NFS Unbound شاهد تغییرات بسیاری در زمینه گیم‌پلی، داستان، موسیقی و طراحی بصری هستیم که ممکن است برای طرفداران قدیمی جذاب نباشند. اما در جهت دیگر باید پرسید که این عناصر تا چه حد خوب یا بد هستند. یا چه میزان مشکل در آن وجود دارد؟

گرافیک، مرز بین واقعیت و خیال پردازی

اولین موردی که در Unbound توجه شمارا جلب می‌کند جلوه‌های بصری بازی است. درنگاه اول به نظر می‌رسد اثری به وجود آمده که قصد دارد واقعیت را به تصویر بکشد. اما کافی است به اولین پیچ در جاده برسید. چیزی که مشاهده خواهید کرد دودهایی با رنگ‌های مختلف است که از لاستیک ماشین شما بیرون می‌آید. در این لحظه یک سوال مهم در ذهن‌شما مطرح می‌شود. آیا شاهد یک بازی مسابقه‌ای با حال و هوای خیالی هستیم یا عنوانی که می‌خواهد گرافیکی واقع گرایانه نمایش دهد؟ جواب این سوال زمانی مطرح می‌شود که به ماهیت این بازی توجه کنیم. عنوان NFS Unbound خودش را در سبک مسابقه‌ای Arcade قرار می‌دهد و ما قرار نیست در یک بازی Arcade واقعیت را تجربه کنیم. این موضوع به تنهایی می‌تواند سبک گرافیکی بازی را توجیه کند و اتنخاب استودیو سازنده را محترم بشمارد. این جلوه‌های بصری که با عنوان Tags در بازی شناخته می‌شوند قابل عوض شدن توسط بازیکن هستند.

مدل‌های مختلفی از این تگ‌ها وجود دارند که با انجام چالش‌های مختلف بازی باز می‌شوند. مواردی مثل رنگ دود لاستیک‌ها هنگام دِریفت کشیدن یا رد چراغ‌ها هنگام استفاده از Nitrous در این جلوه‌ها تغییر می‌کنند. حتی زمانی که شما در بازی تصادف می‌کنید برچسب‌های مختلفی بالای سر ماشین‌شما ظاهر می‌شوند. این مورد برای یک عنوان Arcade کاملا قابل قبول است؛ اما موضوع زمانی عجیب می‌شود که به جزئیات گرافیکی بازی نگاه می‌کنیم. این نسخه مثل عنوان‌های قبلی با موتور Frostbite ساخته شده‌است. شاید جزئیات ماشین‌ها یا موارد تکنیکی بازی با عنوان‌های دیگر قابل مقایسه نباشد، اما به طورکلی بازی از گرافیک خوبی برخوردار است. شاید بازیکن‌هایی دوست نداشته باشند این افکت‌های گرافیکی را مشاهده کنند و ‌می‌خواهند از قسمت واقعی بازی لذت ببرند. متاسفانه نمی‌توانید این جلوه‌ها را خاموش کنید. زیرا متوجه می‌شوید که میان‌پرده‌های داستان بازی دقیقا از این حال‌وهوا پیروی می‌کنند. موردی که شاهد حتی وجودش یک نقطه ضعف برای بازی محسوب شود. حتی موسیقی‌های بازی با نسخه‌های قبلی تفاوت دارد و طرفدارن قدیمی از سبک موسیقی‌های بازی خوششان نمی‌آید. اما این موارد لزوما بد نیست و به سلیقه افراد هم بستگی دارد.

داستانی مهم یا بی سر و ته؟

شاید در امروز وجود داستان در بازی‌های مسابقه‌ای کمی خنده‌دار به نظر برسد. اما، از طرفی دیگر داستان بازی‌های NFS در 18 سال پیش یک نقطه قوت محسوب می‌شد. استفاده از میان‌پرده‌های سینمایی بین مسابقات و به وجود آوردن یک داستان جذاب برای بازی بخشی از هویت عنوان Most Wanted یا Underground است. اما واقعیت این ‌است که زمان بسیاری از آن موقع گذشته و این موارد اگر به خوبی عمل نکنند هیچ جذابیتی ندارند. حتی می‌توانند باعث فرسایشی شدن گیم‌پلی شوند. داستان بازی راجع‌به گروه‌هایی زیرزمینی است که مسابقات غیرقانونی برگزار می‌کنند، یک قالب تکراری که بارها با آن برخورد داشتیم. در این میان شخصیت‌هایی هم در میان‌پرده‌های بازی به شما نمایش داده می‌شوند. همچنین می‌توانید کاراکتر خود را شخصی‌سازی کنید. یک مشکل بزرگ در روند داستان بازی وجود دارد و ‌آن‌هم توازن نداشتن روند گیم‌پلی و میان پرده‌ها می‌باشد.

