GaminGravity

اسکار آیزاک اکنون نقش یکی از قهرمانان مارول را ایفا می کند: Moon Knightبه گزارش گیمین‌گرویتی، در روز بزرگداشت دیزنی پلاس، این شبکه تعدادی از برنامه های تلویزیونی آینده دنیای MCU خود را به نمایش می گذارد از جمله Moon Knight که اسکار ایزاک در آن نقش اصلی را برعهده دارد. این پروژه ممکن است از عجیب ترین و پر ریسک ترین سرمایه گذاری های مارول تا به امروز باشد!در تیزر کوتاهی که در حال حاضر فقط از پلتفرم دیزنی پلاس پخش می شود، مارک اسپکتور (اسکار آیزاک) در تشخیص تفاوت بین زندگی بیداری و رویاهایش مشکل دارد و هر دو جنبه شخصیت او، نسبتاً خشن به نظر می‌رسند. اسپکتور که به نظر می‌رسد با دو صدای متفاوت صحبت می‌کند و تسخیر شده هم به نظر می‌رسد، انعکاس خود را در آینه ای که مستقل از او حرکت می‌کند، می‌بیند و بعد از درگیری که به نظر می‌رسد نمی داند چرا در آن درگیر بوده، گیج شده است.مارک اسپکتور/مون نایت که توسط داگ مونچ و دان پرلین خلق شده است، یک کهنه سرباز مبتلا به اختلال هویت است که پس از یک تجربه نزدیک به مرگ تبدیل به آواتار یک خدای مصری باستانی می شود. او به نوعی شبیه بتمن است اما به دلیل شرایط و روابط فراطبیعی اش، سلامت روان اسپکتور به اندازه زیادی نیروی محرکه او در داستان هایش است. Moon Knight در سال 2022 از دیزنی پلاس پخش خواهد شد.

مارول اولین نگاه به ظاهر و جزئیات کرکتر She-Hulk با بازی تاتیانا ماسلانی را نشان می‌دهد. او سبز است، او یک وکیل است و در نهایت، مجرد نیز است!به گزارش گیمین‌گرویتی، به عنوان بخشی از رویداد گذشته دیزنی پلاس، استودیو مارول اولین نگاهی به سه برنامه آینده دنیای MCU نشان داد که در سال 2022 در شبکه استریم  دیزنی پخش خواهند شد. عناوینی از جمله She-Hulk با بازی تاتیانا ماسلانی با عنوان کمیک بوکی یتیم سیاه (Black Orphan) در نقش زن سبز غول پیکر یعنی هالک مونث ایفای نقش می کند. سریال She-Hulk به طور انحصاری از دیزنی پلاس پخش خواهد شد.در مورد داستان باید گفت که البته، جن والترز در زندگی روزمره خود یک وکیل عادی بوده تا زمانی که انتقال خون از پسر عمویش بروس بنر  که در فیلم با بازی مارک روفالو ظاهر می‌شود و نسخه‌ای از قدرت گامای خود را به او اعطا کرد و اکنون او می‌تواند به یک فرد غول پیکر تبدیل شود! اما همچنان باهوش، غول پیکر، و ویژگی های نسخه همیشگی Hulk را ارائه خواهد کرد. از تصاویر جدید مشخص نیست که داستان منشأ شکل گیری این نسخه هالک در مجموعه تلویزیونی جدید چگونه پیش خواهد رفت، اما تیزر تصویری کوتاه از لباس او را ارائه می‌کند، که به وضوح از شلوار سفید و بنفش کلاسیک او الهام گرفته شده است.مارول هنوز هیچ تاریخی برای انتشار سریال She-Hulk Disney Plus ارائه نداده است و آن را صرفاً به عنوان یک سریال اصلی که به زودی پخش می شود توصیف کرده است، اما انتظار می رود این سریال در سال 2022 نمایش داده شود. 

