این نقد بر اساس نسخه‌ی ارسالی سازندگان برای وبسایت گیمین‌گرویتی نوشته شده است

با جرقه‌ی احیاکننده‌ی DOOM 2016 و پس از آن شعله‌ور شدن آتش جهنمی که Doom Slayer در Eternal به پا کرد، می‌دانستیم که دنیای گسترش‌یافته و داستان چند وجهی و جذاب پیرامون زمین، بهشت، جهنم و خالقان آن، به این سادگی‌ها به پایان نمی‌رسد. Doom Slayer صرفا یک قهرمان در یک سناریوی کلیشه‌ای نیست و این قصه‌ای نیست که به راحتی بتوان آن را پشت گیم‌پلی پرتنش این سری پنهان کرد و نادیده گرفت.

پس از رخدادهای حماسی کمپین Doom Eternal که جسدهای متلاشی‌‌شده‌ی بسیاری از آن به جای مانده است، وضعیت قلمروهای مختلف در خطر است و جهنمیان از آشوب به پا شده استفاده کرده‌اند تا به قلمرو Urdak نفوذ کرده و از طریق آن قلمروهای دیگر را تهدید کنند. این بار Doom Slayer به دنبال راه‌حلی موقت نیست و با رویارویی با شخصیت‌های مرموزی مانند Seraphim، به دنبال پایان دادن به ناامنی‌ها، یک بار برای همیشه است.

همانند کمپین نسخه اصلی، The Ancient Gods نیز از روایتی دو لایه بهره‌مند است. روایتی همه‌پسند از جنس کات‌سین و دیالوگ‌های یک طرفه در حین گیم‌پلی و روایتی طرفدارپسند که از طریق متون Codex پنهان شده در بازی، ارائه می‌شود. از این طریق id Software با یک تیر دو نشان می‌زند؛ برای مخاطبانی که می‌خواهند بدون معطلی و با یک توضیح اجمالی به سراغ تکه تکه کردن شیاطین بروند، کات‌سین‌هایی مختصر فراهم کرده است و برای طرفداران دوآتیشه‌ای که از نسخه ۲۰۱۶ اتفاقات پشت‌صحنه‌ی دنیای DOOM را دنبال می‌کنند، توضیحاتی پرمحتوا و شگفت‌انگیز برای پاسخ دادن به سوالات فراوان و تایید و رد کردن تئوری‌های مختلف ارائه کرده است. بنابراین در این DLC ابدا شاهد کمرنگ شدن داستان نیستیم و برخلاف چیزی که انتظار می‌رود، جاه‌طلبی در پیشبرد داستان DOOM Slayer، ارزش این محتوای ۵ تا ۱۰ ساعته را بیشتر کرده است.

از آنجایی که The Ancient Gods پس از اتفاقات Doom Eternal رخ می‌دهد‌، Slayer در قدرتمندترین وضعیت جسمانی قرار داشته، دارای تمام ابزار و ارتقاهای به دست آمده در کمپین نسخه اصلی است و با سلاح و مهمات کامل نبرد خود را آغاز می‌کند. بنابراین می‌توان انتظار داشت که دشمنان نیز سرسخت‌تر بوده و چالش‌های بزرگی روبه‌روی‌مان قرار بگیرد. در همین راستا شاهد اضافه شدن قابلیت کلیدی تسخیر شدن هستیم که توسط شیطانی به نام Spirit انجام می‌گیرد و دشمنانی که توسط روح آبی رنگ او تسخیر می‌شوند، بسیار قدرتمندتر از حالت عادی خواهند بود. بدین ترتیب، شاهد اضافه شدن یک مکانیک ساده اما موثر هستیم که پویایی مبارزات را به سطح جدیدی می‌رساند و در میان هیاهوی درگیری با ده‌ها شیطان، باید در فرصتی مناسب و قبل از تسخیر شدن دشمنان بیشتر، Spirit را با اسلحه Plasma Rifle از بین ببریم.

از دشمنان تازه وارد دیگر باید به Blood Mayker‌ها نیز اشاره کنیم که در میان تمام مهارت‌هایی که برای نابودی دشمنان به کار می‌برید، از شما دقت و هدف‌گیری دقیق را طلب می‌کنند. دشمنانی که تنها وقتی ضربات سهمگین خود را از راه دور به شما وارد می‌کنند، آسیب‌پذیر هستند و در بقیه مواقع غیرقابل نفوذ بوده و چالش جدیدی را به کشمکش‌های میدان مبارزه اضافه می‌کنند. از طرفی دیگر بد نیست به Turretهای تازه‌وارد نیز اشاره کنیم چون تنها حریفی هستند که در مکانی ثابت قرار گرفته‌اند و از آنجایی که به راحتی از راه دور قابل شکست دادن هستند، تاثیری قابل توجهی بر روی مبارزات ندارند.

