در فیلم‌های جنگی، نظامی و تاریخی حتما دیدید، موقع یه نبرد گنده، یه نقشه کاغذی یا چوبی میذارن روی یه میز و روش شروع می‌کنن به چیدمان یک برنامه‌ریزی، استراتژی و تاکتیک‌های احتمالی و عکس‌العمل‌های قابل حدسشون از دشمن رو روی این نقشه می‌چینن و با یه شدت ترسناکی روش بحث می‌کنن. من خودم به شخصه این وسط یه سکانسی از مانگای Kindgom (اثر هارا یاسوئیسا) رو یادمه که قبل نبرد ائتلافی برای این که ببینن چه خاکی باید تو سرشون بریزن تا از محاصره دربیان قشنگ نشون میده تا دم مرگ چنده ده ساعت شخصیت‌های داستان دور این نقشه ـه عملا Brainstorm می‌کنن و تهش دارن نفس نفس می‌زنن تا به یه راه نسبتا شدنی میرسن. حالا اینا رو میگم، چون خیلی زیبا وضعیت من و داداش بزرگم رو ساعت 12 شب دور تبلت سوییچ توصیف می‌کنه، سوییچی که داره Wargroove رو اجرا می‌کنه و من و برادری که داریم باقیمونده سلول‌های خاکستری قابل اعتمادمون رو روی هم میذاریم تا از پس مرحله‌ای که دو ساعت طول کشیده و هنوز تموم نشده بربیاییم. در ادامه با گیمین‌گرویتی همراه باشید.

طبق معمول داستان از آقا صادق و خورجین بازی‎هاش شروع میشه. سال 2019 که Wargroove عرضه میشه و آقا صادق هم بازی رو می‌گیره تا نقدش رو انجام بده، منم طبق معمول بازی رو از اکانت ایشون یه وری قاپ میزنم تا خودمم به ناخونی بهش بزنم و ببینم خوبه یا نه (خیالتون راحت، آقا صادق هم این کار رو با بازی‌های تو اکانت من می‌کنه) ولی خب مثل اکثر بازی‌هایی که یه مدت بعد شروع کردن فراموش می‌کنم ادامه شون بدم، Wargroove هم گوشه لایبرری دیجیتالی سوییچ‌ام همین جوری خاک میخوره تا می‌رسیم به امسال. حالا چی میشه که من امسال تصمیم می‌گیرم دوباره بازی رو استارت بزنم؟ این خیلی جالب به ریشه تاریخی این بازی برمیگرده. و طبق معمول ریشه تاریخی هر بازی و ژانری به نینتندوی ملعون برمیگرده.

نینتندو یه سری بازی تاکتیکال داره که خیلی رک اسم سری Wars ـه. البته نحوه اسم گذاری این بازی هاست که جالبه، هر کدوم از این بازی‌ها به اسم کنسول‌شون بوده. یعنی اون نسخه از سری Wars که روی NES (که تو ژاپن بهش می‌گفتن فامیکوم) اسمش می‌شده Famicom Wars. اگه روی Game Boy بود می‌شد Game Boy Wars و به همین روال برای کنسول‌های مختلف دیگه‌ی نینتندو تو اون زمان این مدل اسم گذاری پیش می‌رفت. همون جور هم که مشخصه سری واقعا قدیمی‌ایه و نزدیک سی، سی و خورده‌ای سال هست که در جریانه. سازنده این سری هم Intelligent System ـه. قبلا یه یادداشت واسه بازی Panel de Pon شون نوشته بودم. سازنده‌های محشری‌اند اما اکثر بازی هاشون قبل سال 2000 تو مرزهای ژاپن عملا اسیر بودن. از سال 2000 به بعده که کم کم با Paper Mario و نسخه‌های بعدی Fire Emblem این سازنده به یکی از غول‌های نینتندو تبدیل میشه. این وسط ورژن جدید سری Wars واسه Game Boy Advance عرضه میشه به اسم Advance Wars. فکر کنم اگه زرنگ باشید اسم این یکی رو شنیده باشید. Advance Wars که میاد واقعا به یه پدیده تو بازی‌های تاکتیکال تبدیل میشه. نه تنها متای بالای 90 می‌گیره، بلکه عملا اون قدر بازخورد جهانیش قوی بوده که فرض قرمز رو واسه اومدن فایر امبلم به غرب پهن می‌کنه. Advance Wars (و سری Wars) به صورت کلی، بازی‌های تاکیتکال نسبتا ساده ولی وحشتناک درگیر کننده و چالشی‌ای‌اند که به خاطر استایل خاص شون حسابی کالت طرفدارهای تعصبی‌ای تو اون سال‌ها پیدا می‌کنن که هنوزم با قدرت به راه شون ادامه میدن.