ماه گذشته، اولین نگاه را به ریبوت لایو اکشن Resident Evil: Welcome to Raccoon City داشتیم، و در حالی که تریلر به قسمت های زیادی از بازی اشاره می‌کرد، شاید کمتر از حد انتظار، هیولاها و زامبی‌ها را نشان داد. تریلر جدید این فیلم با تمرکز ویژه‌ای بر روی لیزا ترور، قربانی آزمایشی که در بازسازی Resident Evil در سال 2002 حضور داشت، منتشر شده است. به گزارش گیمین‌گرویتی، Resident Evil: Welcome to Raccoon City با بازی کایا اسکودلاریو در نقش کلر ردفیلد، هانا جان کامن در نقش جیل ولنتاین، رابی آمل در نقش کریس ردفیلد، تام هاپر در نقش آلبرت وسکر و آوان جوگیا در نقش لئون اس کندی و دانال لوگ و نیل مک‌دوناف در فیلم نقش های اضافی خواهند داشت. این فیلم در تاریخ 24 نوامبر ( 3 آذر ) اکران می شود.تریلر را در زیر مشاهده می‌کنید:

با تریلر جدید انیمیشن Lightyaer، انفجارهای سال نوری را تجربه کنید و تا بی نهایت و فراتر از آن پیش بروید!به گزارش گیمین‌گرویتی، پیکسار اولین تیزر تریلر اسپین آف سری Toy Story خود با نام Lightyear را منتشر کرد. در این فیلم، داستان تکاور فضایی مورد علاقه همه طرفداران روایت می شود البته با اندکی تغییر. این همان Buzz Lightyear نیست که تیم آلن در چهار فیلم اصلی داستان اسباب‌بازی زنده کرد. در عوض، انیمیشن Lightyear داستان منشأ Buzz واقعی را بیان می کند. همانطور که در شخصیت درون جهان که اکشن فیگور مبتنی بر آن ساخته شده است. از آنجایی که این یک Buzz متفاوت است، او توسط یک بازیگر جدید صداپیشگی می شود: کریس ایوانز، خود کاپیتان آمریکا!این تریلر زیبا لحن جدی تری نسبت به عناوین قبلی برای باز ایجاد می‌کند، اما هنوز هم لحظات دلنشین زیادی را در خود جای می دهد. پیکسار اساسا در حال ساخت حماسه علمی تخیلی خود با استفاده از یکی از محبوب ترین شخصیت های خود است. Lightyear تابستان سال آینده (تابستان 2022) در سینماها اکران خواهد شد.شما می توانید تریلر این انیمیشن مورد انتظار را در پایین مشاهده کنید: 

شرکت Saber Interactive اعلام کرده است که یک بازی ماجراجویی ترسناک تک‌نفره و داستان‌محور براساس فیلم A Quite Place توسط استودیو‌های iLLOGIKA و EP1T0ME در حال توسعه است. تیم iLLOGIKA شامل سازندگانی است که برروی فرنچایزهای Rainbow Six و Far Cry کار کرده اند و در خلق بازی‌هایی از جمله Hyper Scape و Cuphead کمک کرده‌اند.به گزارش گیمبن‌گرویتی، هنوز جزئیات زیادی از A Quiet Place فاش نشده است و معلوم نیست برای کدام پلتفرم ها در دسترس خواهد بود. با این حال، طبق یک بیانیه مطبوعاتی، این بازی یک داستان اوریجینال را با گیم‌پلی پایبند به احساسات و درام جذابی را که سری فیلم به آن معروف است، به تصویر می‌کشد. شرکت سیبر قصد دارد تا پایان سال اطلاعات بیشتری در مورد این بازی منتشر کند.

به گزارش گیمین‌گرویتی و بر اساس جدیدترین تریلر منتشر شده از انیمیشن سریالی دنیای Shenmue، این تریلر نه تنها تعدادی از تصاویر و قسمت‌های این انیمیشن را نشان داد، بلکه اعلام کرد که Shenmue the Animation قرار است در سال 2022 به شبکه Adult Swim ( شبکه پخش کننده Rick And Morty) و Crunchyroll بیاید. قابل ذکر است که انیمه Shenmue در سپتامبر 2020 معرفی شد و اکنون اولین تریلر خود را دریافت کرده است.اولین نگاه به این مجموعه دارای روایت مختصر و بسیار کوتاهی از شخصیت های اصلی سریال شامل ریو هازوکی است که افراد زیادی را با مشت و لگد‌ های خود مهمان می‌کند!Yu Suzuki، خالق سریال و تهیه کننده اجرایی آن است و Chikara Sakurai  که برای انیمه One Punch Man به شهرت رسیده، کارگردانی انیمه را بر عهده دارد. در خلاصه داستان آمده که ریو وقتی از ژاپن به هنگ کنگ می رود تا انتقام پدر خود را بگیرد،13 قسمت را دنبال می کند. بسیاری از صداپیشه های بازی ها باز خواهند گشت ، اما در آن صداهای جدیدی نیز وجود دارد. در ادامه می‌توانید شاهد تریلر این عنوان باشید.

