این نقد بر اساس نسخه‌ی ارسالی سازندگان برای سایت گیمین‌گرویتی نوشته شده است.

سالی یکی دو بار می‌شود که یکی از کارهای خیلی کمتر شناخته شده را امتحان کنم و ناگهان به جواهری کشف نشده دست پیدا کنم. در اکثر موارد نیز این جواهرات از میان بازی‌های قدیمی‌‌ای هستند که مدت‌هاست گوشه‌ای از نگاهم را به خود اختصاص داده‌اند. اما در موارد به شدت خاص و کمیاب، پیدا کردن یکی از آن‌‌‌ها قبل از این که بتواند بعد از عرضه‌اش ارزش خود را نشان دهد یک لذت خاص خودش را دارد. با گیمین‌گرویتی همراه باشید تا ببینیم چطور Get-A-Grip Chip به چنین غافل‌گیری کوچک اما شیرینی برای ما تبدیل شده است.

ایده Get-A-Grip Chip بسیار ساده است. شما یک ربات سرهم بندی در یک ابرکارخانه عظیم ربات‌سازی هستید. براثر یک اتفاق ناگوار یکی از ربات‌های ارشد بخش بسته‌بندی از کنترل خارج شده (چقدر ربات داریم!) و شروع به تخریب کارخانه می‌کند. حالا وظیفه شماست تا با نجات دادن روبات کوچولوهای بسته‌بندی نشده و جلوگیری از خرابی هر چه بیشتر ربات طغیان‌گر، به این آشوب پایان دهید. داستان واقعا ساده است ولی صحنه کاملی برای یک پلتفرمر دو بعدی ترسیم می‌کند.
گیم‌پلی بازی نیز از همین قاعده تبعیت می‌کند. شخصیت اصلی بازی یک ربات کوچولو است که روی یک غلطک ریلی حرکت می‌کند. به همین دلیل‌‌‌ نمی‌توانید انتظار داشته باشید که او بتواند بپرد، حتی خیلی کوتاه. در عوض مهارت‌های سرهم بندی این ربات کوچولو است که به کمک او می‌آید. از آن جا که او یک گیره آهنربایی عظیم برای گرفتن پیچ‌‌‌ها و سر اجسام دارد بلافاصله راه خود را برای عبور از موانع با قلاب کردن به گیره‌های هم‌اندازه پیدا می‌کنید.

به نوعی ایده اصلی گیم‌پلی Get-A-Grip Chip این است که به جای پرش برای جابه‌جایی بین سکوها، با قلاب گرفتن و تاب خوردن این کار را انجام دهید. نکته شگفت‌انگیز این جاست که بازی علی رغم عوض کردن یکی از پایه‌های اساسی ژانر پلتفرمر، چقدر در این کار موفق و ثابت قدم است. بهترین راه برای متوجه شدن چگونگی طراحی مراحل بازی، مقایسه آن با سری Rayman است. مشابه آن بازی هدف شما رسیدن از ابتدا به انتهای هر مرحله است. اما در حقیقت هدف واقعی شما نجات هدف‌های کوچک‌‌‌‌تر در هر مرحله است. در ریمن، این هدف‌ها، پری‌های کوچکی بودند که در قفس گیر افتاده بودند و در Get-A-Grip Chip این هدف‌ها، ربات‌های کوچکی‌اند که در بسته‌هایشان گیر کرده‌اند. شباهت‌‌‌ها همین جا تمام‌‌‌ نمی‌شود؛ کمتر از نیمی از این ربات کوچولو‌‌‌ها در هر مرحله از Get a Grip-Chip اصولا جلوی چشم شما قرار دارند و از آن جا که بیشتر آن‌‌‌ها گوشه و کنار مراحل مخفی هستند بازی به شدت شما را به گشت و گذار در مراحل تشویق می‌کند، حتی شیوه پنهان کردن بسیاری از این ربات‌‌‌ها از روش‌هایی که ریمن برای مخفی کردن قفس‌هایش استفاده می‌کرد تبعیت می‌کنند. موارد مخفی هر چند زیاد هستند ولی با کمی دقت می‌توانید آن‌‌‌ها را پیدا کنید. به علاوه این موضوع که بعد از پیدا کردن هر بسته، اصولا یک چالش دیگر برای عبور دارید تا بتوانید ربات درون آن بسته را آزاد کنید. به ندرت می‌شود که بسته‌‌ای به طور غیر منطقی‌‌ای مخفی شده باشد که هیچ رقمه نتوان آن را پیدا کرد.

