GaminGravity

مدتی از اعلام تمدید سریال Love, Death and Robots برای فصل سوم می‌گذرد. اکنون به گزارش گیمین‌گرویتی، شرکت Netflix با انتشار تریلری نیم‌نگاهی به داستان‌های موجود در این فصل را فراهم کرده است. در این فصل داستان نیز مانند گذشته، هر قسمت داستانی کوتاه را روایت می‌کند که عمدتا در یکی از ژانرهای علمی تخیلی، ترسناک و بعضا فانتزی قرار می‌گیرند. اما چیزی که Love, Death and Robots را از باقی سریال‌ها متمایز می‌کند، تنوع در ارائه‌ی داستان می‌باشد. در این فصل نیز شاهد انواع سبک‌های انیمیشن‌سازی از هایپررئال تا تکنیک‌های Cel-Shading هستیم.  به گفته‌ی Netflix، فصل سوم شامل 9 داستان کوتاه خواهد بود و تنها عنصری که این داستان‌ها را به هم مرتبط می‌سازد، حیوانات این سریال است. در سکانس‌های مختلف می‌توان موش‌های جنگجو، خرچنگ‌های عظیم‌الجثه، خرس‌های نیمه ربات و همچنین گربه‌های فضانورد را دید.فصل سوم Love, Death and Robots به تهیه‌کنندگی Tim Miller و David Fincher از تاریخ 20 می (30 اردیبهشت) پخش خواهد شد.

به گزارش گیمین‌گرویتی، اخیراً کمپانی تولید انیمیشن Studio Colorido قراردادی چند ساله با غول صنعت استریمینگ نتفلیکس امضا کرده و طبق آن متعهد شده تا در مجموع 3 انیمه سینمایی بلند برای نتفلیکس تولید کند. این فهرست شامل فیلمی از توموتاکا شیبایاما، کارگردان فیلم A Whisker Away است. این فیلم هنوز عنوان رسمی ندارد اما انتظار می رود در سال 2024 اکران شود. شیبایاما در پستی که در وب‌سایت رسمی Colorido منتشر کرد، مفهوم پنهان فیلم آینده خود را توضیح داد: «فیلم جدیدی که در حال حاضر در حال برنامه‌ریزی آن هستم، داستان عشقی مرموز است که در فصل زمستان آشکار می‌شود. من می‌خواهم اثری را ارائه کنم که آهنگی باشد برای شاد کردن همه و در عین حال چیزهای خارق‌العاده‌ای را که ناگهان به زندگی روزمره و رشد عاطفی شخصیت‌ها می‌آیند، به تصویر بکشد. امیدوارم شما از دیدن آن لذت ببرید.»A Whisker Away به کارگردانی شیبایاما در کنار جونیچی ساتو، در سال 2020 جزو عناوین انیمه‌ای اصلی در نتفلیکس بود و به طور انحصاری روی این پلتفرم در دسترس است. ماری اوکادا فیلمنامه آن را نوشته و مینا کوبوتا موسیقی آن را نواخته است. آهنگ افتتاحیه این انیمه "Hannah and Borei" و قطعه پایانی آن "Usotsuki" هر دو توسط گروه راک ژاپنی (Yorushika) اجرا می‌شوند.به گفته کوجی یاماموتو (رئیس استدیوی کلوریدو)، هدف قرارداد با نتفلیکس خلق آثاری است که بی‌نظیر بودن جهت‌گیری خلاقانه این استدیو را نشان می‌دهند. وی همچنین افزود که برای رسیدن به این هدف بسیار تلاش کرده‌اند و در مسیر خود پیشروی خواهند کرد. او در ادامه گفت:نتفلیکس فیلم‌ها و انیمه‌های ژاپنی را با کاربران سراسر جهان مرتبط می‌کند. برای 10 سال آینده، ما می‌خواهیم به ساخت آثار اصلی که منحصر به فرد کلرادو هستند با اطمینان ادامه دهیم. ما از این مرحله 10 ساله از زمان تأسیس خود به عنوان فرصتی برای همکاری با نتفلیکس برای ارائه آثاری فاخر و کم نظیر استفاده خواهیم کرد.در نهایت باید گفت که Studio Colorido در حال حاضر دهمین سالگرد تاسیس خود را جشن می‌گیرد و اولین فیلم بلند آنها، Hinata no Aoshigure در سال 2013 اکران شد.

به گزارش گیمین‌گرویتی، نخستین تریلر فیلم Avatar: The Way of Water بالاخره منتشر شد و با محتوای خود انتظار مخاطبین از این فیلم را افزایش داد.در فیلم Avatar، شخصیت اصلی با نام Jake Sully (با بازی Sam Worthington) پس از پیوستن به قبلیه‌ی Na'vi و بخشیده شدن توسط آن‌ها به ناجی سیاره‌ی Pandora تبدیل شد. در ادامه، Jake با انتقال دادن آگاهی خود به آواتاری مشابه ساکنین Na'vi، توانست به همراه جفت خود، Neytiri (با بازی Zoe Saldana) در این سیاره که برای انسان‌ها جو مسمومی دارد، زندگی کند.  اکنون در فیلم Avatar: The Way of Water هر دو شخصیت Jake و Neytiri برمی‌گردند و مخاطب متوجه بچه‌های آنان می‌شود. در سکانس‌های مختلفی از فیلم دیده می‌شود که چطور رشد خانواده‌های Na'vi نقش مهمی در داستان فیلم دارد. همچنین در کنار بچه‌های نژاد Na'vi، می‌توان Jake و Neytiri را در حال مراقبت از یک کودک انسان دید که برای زنده ماندن در Pandora ماسک به صورت دارد.حضور یک بچه‌ی انسان سوالات زیادی را پیش می‌آورد. برای مثال اینکه سیاره‌ Pandora چطور به تهاجم زمین برای تصاحب ماده‌ Unobtanium واکنش نشان داده است. به‌نظر می‌رسد نسل انسان به‌طور کامل این سیاره‌ را ترک نکرده‌اند. در کنار سکانس‌هایی که زیبایی صخره‌های صاحلی Metkayina به تصویر می‌کشند می‌توان چند Avatar با لباس‌ها و اسلحه‌های انسانی دید. این می‌تواند به معنی استفاده‌ی دوباره‌ی انسان‌ها از Avatarها به‌عنوان سلاح‌های جنگی باشد.هرچند که نمی‌توان از تریلر بالا به پیرنگ The Way of Water پی‌برد. اما با دیدن عناصر موجود در آن می‌توان فهمید که بار دیگر قبیله‌ی Na'vi مجبور به دفاع از سرزمین خود در برابر مهاجمینی می‌باشد که تشنه‌ی منابع طبیعی آن هستند.فیلم Avatar: The Way of Water در تاریخ 16 دسامبر (25 آذر) به سینما‌ها خواهد آمد.