 صدای متال؛ فیلمی شنیدنی  - «صدای متال» (Sound of Metal)، داستان جوان مصیبت‌زده‌ای است به نام «روبِن» (Ruben)؛  مصیبت‌زده از آن جهت که توانایی چیزی را از دست می‌دهد که با آن، عمری زندگی و امرار معاش می‌کرد؛ حسّ شنوایی. در ادامه با گیمین‌گرویتی همراه باشید! روبن که یک نوازنده درامز (Drums) در یک گروه موسیقی راک‌‌ اند رول (Rock and roll) هست و به همراه نامزد خود _که از قضا او هم خواننده‌ی گروه است_ سراسر کشور کنسرت راک‌ برپا می‌کند و با یک وَن VR که تمام دار و ندار زندگیشان در آن است، کل کشورشان (امریکا) را به گشت‌وگذار می‌پردازد و خلاصه که زندگی این زوج این چنین می‌گذرد.  صبح یک روزی اما به ناگاه متوجه می‌شود که قدرت شنوایی‌اش ذره به ذره رو به کاهش است و دیری نمی‌پاید که دیگر چیزی نمی‌شنود و کر می‌شود. البته این واقعه‌ی ناگهانی چندان هم غیرقابل پیش‌بینی نبود، چرا که هرکسی هم اگر مثل روبن در معرض چنین صداهای بلند و سرسام‌آوری قرار می‌گرفت، زودتر یا دیرتر به ناشنوایی یا کم‌شنوایی مبتلا می‌شد؛ گرچه دکترها تشخیص می‌دهند که ناشنوایی او ناشی از یک بیماری خودایمنی نادر است.  دنیا برای این نوازنده اساساً متوقف می‌شود؛ دیگر نمی‌تواند زندگی کند و همه چیز برایش به اتمام رسیده است، انگار که مرده است! اما به واسطه‌ی همین مصیبت با دنیای جدیدی آشنا می‌شود؛ جامعه‌ی ناشنوایان. جامعه‌ای که با اینکه همگی از نعمت شنوایی محروم شده اند، اما خود را نباخته اند و حال روبن در آنجا می‌کوشد که با همکاری با سایرین، با این موضوع کنار بیاید و زندگی را دوباره و از نگاه آنها دنبال کند.  فیلم دو نقطه نظر POV (Point of View) دارد: اوّلی آن نقطه نظری است که روبن کم‌شنوا نسبت به محیط خود دارد و صدا را واضح نمی‌شنود و دیگری، زاویه‌‌ی دید سوم شخص یا همان دانای کل است از بیرون و چیره بر تمامیت فضا، روایتگر فیلم است. نقطه نظر روبن نقش مهمی در پیش‌برد داستان دارد، زیرا که نقطه نظر او در فیلم، ما را با مشکلی که او با آن روبروست، نزدیک‌تر، ملموس‌تر و جدی‌تر همراه و هم‌حس می‌کند و انگار که ما هم همراه او در فیلم، حس شنوایی خودمان را از دست می‌دهیم. روبن گرچه کم‌کم با افراد آن جامعه صمیمی می‌شود، با کودکان ناشنوای آنجا هم‌بازی می‌شود و به آنها نحوه درام زدن را یاد می‌دهد، ولی خود را متعلّق به آن مکان نمی‌بیند. چون همچنان این واقعه برایش غیرقابل تحمل است و امان و قرارش را از او بریده است و این همراهی و همدلی با جامعه‌ی ناشنوایان برای او صرفاً تسلی خاطر و مرهمی موقتی است.  برای همین همه‌ی دارایی‌اش، ماشین وَن، طبل و سنج و تمام تجهیزات موسیقی‌اش را می‌فروشد که تا پول عمل جراحی ایمپلنت (implant) گوش مصنوعی را به دست آورد که دکترها به او گفته بودند تا حد معقولی شنوایی‌اش را به او باز می‌گرداند.امّا مسئله‌ای که قرار بود روبن در آنجا با آن کنار بیاید، مسئله‌ی ناشنوایی و یادگیری زبان اشاره نبود؛ مسئله‌ی آرامش و کنار آمدن با این بی‌قراری‌ای بود که او بدین خاطر با آن دست و پنجه نرم می‌کرد. همان‌طور که «جُو» (Joe) مدیر آن انجمن، به او گفته بود، آنها بر این باور بودند که ناشنوایی به منزله‌ی معلولیت نیست و چیزی نیست که بخواهند درستش کنند و یا از آن بگریزند. روبن بی‌قرار شده بود، طبیعی هم بود؛ هرکس دیگری هم اگر جای او می‌بود زندگی‌اش مختل می‌شد. آن هم از دست دادن حسّ شنوایی که برای یک موزیسین جوان، حکم مرگ و زندگی را دارد. او در انجمن هرکاری هم که می‌کرد، گرچه به ظاهر به میل خودش بود و حتیٰ شاید از آن لذتی هم می‌برد، امّا تمام فکر و ذکرش پیش نامزدش، «لو» (Lou) و بازگشت به دوران خوش درام‌‌زدن و کنسرت گذاشتن با او بود. او نمی‌توانست این مشکل را که مسبب انزوای خُردکننده‌ای برایش شده بود، تحمّل کند و گذشته از این هم نمی‌توانست با ریتم متفاوت و کند زندگی ناشنوایان خود را وفق بدهد.  