ممکن‌است ساعت‌های زیادی‌را مشغول انجام دادن مسابقات و رویداد‌های مختلف باشید اما هیچ پیشرفت‌خاصی در روند داستان بازی مشاهده نکنید. به عبارتی دیگر داستان بازی‌ در مقابل رویداد‌های آن کاملا ناچیز به نظر می‌رسد. در هنگام بازی ممکن است دیالوگ‌های بسیار زیادی بین شخصیت شما و کاراکتر‌های بازی رد و بدل شود. باور کنید بسیاری از آنها بی‌سر و ته هستند و حتی در ذهن بازیکن باقی نمی‌مانند. در اواسط بازی ممکن است به خودتان بگوید که چرا اصلا باید چنین داستانی وجود داشته باشد؟ از طرفی دیگر داستان بازی روند متعادلی ندارد و این مورد را می‌توان گردن سیستم پیشروی در بازی انداخت.آ

روند پیشرفت در بازی، خوب یا عذاب آور؟

سیستم پیشروی  NFS Unboundمقدار زیادی با عنوان‌های قبلی تفاوت دارد. دربازی 4 هفته وجود دارد که شما باید در هر روز مسابقات مختلفی را انجام دهید. هدف شما از انجام رویداد‌های مختلف کسب درآمد است، اما یک مورد عجیب در‌آن وجود دارد. شما در هر روز فقط یکبار می‌توانید در یک رویداد شرکت کنید و بر اساس مقامی که در مسابقه به دست آوردید پول دریافت می‌کنید. زمانی که قصد دارید دوباره آن رویداد را انجام دهید باید یک روز کامل صبرکنید. عجیب‌تر آن است که شما تعدادی محدودی می‌توانید مسابقات را دوباره شروع کنید! تا زمانی که روز در بازی عوض نشود تعداد دفعات Restart شما پر نخواهد شد. سیستم مسابقات در بازی به نوعی طراحی نشده که با برنده شدن مسابقات پیشرفتی صورت بگیرد. آخر هر هفته یک مسابفه Qualifier وجود دارد که برای ورود به آن مسابقه باید مقدار مشخصی پول داشته باشید. اگر نتوانید مقدار مورد نظر را جمع کنید، باید به یک روز قبل برگردید و دوباره شروع به پول جمع کردن در مسابقات تکراری کنید. سیستم عوض شدن روز و شب در بازی پویا نیست و هرزمان که مسابقه‌ای انجام دهید و به گاراژ برگردید تغییر می‌کند. در این میان که شما مشغول انجام دادن مسابقات مختلف هستید پلیس‌ها هم در تعقیب شما هستند تمامی پول‌های شما در خطر است. اگر می‌خواهید پول‌های خودرا از دست ندهید ناچار هستید که به گاراژ برگردید و روز را تمام کنید. این عجیب‌ترین سیستمی است که می‌توان در یک بازی مسابقه‌ای تصور کرد! در مسابقات هم سیستم رده‌بندی خاصی وجود دارد که با توجه به قدرت ماشین شما سنجیده می‌شود. اگر ماشین شما در رده A+ باشد نمی‌توانید با آن ماشین در مسابقات رده A شرکت کنید.

این مشکل در اوایل بازی شما را کاملا کلافه می‌کند. شما نمی‌توانید طوری که دوست دارید ماشین خود را شخصی‌سازی کنید. اگر بخواهید در بعضی از مسابقات شرکت کنید ممکن است مقداری از پول خودتان را از دست بدهید.  تمامی این موارد دست به دست هم می‌دهند تا روند پیشرفت در بازی بسیار فرسایشی شود. قضیه High Risk – High Reward دربازی ممکن بود جالب باشد اما در عمل چیزی جز طولانی شدن بی دلیل گیم‌پلی را به همراه ندارد.

عناصر جدایی ناپذیر

فارغ از هر تغییری که در نسخه‌های مختلف رخ می‌دهد، مجموعه NFS فاکتورهایی دارد که نمی‌توان از آن جدایش کرد. تعقیب و گریز با  پلیس‌ها و شخصی‌سازی ظاهری خودروها بخشی از این عناصر هستند. در بخش شخصی‌سازی، Unbound خوش می‌درخشد. شما می‌توانید تک تک اعضای ماشین خودتان را تغییر دهید و به طور کلی شکل آن‌را عوض کنید. حتی می‌توانید صدای بوق را عوض کنید یا چراغ نئون زیر ماشین قرار دهید. طرفداران قدیمی مجموعه همیشه خواهان این موارد بودند.