نکته: این متن ممکن است بخشی از داستان فیلم را لو بدهد.کمتر سینمادوستی را پیدا خواهید کرد که «خون به پا خواهد شد» را ندیده و یا حداقل نام آن را نشنیده باشد؛ اثری که نام پل توماس اندرسون (Paul Thomas Anderson) را به عنوان یک کارگردان بزرگ، هم‌رده شاخص‌ترین افراد این رشته قرار داد. این فیلم علیرغم بی‌نقص بودن و زیبایی خود، اثری متفاوت به نسبت کارنامه توماس اندرسون به شمار می‌رود. فیلم‌های پس از آن نیز، همگی در کنار حفظ ارزش‌های خود، آرام آرام از جوهره و علاقه‌های شخصی بارز این کارگردان در سبک و فضاسازی فاصله می‌گرفتند. بعد از چندین فیلم و موفقیت‌های کم و بیش، حال کارگردان محبوب هالیوودی دلش هوای جوانی کرده و با فیلمی کمدی رمانتیک، به دل هالیوود دهه 70 شیرجه می‌زند.با ما در ادامه این مقاله در گیمین‌گرویتی همراه باشید.داستان لیکوریش پیتزا، روایتگر عشقی خام و به ظاهر عبث، در آمریکای پر جنب و جوش دهه 70 است. قصه درباره علاقه قلبی گری (Gary) و آلانا (Alana) و کشمکش بین این دو است. علاقه‌ای که به دلیل اختلاف سنی زیاد نمی‌داند چگونه و از چه راهی خود را بروز دهد و فیلم به بررسی لحظات تلخ و شیرین چنین رابطه‌ای، همراه با چاشنی کوچکی از هالیوود می‌پردازد.مثل تمامی آثار اندرسون، لیکوریش پیتزا نیز از شخصیت‌پردازی خاص و مولفانه او بهره‌مند است. سکانس ابتدایی سلسله اتفاقات کوچکی را نشان می‌دهد که منجر به ملاقات گری و آلانا به بهانه یک آینه دستی می‌شود. عشق و رابطه عاطفی در ذهن گری چیزی فراتر از این برخورد ساده نیست و فیلم با اشارات مستقیم و غیرمستقیم سعی در فهماندن این مطلب به مخاطبانش دارد. در سمت دیگر داستان، آلانا دختری است که نمی‌داند در زندگی خود به دنبال چه چیزی است. رابطه خوبی با خانواده خود ندارد و بدرفتاری خواهران بزرگترش، او را از لحاظ ذهنی به سمت دوستی با عده ای نوجوان سوق می‌دهد. توماس اندرسون پایه‌ و ستون مرکزی دو شخصیت اصلی خود را در همان سی دقیقه ابتدایی فیلم بنا کرده و باقی فیلم به تشریح بیشتر و شاخ و برگ دادن به آن رفتارها می‌پردازد. شخصیت‌های فیلم مرحله به مرحله و به نوبت، برای یکدیگر مشکل ایجاد می‌کنند، سد راه روابط همدیگر می‌شوند و اجازه زندگی آزادانه را به طرف مقابل نمی‌دهند، ولی در همان حال به هم عشق می‌ورزند، برای یکدیگر نگران می‌شوند و برای موفقیت هم نیز تلاش می‌کنند.توماس اندرسون کارگردان کم‌حرفی است و تمام تلاش خود را معطوف به صحبت از زبان دوربین می‌کند. در آثار او جمله «دوربین بهترین راوی است» به بهترین روش ممکن نمود پیدا کرده و یکی از دلایل موفقیت وی نیز، همین ویژگی او است. اگر زیبایی بصری و دکوپاژ جذاب فیلم را کنار بگذاریم و تاثیر فیلمبرداری در انتقال حال‌ و هوای دوران ماندگار هالیوود را برای لحظه‌ای فراموش کنیم، بازهم استفاده حساب‌شده و همگام با داستان اندرسون از دوربین، بیننده را شگفت‌زده خواهد کرد. برای مثال، فاصله میان آلانا و پدرش در دیدار اول و همچنین سکانس‌های صحبت گری با مادرش و رابطه غیرعاطفی و اداری آن‌ها، خانواده این دو شخصیت را به خوبی برای بینندگان تشریح می‌کند. این جوهره‌ی همیشگی اندرسون، در سکانس پایانی به کمک مونتاژ هنری و حرفه‌ای، به اوج خود رسیده و دو شخصیت فیلم را به آغوش یکدیگر هدایت می‌کند.ماجراجویی‌های گری و آلانا گاه از هم جدا و گاه همگام با یکدیگر دنبال می‌شود. هر کدام از این شخصیت‌ها در بخشی از داستان خود ورود به دنیای هالیوود را به عنوان یک شخصیت فرعی و کم‌اهمیت تجربه می‌کنند. آلانا به سفری کوتاه با جک هولدن رهسپار شده و خیلی زود به اشتباه خود پی می‌برد. گری نیز که در ابتدا یک کودک تلوزیونی بوده، به راحتی از شغل خود عقب می‌کشد و بی‌اهمیت بودن این مسئله را به آلانا نشان می‌دهد. هرکدام از این داستانک‌ها تاثیری روی دو عاشق‌پیشه فیلم گذاشته و آن‌ها را رفته رفته به تبدیل شدن به یک انسان پخته نزدیک‌تر می‌سازد. رابطه پینگ پونگی این دو در هر داستانک به شکل خاصی نمود پیدا می‌کند. گاهی برای کمک به یکدیگر مسافتی طولانی را دویده و گاهی از روی لجبازی و حسادت، به سمت رابطه با افراد غریبه متمایل می‌شوند. هدف فیلم از میان این داستانک‌های بی‌ربط این است که ذهن کودکانه هر دو را به شکلی واضح نشان دهد. هرچند که در بخش‌هایی فیلم در حفظ ریتم و بالانس مورد نیاز خودش میان داستانک‌ها موفق عمل نمی‌کند، اما در هدف نهایی خود موفق ظاهر شده و کاستی‌های جزئی را در تصویر کلی اثر، جبران می‌کند. ماجراهای گری و آلانا با جان پیترز (تهیه‌کننده هالیوودی و همسر باربارا استرایسند) یکی از مباحثی است که آنطور که انتظار می‌رفت، به دل نمی‌نشیند یا شاید به دلیل کوتاهی داستان، فرصتی برای عرض اندام پیدا نمی‌کند. اما حضور این شخصیت و ماجرای او در فیلم، بار پست‌مدرن اثر را بیشتر کرده و از این بابت به هوای کلی اثر کمک می‌کند.