فیلمساز موفق فیلم، «داریوس ماردر» (Darius Marder) با زیرنویس نکردن زبان اشاره ناشنوایان در فیلم و با کلوزآپ‌های فراوان بر روبن، این دور بودن و جداافتادگی او از جامعه‌ی ناشنوایان را به خوبی نشان می‌دهد و بهتر به ما می‌فهماند که او جزوی از آنان نیست، گرچه خوشحال و خندان و شانه‌به‌شانه‌ی آنها دور یک میز شام بخورد.در واقع نکته‌ی اصلی‌ای که روبن و همچنین ما (به عنوان مخاطب) باید بفهمیم آن است که این ناشنوایی شروع یک سفر جدیدی برای این نوازنده است؛ سفری البته کاملاً متفاوت از سفرهای قبلی‌، که در آن باید با پستی و بلندی‌های آن کنار بیاید و صدالبته که هر مرحله از این سفر، زیبا و وحشتناک و البته بسیار واقعی به نظر می‌رسد. در انتهای این سفر هم ما یک روبن متفاوتی خواهیم داشت! در حقیقت با سپری شدن این راه طولانی، شخصیت اصلی ما هم رشد می‌کند، از فریادها و نجواهای دردناکش می‌گذرد و در نهایت از او یک شخصیت پخته و همچنان فولاد آب دیده‌ای می‌سازد که دیگر درد فقدان ناشنوایی بر او کارگر نیست... .  شاید بتوان گفت که مهمترین عنصر این فیلم همین باشد؛ اینکه این فیلم نه که دیدنی بلکه اساساً شنیدنی است! سفر روبن نه تنها از طریق تصاویر و نماها (که البته آنها هم به اندازه و زیبا اند) بلکه از طریق صدا و سکوت خیره‌کننده‌‌ی آن به زیبایی هر چه تمام به بیننده یا بهتر بگویم، شنونده (!) منتقل می‌شود. بازی «ریز احمد» (Riz Ahmed) در نقش روبن هم فوق‌العاده و تحسین برانگیز است و کاملاً همان حس بی‌تابی و عجز یک آدم ناشنواشده را به مخاطب خود القا می‌کند. بازی او به‌هیچ‌وجه تصنّعی و سانتی‌مانتالی نیست، این را کاملاً می‌شود از چهره و چشم‌های بهت‌زده‌ی او دید؛ چشمانش گرچه خاموش و مُرده به نظر می‌آید و گهگاهی هم پر از غم و اندوه است، اما به‌مانند آتشفشانی، هر لحظه ممکن است غلیان کند و خشم و بی‌تابی درونش را منفجر کند. او از مخاطبش تقاضای هم‌دردی و ترحّم ندارد و به همین سادگی‌ها هم دست از تلاش برنمی‌دارد، چرا که او به هر نحوی زندگی‌اش را می‌خواهد و ناشنوایی برای او عملاً بی‌معناست. احمد به قدری خوب بازی می‌کند که بازی بازیگر مکمّل او، «الیویا کوک» (Olivia Cooke) حاشیه‌ای و کم‌رنگ می‌شود و نگاه ترحّم‌آمیزش هم تک‌بعدی و شعارزده.  این بی‌قراری حتیٰ در نامزد او هم جور دیگری نمایان بود؛ چرا که لو هم قبل آنکه با روبن آشنا شود و زندگی کولی‌واری داشته باشد، به واسطه‌ی طلاق عاطفی مادرش، از پدرش دور شده بود و حالا که به خاطر کمک کردن به روبن، موقتاً او را ترک کرده بود، به خانه‌ی پدری‌اش بازگشته بود و حسّ ازدست‌داده‌‌ و فراموش شده‌اش را هم او و هم پدرش بازیافته بودند؛ گویی ناشنوایی روبن برعکس برای لو، غنیمت و موهبت باارزشی شده بود!  اما مسئله‌ی «کنار آمدن» همچنان برای روبن حل نشده بود؛ چرا که نه ایمپلنت می‌توانست جای خالی شنوایی‌اش را پُر کند و نه می‌توانست دیگر جایی در زندگی موسیقایی قبلی خود و لو داشته باشد. زندگی او به کلّی تغییر کرده بود و او، خواه ناخواه، می‌بایستی با آن سازگار می‌شد. در سکانس پایانی فیلم _که به نظرم بهترین سکانس آن است_ روبن سرآخر درک می‌کند که چاره‌ای جز «کنار آمدن» ندارد. ایمپلنت را برمی‌دارد و در سکوت مطلق، اطراف خود را نظاره می‌کند و سکوت «می‌شنود». او بالأخره قرار خود را می‌یابد و می‌کوشد که نگاه روشن‌بینانه‌ای هرچند بالاجبار به زندگی خود داشته باشد. نکته‌ای که کارگردان با بازگذاشتن انتهای فیلم از مای مخاطب هم انتظار دارد همین است: کنار آمدن با مشکلات و مصائب ناخواسته‌ای که به طور غیرقابل کنترلی همه‌چیزمان را دگرگون می‌کند. به‌مانند این جمله‌ی معروف پاسکال که ”تمام رنج‌های بشریت از این‌جا ناشی می‌شود که قادر نیست در اتاقی آرام به تنهایی بنشیند!“   