اما بازی در بخش تعقیب و گریز چگونه عمل می‌کند؟ سیستم Heat Level همچنان در بازی وجود دارد و هرچقدر که این درجه بیشتر باشد پلیس‌ها خشن‌تر می‌شوند. همچنین ماشین شما قابلیت ضربه خوردن دارد وبا خالی شدن نوار سلامتی آن، منهدم می‌شود و تمامی پول‌های شما از دست می‌رود. به طور کلی درگیری با پلیس‌ها جذابیت خاص خودش‌را دارد و چالش آن لذت‌بخش است. اما چند اشکال اصلی در این میان وجود دارد. در درجه‌های پایین، درگیری مستقیم پلیس با Heat Level شما را خیلی بالا نمی‌برد؛ بلکه این کار بیشتر با انجام دادن مسابقات صورت می‌گیرد. ممکن است در یک مسابقه شرکت کنید که اصلا در آن پلیس حضور پیدا نکند، اما امکان دارد 3 درجهHeat Level شما بالا برود. این موضوع زمانی باعث کلافگی شما می‌شود که می‌خواهید یک مسابقه جدیدی شروع کنید و نمی‌خواهید در مسیرتان با پلیس درگیر شوید. زیرا درگیری با پلیس در بازی بیشتر از آن که سخت باشد وقت شمارا تلف می‌کند. ممکن است 20 تا 30 دقیقه با پلیس درگیرباشید. تا از دست پلیس فرار نکنید نمی‌توانید به گاراژ برگردید یا مسابقه‌ای را شروع کنید. از طرفی دیگر پولی که از درگیری با پلیس به دست می‌آورید بسیار ناچیز است و همین مورد باعث می‌شود از درگیری با آنها خودداری کنید. در بعضی از مسابقات هم که پلیس در آن حضور دارد تعقیب و گریز بین شما و پلیس ادامه پیدا می‌کند. چیزی که در این میان مشاهده نمی‌شود تعادل بین مسابقات و تعقیب و گریزها می‌باشد که می‌توانست خیلی بهتر پیاده شود. بخش آنلاین هم مثل همیشه وجود دارد اما اینبار کاملا از بخش Carrier بازی جدا شده است.

دست‌فرمان، جذاب و کم نقص

یکی از موارد خوبی که در بازی وجود دارد و نمی‌توان ایراد خاصی به آن گرفت دست‌فرمان و فیزیک ماشین‌ها است. با وجود Arcade بودن بازی، سازندگان توجه خاصی به این قسمت کرده‌اند. بیشتر از 140 ماشین در بازی وجود دارد که حس رانندگی در هرکدام فرق دارد و ابن موضوع تا حد خوبی احساس می‌شود. نکته دیگر و جالب گیم‌پلی نیترو است. شما علاوه‌بر نیتروی اصلی، یک نیترو فرعی دارید که نقش شتاب اولیه را بازی می‌کند به صورت مختلفی پر می‌شود. به طور کلی مشکلی در گیم‌پلی بازی وجود ندارد و گشت و گذار در نشقه بازی را لذت‌بخش می‌کند.

انتظارات دست نیافتنی

اما با تمامی این تفاسیر، در این میان یک سری انتظاراتی وجود دارد که با توجه به اسانداردهای امروزی مطرح می‌شود. دیگر نمی‌توان بازیکن‌هارا با موارد قدیمی راضی نگه داشت. می‌خواهم چندین مورد از این انتظارات را بگویم. نبود سیستم آب و هوایی پویا به شدت در بازی حس می‌شود. درگذشته می‌گفتند به دلیل محدودیت سخت‌افزاری و محدودیت فریم‌ریت نمی‌توانیم این موضوع را پیاده کنیم. درحال حاضر با یک بازی کاملا نسل نهمی طرف هستیم که آب و هوای پویا ندارد و این موضوع قابل قبول نیست. یک مورد دیگر نبود نمای دوربین راننده (Cockpit View) است. این دوربین فقط در نسخه Shift مشاهده شده و در هیچکدام از بازی‌های دیگر NFS وجود نداشته است. می‌توان گفت سازندگان زحمت ساخت این نمای دوربین را به خود نمی‌دهند. و اما مورد آخر نبود قابلیت Fast Travel در بازی است. شاید باور نکنید اما وجود داشتن این قابلیت می‌توانست بسیاری از مشکلات بازی را حل کند. شما با یک نقشه نسبتا بزرگ طرف هستید و برای شروع کردن یک مسابقه مسافت بسیار طولانی را بدون Fast Travel طی کنید. وجود این قابلیت می‌توانست روند گیم‌پلی را فرسایشی نکند. متاسفانه سازندگان همیشه می‌خواستند بازیکن‌های NFS را با مواردی عجیب کلاف کنند!