لیکوریش پیتزا نه فقط بازگشت توماس اندرسون به سینمای مورد علاقه خودش، بلکه یک بازگشت قوی نیز به عناصر پست‌مدرن را برنامه‌ریزی می‌کند. مینی‌استوری‌های پرت و بدون اتصال، حضور شخصیت‌های واقعی در بستر یک داستان ساختگی، طنزی به شدت هجوآمیز و به ظاهر مضحک، پایان‌بندی خوش و تا مقداری پریانی و چند عنصر دیگر در قالب یک قصه کمدی رمانتیک جمع‌آوری شده و حتی اگر در به دست آوردن دل مخاطب عام ناموفق باشد (که دست بر قضا موفق بود)، در راضی کردن طرفداران توماس اندرسون ناموفق نخواهد بود.این فیلم اثری تازه نفس به شمار می‌رود و پل توماس با زیرکی در ورطه تکرار خودش اسیر نمی‌شود، اما بازهم عصاره‌ای از فیلم‌های مختلف او در این فیلم به شکلی مثبت قابل مشاهده است. طنز لیکوریش، یادآور ماجراهای احمقانه «خباثت درون» است و عشق عجیب و غریبش، خاطره فیلم «مگنولیا» را در ذهن زنده می‌کند. اشارات ریز و درشت فیلم به فضای تاریک استودیوهای هالیوود نیز می‌تواند جرعه کوچکی از فیلم «شب‌های عیاشی» باشد. توماس اندرسون خستگی خود را از فضای فیلم‌های اخیرش، با بیانیه‌ای محکم و حرفه‌ای به خود و جهانیان گوشزد می‌کند. در کنار ارائه داستانی تازه و همچنین چالش‌برانگیز، اندرسون پلی به گذشته خود می‌زند و چه در موضوع و چه در حال و هوای فیلم، تعطیلات کوتاهی به خود می‌دهد. اندرسون لیکوریش را از روی غریضه درونی خود و صرفا با علاقه‌ قلبی کامل آفریده و شاید همین اتفاق یکی از دلایل موفقیت فیلم در زمینه کارگردانی و فیلمنامه باشد.به سختی می‌توان کارگردانی را پیدا کرد که در باز کردن لایه‌های شخصیتی کارکترهایش، تا این حد تبحر داشته باشد. عذر فرویدی نهان شده در پیش‌زمینه هر شخصیت، به بهترین نحو در رفتار و عملکرد آن‌ها در شرایط مختلف اثرگذار است. این پرداخت دقیق، بخش بزرگی از موفقیت خود را مدیون همکاری فیلمنامه و کارگردانی در آثار او هستند که این مهم در این فیلم نیز به قدرت همیشگی خود باقی است و اینگونه پل توماس توانسته به راحتی و بدون نیاز به هیچ توضیح اضافه‌ای، رفتار و عملکرد گری و آلانا را برای بیننده‌های خود منطقی جلوه دهد. حتی شخصیت‌های فرعی فیلم نیز به خوبی ساخته و پرداخته شده‌اند. از جک هولدن تا دوست خانوادگی گری، هرکدام به نحوی منحصر به ‌فرد خود را مقابل دوربین رسوا می‌کنند.ترکیب نهایی اثر، به تاثیرگذاری «خون به پا خواهد شد» نخواهد بود و داستان به اندازه فیلم «استاد» چالش‌برانگیز نیست و شاید همین ساده و کم‌حاشیه بودن داستان باعث کمتر دیده شدن فیلم شود. بسیاری از مخاطبین از اندرسون توقع دست گذاشتن روی مسائل بحث‌برانگیزتری را دارند اما اندرسون با این فیلم نشان داد که هرچقدر فیلم‌های مهم و خاص آفریده باشد، هنوز هم همان پسرک جوان عاشق سینما است که به ساخت یک اثر سینمایی بیشتر از شاهکار بودن آن اهمیت می‌دهد. پل توماس اندرسون در نگارش فیلمنامه‌ای متناسب با فضای ذهنی خود از داستان موفق بوده و میزانسن، فیلمبرداری و مونتاژ فیلم همگی در بهترین حالت خود قرار دارند. بازیگر های اصلی فیلم قطعا در حد دی‌لوییس و فینیکس میخکوب‌کننده ظاهر نمی‌شوند و در کل نقش آن‌ها پتانسیل چنین اجرایی را به آن‌ها نمی‌دهد. ولی این بدین معنی نیست که اجراهای فیلم خوب نبوده‌اند. بازی دو شخصیت اصلی با بازیگران ناشناخته، مکمل خوبی برای نقش‌های کوتاه ولی با بازیگران معروف فیلم شده است. اجرای محشر شان پن (Sean Penn) در نقش یک سلبریتی هوس‌باز و بازی خوب اما به شدت کوتاه بردلی کوپر (Bradley Cooper) در کالبد تهیه‌کننده‌ای عصبی و زودرنج، جزو لذت‌های زودگذر این فیلم محسوب می‌شوند. یکی دیگر از این لذت‌های کوتاه، اشارات و رفرنس‌های او به سینمای دهه 70 است. تیتراژهای فیلم و به خصوص تیتراژ پایانی آن، کاملا حال و هوای کلاسیک را در خود دارد. چنین اشاراتی نیز در بستر فیلم کم و بیش مشاهده می‌شود. اهمیتی ندارد که لیکوریش پیتزا به اندازه دیگر آثار اندرسون معروف و محبوب شود و یا مورد استقبال جشنواره‌های مختلف قرار گیرد؛ اندرسون این فیلم را برای اثبات خودش به خودش ساخته است. توقعات از فیلم‌های توماس اندرسون هیچ‌گاه پایین نبوده و نیست و او با اطلاع از این موضوع، تجربیات خودش را در بستر رویاهای جوانی‌اش به نمایش درآورده است. 