خوک ۲۰۲۱ | سفر به درون آدمی: - از زمانی که فیلم «اولین گاو» کلی رایکارد (Kelly Reichardt) و «آوای وحش» هریسون فورد (Harrison Ford) و یا حتیٰ «توگو»ی ویلم دفو (Willem Dafoe)، سر زبانها افتادند، فیلم‌هایی از این دست داشتند کم‌کم با اقبال کارگردان‌ها روبرو می‌شدند؛ فیلم‌هایی با محوریت یک شخصیت حیوان دوست‌داشتنی و صدالبته با قهرمان‌هایی بی‌باک، مصمم و کاریزماتیک که برای پیشبرد داستان، شایستگی‌های خودشان را به زیبایی به نمایش می‌گذاشتند. درادامه با بررسی فیلم Pig 2021 با گیمین‌گرویتی همراه باشید.  فیلم «خوک» با اینکه از اسمش کاملاً پیداست که باز شاهد چنین رویه‌ی مشابهی خواهیم بود _و از قضا تا یک ربع اول فیلم، فضای بکر و دیدنی جنگل و کوهستان و سکوت و سکون آرامش‌بخش آن، تأییدکننده‌ی پیش‌بینی ماست_ اما رسالتی که نیکولاس کیج (Nicolas Cage) قرار است در این فیلم  داشته باشد، به کل متفاوت‌تر، مهم‌تر و درونی‌تر از موارد قبلی است و حتیٰ قرار است با اندکی چاشنی دلهره و هیجان، تصورات قبلی ما را به چالش بکشاند!  این فیلم که اولین تجربه‌ی مایکل سارونسکی جوان (Michael Sarnoski) در مقام یک کارگردان است، می‌کوشد با یک داستان ساده اما عمیق و پرعبرت، نام و نشانی فراموش شده‌ی کیج را دوباره احیا کند و البته که خود کیج هم در این فیلم با ارائه‌ی یک بازی کم‌نظیر و محترم او را یاری رسانیده است.  همانطور که متوجه شدید فیلم، داستان خوکِ شخصیت اصلی فیلم، راب (رابین فِلد) را روایت می‌کند که تنها دارایی و دُردانه‌ی او بعد از فوت همسرش است و با آن، تنها و به دور از هیاهوی شهر، در کلبه‌ای در دل جنگل‌های پُرتلند ایالت اورگُن آمریکا به زندگی ساده‌زیستانه و بی‌دغدغه روی آورده است. داستان تا اینجا با ارائه‌ی یک میزانسن ساده و بکر از طبیعت و با نماهای بدون دیالوگ و با لنز لانگ‌شات، کاملاً فضای کلاسیک و نئووسترنی را به خود می‌گیرد [چیزی شبیه فیلم «اولین گاو»]؛ خوک برای راب، که به نظر می‌آید آشپزی را به خوبی بلد است، قارچ گران‌بها و کم‌یاب ترافل (Truffle) پیدا می‌کند و راب هم با فروش قارچ‌ها به امیر (Alex Wolff)، جوان خوش‌پوش و پولدار داستان ما، به مایحتاج حداقلی خود و خوکش می‌رسد. تا اینکه گره‌افکنی داستان با دزدیده شدن شبانه‌ی خوک ترافل آغاز می‌شود. تنها مظنون فعلی، امیر خواهد بود اما راب چاره‌ای جز این ندارد که با کمک او خوک محبوبش را پیدا کند؛ پس همراه او راهی مسیر پرماجرایی می‌شود...  تا اینجا تمامی جزئیات داستان، واضح و مشخص است و به نظر می‌آید که کارگردان برای پیشبرد این روایت ساده‌‌ی خطی، نیازی ندارد که چندان خودش را به زحمت بیاندازد. اما اساس فیلم هم در همین نکته پنهان خواهد بود؛ خوک تنها هدف و به روایتی تنها معنای زندگی راب هست، تنها دلیلی که راب حاضر است برای بدست آوردنش بجنگد، حتیٰ حاضر است دست‌بسته در زیرزمینی مخفی _شبیه آنچه که در فیلم «باشگاه مشت‌زنی» دیده‌ایم_ ‌بی‌دلیل زیر باد مشت و کتک بیفتد تا بتواند به اندک امیدی برای پیدا کردن نشانی خوکش دست یابد. اما خود فیلم درباره‌ی خوک و اینکه چقدر این خوک عزیز و مهم است، نیست؛ فیلم، تجسم هویت از دست رفته‌ی خود راب هست.  او سرآشپز معروف شهر بوده و زمانی اکثر رستوران‌های پرتلند زیر دست او گردانده می‌شدند و به اعتبار همین جایگاه و مقام، خیلی‌ها از او حساب می‌بردند و برایش احترام ویژه‌ای قائل بودند. اما حالا دیگر خبری از آن راب سرآشپز معروف نیست و کمتر کسی او را می‌شناسد. او همه چیز خود را باخته است_که البته در فیلم ذکر نمی‌شود که چگونه و این یکی از ضعف‌های فیلم است؛ مهجور و حقیر مانده است و این درد عمیق را کاملاً می‌شود از چشمان ساکت، باوقار و پرمعنای او دید. او به بهانه‌ی پیدا کردن خوک، دنبال هدف مهم‌تری است. هدفی که فلسفه و هویت حقیقی زندگی‌اش را مشخص می‌کند و اینکه دیگر بعد از دوره‌ی بحران هویت بزرگسالی، باید برای چه چیزی یا چه کسی زندگی کرد و یافتن این پاسخ را راب در یافتن خوکش _این عجیب‌ترین جلوه‌ی عشق افلاطونی_ خلاصه می‌کند.  او مطلقاً اهمیتی به پیرامون دنیای خودش نمی‌دهد. اهمیت نمی‌دهد که آثار جراحت و رد خونی که از شب سرقت بر چهره‌اش مانده و خون دلمه بسته تا کِی قرار هست همانطور بماند؛ زمانی که امیر را می‌بیند که ماشین گران‌قیمت می‌راند و علاقه‌ی وافری به موسیقی کلاسیک دارد به سخره می‌گیرد و حتیٰ در سکانسی مهم‌تر، درس مهمی به دستیار سابقش، دِرِک (David Knell) می‌دهد که حالا برای خودش اسم و رسمی پیدا کرده و رستوران شیکی می‌گرداند: اینکه هیچ چیز واقعی نیست! نه منتقدین و نه مشتری‌ها که او با دغدغه و ظرافت فراوانی، دنبال خوشایند و مورد پسند کردن منوی غذایشان است. نه کسی سرآشپز را می‌شناسد و نه اهمیتی می‌دهد که او چه کسی است و چه دغدغه‌ای دارد. چون راب به این عقیده رسیده است که همه‌ی این‌ها دروغی بیش نیست.  