نکته این جاست بعد از دو تا Advance Wars ـی که روی GBA میاد، دو تا Advance Wars دیگه روی DS میاد که دومیش به خاطر تم تیره و تار ترش اون قدر از طرفدارا بازخورد مثبت نمی گیره، دو تا Battalion Wars هم روی Gamecube و Wii میاد این وسط که اساسا خیلی استایل  گیم پلی‌شون با سیستم تاکتیکال رومیزی‌ای که این سری تا اون موقع بهش معروف بوده فرق داشته. اون دو تا بازی با این که بازی‌های نسبتا پرخرجی بودن، جدا از فروش ضعیف، حتی استقبال چندان قوی‌ای از طرف منتقدها هم نمیگیرن. لذا نینتندو عملا طرف‌های 2009 این طرفا، دکمه سری رو میزنه و عملا کرکره شو می‌کشه پایین. (سعی می‌کنه همون موقع‌ها این کار رو با Fire Emblem هم کنه که معجزه Awakening رخ میده. ایشالله یه موقع دیگه در اون مورد صحبت می‌کنم)

منتها چیزی که از سری‌های مهم میمونن اون روحی ـه که به طرفدارهاش منتقل میشن. استایل خاص Advance Wars حتی اگه نینتندو خودش هم می‌خواست نمیتونست همین جوری بیفته بمیره. بالاخره یکی بلند می‌شد و برش می‌گردوند. این قضیه تو این ده سال چندین و چند بار تو قالب بازی‌های تاکتیکال کوچیک و ایندی اتفاق افتاد. ولی ساخته استدیوی Chucklefish تو 2019 بود که واقعا طلسم رو شکوند و روی همه اون طرفدارها و منتقدها رو برگردوند که «اوه! بالاخره Advance Wars برگشته» یه چیزی مثل اتفاقی که برای Streets of Rage با انتشار نسخه چهارمش تو سال 2020 رخ داد، فقط با این فرق ریز که مسلما بروبچ چاکل‌فیش نمیتونستن از اسم Advance Wars و شخصیت‌های اون بازی استفاده کنن، پس تقریبا مجبور بودن واسه زنده کردن این استایل از بازی یه IP جدید با شخصیت‌ها و ستینگ و داستان جدید از نو خلق کنن که نتیجه‌اش میشه Wargroove. حالا من کجای این داستان وارد میشم؟ گفتم که! 2019 که این بازی اومد، من یخورده تجربه‌اش کردم، منتها یه سری بازی دیگه اومد و من درگیر اون‌ها شدم و واقعا فراموش کردم این بازی رو و اصولا نباید همین جوری الکی می‌رفتم سراغش تا E3 امسال رخ داد و نینتندو یه بازی جالبی معرفی کرد، هاع! حدستون درسته. معرفی کالکشن ریمیک Advance Wars (که اتفاقا کار ساختش با یه استدیوی ایندی ساز محبوب دیگه Way Forward ـه) رقم زننده این داستان بود. وقتی نینتندو این بازی رو معرفی کرد دوباره موتور خیلی‌ از فن‌های فرنچایز راه افتاد ولی یه مشکلی وجود داشت. به سبک همیشگی نینتندو این کالکشن دو تا Advance Wars به طرز ناجوانمردانه‌ای 60 دلار قرار بود باشه و حداقل همین قیمت گذاری باعث شد تمام برنامه‌های من برای خریدش خورد و خاکشیر شه، تا این که یادم افتاد :«هی سید! حالا تو که نمیتونی این کالکشن ـه رو بخری، هنوزم کلی مونده تا بیاد. یادته این سری یه دنباله معنوی خفن داشت که پیارسال اومده بود، رو سوییچ هم داشتی‌اش اصن» و عملا این جوری بود که دوباره من روم برگشت سمت Wargroove و تقریبا دو و نیم سال بعد از عرضه‌اش تصمیم گرفتم تموم‌اش کنم و این بار به طرز نافرمی با این بازی حال کردم، جوری که نمیتونستم زمین‌اش بذارم.