گاتهام، شهری که روز و شب آن به یک اندازه درنده‌خو و تاریک است. باز هم همان داستان همیشگی؛ بتمنی که برای حفظ شهر خود از دست یاغیان، خود به یک یاغی سیاه‌پوش تبدیل می‌شود. بتمنی که امروز مقابل ما قد علم کرده است، در پوستین و ظاهر تفاوت چندانی با هم‌قطاران قبلی خود ندارد، اما در بطن داستان به خوبی توانسته فیلمی جذاب، وفادار و چند لایه را برای سلیقه‌های مختلف تهیه و پردازش کند.با گیمین‌گرویتی در ادامه این مقاله، همراه باشید.مت ریوز (Matt Reeves) کارگردان نه چندان مطرح آمریکایی، از زیر بار مسئولیت کارگردانی این فیلم، سربلند خارج می‌شود. بتمن او کلاژی است که هرچند از عناوین مشهور و موفق قبل از خود الهامات زیادی گرفته، اما در نتیجه نهایی اثری کاملا خالص و تازه را به بینندگان خود هدیه می‌دهد. بتمن او به اندازه فیلم‌های تیم برتون (Tim Burton) و چه بسا بیشتر از آن‌ها به کمیک وفادار بوده و از سگانه کریستوفر نولان (Christopher Nolan) دارک‌تر و زهردارتر است. الهام‌برداری‌های او به بتمن‌های هنر هفتم خلاصه نمی‌شود. فضای معمایی – جنایی فیلم یادآور آثار معروف دیوید فینچر(David Fincher) هستند و حتی می‌توان ردپایی از سری بازی‌های بتمن را در سکانس‌های مبارزه این فیلم، یافت کرد. بروس وین (Bruce Wayne) در این فیلم، صرفا جوانی ثروتمند و افسرده است که در جنگی درونی برای یافتن هویت حقیقی خود و یافتن حقایق گذشته‌اش به سر می‌برد. ویلین‌های این مجموعه، از بکر بودن بیشتری در سینما بهره می‌برند. پنگوئن پس از فیلم برتون در دهه هشتاد، باری دیگر از قبر سر برداشته و سعی دارد تا مسیر خود را میان کپه بزرگی از جنایت‌کاران، پیدا کند. ریدلر به تازگی شکست روحی و ذهنی خود را تجربه کرده و پس از پایان فیلم، موفق به یافتن شرارت درونی خود می‌شود. تازگی ورود این ضدقهرمانان به سینما، بدون بازی‌های منحصر به ‌فرد و جذاب بازیگرانشان به طرزی عبث.، بی‌هدف جلوه‌گر می‌شد؛ اما بازیگران انتخابی مت ریوز، به بهترین شکل ممکن به این شخصیت‌های بی‌جان، روح و جان دمیده‌اند.تمامی این موارد دست در دست هم داده تا بروس وین را، در چالشی روانشناختی به دام ‌بیاندازند. چالشی که در آن سخت‌ترین کار برای بروس وین، این است که خود را از دشمنان حقیقی گاتهام، تمیز دهد.فیلم با سکانسی قدرتمند کار خود را آغاز می‌کند. شخصیت دوگانه بتمن؛ چهره‌ی خشن و ترسناک شب و البته افسرده و سردرگم روز، در ابتدای فیلم به خوبی تشریح می‌شوند. بتمن این شهر قهرمانی است ترسناک برای مجرمین اما در عین حال، از مقبولیت بالایی در چشمان مردم و پلیس بهره‌مند نیست. او با دو معمای اساسی در این فیلم روبرو می‌شود. در وهله اول بتمن باید چیستان‌های مسخره و البته مرگبار ریدلر را برای پلیس شهر حل کرده و در مرحله دوم، گره از زندگی سابق خود و فعالیت‌های مرموز پدرش باز کند. این چاله روانشناختی، دقیقا تفاوت اصلی بتمن با قهرمانان دیگر را شکل می‌دهد؛ مشکلی که بتمن را از همیشه برای بینندگان ملموس‌تر و قابل باورتر می‌سازد.آنتاگونیست اصلی داستان یعنی ریدلر، وظیفه ایجاد این کشمش را بر عهده می‌گیرد. شخصیتی که با بازی خوب «Paul Dano» توانسته کفه ترازو را به خوبی هماهنگ و مساوی با بتمن قرار دهد. او و پنگوئن داستان ضمن داشتن اسکرین تایم کم به نسبت زمان طولانی فیلم، عملکرد درخشان و چشم‌گیری را از خود به نمایش می‌گذارند. چنین نمایشی قطعا عطش تماشاگران را برای قسمت‌های بعدی این مجموعه بیش از پیش خواهد کرد. ویلین‌ها تنها بازیگران خوب داستان نیستند. شخصیت جیمز گوردون نیز با بازی «Jeffery Wright» عملکردی فراتر از حد انتظار را از خود نشان می‌دهد. برخلاف سابق، فعالیت‌های او در روشن و خاموش کردن «Bat-signal» خلاصه نمی‌شود. جیمز گوردون این بار نقشی اساسی را در اعتماد متقابل پلیس و بتمن بر عهده دارد. شخصیت او با حساسیت‌های به موقع و بازی مناسب جفری رایت، به طرزی زیرکانه و زیرپوستی خود را از همان ابتدای فیلم و مقابل دوربین، ثابت می‌کند. صد حیف که تمامی شخصیت‌های فرعی داستان، نتوانستند نمایشی به خودی جیمز گوردون در فیلم از خود نشان دهند.برخلاف نمونه‌های ذکر شده و حتی ذکر نشده، تمامی شخصیت‌های این فیلم در رساندن توقعات بینندگان به مرحله مورد نیاز موفق عمل نمی‌کنند. یکی از بارزترین اشکالات در شخصیت‌پردازی فیلم، کارکتر کت‌وومن و رابطه او با بتمن است. شیمی بین این دو شخصیت به سطحی‌ترین شکل ممکن در فیلمنامه و کالبد اثر نمود پیدا می‌کند. هیچ انگیزه، دلیل و هدف مشخصی از این رابطه در میان نبوده و وجود آن صرفا در ایجاد یک سکانس خداحافظی دراماتیک خلاصه می‌شود. نقطه شروع و پایان این رابطه قابل تشخیص نیست و داستان در صورت نبود چنین رابطه عاشقانه ساده‌ای در بستر خود، می‌توانست به شکل روان‌تری به انجام وظایفش در پیشبرد داستان بپردازد. شخصیت کت‌وومن نیز به شکل مستقل و خارج از رابطه با بتمن، کمک زیادی به فیلم نمی‌کند و چه از نظر بازیگری و چه پرداخت شخصیت، در جلب توجه طرفداران ناکام می‌ماند. شخصیت و خط داستانی او تا پایان فیلم صرفا به شکل ابزاری یک بار مصرف برای به حرکت درآوردن داستان توسط مت ریوز، استفاده شده و به همان شکل باقی می‌ماند. از جایی که خراب کردن و حذف این رابطه در قسمت‌های بعدی بسیار آسان‌تر از درست کردن و ویرایش آن برای مخاطبین