راب حتیٰ احتیاجی به خوکش ندارد که بتواند ترافل پیدا کند، چرا که به کمک درختها خودش به تنهایی می‌تواند آنها را پیدا کند؛ در واقع خوک، دلیلی می‌شود که راب خودش را دوست داشته باشد و بتواند به زندگی هرچند بی‌هیجان خود ادامه بدهد و تسکینی برای غم بی‌کسی‌اش باشد. البته هم‌مسیر او، امیر، که او هم قصد دارد یک رستورانی را بگرداند و راه و روش خودش را مستقل از پدرش پی بگیرد، درس‌ و مشق فراوانی را از راب فرامی‌گیرد، حتیٰ بیشتر از پدر مغرور و خودخواهش؛ راب که زمانی سرآشپز و دوست پدر امیر بوده_که حالا از کله‌گنده‌های شهر هست_ بایستی بعد مدتها با او روبرو شود و این‌بار با یک پیشنهاد خاص، مانند روشی که در انیمیشن رتتویی دیده بودیم، او را متقاعد کند و از طرفی هم رابطه‌ی شکراب پدر و پسری را پینه بزند.  پایان این مسیر گرچه تلخ است و راب دیگر هیچ وقت خوکش را نخواهد دید ولی به ازای این تلخی، حقیقت بزرگی را هم او و هم مای مخاطب کسب می‌کنیم؛ اینکه حقیقتاً چه چیز باارزشی در این زندگی‌مان داریم که حاضریم برای رسیدنش، برای معنا دادن هدفمان از جان و دل مایه بگذاریم و تا سر حد مرگ برایش بجنگیم؟  فیلم «خوک» تا حدی از پس این رسالت برآمده، با اینکه ایراداتی دارد: سارونسکی با اینکه شخصیت درست و حسابی‌ای با بازی درجه یک نیکولاس کیج به ما تحویل می‌دهد اما از دراماتیزه کردن زندگی قبلی او صرف نظر کرده و ما اطلاعات بسیار کمی از گذشته‌ی راب داریم؛ اینکه چرا به زندگی خارج از شهر روی آورده است و چه بر سر خانواده‌اش آمده، که همین فقدان مهمی برای درک اوست و صرفاً به یک نوار ضبط صوت از همسر خندان راب که پیامی برای او ضبط کرده، نمی‌توان بسنده کرد. گرچه که در نهایت آنچه که الآن برای راب مهم است نه کنار آمدن با گذشته، که کنار آمدن با زندگی فعلی اوست و فیلم با پایان باز و بازگشت او به کلبه‌‌اش این‌بار بدون خوک، جواب آن را بدست خودش می‌دهد.سخن پایانی:  فیلم خوک از آن جهت که هدف مهمی را یدک می‌کشد و برای آن هدف، نقش مشخصی را با یک جهان‌بینی کوچک اما معقول برای نیکولاس کیج در نظر گرفته است، فیلم خوبی است و جایگاه انسانی و دغدغه‌مند راب در فیلم شایسته‌ی ستایش و تمجید است؛ اما شاید مهم‌ترین نقطه ضعف فیلم که از قضا به خاطر ویژگی جهان مینیمالیستی‌اش باشد، تعمیم و بسط ناقص شخصیت راب است که ما را از یک هم‌حسی جانانه با او یک گام عقبتر نگاه می‌دارد ولی این ایراد ابداً سبب نمی‌شود که این فیلم را دوست نداشته باشیم و از دغدغه‌مندی هستی‌گرایانه‌ی آن که در نوع خودش کم‌نظیر است، به فکر و اندیشه فرو نرویم.• نمره‌ی نهایی: 2.5/5 بازبینی تصاویر:*راب در کنار خوک خودش، از تنهایی و آسودگی لذت می‌برد.*قابی که تفاوت دو جایگاه و موضع راب و امیر را نشان می‌دهد؛ امیری که درگیر تجمّلات است و رابی که اهمیتی به چنین چیزها نمی‌دهد و تنها به دنبال خوکش است.*راب برای امیر، مربی و راهنمای خردمند و روشنگری است و او را استادانه در مسیرش یاری و هدایت می‌کند.* این قاب به تنهایی، دور بودن و غریبگی راب از جامعه‌ی مدرن را به تصویر می‌کشاند.*راب با اینکه خیلی وقت هست با کسی ارتباط نداشته، اما به خوبی می‌تواند با مردم و خصوصاً کسانی که ارزش گفت‌وگو را دارند، به صحبت بنشیند؛ در اینجا او به خانه‌ی قبلی‌اش می‌رود و با پسربچه صاحبخانه گرم صحبت می‌شود و از نواختن با هنگ‌درام با او لذت می‌برد.*مهم‌ترین و تأثیرگذارترین سکانس فیلم؛ گفتگوی تکان‌دهنده‌ای که میان راب و دستیار سابقش شکل می‌گیرد و راب پند بسیار مهمی به او می‌دهد.*نمای اکستریم لانگ‌شات بکر و بی‌نظیر از رودخانه و جنگل‌های پُرتلند که راب در آنجا آرامش واقعی را پیدا کرده است.

