امروز بالاخره بعد پیروزی تو یکی از مپ های سخت Valkyria Chronicles 4 (بعد ۴ دور شکست دردناک)

گفتم یخورده از این اشتراک سرویس آنلاین مون هم بهره ببریم

واسه همین بعد مدت ها رفتم تو کالکشن بازی های SNES سوییچ و گفتم یکم رترو بازی کنیم بریم یه Super Mario World ـی… ALttP ـی، سوپر مترویدی چیزی بزنیم

یهو یاد این سردبیر GameXplain افتادم که زیاد از Panel De Pon تعریف می کرد

لذا ناخودآگاه ویب درونی ام باعث شد بزنم رو تنها کاور تو کالکشن که یه دختر کاوایی داره

And Then Things begun

پنل دِ پون بازی ژانر پازله که سال ۱۹۹۵ برای SNES منتشر شد و ساخت استدیوی Intelligent System ـه (فایر امبلم – پیپر ماریو – ادونس وار و…)

عملا بازی محصولا دورانیه که به واسطه تتریس و پویو پویو و پیکراس و Dr.Mario، بازی های پازل شدید تو ژاپن و آمریکا معروف بودند. شما فکر کن یکی از پرفروش ترین کنسول های تاریخ، گیم بوی تا اومدن پوکمون بزرگترین سیستم سلر اش هنوزم تتریس بود.

پنل دِ پون ظاهرا انگار بیشتر الهام گیر یا بهتر بگم رقیب سری پویو پویو بود. استفاده از ماهو شوجو (دخترهای جادویی) و طراحی های فانتزی و جو شاد و شاه و پریانی و از اون طرف ساختار گیم پلی چفت و بست دار و هیجان دارش قشنگ محصول فرهنگ گیم و انیمه اواسط دهه ۹۰ ژاپنه.

با این وجود پنل دِ پون به شدت کار خاصی بود. بازی جزء یکی از اولین بازی های پازلیه که خونه های جدید رو به صورت مهره ای از بالای صفحه پایین نمینداخت

بلکه جریان بازی از پایین به سمت بالا می رفت. تمیز کردن خونه ها به سبک Puyo Puyo و Dr.Mario بود که باید سه تا خونه همرنگ رو به صورت عمودی یا افقی کنار هم میذاشتید. از اون جا که شما تو بازی فقط قابلیت جابجایی دو تا خونه افقی کنار هم رو دارید، زیر خونه خالی کردن و کنترل ارتفاع خونه ها با شگردهای مختلف، خییییلی به بخش استراتژیک بازی عمق میده.

ولی خب بازی همچین بی حاشیه هم نبود. نینتندو بازی رو تو ژاپن میده، کاملا اوکی و همه چی تموم. به آمریکا و بقیه جاهای دنیا که میرسه میگیره رو ترمز و با خودش میگه: «اینا ۴ تا دختر رنگی رنگی کارتون دامن به تن ببینن به ریش مون نمی خندن؟» در حقیقت نینتندو فکر می کرد که ظاهر انیمه ای بازی تو غرب نمیگیره و نمی فروشه و اسم پنل دِ پون هم خیلی اسم گنگی بوده. برای همین دست به کار میشن و همه چی رو عوض می کنن. اول از همه ماهو شوجوهای تو بازی و شخصیت های رنگارنگ انیمه ای بازی جاشون رو به شخصیت های رنگارنگ دنیای ماریو میدن. من و روحیه ویب ام ماهو شوجوها رو ترجیح می دادم ولی خب دیدن لاکیتوهای ابر سوار ماریو همچین هم جایگزین بدی نیستند و خب فروش بازی رو تو آمریکا خیلی راحت تر می کرد.

بدبختی از جایی شروع شد که نینتندو اسم بازی رو کرد Tetris Attack. با این حرکت هر چند یه اسم خیلی محبوب تونستن روی بازی پازل جدیدشون بذارن ولی از یه طرف هم سر و کله حقوق اسم و Trademark تتریس هم پیدا می شد. اون موقع خیلی مشکلی پیش نیومد. قراردادها کاملا میزون بود و بازی عرضه شد و اتفاقا کلی هم چه از لحاظ فروش و چه از لحاظ برخورد منتقدها موفق بود. بازی تو لیست صد بازی برتر تمام دوران سایت Game Informer هم اومده. طبیعتا همه چیز اوکی بود منتها نینتندو که دردسر استفاده از اسم تتریس رو روی بازیش حساب نکرده بود تو ساخت دنباله های بازی بدجور خورد به دیوار.