است، مت ریوز با پاک کردن فیلم بعدی از چنین رابطه مصنوعی و خشکی، می‌تواند لطف بزرگی در حق خود و فیلم آینده‌اش کرده باشد. هرچند می‌توان رابرت پتینسون (Robert Pattinson) را مقصر بخشی از این شکست در رابطه کت‌وومن و بتمن دانست. پتینسون انتخاب کاملا مناسبی برای دوران شروع بتمن بوده و چهره و شمایل او کاملا با فضای سرد و افسرده فیلم همخوانی دارد. اما مشکل جایی است که پتینسون برای بتمن بودن، عملکردی معمولی را از خود بروز می‌دهد. او همانقدر که در نمایش کشمکش درونی بروس وین موفق است، هنگام نشان دادن این دغدغه در کالبد بتمن، سردرگم و بلاتکلیف عمل می‌کند. احساسات او در سکانس‌های اساسی پشت نقاب ضخیمش پنهان شده و در اکثر اوقات، موفق به عبور از آن نمی‌شود. پتینسون نیز مانند کارکتر خود یعنی بتمن، رویاهای بزرگی را در سینه حمل می‌کند اما هنوز به تجربه کافی برای محقق کردن آن‌ها دست پیدا نکرده است. پاشنه آشیل این نقش‌آفرینی خوب و قابل قبول این است که پتینسون در خلق یک بروس وین سیاه و سردرگم، به مراتب موفق‌تر از ساخت بتمن عمل می‌کند؛ بتمنی که شاید در اعماق صدای بم و چشمان نافذش بیننده را جذب نکند؛ اما نشانه‌های فراوانی از یک بتمن خوب و دقیق را مقابل چشمان ما به خط کرده و تماشاگران را برای رفع مشکلات خود در آینده، امیدوار می‌کند.فیلمنامه بتمن، اثری است که ضمن وجود ایراداتی کوچک و گاهی بزرگ، توانسته انسجام خود را برای بیان وقایع، حفظ کند. شخصیت‌پردازی‌ها گاها بدون توجه خاصی در گستره وسیع داستان رها می‌شوند و برخورد و تلاقی اتفاقات در دنیای فیلم، در موارد اندکی برای بینندگان توضیح داده نمی‌شود. نکات ریزی در داستان وجود دارد که می‌توان آن‌ها را نمونه‌های کوچکی از نابالغ بودن فیلمنامه به حساب آورد و یا به استفاده شدید از عنصر تصادف ربط داد؛ مانند حل شدن معمای نهایی ریدلر درست قبل از به وقوع پیوستن آن و یا موارد این چنینی، اما متن این فیلم در تصویر نهایی عملکردی خوب و جذاب را از خود نشان داده و سرنخ‌های زیادی برای بینندگان درباره نسخه‌های بعدی قرار می‌دهد.کارگردانی فیلم نیز درست مانند فیلمنامه آن، از خود پتانسیل‌های زیادی نشان داده و در عین حال در رسیدن به کمال موفق ظاهر نمی‌شود. ساخت و پرورش یک گاتهام تیره، فاسد و درنده‌خو چیزی است که کمتر در مدیوم سینما شاهد آن بوده‌ایم و مت ریوز با نگاهی دقیق به دنیای کمیک و همچنین الهاماتی آشکار از برخی آثار بزرگ سینمایی، در خلق این شهر کاملا سربلند و پیروز ظاهر می‌شود. فساد گاتهام تنها در لوکیشن‌های کم‌نور و فضاهای تنگ خلاصه نمی‌شود. سیاهی‌های این شهر به خوبی در عمق شخصیت‌ها نفوذ کرده و تک تک آنان را، از ماموران پلیس تا شهروندان عادی و خرده خلافکاران، تحت شعاع قرار می‌دهد. دوربین و تدوین فیلم تاثیر بزرگ و مناسبی در محصول نهایی گذاشته و با دانش نسبت به اینکه قرار است چه پیام یا هدفی را در پایان فیلم برای بینندگان نمایش دهد، به یکی از ارکان‌های مهم در موفقیت مت ریوز تبدیل می‌شود. ریوز در مقام کارگردان و نویسنده این اثر، توانسته تا فضایی ثابت را برای کارگردانی خود انتخاب کند و قدم اول را برای رسیدن به فرمی واحد در یک دنیای اقتباسی از کمیک‌های بتمن، استوار و محکم بردارد.بن‌مایه اصلی این قسمت از مجموعه‌های بزرگ بتمن، جنگ درونی وی با خود است و تلاش او برای انکار شباهتی که میان بتمن و دیگر یاغیان است، یکی از اصلی‌ترین چالش‌های فیلم را رقم می‌زند. ریدلر خودش را موش کوچکی می‌داند که برای ایجاد خرابی‎‌های بزرگ، به بال‌هایی قدرتمند نیاز دارد و اینگونه بتمن را شایسته کمک به خویش می‌داند. در سوی دیگر داستان نیز بتمن ناخواسته به اجرای این نقش پرداخته و خودش را در جبهه ریدلر قرار می‌دهد. چنین طرحی بدون شک می‌تواند جذابیت‌های خاص و جدیدی را به این مجموعه تزریق کند؛ اما صد حیف که چنین ایده‌ای، هیچگاه به لایه‌های زیرین فیلم نفوذ نمی‌کند. فیلم قصد دارد تا شباهت ریدلر و بتمن را به صورت حفره‌ای بزرگ در ذهن بتمن نشان دهد و در مسیر این هدف، اقدام به حفر چاله‌ای کوچک و کم‌عمق کرده و سپس خود و تماشاچیان را در بارش شخصیت و معما، سرگرم می‌کند. تمرکز اصلی فیلم معطوف به جدال بین ریدلر و بتمن شده و به شکلی ناخودآگاه، قدرت خود را برای پردازش مشکلات درونی بتمن، فراموش می‌کند. هرچند که انفجارهای متعدد و در خطر افتادن جان مردم بی‌گناه همیشه برای طرفداران لذتبخش است، اما دیدن تقلای بروس وین در جنگ یک نفره با خود و گذشته‌اش می‌توانست عنصر بسیار جدیدتری را به داستان وارد کرده و نام خود را از این زاویه نیز به عنوان یک اقتباس خاص از شوالیه سیاه گاتهام، ثبت کند. شاید ریوز تصمیم گرفته تا این مسئله را در قسمت‌های بعدی مطرح کند، شاید قرار است چنین ایده جذابی آرام آرام به مرحله پخت رسیده و خود را نشان دهد. ممکن است ریوز برای بروز این ویژگی شخصیتی از بتمن، به انتظار بهترین سلاح خود یعنی جوکر نشسته باشد. کاملا بدیهی است که رقابت بین ریدلر و بتمن به هر جایگاه و مرتبه والایی که رسد، باز هم مقابل جدال جنون‌آمیز خفاش و دلقک کاملا دست و پا بسته نشان می‌دهد. حتی این احتمال وجود دارد که در فیلم‌های بعدی، تمامی این مقدمات و آماده‌سازی‌ها به تاریخ پیوسته و ریوز داستان جدیدی را برای بینندگان خود باز کند. در هر صورت، این فیلم در بزرگ و کامل کردن این مسئله، عملکرد موفقیت‌آمیزی از خود نشان نمی‌دهد.فیلم در مراحل پایانی، پایه‌های دنباله خود را استوار بنا می‌کند. ورود کادوپیچ شده و به موقع جوکر و شروع رابطه او با ریدلر به تنهایی برای تزریق هیجان به طرفداران کافی است. همچنین یک رابطه و شیمی مناسب بین پنگوئن و ریدلر، کمترین چیزی است که طرفداران دنیای کامیک بتمن از این فیلم انتظار دارند. تماشای یک بتمن پخته‌تر که به دنبال فسادزدایی از شهری است که حال پنگوئن به خلافکار بزرگ آن تبدیل شده است. شهری که دیگر مملو از دیوانه‌های نابغه‌ای است که با بمب، سلاح و مرگ به استقبال مردم همیشه قربانی گاتهام می‌روند. چه کسی می‌تواند چشم به روی چنین منظره زیبا و جذابی ببندد؟