بهتره از تاریخ و ریشه و Advance Wars و خورجین بازی‌های صادق و همه اینا بگذریم. خود گیم پلی Wargroove که من این قدر براش غش و ضعف میرم دقیقا چجوریه؟ (چون داستان و این چیزای بازی خیلی مهم نیستن) سیستم گیم پلی بازی ساده است. شما تو یه نقشه خونه بندی شده می‌افتید. هر طرف یه فرمانده داره با یه ساختمون فرماندهی، هر کدوم از اینا از بین برن شما عملا باختید. بعد تو نقشه یه سری خونه‌ی بی صاحاب ریخته که اگه تسخیرشون کنید بهتون هر نوبت 100 تا سکه میده. پول به چه درد میخوره؟ تو هر نقشه چند تا سربازخونه هم ریخته که با پول‌تون می‌تونید هر نوبت ازشون یه سرباز بخرید. همون جور که گفتم بازی ساده است، خونه‌ها رو تسخیر کنید، نوبت به نوبت ارتش تون رو وسیع‌تر کنید و در نهایت یکی از دو تا هدف تو مپ رو اشغال کنید. ولی چیزی که بازی شدید فان و اعتیاد آور می‌کنه تنوع بالای سربازهای بازی ـه. عملا 12 نوع یونیت زمینی، 5 نوع یونیت هوایی و 5 نوع یونیت آبی وجود داره تو بازی. جدا از اون خود فرمانده‌ها هم خیلی خاص‌اند. تو بازی 16 تا فرمانده داریم که هر کدوم قابلیت خاص خودش رو داره که بعد یه مدت شارژ میشن و قابل استفاده‌اند. مثلا Mercia که شخصیت اصلی ـه قابلیت‌اش ساده است، میتونه یونیت‌های اطرافش رو هیل کنه. Valder میتونه یه یونیت سرباز پیاده کنار خودش احضار کنه. بعضی قابلیت‌ها هم البته پیچیده تر‌اند. مثلا برای Sedge قابلیت‌اش این جوریه که یه ضربه خاص میتونه بگیره شخصیت که 35 درصد جون هر یونیتی رو میتونه بگیره. اگه Sedge بتونه کسی رو با این حرکت بکشه نوبتش تموم نمیشه. هر کدوم از این قابلیت‌ها سرعت شارژشون هم با هم متفاوته. از یه طرف دیگه هم طراحی نقشه‌های بازی اکثرا واقعا عالی‌اند. کلی Terrain خاص و باحال داره بازی، سیستم مه تو بازی عالیه و رفتار یونیت‌های مختلف با اجزای مختلف نقشه هی مغزتون رو به کار میندازه که مثلا می‌ارزه یه گاری بخرم همه سربازهای ساده رو مثل تاکسی جابجا کنم یا تمرکزم رو بذارم رو یونیت‌های سریعتر مثل اسب سوار‌ها یا جادوگرها. همون هدف اصلی بازی که گرفتن مقر فرماندهی یا شکست دادن خود فرمانده حریف باشه حسابی میتونه نحوه بازی کردن تون رو تغییر بده.

ترکیب همه اینا با نقشه‌های نسبتا بزرگ بازی یه کاری می‌کنه که قشنگ یکی دو ساعتی خوشگل پای یه مرحله بشینید. مخصوصا آخرای بخش داستانی که یه سری مراحل رسما میشه جنگ‌های صلیبی و خون و خونریزی به پا میشه. سر همین هم باخت تو بازی خیلی دردناکه، چون واقعا خیلی وقت هدر میره، ولی از طرفی هیچ وقت باخت‌هایی که می‌کنید الکی یا چیپ نیستن. همیشه معلومه سر چی باختید و دفعه بعد می‌تونید بهبود بدید استراتژی‌تون رو. بازی هم از حیث محتوا یه چیز واقعا بی‌نقصیه. نه تنها بخش داستانی بازی واقعا مفصل و بخش پر و پیمونیه (و دیالوگ نویسی و کمدی شم خیلی بامزه خوبه) ما بخش آرکید هم داریم که مثل بخش آرکید بازی‌های فایتینگ باید شخصیت‌های مختلف رو تو نقشه‌های کوچیک‌تر پشت هم شکست بدید تا به غول‌الآخر نهایی برسید و ‌اندینگ هر شخصیت رو باز کنید. بخش پازل داریم که باید تو یه نوبت یه معمای پیچیده رو حل کنید. بخش چند نفره رو داریم که من به شخصه ازش متنفرم، چون اگه ببازم بعد یه ساعت درگیری عین پیرزن کفگیر خورده شروع می‌کنم داد و بیداد کردن. و البته گل سرسبد که بخش Costume Content ـه. بخش کاستوم کانتنت نه تنها میذاره شما نقشه‌های خودتون رو طرح کنید و همه چی رو از اول تا آخر طراحی کنید، بلکه میذاره شما حتی کمپین داستانی با کات سین‌های خودتون رو شکل بدید و آنلاین همه رو به اشتراک بذارید. عملا محتوای بی نهایته و یه جورایی ماریو میکریه برای خودش.

ما سری‌های بزرگتر و AAA مثل فایر امبلم و XCOM داریم که به وضوح کارهای تاکتیکال عظیم‌تر با کمپین کت و کلفت‌تر و محتوای بیشتر‌اند. از یه طرفی هم کارهای مستقلی مثل Into the Breach داریم که واقعا از حیث گیم‌پلی خیلی نبوغ بیشتری دارند. و خود Advance Wars هم کالکشن نسخه اول و دومش دارن میان که اکثر ایده‌های گیم‌پلی اون بازی از میراث اون بازی اومدن بیرون. ولی با وجود هــــمه‌ی اینا اگه من بخوام یه پکیج واقعا کامل از یه بازی تاکتیکال خوب با قیمت ارزون پیشنهاد بدم که ایده گیم‌پلی‌اش ساده باشه، عملا Wargroove یکی از بهترین پیشنهادهای ممکن‌امه. بشینید عین من پشت این میز چوبی‌ها و عین روانی‌ها روی نقشه مجازی این بازی خیمه بزنید، اون وقت می‌فهمید من چرا نشستم این قدر اینجا دوباره طومار نوشتم.