نینتندو خلاصه نتونست واسه نسخه های بعدی بازی اسم Tetris Attack رو قرض بگیره و هنوزم نمی تونست زیر بار این بره که به دنیا دخترهای پنل د پون رو نشون بده. واسه همین اسم نسخه بعدی بازی شد Puzzle League و این دفعه جای شخصیت های ماریو، شخصیت های پوکمون رو به بازی چسبوندن که اون موقع از نظر محبوبیت تقریبا هیچی باهاشون رقابت نمی کرد… تو سال ۲۰۰۳ نینتندو تسلیم شد و تو کالکشن بازی های پازل کلاسیک اش، با دکتر ماریو و Yoshi’s Cookies، پنل دِ پون رو به کل دنیا نشون داد. چون دلشون می خواست؟ نه! چون هولدر اسم تتریس نمیذاشت اینا بازی Tetris Attack رو دوباره عرضه کنن!

این قضیه تا به امروزم ادامه داره که من دارم رو سرویس آنلاین سوییچ پنل دِ پون میزنم. بازی عملا یه بازی ژاپنیه و تمام منوها و دیالوگ های بخش داستانیش ژاپنی اند. شاید واقعا بهتره برای فهمیدن منوی اینم که شده ژاپنی یاد بگیرم، نه؟ بگذریم. ما از بچگی که نمی فهمیدیم تو منوی بازی ها چی می نویسن یه جوری راه خودمون رو تو بازی پیدا می کردیم. دیگه الان که بالای ۲۰ سالمونه باید از پس رمزگشایی یه مشت هیراگانا بربیاییم دیگه.

بهترین tutorial تاریخ!

با منوی ژاپنی ساختیم و وارد مد بی نهایت بازی شدیم و عشق من به بازی در جا شروع شد. وقتی Game Informer میگه «یکی از اعتیادآورترین بازی های پازل تاریخ» بی راه نمی گه! بازی خیلی ساده است. همون جور که گفتم یه برجی از خونه های رنگی از زیر صفحه شروع به بالا اومدن می کنن و ما باید با جابجا کردن افقی خونه ها، سه تا از هم رنگ هاشون رو کنار هم بذاریم تا بترکن. هر چی بازی جلوتر میره سریعتر میشه و بازی سه تا درجه سختی داره که خیلی ساده تو هر کدوم، یه نوع رنگ و خونه جدید به خونه هایی که تو بازی ظاهر میشن اضافه می کنه. فرمول ساده ایه، ولی ریزه کاری هاش به شدت زیاده. زیر خونه خالی کردن، کومبو زدن، تشکیل ردیف ۴ تایی، ۵ تایی و حتی ۶ تایی و پخش کردن خونه ها به سرعت. کلی تکنیک داره ظاهر ساده بازی. تو بخش تک نفره خیلی نمیشه متوجه اهمیت اینا شد. یکم بحث رو بچرخونیم. میدونید چرا به بازی تو غرب می گفتن Tetris Attack؟ درسته چون این بازی یه بازی پازل تهاجمیه.

خفنی پنل د پون به بخش Vs ـشه. بخش دو نفره بازی خیلی عادی مثل بخش دو نفره تتریس و دکتر ماریوئه تا وقتی یکی از طرفین کومبو، ردیف های بیشتر از ۴ تایی یا خونه کمیاب علامت تعجب رو به هم بچسبونه. اون موقع است که بسته به سنگینی کومبو یا ردیف و ستون، یه بلوک گنده می افته تو زمین بازی حریف. اگه مجاورش ردیف یا ستونی تشکیل شه این بلوک ها تبدیل به خونه میشن. خلاصه اش شما بازی رو دارید که قشنگ می تونید توش به حریف تون با پازل حل کردن حمله کنید. نمیدونید این حرکت چه حالی میده. هر چند! من خیلی رفیق ندارم باهاشون پنل دِ پون برم. خدا رو شکر کمپین بازی از همین قاعده تبعیت می کنه با این فرق که حریف، هوش مصنوعیه و خب من هنوزم درگیر غول آخرشم. خیلی سر از تکست های ژاپنیش در نمیارم ولی از قیافه طرف میزنه دارم با یه خدای باستانی ای چیزی می جنگم. من تازه دیروز فهمیدم خودم یه پری به اسم Lip ام تو بازی. بقیه شخصیت ها واقعا به کنار!

پنل د پون رو الان میتونید با هر شبیه ساز SNES تجربه کنید. اگه نینتندو سوییچ داشته باشید، بازی روی کالکشن SNES سرویس آنلاین سیستم در دسترسه که بخش آنلاین هم داره و میتونید با رفقاتون بازیش کنید. بازی خیلی سادست. ولی دقیقا از اون ساده هاست که تا حد مرگ اعتیاد آوره. یه Hidden Gem واقعی از دوران کهن.