به گزارش گیمین‌گرویتی، جدیدترین تریلر از اسپین آف جدید Game of Thrones به‌نام House of The Dragon توسط HBO منتشر شد.این سریال که با الهام از کتاب George R. R. Martin به نام Fire & Blood ساخته شده است، مقدمه‌ای بر وقایع سریال Game of Thrones می‌باشد. درحالی که Game of Thrones به ماجرای آخرین Targaryen برای بازپس‌گیری تاج و تخت می‌پرداخت، House of The Dragon ماجرای سلطنت خونینی را روایت می‌کند که منجر به پایان نسل Targaryenها خواهد شد.  در این تریلر می‌توان اجداد بعضی از خاندان‌های معروف Game of Thrones را دید که در حال ادای احترام و سوگند به پادشاه Viserys Targaryen هستند. مانند Lord Rickon Stark، از نیاکان معروف خاندان Stark که بیننده‌ها او را می‌شناسند، Boremund Baratheon، از اجداد Robert و همچنین Corlys Velaryon، رهبر خاندانی که در سریال Game of Thrones تسلیم Baratheonها شد.جالب توجه است که این رهبران وفاداری خود را نه تنها به شاه Viserys، بلکه به دختر و جانشین او، Rhaenerya نیز اعلام می‌کنند. با توجه به اینکه تاریخ Westeros شامل پدرانی است که سلطنت را به دست پسران خود سپرده‌اند، اعلام Rhaenerya به‌عنوان جانشین شاه Viserys باعث ایجاد درگیری‌های زیادی (به‌خصوص در درون خاندان) خواهد شد.George R. R. Martin تهیه‌کننده‌ی اجرایی این سریال و یکی از سازندگان آن است و در کنار او نویسندگانی مانند Ryan Condal ،Miguel Sapochnik و Sara Hess نیز فعالیت می‌کنند.بخشی از بازیگران این سریال عبارتند از:Paddy Considine در نقش Viserys TargaryenMatt Smith در نقش شاهزاده Daemon TargaryenOlivia Cooke در نقش Alicent HightowerEmma D'Arcy در نقش شاهدخت Rhaenys TargaryenFabien Frankel در نقش Ser Cristol ColeSonoya Mizuno در نقش MysariaRhys Ifans ر نقش Otto HightowerHouse of The Dragon تنها شروع پروژه‌ی گسترش جهان Game of Thrones خواهد بود. درحالی که HBO ساخت 5 سریال اسپین‌آف برای پر کردن جای خالی Game of Thrones را در نظر داشت، تنها House of The Dragon به مرحله‌ی تولید رسید. هرچند، فیلم و سریال‌های دیگری از این مجموعه معرفی شدند. مانند سریالی بر اساس رمان‌های Dunk and Egg از George R. R. Martin، سریال انیمیشنی HBO Max و 3 پروژه‌ی عظیم دیگر که می‌توانند ساخته شوند:10.000 کشتی، درمورد شاهدخت جنگجو، Princess Nymeria، بنیانگذار Dorneداستانی در Flea Bottom، محله‌ی فقیرنشین King's Landing9 سفر، درمورد Corlys Velaryon دریانوردی افسانه‌ای در تاریخ Game of ThronesHouse of The Dragon در ماه آگوست پیش‌رو منتشر خواهد شد.

نکته: این متن ممکن است بخشی از داستان فیلم را لو بدهد.کمتر سینمادوستی را پیدا خواهید کرد که «خون به پا خواهد شد» را ندیده و یا حداقل نام آن را نشنیده باشد؛ اثری که نام پل توماس اندرسون (Paul Thomas Anderson) را به عنوان یک کارگردان بزرگ، هم‌رده شاخص‌ترین افراد این رشته قرار داد. این فیلم علیرغم بی‌نقص بودن و زیبایی خود، اثری متفاوت به نسبت کارنامه توماس اندرسون به شمار می‌رود. فیلم‌های پس از آن نیز، همگی در کنار حفظ ارزش‌های خود، آرام آرام از جوهره و علاقه‌های شخصی بارز این کارگردان در سبک و فضاسازی فاصله می‌گرفتند. بعد از چندین فیلم و موفقیت‌های کم و بیش، حال کارگردان محبوب هالیوودی دلش هوای جوانی کرده و با فیلمی کمدی رمانتیک، به دل هالیوود دهه 70 شیرجه می‌زند.با ما در ادامه این مقاله در گیمین‌گرویتی همراه باشید.داستان لیکوریش پیتزا، روایتگر عشقی خام و به ظاهر عبث، در آمریکای پر جنب و جوش دهه 70 است. قصه درباره علاقه قلبی گری (Gary) و آلانا (Alana) و کشمکش بین این دو است. علاقه‌ای که به دلیل اختلاف سنی زیاد نمی‌داند چگونه و از چه راهی خود را بروز دهد و فیلم به بررسی لحظات تلخ و شیرین چنین رابطه‌ای، همراه با چاشنی کوچکی از هالیوود می‌پردازد.مثل تمامی آثار اندرسون، لیکوریش پیتزا نیز از شخصیت‌پردازی خاص و مولفانه او بهره‌مند است. سکانس ابتدایی سلسله اتفاقات کوچکی را نشان می‌دهد که منجر به ملاقات گری و آلانا به بهانه یک آینه دستی می‌شود. عشق و رابطه عاطفی در ذهن گری چیزی فراتر از این برخورد ساده نیست و فیلم با اشارات مستقیم و غیرمستقیم سعی در فهماندن این مطلب به مخاطبانش دارد. در سمت دیگر داستان، آلانا دختری است که نمی‌داند در زندگی خود به دنبال چه چیزی است. رابطه خوبی با خانواده خود ندارد و بدرفتاری خواهران بزرگترش، او را از لحاظ ذهنی به سمت دوستی با عده ای نوجوان سوق می‌دهد. توماس اندرسون پایه‌ و ستون مرکزی دو شخصیت اصلی خود را در همان سی دقیقه ابتدایی فیلم بنا کرده و باقی فیلم به تشریح بیشتر و شاخ و برگ دادن به آن رفتارها می‌پردازد. شخصیت‌های فیلم مرحله به مرحله و به نوبت، برای یکدیگر مشکل ایجاد می‌کنند، سد راه روابط همدیگر می‌شوند و اجازه زندگی آزادانه را به طرف مقابل نمی‌دهند، ولی در همان حال به هم عشق می‌ورزند، برای یکدیگر نگران می‌شوند و برای موفقیت هم نیز تلاش می‌کنند.