”!I’m Not Homeless, I’m just Houseless“(من بی‌خانمان نیستم، من فقط خونه ندارم!) - تاریخ واقعی آمریکا را مطمئناً نه افراد ثروتمند و نه سیاستمدارانش، بلکه افراد کمتر دیده‌شده‌ _افراد زحمتکش و رنج‌کشیده (و بعضاً کوچ‌نشینش)_ رقم می‌زنند. افرادی که بی هیچ چشم‌داشتی، برای ذره ذره ساخته‌شدن کشورشان تلاش و زحمت کشیدند و حال در دوران شکستگی و فرتوتی، به کنار زده می‌شوند. در این حین، جسیکا برودر (Jessica Bruder) نویسنده، نگاهی عمیق به زندگی یک قشر از این افراد کمتر دیده‌شده‌ی آمریکا دارد و برایش هزاران مایل سرتاسر کشور را می‌گردد تا بفهمد که یک Nomad در عصر کنونی چه می‌کشد و چگونه زیست می‌کند. در ادامه با گیمین‌گرویتی همراه باشید.  فیلم Nomadland (که برای بازگردان فارسی‌اش تعابیر مختلفی گفته‌اند و ما «کوچنده‌آباد» یا «کوچ‌نشین‌آباد» را صحیح‌تر دانستیم!) به کارگردانیِ کارگردان تازه‌کار (و موفّق)، کلویی ژائو (Chloé Zhao) و با بازی فوق‌العاده درخشان و البته همیشگی فرانسیس مک‌دورمند (Frances McDormand) و سایر نابازیگران هنرمند (!)، فیلمی است که نمی‌خواهد ناله و مویه کند و نه قصد روشنفکرانه‌ی سانتی‌مانتالی و انتلکتی دارد. یک فیلم تر و تمیز، فلسفی و هوشیار، کم‌خرج ولی کارکشته‌ای است با یک فیلمنامه و داستان اقتباسی ساده و روان که زندگی یک زن میانسال به نام فرن (Fern) را روایت می‌کند که پیشتر به همراه شوهر فوت شده‌اش در کارخانه گچسازی امپایر (Empire) _شهرکی در ایالت نوادا_ کار و زندگی داشته بود و حال، شرکت به کلی ورشکسته شده و او تمام دار و ندارش را در یک وَن VR می‌گذارد و زندگی مستقل جدیدی را آغاز می‌کند و «کوچنده» می‌شود. در همین سیر و سفرهای فرن هست که ما با زندگی ساده و ناوابسته‌ی Nomadها آشنا و هم‌مسیر زندگی‌شان می‌شویم. مسیری چشم‌نواز و تسکین‌دهنده که تمام درد و غم زندگی قبلی‌شان را جا می‌گذارد و در مقصد جدید، زندگی پر فراز و نشیبی را برایشان می‌سازد. فرن در غم زندگی‌ای است که از او ربوده شده است، سوگی که از پس فوت همسر کارگرش هم‌نشین او شده است. البته که قبل آن زندگی شادی با همسرش در نوادا داشته‌ اما اکنون که کارخانه گچسازی تعطیل شده‌است، گویی که گَرد سفید غم بر شهرک پاشیده شده و حیات از آنجا رخت بر بسته است؛ توناژی از رنگهای سرد و کبود در جای جای نماهای شهرک، خود گواهی این فسردگی و مُردگی را می‌دهد.  در این وضعیت، فرن بیشتر و عمیق‌تر تنهایی را احساس می‌کند؛ امّا در چهره‌ی مصمم او، هنوز امید و سرزندگی  دیده می‌شود. او شخصیت استوار و محکمی دارد، می‌تواند به خوبی از پس زندگی خودش برآید و حتیٰ به کمک خواهرش هم جواب رد می‌دهد و می‌خواهد رو پای خودش و تنها، زندگی کوچ‌نشینی خود را اداره کند. فرن البته از این که او را کولی یا بی‌خانمان صدایش بزند بیزار است؛ او کلمه "بی‌خانه" را بیشتر از "بی‌خانمان" دوست دارد.  به عنوان کارمند فصلی در مرکزی در شرکت آمازون، فرن این فرصت را دارد که با پایان هر دوره از کارش، خود را به دل جاده بزند و زندگی آزاد خود را در وَن آغاز کند. همین سفر و گشت‌و‌گذارهای کوتاه به دل طبیعت، سرانجام او را با گروهی از عشایر مدرن (یا همان Nomadها) آشنا می‌کند؛ افرادی که بعضی اوقات جوامع موقتی را تشکیل می‌دهند و بی‌آنکه همدیگر را دقیق بشناسند، شبها در کنار آتش، شب‌نشینی‌های صمیمانه‌ای را ترتیب می‌دهند و از زندگی و سرگذشت قبلی‌شان درد دل می‌کنند.  