مبارزه با دو Marauder به صورت همزمان، مواجهه با شیاطین قدرتمند بازی مانند Doom Hunter و Tyrantها به طور پرتعداد به علاوه دشمن‌های جدیدی که در بالا به آن اشاره کردیم، همگی از چالش‌های دوست‌داشتنی و حماسی The Ancient Gods هستند که حتی بیشتر از کمپین نسخه اصلی باعث ترشح آدرنالین و دوپامین در مغز می‌شوند! اما یکی از مهمترین عناصری که شاهد افت آن در این محتوای اضافه هستیم، طراحی مراحل است که بعضا باعث آزاردهنده شدن این چالش‌ها می‌شوند.

سری DOOM با دالان‌های تو در تو و راهروهای تنگ و تاریک بیگانه نیست اما فرمولی که از DOOM Eternal می‌شناسیم، همیشه در مناطق وسیع که انعطاف و مانور دادن‌های آزادانه در آن آسان است، اوج درخشش را از خود نشان داده است. متاسفانه The Ancient Gods با اضافه کردن موانع بسیار در مناطق وسیع و همینطور تاکید بر روی مناطق محدود شده‌ای که دید کافی بر روی دشمنان وجود ندارد، مقداری زیاده‌روی از خود نشان داده است. بنابراین در برخی مناطق شاهد قدمی رو به عقب هستیم که اثری از آن هوشمندی طراحی مراحل DOOM Eternal در آن دیده نمی‌شود.

با این حال خبر خوب این است که معماها و چالش‌های پلتفرمینگ در عین حال که پیشرفت کرده و پیچیده‌تر شده‌اند، سرگرم‌کننده بودن خود را از دست نداده‌اند و حتی شاهد ایده‌های جدیدی هستیم که در The Ancient Gods پیاده‌سازی شده و موفقیت‌آمیز بوده‌اند. ترکیب شدن این موارد با طراحی هنری خیره‌کننده و چشم‌انداز‌هایی جذاب با مقیاسی عظیم، قدم گذاشتن دوباره در دنیای بازی را به تجربه‌ای بسیار لذت بخش تبدیل کرده است و بدین ترتیب id Software دوباره ثابت کرده است که لذت بردن از DOOM صرفا به مبارزات پرتعداد خلاصه نمی‌شود.

به طور کلی با اینکه The Ancient Gods بر پایه‌ی فرمول DOOM Eternal توسعه داده شده است، اما به لطف دشمنان جدید که پویایی مبارزات را دچار تغییر کرده‌اند و همینطور چالش‌ها و ایده‌های تازه که در این محتوای اضافه پیاده‌سازی شده‌اند، تجربه‌ای باارزش برای افرادی که از کمپین نسخه اصلی لذت برده‌اند، محسوب می‌شود. البته با اضافه شدن چالش و دشمنان جدید، جای خالی وجود اسلحه‌ای تازه در The Ancient Gods حس می‌شود و باید امیدوار باشیم که در The Ancient Gods Part II ابزاری جدید برای سلاخی شیاطین در اختیارمان قرار بگیرد.

در نهایت یکی از مواردی که طرفداران را نسبت به این محتوای اضافه نگران کرده بود، عدم حضور موسیقیدان مشهور این سری یعنی Mick Gordon برای رهبری تیم موسیقی و افتِ احتمالیِ یکی از برجسته‌ترین نقاط قوت این سری بود. اما خوشبختانه استدیوی id Software به اهمیت موسیقی در حفظ ریتم مبارزات و به اوج رساندن لذت مبارزه با شیاطین واقف بوده است. Andrew Hulshult که سابقه‌ای دیرینه در بازسازی موسیقی خاطره‌انگیز نسخه‌های کلاسیک سری DOOM را در کارنامه‌ی خود دارد و همینطور کار او را در عناوین مستقل و الهام‌گرفته از سری DOOM مانند Dusk و Amid Evil شنیده‌ایم، تا حدود زیادی توانسته است جای خالی Mick Gordon را پر کند و با سبک خاصش، اثر منحصربفرد خود را بر روی این سری به جای بگذارد.

بازبینی تصویری

تکمیل کردن مراحل مخفی، پاداش‌های قابل توجهی به همراه دارد.

پیشرفت پلتفرمینگ و پیاده‌سازی‌ ایده‌های جدید یکی از نقاط قوت The Ancient Gods محسوب می‌شود.

خواندن Codex به طور اختصاصی برای طرفداران Lore دنیای DOOM به شدت پیشنهاد می‌شود.

مبارزات بیشتر از همیشه پرتعداد، خونین و هیجان‌انگیز است و تخریب‌پذیری دلپذیر دشمنان بیشتر به چشم می‌آید.

کیفیت بصری فوق‌العاده با وجود ۶۰ فریم بودن بر روی کنسول‌های پایه نسل هشتم، هنوز هم قدرت موتور id Tech 7 را به رخ می‌کشد.