توماس اندرسون کارگردان کم‌حرفی است و تمام تلاش خود را معطوف به صحبت از زبان دوربین می‌کند. در آثار او جمله «دوربین بهترین راوی است» به بهترین روش ممکن نمود پیدا کرده و یکی از دلایل موفقیت وی نیز، همین ویژگی او است. اگر زیبایی بصری و دکوپاژ جذاب فیلم را کنار بگذاریم و تاثیر فیلمبرداری در انتقال حال‌ و هوای دوران ماندگار هالیوود را برای لحظه‌ای فراموش کنیم، بازهم استفاده حساب‌شده و همگام با داستان اندرسون از دوربین، بیننده را شگفت‌زده خواهد کرد. برای مثال، فاصله میان آلانا و پدرش در دیدار اول و همچنین سکانس‌های صحبت گری با مادرش و رابطه غیرعاطفی و اداری آن‌ها، خانواده این دو شخصیت را به خوبی برای بینندگان تشریح می‌کند. این جوهره‌ی همیشگی اندرسون، در سکانس پایانی به کمک مونتاژ هنری و حرفه‌ای، به اوج خود رسیده و دو شخصیت فیلم را به آغوش یکدیگر هدایت می‌کند.ماجراجویی‌های گری و آلانا گاه از هم جدا و گاه همگام با یکدیگر دنبال می‌شود. هر کدام از این شخصیت‌ها در بخشی از داستان خود ورود به دنیای هالیوود را به عنوان یک شخصیت فرعی و کم‌اهمیت تجربه می‌کنند. آلانا به سفری کوتاه با جک هولدن رهسپار شده و خیلی زود به اشتباه خود پی می‌برد. گری نیز که در ابتدا یک کودک تلوزیونی بوده، به راحتی از شغل خود عقب می‌کشد و بی‌اهمیت بودن این مسئله را به آلانا نشان می‌دهد. هرکدام از این داستانک‌ها تاثیری روی دو عاشق‌پیشه فیلم گذاشته و آن‌ها را رفته رفته به تبدیل شدن به یک انسان پخته نزدیک‌تر می‌سازد. رابطه پینگ پونگی این دو در هر داستانک به شکل خاصی نمود پیدا می‌کند. گاهی برای کمک به یکدیگر مسافتی طولانی را دویده و گاهی از روی لجبازی و حسادت، به سمت رابطه با افراد غریبه متمایل می‌شوند. هدف فیلم از میان این داستانک‌های بی‌ربط این است که ذهن کودکانه هر دو را به شکلی واضح نشان دهد. هرچند که در بخش‌هایی فیلم در حفظ ریتم و بالانس مورد نیاز خودش میان داستانک‌ها موفق عمل نمی‌کند، اما در هدف نهایی خود موفق ظاهر شده و کاستی‌های جزئی را در تصویر کلی اثر، جبران می‌کند. ماجراهای گری و آلانا با جان پیترز (تهیه‌کننده هالیوودی و همسر باربارا استرایسند) یکی از مباحثی است که آنطور که انتظار می‌رفت، به دل نمی‌نشیند یا شاید به دلیل کوتاهی داستان، فرصتی برای عرض اندام پیدا نمی‌کند. اما حضور این شخصیت و ماجرای او در فیلم، بار پست‌مدرن اثر را بیشتر کرده و از این بابت به هوای کلی اثر کمک می‌کند.لیکوریش پیتزا نه فقط بازگشت توماس اندرسون به سینمای مورد علاقه خودش، بلکه یک بازگشت قوی نیز به عناصر پست‌مدرن را برنامه‌ریزی می‌کند. مینی‌استوری‌های پرت و بدون اتصال، حضور شخصیت‌های واقعی در بستر یک داستان ساختگی، طنزی به شدت هجوآمیز و به ظاهر مضحک، پایان‌بندی خوش و تا مقداری پریانی و چند عنصر دیگر در قالب یک قصه کمدی رمانتیک جمع‌آوری شده و حتی اگر در به دست آوردن دل مخاطب عام ناموفق باشد (که دست بر قضا موفق بود)، در راضی کردن طرفداران توماس اندرسون ناموفق نخواهد بود.این فیلم اثری تازه نفس به شمار می‌رود و پل توماس با زیرکی در ورطه تکرار خودش اسیر نمی‌شود، اما بازهم عصاره‌ای از فیلم‌های مختلف او در این فیلم به شکلی مثبت قابل مشاهده است. طنز لیکوریش، یادآور ماجراهای احمقانه «خباثت درون» است و عشق عجیب و غریبش، خاطره فیلم «مگنولیا» را در ذهن زنده می‌کند. اشارات ریز و درشت فیلم به فضای تاریک استودیوهای هالیوود نیز می‌تواند جرعه کوچکی از فیلم «شب‌های عیاشی» باشد. توماس اندرسون خستگی خود را از فضای فیلم‌های اخیرش، با بیانیه‌ای محکم و حرفه‌ای به خود و جهانیان گوشزد می‌کند. در کنار ارائه داستانی تازه و همچنین چالش‌برانگیز، اندرسون پلی به گذشته خود می‌زند و چه در موضوع و چه در حال و هوای فیلم، تعطیلات کوتاهی به خود می‌دهد. اندرسون لیکوریش را از روی غریضه درونی خود و صرفا با علاقه‌ قلبی کامل آفریده و شاید همین اتفاق یکی از دلایل موفقیت فیلم در زمینه کارگردانی و فیلمنامه باشد.به سختی می‌توان کارگردانی را پیدا کرد که در باز کردن لایه‌های شخصیتی کارکترهایش، تا این حد تبحر داشته باشد. عذر فرویدی نهان شده در پیش‌زمینه هر شخصیت، به بهترین نحو در رفتار و عملکرد آن‌ها در شرایط مختلف اثرگذار است. این پرداخت دقیق، بخش بزرگی از موفقیت خود را مدیون همکاری فیلمنامه و کارگردانی در آثار او هستند که این مهم در این فیلم نیز به قدرت همیشگی خود باقی است و اینگونه پل توماس توانسته به راحتی و بدون نیاز به هیچ توضیح اضافه‌ای، رفتار و عملکرد گری و آلانا را برای بیننده‌های خود منطقی جلوه دهد. حتی شخصیت‌های فرعی فیلم نیز به خوبی ساخته و پرداخته شده‌اند. از جک هولدن تا دوست خانوادگی گری، هرکدام به نحوی منحصر به ‌فرد خود را مقابل دوربین رسوا می‌کنند.