شباهت‌‌‌ها بین ریمن و Get-A-Grip Chip باز به این جا ختم‌‌‌ نمی‌شود. ساختار باز شدن مراحل، تمرکز زیاد روی مراحل تعقیب و گریز و حتی طبع طنز بازی نیز شباهت‌های کم‌رنگی به آن بازی دارد. هر چند به شدت جای خالی تنوع باس فایت‌های ریمن در Get-A-Grip Chip حس می‌شود. منتهی همه‌ی این شباهت‌‌‌ها با در نظر گرفتن همه چیزهای زیر و درشت، فقط به طراحی مراحل بازی ختم می‌شوند. شاید بتوان گفت که بازی در این زمینه از ریمن بیش از حد الهام گرفته، ولی همان گونه که گفتم هسته اصلی گیم‌پلی چنان متفاوت است که به محض گرفتن کنترلر در دستتان می‌توانید این موضوع که این بازی تنها یک کپی ایندی از ریمن نیست را با تمام وجودتان حس کنید.
کنترل بازی به شدت ساده و روان است. روی زمین شما با جوی استیک چپ کنترلر می‌توانید به دو جهت اصلی حرکت کنید و هیچ قابلیت پرشی ندارید. در عوض با جوی استیک راست می‌توانید جهتی که قلاب تان را می‌خواهید پرتاب کنید، تعیین کنید. اگه جهتی را مشخص نکنید قلاب تان به سمت بالای سرتان پرتاب می‌شود که کار را برای شما ساده‌‌‌‌تر می‌کند. بعد از گرفتن هر قلاب این بار جوی استیک چپ جهت پرتاب شدن شما از قلاب را تعیین می‌کند. درک سیستم قلاب و گیره بازی و کنترلر آن به شدت ساده هستند، منتها برای ماهر شدن در آن باید تبحر زیادی در زمینه کنترل دو جوی استیک و هدف گیری سریع پیدا کنید. این موضوع در ترکیب با تنوع به شدت بالای موانعی که در هر مرحله روبرو می‌شود و سیستم لیدربرد ساده ولی تاثیرگذار بازی، به طور کلی گیم‌پلی بازی را ساده ولی به شدت لذت‌بخش می‌کنند.

موسیقی و ظاهر بصری بازی آن چنان چیز زیادی برای نقد و بررسی ندارند. به وضوح بازی از یک سبک مینیمالیستیک و ساده‌پردازانه برای توسعه ظاهر بصری‌اش استفاده کرده که با توجه به طول نه چندان طولانی بازی و مراحلش، به ندرت خسته‌کننده می‌شوند و در اکثر مواقع کار خود را به خوبی انجام می‌دهند. به صورت کلی بازی تجربه کوتاه منتها به شدت لذت‌بخشی است که بخش عمده آن به گردن هسته گیم‌پلی ساده اما خاص و شیوه طراحی مراحلی است که از یکی از بهترین نمونه‌های این سبک الهام گرفته. Get-A-Grip Chip شاید به اندازه عناوین مستقل تکان‌دهنده‌‌ای مثل Celeste و Fez حرف چندانی در سبک پلتفرمر دو بعدی نداشته باشد، اما در هر صورت به عنوان یک عنوان زیر رادار که ایده کوچک خود را دارد، اجرای به شدت موافق و قابل احترامی را داراست.

بازبینی تصویری