فرن با اینکه در میان آنها تجربه‌ی خوبی را بدست می‌آورد، با چند تن دوست صمیمی می‌شود و حتی با یکی‌شان تا مرز عاشق شدن هم پیش می‌رود، اما هم‌چنان و ناگزیر، تنهایی را برمی‌گزیند و دوباره به دل طبیعت می‌زند و کوچ می‌کند. ما البته از پس این کوچ‌های پی‌درپی فرن با چشم‌اندازهای چشم‌نواز و دست‌نخورده‌ی آمریکا روبرو می‌شویم و قطعاً از دیدن آنها لذت خواهیم برد. فرن که در مرکز این فیلم فراموش‌نشدنی و استادانه‌ی کلویی ژائو است، شخصیتی است که ما در کمتر فیلمی و این‌چنین صریح، بی‌پرده و صدالبته زیبا و رویایی شاهدش هستیم. داستان یک زنِ به ظاهر متوسط ​​و با مهارت‌هایی متوسط و معمولی که دست به کاری می‌زند که از کمتر زن متوسطی دیده‌ایم و ژائو چنان شاعرانه و زنانه این قامت و هیبت جسور و مصمم را به تصویر می‌کشاند که مای مخاطب ناخودآگاه به تشویق او و مک‌دورمند می‌ایستیم.  کلویی ژائو که خود چینی‌تبار است، در کنار نگاه انتقادی به سیاستهای سرمایه‌گذاری آمریکا (و بحران اقتصادی سال 2008 میلادی و سقوط بازارهای آزاد آمریکا)، می‌خواهد به ما بفهماند که یک Nomad، نه یک زندگی عیاشی و ول‌انگاری مانند جیپسی‌ها و هیپی‌ها دارد و نه آنقدرها هم فقیر و حقیر است، و از قضا به خوبی از پس این کار برمی‌آید. یک فیلم درام و با یک روایت نسبتاً کند ولی گیرا که از یک طرف به سینمای شاعرانه (نظیر کارهای ترنس مالیک) نزدیک است و از طرف دیگر تا مرز یک فیلم-مستند پیش می‌رود. از همین الآن می‌گویم اگر رابطه‌ی خوبی با سینمای هنری ندارید، این فیلم را هم به کنار بگذارید؛ چه بسا که فیلم مخاطب عام ندارد و حتیٰ از لحاظ سنّی هم، کمتر مخاطب جوانی به سمتش می‌رود؛چرا که یک جوان ۲۰ساله‌، کمتر دغدغه‌ی دیدن زندگی مردمان کوچ‌نشین و حاشیه‌ای را دارد، مگر اینکه خود هم بخشی از این جامعه باشد و یا از نوجوانی مشغول به کار بوده باشد (که آن‌وقت، وقت نمی‌کند که فیلم ببیند!)  حتی اگر یک نگاه دقیق به فیلم داشته باشیم، اکثر بازیگران فیلم، افراد سالخورده و بزرگسالی هستند که از قضا نمی‌خواهند در دوران بازنشستگی‌شان، بنشینید در خانه و آب پرتقالشان را بنوشند، بلکه می‌خواهند که یک دلار هم که شده پس‌انداز کنند و با یک زندگی مستقل، کشورشان را بگردند و نظاره‌گر زیبایی‌هایش باشند و با حسرت از دنیا نروند.  نماها و قاب‌بندی‌های بکر از طبیعت و زیست Nomadها، با موسیقی لطیف و زیبای لودویکو اناودی (Ludovico Einaudi) و با بازی درخشان مک‌دورمند (که به طرز فوق‌العاده‌ای هم با فیزیک بدن و چهره‌ی او جور درمی‌آید و هم خود بازیگر قهّاری است)، جادوی هنرمندانه و واقع‌گرایانه‌‌ای به دست می‌دهد که مخاطب عمیقاً «حس» می‌کند که زندگی یک کوچنده، اصلاً نیازی به ترحّم ندارد؛ چرا که او دارد از زندگی مستقل‌اش، بدون بیمه و مزایای اجتماعی و به دور از جامعه‌ی شهری و ماشینی، لذت می‌برد؛ چه بسا بیشتر از آن آدم شهرنشینی که در مک‌دونالد، چیزبرگر و نوشابه کوکاکولا لایت سفارش می‌دهد و آخرهفته‌ها روی کاناپه‌اش سریال‌ تماشا می‌کند!• نمره پایانی: ۳ از ۵