ترکیب نهایی اثر، به تاثیرگذاری «خون به پا خواهد شد» نخواهد بود و داستان به اندازه فیلم «استاد» چالش‌برانگیز نیست و شاید همین ساده و کم‌حاشیه بودن داستان باعث کمتر دیده شدن فیلم شود. بسیاری از مخاطبین از اندرسون توقع دست گذاشتن روی مسائل بحث‌برانگیزتری را دارند اما اندرسون با این فیلم نشان داد که هرچقدر فیلم‌های مهم و خاص آفریده باشد، هنوز هم همان پسرک جوان عاشق سینما است که به ساخت یک اثر سینمایی بیشتر از شاهکار بودن آن اهمیت می‌دهد. پل توماس اندرسون در نگارش فیلمنامه‌ای متناسب با فضای ذهنی خود از داستان موفق بوده و میزانسن، فیلمبرداری و مونتاژ فیلم همگی در بهترین حالت خود قرار دارند. بازیگر های اصلی فیلم قطعا در حد دی‌لوییس و فینیکس میخکوب‌کننده ظاهر نمی‌شوند و در کل نقش آن‌ها پتانسیل چنین اجرایی را به آن‌ها نمی‌دهد. ولی این بدین معنی نیست که اجراهای فیلم خوب نبوده‌اند. بازی دو شخصیت اصلی با بازیگران ناشناخته، مکمل خوبی برای نقش‌های کوتاه ولی با بازیگران معروف فیلم شده است. اجرای محشر شان پن (Sean Penn) در نقش یک سلبریتی هوس‌باز و بازی خوب اما به شدت کوتاه بردلی کوپر (Bradley Cooper) در کالبد تهیه‌کننده‌ای عصبی و زودرنج، جزو لذت‌های زودگذر این فیلم محسوب می‌شوند. یکی دیگر از این لذت‌های کوتاه، اشارات و رفرنس‌های او به سینمای دهه 70 است. تیتراژهای فیلم و به خصوص تیتراژ پایانی آن، کاملا حال و هوای کلاسیک را در خود دارد. چنین اشاراتی نیز در بستر فیلم کم و بیش مشاهده می‌شود. اهمیتی ندارد که لیکوریش پیتزا به اندازه دیگر آثار اندرسون معروف و محبوب شود و یا مورد استقبال جشنواره‌های مختلف قرار گیرد؛ اندرسون این فیلم را برای اثبات خودش به خودش ساخته است. توقعات از فیلم‌های توماس اندرسون هیچ‌گاه پایین نبوده و نیست و او با اطلاع از این موضوع، تجربیات خودش را در بستر رویاهای جوانی‌اش به نمایش درآورده است.

هرچند سخت است که فیلمی از مجموعه‌ی موفقیت‌آمیز Jurassic Park/World را فیلم نهایی این مجموعه بدانیم، اما به‌نظر می‌رسد سه‌گانه‌ی Jurassic World به پایانی باشکوه خواهد رسید. به گزارش گیمین‌گرویتی، تریلر تازه منتشر شده از این فیلم نشان می‌دهد که چطور کارگردان این اثر Colin Trevorrow و شرکت Universal تمام قوای خود را برای ساخت این فیلم گذاشته‌اند. ممکن است در ماه ژوئن جلوه‌های ویژه‌ای از این فیلم ببینیم که تا کنون دیده نشده‌اند. به نقل از داستان فیلم:فیلم Dominion چهار سال پس از نابودی Isla Nublar روایت می‌شود. دایناسور‌ها اکنون در کنار انسان‌ها به زندگی و شکار می‌پردازند. این تعادل شکننده آینده‌ را دستخوش تغییر می‌کند و یک‌بار برای همیشه تعیین خواهد کرد که آیا انسان برترین شکارچی سیاره‌ی زمین است یا خیر.جدای از غیرممکن بودن این مسأله که دایناسورها بتوانند طی تنها 4 سال خود را در سراسر کره‌ی زمین ساکنن کنند و به زاد و ولدی عظیم برسند، محیط فیلم Dominion دست نویسندگان را برای ایجاد هرگونه اتفاق مهیج باز می‌گذارد. وقایع اکشن فیلم‌های سابق این مجموعه منحصر به جزایر یا عمارت‌های خاصی بوده‌اند اما در فیلم Dominion نژادهای گسترده‌ای از دایناسورها در تمام اکوسیستم‌های قابل تصور زندگی می‌کنند. تنها در تریلر تازه منتشر شده‌ی این اثر می‌توان Raptorهای پردار شناگر، Mosasaurهای قایق‌شکن و جانوری عظیم را دید که به گفته‌ی دکتر Alan Grant، بزرگترین گوشتخواری می‌باشد که جهان به خود دیده است. تعجبی ندارد که به گفته‌ی دکتر Ian Malcolm در این فیلم، پایان دنیا فرا رسیده است. 

به گزارش گیمین‌گرویتی، عنوان سینمایی آینده کمپانی Nintendo که بر اساس سری بازی‌های سوپر ماریو ساخته شده است، تاریخ اکران قبلی خود را در سال 2022 از دست داده و با تأخیری حدوداً 1 ساله منتشر خواهد شد. نینتندو و استدیوی انیمیشن‌سازی ایلومینیشن اعلام کرده‌اند که فیلم ماریو در بهار سال آینده میلادی اکران خواهد شد. شیگرو میاموتو خالق و طراح بازی ماریو، این خبر را در توییتر خود و از طریق حساب کاربری Nintendo of America اعلام کرد. میاموتو گفت که او و همکار تهیه‌کننده‌اش در این فیلم، کریس ملداندری (مدیرعامل ایلومینیشن) تصمیم گرفتند که اکران فیلم ماریو را به تاخیر بیندازند. میاموتو گفت: «پس از مشورت با کریس، شریک من در illumination، در مورد فیلم Super Mario Bros تصمیم گرفتیم اکران جهانی آن را به بهار سال آینده و بطور دقیق‌تر به 28 آپریل 2023 (8 اردیبهشت 1402) در ژاپن و 7 آپریل (18 فروردین 1402) در آمریکای شمالی منتقل کنیم. عمیق‌ترین عذرخواهی من را در مورد این تأخیر پذیرا باشید اما به شما قول می‌دهم که این فیلم ارزش صبر کردن را داشته باشد!»فیلم Super Mario Bros برای اکران در دسامبر امسال برنامه‌ریزی شده بود و تاریخ اکران جدید آن در آپریل 2023 آن را از سر راه یکی از مورد انتظار‌ترین فیلم‌های 2022 یعنی آواتار 2 که قرار است در 16 دسامبر (25 آذر 1401) در سینماها اکران شود، کنار خواهد زد. نینتندو برای اولین بار در سال 2018 اعلام کرد که قصد دارد یک انیمیشن ماریو را با شرکت ایلومینیشن، استودیوی سازنده Minions و Despicable Me بسازد که اکران آن بنا به دلایلی دچار تأخیرهای متعددی شد.تاکنون صداپیشگی کریس پرت در نقش ماریو، آنیا تیلور جوی در نقش پرنسس پیچ، ست روگن در نقش دانکی کونگ و جک بلک در نقش بوزر تأیید شده است.